Υπό την ηγεσία του Μίκαελ Μπάλακ

Ο πρώτος προημιτελικός ήταν το πρώτο ματς του Εuro του 2008, στο οποίο υπήρξαν δυο–τρία τρικ τακτικής (όλα γερμανικά) άξια αναφοράς. Δεν αναφέρομαι τόσο στην αλλαγή της ενδεκάδας των νικητών και στις παρουσίες σε αυτή του Χιλτσμπέργκερ και του Ρόφλες, δύο πραγματικών αμυντικών χαφ (το αναγκαίο της παρουσίας τους είχα επισημάνει πριν από μέρες) όσο στον τρόπο που οι Γερμανοί έπαιξαν άμυνα και επίθεση. Ο τρόπος τους αυτή τη φορά δεν ήταν απλός.

Χτύπημα
Στο πρώτο ημίχρονο οι Γερμανοί χτύπησαν την πορτογαλική άμυνα, εφαρμόζοντας μια χαρακτηριστική υπερφόρτωση της αριστερής τους πλευράς: με τον Μπάλακ να βγαίνει από κει χωρίς πλέον την υποχρέωση να γυρίζει πίσω για να πάρει την μπάλα και να την κουβαλήσει, τον Λαμ έτοιμο για overlap και τον Ποντόλσκι ακροβολισμένο στο πλάτος του γηπέδου, οι Γερμανοί έβαλαν τρεις φορές στη μέση τον Μποσίνγκουα – έτσι δημιουργήθηκε το γκολ του 1-0, που ναι μεν το πέτυχε ο Σβαϊνστάιγκερ, αλλά όλη η δουλειά έγινε από τους άλλους. Τα άλλα δύο γκολ ήταν η απόδειξη της γνώσης της υπεροχής των Γερμανών στο ψηλό παιγνίδι: μπορεί στο τρίτο γκολ ο Μπάλακ να κάνει φάουλ, όμως η αλήθεια είναι πως ο Γερμανός βγάζει από τη μέση τον Φερέιρα με μια απίστευτη ευκολία, όχι μόνο γιατί τον απωθεί, αλλά και γιατί ο μπακ του Σκολάρι είναι «φτερό στον άνεμο». Πριν από το ματς ο Φίγκο είχε πει ότι για τους Πορτογάλους το να παίξουν άμυνα κόντρα στους Γερμανούς είναι πρόβλημα: είχε δίκιο.

Ζώνη
Ο Σκολάρι έπαιζε ζώνη στα στημένα (σχεδόν υποχρεωτικά μια και δεν έχει ψηλούς), αλλά οι Γερμανοί ήταν και γι' αυτό προετοιμασμένοι και σημάδευαν τον χώρο μακριά από τον Πέπε: ο Κλόζε κι ο Μπάλακ τις στιγμές που σκοράρουν αυτό κυρίως επιδιώκουν με τις τοποθετήσεις τους. Επίσης γνώριζαν ότι ο Σιμάο, ο Ντέκο κι ο Κριστιάνο Ρονάλντο σπανίως γυρνάνε και γι' αυτό συγκέντρωσαν την προσοχή τους στην αξιοποίηση του Σβαϊνστάιγκερ και του Ποντόλσκι. Στην επίθεση ο σκοπός ήταν να πάει η μπάλα σ' αυτούς τους δύο κι όχι στον Κλόζε, που έπαιζε απλώς τον ρόλο του «σκιάχτρου», που κρατούσε τους δύο στόπερ της Πορτογαλίας κοντά του.

