Βερνίκος - Γκμοχ: Η περιγραφή

Τι γκαντεμιά είναι αυτή, λατρεμένε αναγνώστη; Τίποτα δεν μας πήγε καλά σ’ αυτό το Euro. Κάποιος μας γλωσσόφαγε, δεν εξηγείται αλλιώς. Μέχρι και ο Βερνίκος ένιωσε αυτή την αρνητική αύρα. Για να φανταστείς στο γκολ της Εθνικής περισσότερο φώναξε ο Γιάτσεκ Γκμοχ παρά εκείνος. Ηταν διστακτικό, το αγόρι μου. Σου λέει, γιατί να ξελαρυγγιαστώ, αφού όλο και κάτι θα γίνει και θα ακυρωθεί το γκολ;

Μέχρι να κοιτάξει τον επόπτη να σιγουρευτεί ότι δεν έδωσε οφσάιντ, να βεβαιωθεί ότι ο Χαριστέας σκόραρε στη σωστή εστία, να τσεκάρει ότι ο διαιτητής δεν έδωσε επιθετικό φάουλ, ο Γιάτσεκ είχε ήδη πετάξει. Αχ, θα πέθαινα να τον ακούσω να πανηγυρίζει σαν τον Βερνίκο, για να καλυφθεί και το κενό: «Μ' άλλα λόγια γκοοολ. Γκολ ο Χαριστέας, ο θεός Χαριστέας. Παύλε, γκοοολ».

Ακολουθεί το Top 10 των κορυφαίων στιγμών του Κώστα και του Γιάτσεκ στον αγώνα της Εθνικής με την Ισπανία, για τη δημιουργία του οποίου η βοήθεια των πιστών αναγνωστών μου υπήρξε πολύτιμη:

10. Ο Κώστας ξεκίνησε το ματς μουδιασμένα: «Αργησε ο Σαλπιγγίδης, κοιμήθηκε λίγο, αλλά επανήλθε». Βρε μπας και ο Θεός της Ελλάδας, κατά Βερνίκον Ευαγγέλιον, είναι τελικά ο Μορφέας και δεν το ξέρουμε; Ο Σαλπιγγίδης μού βάζει ιδέες…

9. Στη συνέχεια ο εθνικός σπορτκάστερ άρχισε να βρίσκει ρυθμό, αποκαλώντας τον Φάμπρεγκας «Φράπεγκας». Δεν ξέρω ο Κώστας, αλλά εγώ τον πίνω γλυκό με γάλα τον Ισπανό...

8. Ο καλός μου λίγο αργότερα αναφέρεται στον 70χρονο Αραγονές, λέγοντας ότι μαζί με τον Ρεχάγκελ είναι οι γριές αλεπούδες της διοργάνωσης. Ο Γιάτσεκ δέχεται την ασίστ: «Mεγάλοι παν' στην εθνική». Ο Βερνίκος πιάνει το υπονοούμενο τύπου «μεγάλοι παν’ στην Eθνική, μεγάλοι προσκυνάνε» και το κέφι ανάβει:

Γ.: «Ολα μπροστά μας είναι».
Β.: «Μάλιστα».
Γ.: «Ευχαριστώ».

7. Το παρεΐστικο κλίμα που επικρατεί στη μετάδοση εμπνέει τον Γκιάτσεκ, ο οποίος σχολιάζει: «Σωστή βοήθεια του Σαλπιγγίδης… έχουμε αβαντάζ στον αέρα». Είναι γνωστό σε όλους ότι ο Δημήτρης για σέντερ στο μπάσκετ ξεκίνησε, αλλά τον κέρδισε στην πορεία το ποδόσφαιρο...

6. Ο Κώστας δεν αντέχει. Ο Γκμοχ έχει κλέψει τις εντυπώσεις και προσπαθεί να πάρει τη ρεβάνς: «Οι Ισπανοί που είχαν τη βοήθεια του παλιού Αυστριακού διεθνούς εδώ, του Κουρτ Γιάρα. Αυτός έκανε όλες τις λεπτομέρειες εδώ, το ξενοδοχείο, τα πάντα».

