Η πειρατεία των ταλέντων

Το ποδόσφαιρο, το παιχνίδι δηλαδή στην οργανωμένη του μορφή, είναι σαν μία πόλη ή πιο καλά σαν μία χώρα. Δεν σταματά η ζωή στη χώρα επειδή κάτι σπουδαίο γίνεται σε μία περιοχή της. Αν και στην εποχή της κυριαρχίας των media, σημαντικό είναι αυτό στο οποίο επικεντρώνουν τα ΜΜΕ την προσοχή τους. Και όχι εκείνο που αξιολογικά είναι σημαντικό. Τέλος πάντων.

Στον πλανήτη ποδόσφαιρο μπορεί να διεξάγεται ένα πολύ σημαντικό τουρνουά, όπως το Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα ποδοσφαίρου στα γήπεδα της Αυστρίας και της Ελβετίας, αλλά δεν σταματά η ζωή σε αυτόν. Ενα σωρό πράγματα σημαντικά ή λιγότερο σημαντικά γίνονται Παντού. Ας πούμε, η πολύ κακή αγωνιστική εικόνα της Βραζιλίας και της Αργεντινής στα προκριματικά του Παγκοσμίου Κυπέλλου, που αν δεν διορθωθεί μπορεί –πράγμα αδιανόητο– να οδηγήσει ακόμη και στον αποκλεισμό τους από τη διοργάνωση του 2010 στη Ν. Αφρική.

Υποθέτω ότι αν δεν γινόταν το Euro, πολύ πιθανόν να ψάχναμε τις αιτίες γι' αυτό το φαινόμενο, που πρέπει να έχει απογοητεύσει και αρκετούς φανατικούς του στοιχήματος. Ομως συμβαίνουν και άλλα πράγματα, ίσως λιγότερο σημαντικά κατά την αξιολόγηση των media, αλλά που κατά την ταπεινή μου γνώμη θα επιδράσουν σημαντικά στο πρόσωπο του ποδοσφαίρου του αύριο και κυρίως στα χαρακτηριστικά των ομάδων. Ειδικότερα στο ζήτημα της ανίχνευσης, της υποστήριξης και της ανάδειξης των ταλέντων.

Η απόφαση της ΟΥΕΦΑ να υποχρεώσει τις ομάδες να έχουν στο ρόστερ τους νεαρούς ταλαντούχους ποδοσφαιριστές είναι κάτι που μπορεί να αποδειχθεί δίκοπο μαχαίρι. Να επιφέρει το αντίθετο αποτέλεσμα από αυτό που επιδιώκεται και παράλληλα να δώσει τη δυνατότητα στις ισχυρές ομάδες, τις πιο πλούσιες, να μαζεύουν ό,τι καλύτερο υπάρχει στις ηλικίες 15-19. Ειδικά εκείνη η διάταξη της σχετικής απόφασης, που προβλέπει ότι δεν είναι υποχρεωτικό μία ομάδα να έχει «αναθρέψει» στα δικά της φυτώρια έναν ποδοσφαιριστή για να θεωρηθεί ότι εκπληρώνει τη ρήτρα. Μπορεί να πάρει ένα νεαρό ποδοσφαιριστή που έχει συμπληρώσει μία τριετία στις ακαδημίες μιας άλλης ομάδας, από την ίδια χώρα. Ή να πάρει ένα ταλαντούχο 15χρονο ή 16χρονο από κάποια άλλη χώρα και να τον κρατήσει για μία τριετία. Αν της βγει έχει καλώς, αλλιώς τον πουλάει, ας πούμε.

Ολο το πλαίσιο φαίνεται να διαμορφώνεται με έναν τέτοιο τρόπο που να είναι συμβατό με τις συνθήκες της αγοράς. Ζήτηση και προσφορά. Υπάρχουν, όμως, κάποιες ενδείξεις ανησυχητικές για τη γενικότερη λειτουργία του συστήματος. Το πιο πρόσφατο παράδειγμα αφορά την περίπτωση της διαμάχης ανάμεσα στη Ρόμα και τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, που προκάλεσε το ξέσπασμα του Μπρούνο Κόντι. Πιο συγκεκριμένα, η Ρόμα είχε στα φυτώριά της έναν εξαιρετικά ταλαντούχο πιτσιρικά, που παίζει μπροστά από τα χαφ ή και μέσα στην περιοχή.

Ο μικρός ονομάζεται Νταβίντ Πετρούτσι (ένθετη φωτό), είναι 16 χρόνων και θεωρείται το μεγαλύτερο ίσως ταλέντο του ιταλικού ποδοσφαίρου. Στη Ρόμα τον φωνάζουν, ή για την ακρίβεια τον φώναζαν –γιατί τον «τσίμπησε» η Γιουνάιτεντ–, «μικρό Τότι». Επειδή ο μικρός ήταν σε μία ηλικία που δεν είχε το δικαίωμα να υπογράψει επαγγελματικό συμβόλαιο, ήταν πολύ εύκολο για μία μεγάλη ομάδα να τον δελεάσει και να τον εντάξει στο δυναμικό της. Η μεταγραφή κόστισε στη Μάντσεστερ 260.000 ευρώ, συν 125.000 ευρώ που θα δίνει τον χρόνο στον πιτσιρικά και το κόστος των αεροπορικών εισιτηρίων για να πηγαινοέρχεται στην Ιταλία σε μηνιαία βάση. Η «αρπαγή» του Πετρούτσι έχει θορυβήσει πολλούς ανθρώπους του ιταλικού ποδοσφαίρου και ο Κόντι (φωτό) κατηγόρησε τη Γιουνάιτεντ για «πειρατεία». Βέβαια, δεν είναι η πρώτη φορά που αγγλικές ομάδες «κλέβουν» ταλαντούχους πιτσιρικάδες από το ιταλικό ποδόσφαιρο. Πρόκειται για μία πρακτική ιδιαίτερα διαδεδομένη, της οποίας, όμως, τις συνέπειες η ΟΥΕΦΑ δεν έχει ακόμη προσμετρήσει.