Αμυνα
Σεμινάριο πραγματικό όμως ήταν η άμυνα στους τρεις δημιουργικούς μέσους της Πορτογαλίας, που έπαιζαν πίσω από το φορ. Οι Γερμανοί δίδαξαν την τέχνη της αλληλοβοήθειας. Ο Χιλτσμπέργκερ βοηθά τον Λαμ και ο Σβαϊνστάιγκερ τον Φρίντριχ. Ο Ποντόλσκι μένει όσο ψηλά χρειάζεται για να εμποδίσει τα overlap του Φερέιρα, που φοβισμένος από τις επιταχύνσεις του μικρού στους κενούς χώρους μένει πίσω. Επειδή η κουβέρτα είναι πάντα κοντή, οι Γερμανοί επιτρέπουν στον Σιμάο να πάρει μπάλα και ενδιαφέρονται να κλείσουν τον Ντέκο και, φυσικά, τον Ρονάλντο όταν κινούνται κάθετα. Το ότι αυτοί οι δύο δεν έφτασαν σχεδόν ποτέ να παίξουν «ένας εναντίον ενός» με τον ψαρωμένο Ρόφλες (που είχε πριν από το ματς μόλις έντεκα συμμετοχές και όχι όλες ως βασικός) οφείλεται πολύ στον Μερτεζάκερ (που είναι πίσω από τον αμυντικό χαφ όταν οι Γερμανοί έχουν συμπτυχτεί στο ύψος της περιοχής τους και γι' αυτό τρώει και δυο ντρίμπλες από τον Ρονάλντο) και κυρίως στον Μάικλ Μπάλακ, που διαρκώς γυρνά για να πρεσάρει. Και σε αυτό το σημείο, επειδή έγραψα το όνομα Μάικλ Μπάλακ, σας παρακαλώ να σηκωθείτε όλοι όρθιοι.

Ηγέτης
Οι Γερμανοί έπαιξαν στη Βασιλεία, τελώντας υπό την ηγεσία αυτού του μοναδικού ηγέτη. Προφανώς ο Μπάλακ δεν ξέρει την μπάλα που ξέρει ο Κριστιάνο Ρονάλντο, που στο 47΄ έκανε μια ντρίμπλα στον Φρίντριχ απ' αυτές που ο αμυντικός θα θυμάται για μια ζωή. Ομως δεν υπάρχει κανένας ποδοσφαιριστής σε αυτή τη διοργάνωση που να έχει μέσα στο γήπεδο τη βαρύτητά του. Ο Μπάλακ δεν είναι μεγάλος, είναι κάτι σημαντικότερο: απαραίτητος. Ο Γερμανός φωνάζει, κατευθύνει, μοχθεί, πέφτει πρώτος στην μπάλα ειδικά όταν βρίσκεται στην άμυνα. Δίνει συνεχώς βοήθειες στους μικρούς και φτάνει σε σημείο στο 90 και κάτι να απομακρύνει την μπάλα από την περιοχή σαν να είναι ο πιο κυνικός από τους στόπερ. Κυρίως διδάσκει με τη στάση του ότι το ποδόσφαιρο παίζεται και με καρδιά, μυς και γεννητικά όργανα. Δεν είναι ένας ποδοσφαιριστής που γύρω του μπορεί να χτιστεί μια ομάδα που θα διεκδικήσει το Τσάμπιονς Λιγκ, γιατί δεν τρομάζει τον αντίπαλο όπως ο Ρονάλντο, ο Ντρογκμπά, ο Τόρες, ο Σεβτσένκο, όμως είναι ο μόνος που αυτή τη Γερμανία μπορεί να την οδηγήσει σε διακρίσεις. «Ενας μόνο αρχηγός και τον λένε Μίκαελ Μπάλακ», τραγουδά η εξέδρα: ποτέ σύνθημα δεν ήταν πιο αληθινό.

Προσήλωση
Οι Γερμανοί ήταν τόσο προσηλωμένοι στον περιορισμό των τριών δημιουργικών χαφ του Σκολάρι, που όταν μπήκε ένας τέταρτος, δηλαδή ο Νάνι, την πρώτη φορά που πήρε την μπάλα παραλίγο να φτάσει απέναντι στον Λέμαν, έχοντας διανύσει ανενόχλητος τριάντα μέτρα γηπέδου. Μετά, στη σούμα των αλλαγών, οι Γερμανοί με τον Φριτς και τον Μπορόφσκι αντί του Σβαϊνστάιγκερ και του Χιλτσμπέργκερ αποκτούν έναν κόφτη ακόμα και η τρύπα κλείνει: θυμίζω ότι έπαιξαν με ένα αμυντικό χαφ κόντρα στην Κροατία και την Πέμπτη τελείωσαν το ματς με τέσσερις τέτοιους!