Mon Dieu! Πιάνουν τελικά τα χέρια του Κουρτ. Προφανώς στις ελεύθερες ώρες του σχεδιάζει και χτίζει και κάνα ξενοδοχείο, για να περάσει η ώρα. Χάθηκε να πάρει και ο Βασίλης μου μαζί έναν Ικτίνο, έναν Καλλικράτη έστω για τιμ μάνατζερ, μπας και δούμε και μεις προκοπή;

5. Η μάχη φουντώνει. Ο Γιάτσεκ παίρνει και πάλι κεφάλι: «Παίκτης κλάση, δεν κάνεις τέτοια πράγμα». Πες τα, dear. Τι γουρούνια είναι οι άνδρες τελικά! Δεν έχουν καθόλου τρόπους...

4. Ο Βερνίκος παραμένει αποσβολωμένος. Ο διπλανός του εξακολουθεί να τον ταπώνει: «Αλλά γιατί, γιατί κάνουν μανούβρες τέτοιοι παίκτες;». Οπως καταλαβαίνεις, πολυαγαπημένε αναγνώστη, έτσι το φάγαμε το δεύτερο γκολ. Μέχρι να κάνει κουμάντο ο Αντζας στον Δέλλα για να κάνει τη μανούβρα, η μπάλα ήταν ήδη στα δίχτυα...

3. Ο εθνικός τηλεσχολιαστής ακούει το καμπανάκι. Καταλαβαίνει ότι μπαίνουμε στον τελευταίο γύρο και ότι η ευκαιρία να ξανακερδίσει τα πρωτεία είναι τώρα. Ο Καραγκούνης είναι πεσμένος στο χορτάρι και ο Αλόνσο πάει να τον σηκώσει. Ο χρυσός μου όμως κάνει το σκηνικό να μοιάζει πιο μπερδεμένο και δραματικό: «Να τοι εκεί, σηκώθηκαν και ο Καραγκούνης και ο Αρμπελόα».

Αχ, άλλα βλέπουν τα μάτια μου κι άλλα ακούν τα αυτιά μου. Τι να κάνω, γιατρέ μου;

2. Λίγο πριν από το τέλος ο Κώστας δίνει τα ρέστα του: «Να θυμίσουμε ότι στον πάγκο είναι ΙΚΑΝΟΙ να αγωνιστούν οι…», και ακολουθεί παράθεση ονομάτων ενώ υπάρχουν και οι άλλοι, οι ανίκανοι, τα μιάσματα, τα αποβράσματα και οι άχρηστοι. Πώς είπατε; Α, ναι, το «τραυματίες» ίσως ήταν πιο κατάλληλη λέξη...

1. Το ματς τελειώνει και, σαν καλός εθνικός σπορτκάστερ, ο Βερνίκος λέει ότι πρέπει ο καθένας να αναλάβει τις ευθύνες που του αναλογούν, να γίνει κριτική, να δουν όλοι τι φταίει και η ομάδα να κατέβει έτοιμη «για τα προκριματικά του Μουντιάλ του 2004».

Στο σημείο αυτό, κεχαριτωμένε αναγνώστη, και αφού νιώθω ήδη τέσσερα χρόνια μικρότερος, νομίζω ότι επιβάλλεται να δανειστώ τα σοφά λόγια από το άρθρο της «Αξίας»: «Βερνίκος. Ο καλύτερος μέχρι στιγμής». Προσυπογράφω...

Τώρα που αποκλειστήκαμε, καλέ μου αναγνώστη, είναι η ώρα των μεγάλων αποφάσεων. Κατ΄αρχήν πρέπει να δει ο Βασίλης μου τι θα κάνει με τον Ρεχάγκελ. Πόσο ακόμα να αντέξει ένας ογδοντάχρονος προπονητής; Μην τον ακούς που λέει ότι είναι νεότερος, τόσο είναι. Το ξέρει ο γλυκός μου Μένιος Σακελλαρόπουλος κι εγώ μόνο εκείνον εμπιστεύομαι.