Κόουτς, είσαι σπίτι;

Μου αρέσει που στην ποδοσφαιρική ομοσπονδία, φαντάζομαι σε συνεργασία με τον Ρεχάγκελ, έγινε γρήγορη ανάλυση της αποτυχημένης εμφάνισης στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα, βγήκαν τα κατάλληλα συμπεράσματα και αμέσως γίνονται οι απαραίτητες ενέργειες για προετοιμαστούμε καλύτερα την άλλη φορά. Οι πρώτες ενέργειες περιλαμβάνουν την πρόσληψη ενός team manager και δύο γυμναστών. Βέβαια, τέτοιες θέσεις έχουν άλλες εθνικές ομάδες εδώ και μία δεκαετία ή και περισσότερο, θέσεις που είναι ομαλά ενταγμένες σε ένα γενικό οργανωτικό πλαίσιο λειτουργίας της Eθνικής ομάδας που εξυπηρετεί τους στόχους ενός σχεδιασμού.

Από όσο θυμάμαι –και θυμάμαι καλά– δύο χρόνια πριν, εκείνο που διέρρεε η ομοσπονδία ήταν ότι ο Ρεχάγκελ δεν θέλει άλλους ανθρώπους γύρω του, ότι ο Γερμανός έχει τον δικό του τρόπο και τουν δικόν του ρυθμό να δουλεύει, που άλλωστε μας οδήγησαν στον θρίαμβο της Πορτογαλίας. Και επειδή πολλοί, θέλοντας να υπερασπιστούν την απογοητευτική εικόνα του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος –λες και υπάρχει τέτοια ανάγκη– συχνά χρησιμοποιούν ως επιχείρημα την πρωτιά στον προκριματικό όμιλο, ας θυμούνται ότι την πέτυχαν χωρίς τις τρεις νέες προσθήκες, συνυπολογιζόμενου και του γεγονότος ότι άλλο ο προκριματικός όμιλος, άλλες οι απαιτήσεις του, άλλος ο σχεδιασμός που απαιτείται γι’ αυτόν κι άλλο πράγμα η τελική φάση. Για την οποία, φυσικά, δεν είχαμε κανέναν απολύτως σχεδιασμό.

Η δική μου αίσθηση είναι ότι οι τρεις νέες θέσεις στην Εθνική θα χρησιμοποιηθούν ως ασπίδα του Ρεχάγκελ. Γιατί κάποια από τα σημαντικά σημεία δυσλειτουργίας της Εθνικής ομάδας είναι ο Ρεχάγκελ και ο τρόπος της δουλειάς του. Είναι χαρακτηριστικός ο τρόπος που απάντησε σε ερώτηση που του έγινε στη συνέντευξη Τύπου μετά το παιχνίδι με την Ισπανία, για την ανάγκη της αυτοκριτικής. Ο άνθρωπος είναι out of area, που θα έλεγε και ένας Αγγλος. Απάντησε στην ερώτηση που του έγινε επισημαίνοντας το πόσο καλύτερες ομάδες από τη δική μας ήταν οι αντίπαλοί μας στον όμιλο. Χάσαμε, δηλαδή, όχι γιατί έγιναν λάθη αλλά γιατί οι άλλοι ήταν καλύτεροι. Ωραίος τρόπος και σταθερή βάση για ανάλυση μιας κακής εμφάνισης. Ας θυμούνται κάποιοι, επειδή τα σημάδια είναι πολλά για να τα αγνοήσουμε, ότι θα είναι τουλάχιστον άνανδρο να του φορτώσουμε αργότερα το κόστος μιας ενδεχόμενης αποτυχίας. Αυτή θα πρέπει να βαρύνει εκείνους που τον επέλεξαν.

Μετανάστες οδηγούνται στην πυρά

Κάποτε, πριν από 8-10 χρόνια, τέτοιες ειδήσεις γίνονταν πρωτοσέλιδο. Ηταν ένας από τους φρέσκους αντίκτυπους της παγκοσμιοποίησης, που προξενούσε εντύπωση, συγκίνηση και φόβο. Τώρα ειδήσεις αυτής της μορφής έχουν γίνει ρουτίνα, που από τις πρώτες σελίδες πέρασαν στις μέσα και έγιναν και μονόστηλο. Ποιος θα διαβάσει για τους 47 ανθρώπους –ανάμεσά τους και παιδιά– που ήταν στοιβαγμένοι στο κοντέινερ μίας νταλίκας, την οποία οδηγούσε ένας λαθρέμπορος, ο οποίος συνελήφθη ύστερα από καταδίωξη στην Αθηνών – Πατρών. Οι άνθρωποι που κυνηγούσαν την ελπίδα για καλύτερη ζωή, είχαν πληρώσει από 1.500 -2.000 δολάρια για να έρθουν στην Ευρώπη από το Αφγανιστάν και το Ιράκ. Κοιτώ τα κύρια σημεία της οδηγίας για τη μετανάστευση που ετοιμάζει η Ε.Ε. που ταυτίζεται με τη γραμμή της Ευρώπης-φρούριο. Καμία πρόνοια για χρηματοδότηση πολιτικών υποδοχής ή ενσωμάτωσης, για διαφορετικό χειρισμό των παιδιών ή αυστηρότερη ποινική αντιμετώπιση της λαθρεμπορίας. Η «λογική εξέλιξη» της οδηγίας σε δέκα χρόνια θα οδηγεί τους μετανάστες στην πυρά. Φοβούμαι κυριολεκτικά.