Οι νέοι αντιμετωπίζουν τα ίδια προβλήματα παντού

Δεν είναι καθόλου παράξενο που οι νέοι σε όλο τον κόσμο αντιμετωπίζουν πάνω-κάτω τα ίδια προβλήματα σε ό,τι αφορά την τύχη τους στην αγορά εργασίας. Φυσικά το μεγαλύτερο πρόβλημα είναι η εξεύρεση μιας θέσης εργασίας ακόμη και άσχετης με το αντικείμενο σπουδών ενός νέου. Αλλά ακόμη και όταν βρεθεί μια τέτοια θέση είναι συχνά κακοπληρωμένη και ανασφάλιστη. Σε περίπτωση που κάποιος νέος άνθρωπος ύστερα από 6-8 χρόνια σπουδών καταφέρει να βρει μια δουλειά συμβατή με το αντικείμενο των σπουδών του θα σκοντάψει στο εμπόδιο που ονομάζεται «εργασιακή εμπειρία».

Πολλοί από εσάς που διαβάζετε αυτές τις γραμμές καταλαβαίνετε πολύ καλά τι εννοώ. Πρόκειται για ένα σύστημα που έφτιαξαν οι μεγαλύτεροι και για να ενταχθείς σε αυτό, θα πρέπει να μεγαλώσεις. Να περάσουν τα χρόνια. Αν έχεις καταφέρει μέχρι τότε να μείνεις στον εργασιακό χώρο που σε ενδιαφέρει με κάποιον τρόπο. Βέβαια, όλο αυτό το διάστημα η ζωή σου έχει πάει περίπατο. Ούτε λόγος, φυσικά, για σχέδια που να αφορούν το μέλλον. Λες και το αύριο είναι μία υπόθεση που αφορά μόνον όσους έχουν μεγαλώσει αρκετά, τόσο που το αύριό τους να είναι πολύ μικρότερο από το παρελθόν τους. Το ποδόσφαιρο δεν διαφέρει. Στο επαγγελματικό κυρίως επίπεδο πολύ σπάνια οι ευκαιρίες δίνονται στους νέους, τους ταλαντούχους.

Βέβαια και στο ποδόσφαιρο η εμπειρία παίζει σημαντικό ρόλο, με τη διαφορά ότι πρόκειται για ένα πεδίο στο οποίο το ταλέντο είναι εξίσου σημαντικό, αν και σήμερα οι άνθρωποι ωριμάζουν γρηγορότερα. Η εικόνα που έχουμε όλοι είναι ότι στην Πρέμιερσιπ, περισσότερο από κάθε άλλο πρωτάθλημα στον κόσμο, δίνονται ευκαιρίες στα νέα παιδιά γιατί εκεί υπάρχουν οι άνθρωποι που έχουν αναπτύξει μία στρατηγική αξιοποίησης και ένταξης των νεαρών ποδοσφαιριστών στο δυσκολότερο πρωτάθλημα του κόσμου.

Φυσικά σε κάποιες, ελάχιστες, περιπτώσεις οι νέοι άνθρωποι δεν μπορούν να αντέξουν την πίεση ή αφομοιώνονται τόσο γρήγορα στις πιο πολλές, που στην ηλικία των 24 θεωρούνται σχεδόν «παλιοσειρές». Σε αυτό το Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα, εκτός από το καλύτερο θέαμα και το πιο επιθετικό ποδόσφαιρο, νομίζω ότι είναι πολύ ενθαρρυντικό στοιχείο για το μέλλον του παιχνιδιού η παρουσία νεαρών προπονητών στους πάγκους των ομάδων. Φαν Μπάστεν, Μπίλιτς, Ντοναντόνι, Λεβ είναι νέοι άνθρωποι που έρχονται στο προσκήνιο πριν προλάβουν να μεγαλώσουν.

Οι περισσότεροι υπήρξαν ποδοσφαιριστές και μάλιστα πολύ καλοί και το γεγονός ότι δεν έχουν πολλά χρόνια που έχουν εγκαταλείψει το γήπεδο τους φέρνει πιο κοντά στη νοοτροπία και την ψυχολογία των ποδοσφαιριστών. Φυσικά και εδώ η εμπειρία παίζει ρόλο, όπως και το ταλέντο και η ικανότητα να μαθαίνεις. Και πολλοί από αυτή τη νέα γενιά ποδοσφαιριστών έχουν μεγάλη διάθεση να μάθουν και να πειραματιστούν.

Αντιλαμβάνομαι, πάντως, ότι είναι πολύ διαφορετική η πίεση στον πάγκο μιας εθνικής ομάδας από εκείνον ενός συλλόγου που κάνει πρωταθλητισμό ή που δίνει μεγάλο βάρος στο αποτέλεσμα –λόγω των χρημάτων. Πράγμα που πιθανόν να αναγκάσει έναν νεαρό προπονητή, ο οποίος σε επίπεδο εθνικής ομάδας τολμά και παίζει επιθετικό ποδόσφαιρο, σε επίπεδο συλλόγων να θυσιάζει το θέαμα στην ουσία.

Ομως, όσο περισσότεροι νέοι άνθρωποι βρίσκουν ένα δρόμο που τους βοηθά να περάσουν από την αγωνιστική δράση του ποδοσφαιριστή σε εκείνην του προπονητή τόσο μεγαλύτερες ελπίδες έχουμε να δούμε πιο θεαματικό ποδόσφαιρο. Οι νέοι είναι πιο φιλόδοξοι και θέλουν να κερδίζουν. Το είπε άλλωστε σε μία συνέντευξή του ο Μπίλιτς πρόσφατα: «Η δουλειά μου στην εθνική είναι το καλύτερο διαβατήριο για να βρω μία καλύτερη δουλειά σε ένα σύλλογο με φιλοδοξίες, χωρίς να χρειαστεί να περιμένω πότε θα γίνω 50 χρονών».

