Το κρέας ως «ψάρι» και οι Ιρλανδοί που δεν «ψάρωσαν»

A, όλα κι όλα. Οσο και αν με ενοχλεί η στάση ορισμένων διεθνών -και του Ρεχάγκελ- που θεωρούν αυτονόητο ότι θα ακούν καλά λόγια στις επιτυχίες χωρίς να ανέχονται ψήγμα κριτικής «στα άσχημα», ομολογώ ότι τούτη η εμμονή στο «μονά-ζυγά δικά μας» παρουσιάζει ένα προσόν: μαρτυρά νοοτροπία «ευρωπαϊκή» και «ηγετική» συνάμα!

Γιατί; Διότι ανάλογο πνεύμα διέπει τους Ευρωπαίους ηγέτες, όταν οι κοινωνίες τους κρίνουν τα της «ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης»: οι λαοί τους έχουν σεβαστό λόγο μόνο όταν εγκρίνουν το «Κοράνι» των μουτζαχεντίν του «ευρωπαϊσμού»! Εάν ο λόγος είναι απορριπτικός, τον περιμένει το πυρ το εξώτερον. Τόσο απλά. Είναι να αναρωτιέσαι μήπως η ομοιότητα των εννοιών «ολοκλήρωση» (ευρωπαϊκή, όχι σεξουαλική) και «ολοκληρωτισμός» δεν είναι απλώς ετυμολογική.

Η κοινή δήλωση της Μέρκελ και του Σαρκοζί δεν αφήνει καμία αμφιβολία: Γερμανία και Γαλλία επιθυμούν -τουλάχιστον μέχρι στιγμής- να αγνοηθεί εμπράκτως η ετυμηγορία των Ιρλανδών, οι οποίοι καταψήφισαν τη Συνθήκη της Λισσαβώνας με το «καθαρό σκορ» 53,4%-46,6%. Ουδεμία σημασία έχει αν κάτι τέτοιο αντίκειται προς όσα είχαν λεχθεί προτού διεξαχθεί το ιρλανδικό δημοψήφισμα. Να, ας πούμε ο Γάλλος πρωθυπουργός Φρανσουά Φιγιόν, διακήρυττε: «Εάν οι Ιρλανδοί απορρίψουν τη Συνθήκη της Λισσαβώνας, δεν θα υπάρχει Συνθήκη, Λισσαβώνας». Λόγια όπως αυτά, όπως αντιλαμβάνεστε, ηχούσαν ως «κώδων κινδύνου» μπας και... συναισθανθούν οι Ιρλανδοί «τι πήγαιναν να κάνουν». Εκείνοι όμως, οι άθλιοι, δεν φοβήθηκαν ότι για κάποιον ανεξήγητο λόγο ενδεχόμενη αχρήστευση της εν λόγω Συνθήκης θα νοθεύσει την μπίρα Guinness, θα προκαλέσει την «αποστράτευση» του Βαν Μόρισον και των U2, θα φέρει το τέλος του κόσμου. Οπότε, οι δραματικοί τόνοι εξελίσσονται σε ένα γαλλογερμανικό «έλα μωρέ, λέγαμε και καμιά κοτσάνα να περάσει η ώρα».

Βεβαίως, από την άλλη πλευρά οι «Financial Times» νουθετούν να τεθεί «στον πάγο» η Συνθήκη, παρατηρώντας εύστοχα ότι το ιρλανδικό «όχι» αποτελεί κρίκο σε μία αλυσίδα αρνήσεων «του ίδιου περίπου πακέτου μεταρρυθμίσεων». Μια αλυσίδα που «φανερώνει ανησυχητικό χάσμα ανάμεσα σε όσους λαμβάνουν αποφάσεις στην Ευρωπαϊκή Ενωση και το λαϊκό αίσθημα». Εν προκειμένω, όμως, δεν επικεντρώνουμε στο τι τελικώς θα γίνει (κάτι που θα διαφανεί στη Σύνοδο Κορυφής της Ε.Ε.), αλλά στην... υπέροχη «δημοκρατική παράδοση».

Θυμίζουμε: το 1992 οι Δανοί καταψήφισαν τη Συνθήκη του Μάαστριχτ. Υποχρεώθηκαν να ξαναψηφίσουν. Ο χρόνος ανάμεσα στα δύο δημοψηφίσματα κύλησε με αμέτρητους αφορισμούς, στην ίδια τη Δανία αλλά και διεθνώς. Ακόμα θυμάμαι μία απίθανη ατάκα του Θ. Πάγκαλου, στον απόηχο του αρχικού «όχι». Είχε πει: «Ποιοι Δανοί, τώρα; Πότε... πολέμησαν αυτοί;». Το 2001 οι Ιρλανδοί καταψήφισαν τη Συνθήκη της Νίκαιας. Τους «φλόμωσαν» στις υποσχέσεις και στις απειλές για επερχόμενα κακά -ναι, το καρότο και το μαστίγιο εναλλάσσονται σε αυτές τις περιπτώσεις. Οι Ιρλανδοί συμμορφώθηκαν. Ψήφισαν «ναι» το 2002.

Αυτή η πρακτική θυμίζει λίγο ανάκριση: «Συνεχίζουμε να σου ρίχνουμε φως στα μάτια, πες τα πάλι μέχρι να ακούσουμε αυτό που θέλουμε». Να δεχθώ ότι τυπικώς το όλο πράγμα διαθέτει επιφάσεις δημοκρατικότητας; Αντε, να το δεχθώ για να πάμε παρακάτω. Το «παρακάτω» είναι που... δεν παίζεται! Το 2005 οι Γάλλοι καταψήφισαν το Ευρωσύνταγμα και ακολούθησαν οι Ολλανδοί. «Δύο στα δύο». Τότε οι «φωστήρες» ηγέτες της Ε.Ε. ανέστειλαν τα υπόλοιπα δημοψηφίσματα, φοβούμενοι ότι το «κακό» θα εξαπλωνόταν σε Βρετανία, Ιρλανδία, Δανία, Σουηδία κ.ά. Τι έκαναν στη συνέχεια; Ονόμασαν «απλή συνθήκη» τα σημεία του Ευρωσυντάγματος που απέρριψαν Γάλλοι και Ολλανδοί και ξεμπέρδεψαν εγκρίνοντάς τα στα Κοινοβούλια. Το «ιερατείο» της Ε.Ε. μιμείται τους καλόγερους του Μεσαίωνα που βάφτιζαν το κρέας «ψάρι». Δεν «ψάρωσαν» όμως οι «αιρετικοί» Ιρλανδοί και το πράγμα γίνεται ενδιαφέρον! Πικρός irish coffe για τους «ευρωταλιμπάν» -με κινίνο αντί σαντιγί. Γιατί όχι;

ΥΓ.: Προσεχώς: γιατί «μαυρίζουν» τα θέσφατα της Ε.Ε. όσοι έχουν την ευκαιρία να ψηφίσουν;