Τρία «αν», δύο σωσίες», μία σπατάλη χρόνου

Λένε ότι τα «αν» δεν χωρούν στο ποδόσφαιρο. Ισως να 'ναι έτσι, υπό την έννοια ότι καμία υπόθεση εργασίας που γίνεται εκ των υστέρων δεν οδηγεί σε ασφαλή συμπεράσματα. Στις ευρύτερες ποδοσφαιρικές συζητήσεις, όμως, η αγαπημένη λέξη του Κίπλινγκ όλο και κάποιο χώρο βρίσκει.

ΑΝ οι πιο πειστικές επιβεβαιώσεις κανόνων οφείλονται στις εξαιρέσεις, ας αναγνωρίσουμε την προσφορά του αγώνα Ισπανία - Ιταλία. Οποιαδήποτε πανομοιότυπη «σφικτή» αναμέτρηση θα μας φαινόταν ανεκτή, αν την παρακολουθούσαμε στα προημιτελικά μεγάλης διοργάνωσης του πρόσφατου παρελθόντος. Με γνώμονα όμως ό,τι έχουμε δει σε αυτό το Euro, το συγκεκριμένο παιχνίδι φάνταζε σαν καμένο δέντρο μέσα σε εντυπωσιακό, πυκνό δάσος. Μεγάλη ευτυχία ήταν η πολυτέλεια να... αγανακτήσουμε.

ΑΝ θέλουμε οπωσδήποτε να διακρίνουμε «ελληνικό στοιχείο» στους εναπομείναντες αγώνες του Euro, καθ' ότι την αποτυχία όλοι τη μισούν, αλλά την παρηγοριά ουδείς, δεν έχουμε παρά να επισημάνουμε κάποιες φυσιογνωμικές ομοιότητες: ο Αραγονές με τα γυαλιά που φορά είναι «φτυστός» ο Βασίλης Διαμαντόπουλος (ναι, ο μακαρίτης ηθοποιός) στην παλιά τηλεοπτική σειρά «Ο Συμβολαιογράφος». Ο Χίντινκ θυμίζει αρκετά Θωμά Βουλινό.

ΑΝ η ιστορία της Εθνικής ομάδας επιδέχεται παραλληλισμούς με την Ιστορία του Εθνους, τότε οι καινοτομίες -τιμ μάνατζερ κ.λπ.- που εξαγγέλλει ο Β. Γκαγκάτσης θα μπορούσαν να θεωρηθούν ως τέλος της απόλυτης μοναρχίας του Οθωνα (Οτο). Ως θέσπιση ενός ιδιότυπου «Συντάγματος» που θα θέσει σε κάποιο πλαίσιο την ίδια τη μοναρχία. Τι κρίμα, όμως... Δύο λεπτομέρειες μας εμποδίζουν να συνδυάσουμε -στον νου μας- την ΕΠΟ με το κίνημα της 3ης Σεπτεμβρίου 1843 και να φανταστούμε τον Β. Γκαγκάτση ως ποδοσφαιρικό Καλλέργη ή Μακρυγιάννη. Πρώτη λεπτομέρεια: το timing, το «κατόπιν εορτής». Σύμφωνοι, ακολουθούν κι άλλες γιορτές. Ενίοτε όμως είναι καλό να προλαβαίνεις το ξεχείλισμα του ποτηριού. Κανείς δεν έχασε, ποτέ, κερδίζοντας χρόνο.

Λεπτομέρεια δεύτερη: η ΕΠΟ είχε τη δικαιοδοσία να επιβάλει τέτοιες αλλαγές νωρίτερα, ακόμη κι αν η εγωιστική ξεροκεφαλιά του Ρεχάγκελ απέκρουε -ή απέκρουσε- τις σχετικές ιδέες. Κατανοώ, βεβαίως, ότι παρουσιάζει κάποιο πλεονέκτημα να αφήνεις ένα προβληματικό μοντέλο να καταρρεύσει βαρύγδουπα: μειώνεις τις αντιστάσεις και τη «διαπραγματευτική ικανότητα» εκείνων που το στηρίζουν ή το ενσαρκώνουν. Ετσι αποφεύγεις τριβές, αλλά χάνεις χρόνο. Σπαταλώντας χρόνο, χάνεις κι ευκαιρίες. Αν μη τι άλλο, για κάποιες καλές εμφανίσεις στα τελικά ενός Euro.