Ποιοι κερδίζουν από το πετρέλαιο

Θα περίμενα, με την εικόνα που έχω στον νου μου για την έννοια και το περιεχόμενο της ενημέρωσης, τα δελτία ειδήσεων να έδιναν έκταση σε κάποιες επισημάνσεις που έκανε με μία ειδική έκδοσή του ο ΟΟΣΑ (η οποία δημοσιεύθηκε και σε κάποιες ελληνικές εφημερίδες) για εκείνους που κερδίζουν από το ακριβό πετρέλαιο –και γι’ αυτό τους συμφέρει η τιμή να ανεβαίνει όλο και περισσότερο– και ποιοι χάνουν.

Με δεδομένο ότι οι μισθοί μένουν καθηλωμένοι σε εξευτελιστικά επίπεδα, οι καταναλωτές είναι οι σίγουροι χαμένοι. Στους κερδισμένους, φυσικά, βρίσκονται οι πολυεθνικές εταιρείες πετρελαιοειδών, που βλέπουν τα κέρδη τους να εκτοξεύονται σε πρωτόγνωρα ύψη-ρεκόρ. Οι πέντε μεγαλύτερες εταιρείες του κλάδου την περσινή χρονιά κατέγραψαν καθαρά κέρδη 100 δισ. δολαρίων. Λέω πως θα είχε ενδιαφέρον, κάποια στιγμή, να μαθαίναμε τι ποσοστό από τα κέρδη τους αυτές οι εταιρείες τα επενδύουν στην έρευνα για ανανεώσιμες πηγές ενέργειας, ας πούμε. Αλλοι ευνοημένοι είναι οι κερδοσκόποι και τα διάφορα επενδυτικά σχήματα που δραστηριοποιούνται στην αγορά πρώτων υλών και που θεωρούνται υπεύθυνοι για ένα «καπέλο» στην τιμή του βαρελιού που φθάνει και τα 25 δολάρια.

Σημαντικό ρόλο σε αυτή την αισχροκέρδεια παίζουν κάποιες επενδυτικές τράπεζες του αμερικανικού χρηματιστηρίου οι οποίες διακινούν στις προθεσμιακές αγορές μεγαλύτερες ποσότητες από τις εταιρείες πετρελαιοειδών. Στους κερδισμένους περιλαμβάνονται και οι παραγωγοί των εναλλακτικών μορφών ενέργειας, οι οποίοι εκμεταλλεύονται τη συγκυρία του ακριβού πετρελαίου, την αυξημένη ζήτηση για ενέργεια και τη στροφή σε πιο φιλικές προς το περιβάλλον μορφές ενέργειας.

Ενα όμως γεγονός που θα έπρεπε να απασχολήσει τους καταναλωτές είναι το «γιατί» της διασύνδεσης της τιμής του φυσικού αερίου με αυτήν του πετρελαίου. Το φυσικό αέριο σε σχέση με το πετρέλαιο έχει ασυγκρίτως μικρότερα έξοδα εξόρυξης, αποθήκευσης και μεταφοράς. Μάλιστα, μία έρευνα της ελληνικής στατιστικής υπηρεσίας που είδε το φως της δημοσιότητας πριν από λίγες μέρες αποκαλύπτει ότι το φυσικό αέριο –το οποίο διαφημίζεται ως φθηνότερο κατά 20% από το πετρέλαιο– ήταν ακριβότερο κατά 2%-4% από το πετρέλαιο. Μαγκιά, ε;

Εντυπώσεις και ουσία

Πολύς λόγος γίνεται –και όχι άδικα– για τις εντυπώσεις που έχει κλέψει ο ΠΑΟ από τον Ολυμπιακό στις μεταγραφές και στο εσωτερικό μέτωπο, ιδιαίτερα με την περίπτωση Χριστοδουλόπουλου. Εκείνο που κατάλαβα από τον όλο χειρισμό του θέματος από τον Ολυμπιακό είναι πως ο συντονισμός στα μεταγραφικά θέματα χωλαίνει. Και χωλαίνει επικίνδυνα. Αυτό φάνηκε όταν οι Πειραιώτες απέσυραν το ενδιαφέρον τους –όταν διαπίστωσαν ότι η πρόταση των «πρασίνων» ήταν καλύτερη και έγινε αποδεκτή από τον ΠΑΟΚ– και επανέφεραν την πρότασή τους, όταν ο παίκτης μαζί με τον μάνατζέρ του έφυγαν από τα γραφεία του «Δικέφαλου» χωρίς να ανακοινωθεί η αποδοχή της πρότασης των «πρασίνων». Κάποιος φαίνεται ότι ειδοποίησε τους «ερυθρόλευκους» ότι ο παίκτης προτιμάει τον Πειραιά και αυτοί έπεσαν θύματα της «πληροφορίας», που τελικά τους εξέθεσε. Ολα τα άλλα που αφήνουν οι Πειραιώτες να διαρρεύσουν είναι για να καλύψουν το λάθος. Φυσικά οι εντυπώσεις στις μεταγραφές μετράνε επικοινωνιακά. Ομως κρίνονται μόνο στο γήπεδο.