Οτο
Δύναμη, επίγνωση των μέσων, πίστη στον σκοπό. Ολα αυτά συνθέτουν ένα ποδόσφαιρο χωρίς φρου φρου, αλλά γεμάτο αξίες. Αν ήταν ο Οτο Ρεχάγκελ στο γήπεδο, θα έμπαινε μέσα να πανηγυρίσει…

Δόγμα
Περιμένω πώς και πώς το ματς μεταξύ των Ολλανδών και της ολλανδικής Ρωσίας του Χίντινκ. Κυρίως θέλω να δω αν η διδασκαλία στο ποδόσφαιρο είναι κάτι πιο αποτελεσματικό από τη γνώση και την εφαρμογή παραδοσιακών αξιών, όπως αυτές που αναμφίβολα έχει η ολλανδική σχολή.

Σήμερα έχουμε αντιπάλους την Ολλανδία και τη Ρωσία του Χίντινκ. Η Ολλανδία δεν είναι του Φαν Μπάστεν. Είναι απλώς ομάδα πιστή στις ποδοσφαιρικές παραδόσεις της χώρας. Το παιγνίδι της Ολλανδίας δεν είναι οργανωμένο από τον προπονητή – ο Φαν Μπάστεν είναι απλός θεματοφύλακας των εθνικών αγωνιστικών αξιών. Τους βάζει να παίζουν όπως ξέρουν. Ο Μάρκο είναι σεβαστός, επιβάλλει κανόνες συμπεριφοράς στους παίκτες (π.χ. επιτρέπει στους παντρεμένους να έχουν μαζί τα παιδιά και τις γυναίκες τους, αλλά δεν αφήνει στους ελεύθερους να πάρουν μαζί τις γκόμενες!), διαχειρίζεται το υλικό σεβόμενος τις επιταγές της χώρας που είναι πρέσινγκ, ταχύτητα, επιθετική νοοτροπία και 4-3-3. Οι παίκτες δεν περιμένουν από τον κόουτς να τους μάθει το παραμικρό. Παίζουν έτσι όπως τους έχουν μάθει να παίζουν από τα 14 χρόνια τους. Αυτό φαίνεται πεντακάθαρα στην περίπτωση π.χ. του Μπουλαρούζ. Ο παίκτης είχε κοπεί, μπήκε στην αποστολή μετά τον τραυματισμό του Μπάμπελ και έγινε βασικός γιατί είναι σε καλή κατάσταση. Δεν έχει να μάθει κάτι από τον προπονητή του, ούτε έχασε κάτι γιατί έλειψε στη μισή προετοιμασία. Φτάνει που είναι Ολλανδός.

Από την άλλη η Ρωσία του Χίντινκ είναι μια ομάδα πλασμένη από ένα προπονητή - πρόκειται για ένα σύνολο που προσπαθεί να μάθει να λειτουργεί με τους κανόνες που ο κόουτς θέλει. Η Ρωσία δεν έχει σχολή – οι παίκτες παίζουν έτσι όπως παίζουν (στα καλά και στα άσχημα) γιατί υπάρχει ο Χίντινκ. Η λογική λέει ότι οι Ολλανδοί, που ξέρουν το ποδόσφαιρο που προσπαθούν να παίξουν οι Ρώσοι καλύτερα, θα νικήσουν εύκολα. Δεν είναι όμως ακριβώς έτσι. Μερικές φορές η διδασκαλία είναι πιο αποδοτική από την εφαρμογή – οι προσηλυτισμένοι καμιά φορά γίνονται φανατικότεροι και πιο δογματικοί από τους δογματικούς, ειδικά αν βρουν στο δόγμα τις αλήθειες που έψαχναν! Για του λόγου το αληθές, η Ζενίτ του Αντβοκαατ έπαιζε φέτος καλύτερα το 4-3-3 από τον Αγιαξ, αλλά η παρουσία πολλών ξένων ποδοσφαιριστών στον «Αίαντα» δεν επιτρέπει συμπέρασμα. Ο Κρόιφ πάντως είπε μέσες-άκρες ότι η αληθινή Ολλανδία είναι η Ρωσία. Δεν λέει ποτέ καλό για τη χώρα του, αλλά μόνο το βράδυ θα ξέρουμε αν είναι άδικος…