Ειδικά μετά την εμφάνισή του στην εκπομπή «Life style» με τη Νάντια Μπουλέ και τον Νίκο Παπαδάκη, σε τέτοια θέματα τον θεωρώ αυθεντία. Γράφει ο Μένιος στο «Derby»: «Ο 56άχρονος Γάλλος προπονητής (σ.σ.: Ο Ραϊμόν Ντομενέκ) μπορεί να είναι κατά 24 ολόκληρα χρόνια μικρότερος από τον Οτο Ρεχάγκελ, αλλά και αυτός δεν δέχεται μύγα στο σπαθί του».

Οχι ρε γαμώτο. Και να θέλει ο Βασίλης μου να κρατήσει τον Ρεχάγκελ δεν γίνεται. Εχει ξεπεράσει ακόμα και τα όρια συνταξιοδότησης που προβλέπει η νέα ασφαλιστική μεταρρύθμιση της Φάνης. Αν η Πετραλιά δεν ανεβάσει τα όρια λίγο ακόμα, εκεί γύρω στα 85 χρόνια, τον χάνουμε τον Οτο...

Και μέσα στον χαμό μάς προέκυψε και μείζον εθνικό ζήτημα από πάνω. Το αποκαλύπτει ο Μανώλης Γαβαθιώτης: «Καλά, συγγνώμη δηλαδή για να καταλάβω, εμείς είμαστε με τους Τούρκους; Να κάτι που δεν ήξερα και το αντιλήφθηκα όταν άκουσα την περιγραφή και τον σχολιασμό των εντεταλμένων της κρατικής τηλεόρασης στο Τσεχία - Τουρκία. Την αγωνία και το άγχος τους να γυρίσει το αποτέλεσμα και να κερδίσουν οι Τούρκοι. Τους πανηγυρισμούς τους όταν τα μεμέτια έβαλαν το τρίτο γκολ».

Μα και αυτός ο Παναγόπουλος τίποτα δεν σκέφτεται πια; Ολα από μένα τα περιμένει; Κανονικά έπρεπε να ζητήσει από τον Θεοφιλόπουλο και τον Λιαλιάτση να κάνουν την περιγραφή ντυμένοι Εύζωνες. Οταν οι Τούρκοι έβγαιναν στην επίθεση, να άρχιζαν το γιουχάρισμα και στα γκολ τους να κρέμαγαν μαύρες πλερέζες. Ολα κι όλα. Το σωστό να λέγεται…

Συνεχίζει ο πολυχρονεμένος μου: «Αφού κάποια στιγμή, ζαλισμένος κι εγώ από τη στενοχώρια (υποστήριζα την Τσεχία όπως και κάθε ομάδα που παίζει αντίπαλος της Τουρκίας), νόμισα ότι η μετάδοση που άκουγα δεν γινόταν για την ελληνική κρατική τηλεόραση, αλλά για την κρατική τηλεόραση της Τουρκίας. Αμφιβάλλω δηλαδή αν οι Τούρκοι δημοσιογράφοι αισθάνθηκαν τόσο μεγάλη ανακούφιση για την πρόκριση της εθνικής τους ομάδας όσο οι δικοί μας. Και μοιραία όσο και αναπόφευκτα ήρθε στη σκέψη μου μια λέξη, αυτή η ίδια που πιθανότητα σκέφτηκαν και όσοι Τούρκοι παρακολούθησαν τη μετάδοση: "Γκιαούρηδες!". Μια ζωή γκιαούρηδες θα είμαστε. (Με την… καλή έννοια βεβαίως)».

Συγκινούμαι. Νομίζω, λατρεμένε αναγνώστη, ότι έχω τη λύση. Προτείνω από δω και στο εξής κάθε φορά που θα έχει αγώνα η Τουρκία να στέλνουμε quest star τον Κώστα Πρέκα, για να κάνει την περιγραφή. Οπως βλέπεις και στο σκίτσο, ο ρόλος τού ταιριάζει γάντι...

Κλείνω με το νέο σύνθημά μας, γλυκέ αναγνώστη: «Δεν πειράζει, δεν είμαι down, ραντεβού, ραντεβού στο Κέιπ Τάουν».