Aνατριχίλες και μυρωδιά πούρου

Oταν η τηλεοπτική κάμερα ξεκίνησε την καθιερωμένη βόλτα της στις κερκίδες του καινούργιου «Γκάρντεν» (εντός πολλών εισαγωγικών παρακαλώ η λέξη), δεν συνάντησε αστέρες του Χόλιγουντ, ούτε άλλωστε έψαξε για τέτοιους. Οι μορφές που έφτασαν μέσω δορυφόρου στα σπίτια μας προκαλούσαν ανατριχίλες. Μπιλ Ράσελ. Τζον Χάβλιτσεκ. Κέισι Τζόουνς. Τομ Χάινσον. Εμ ελ Καρ. Ντάνι Εϊντζ. Σέντρικ Μάξγουελ. Το άδειο κάθισμα του μακαρίτη Ρεντ Αουερμπακ με το αναμμένο πούρο. Η αύρα όσων για διάφορους λόγους απουσίαζαν: Λάρι Μπερντ, Μπομπ Κούζι, Σαμ Τζόουνς, Κέβιν Μακχέιλ, Ρόμπερτ Πάρις. Τα λάβαρα των 16 πρωταθλημάτων. Το καθαγιασμένο παρκέ που μεταφέρθηκε τετραγωνάκι-τετραγωνάκι από το «Μπόστον Γκάρντεν». Το μικρόφωνο-αντίκα του μύθου Τζόνι Μοστ. Το μυημένο κοινό που ξέρει το άθλημα όσο κανένα άλλο στον κόσμο. Η αχλύς των θρύλων. Η οσμή του μπάσκετ.

Αν τοποθετήσει κάποιος τα δαχτυλίδια των ιερών τεράτων που μαζεύτηκαν χθες στις κερκίδες για να γιορτάσουν τη μεγάλη επιστροφή των Σέλτικς, φτάνει από τη Βοστώνη στο Σπρίνγκφιλντ, την πόλη όπου γεννήθηκε η πορτοκαλί μπάλα. Είχαν όμως περάσει 21 χρόνια από το τελευταίο κλέος. Για να ανθίσει ξανά το ιρλανδέζικο τριφύλλι, χρειάστηκε να υποθηκεύσει η ομάδα ένα αμφίβολης ποιότητας μέλλον και να ποντάρει στο παρόν: «Θέλουμε τον κόσμο και τον θέλουμε τώρα».

Μέσα σε λίγες ημέρες ο σπουδαίος Πολ Πιρς πλαισιώθηκε από δύο αστέρες διψασμένους για τίτλους και ταυτόχρονα περπατημένους όσο λίγοι: Κέβιν Γκαρνέτ, Ρέι Αλέν. Οι τρεις είχαν κάτι κοινό. Στάθηκαν στην αφετηρία με τον φόβο ότι θα γίνονταν μέλη του μελαγχολικού κλαμπ των βασιλιάδων δίχως στέμμα: Καρλ Μαλόουν, Τσαρλς Μπάρκλεϊ, Ελτζιν Μπέιλορ, Πάτρικ Γιούιν, Ρέτζι Μίλερ, Τζον Στόκτον, Πιτ Μάραβιτς, Μπομπ Λανίερ. Τουλάχιστον ο Ντόμινικ Ουίλκινς κέρδισε τίτλο στην Ευρώπη...

Με το «σάλαρι καπ» μπλοκαρισμένο από τα γενναιόδωρα συμβόλαια των τριών, οι Σέλτικς υποχρεώθηκαν να ποντάρουν σε παιδαρέλια όπως ο βασικός πόιντ γκαρντ Ρατζόν Ρόντο ή σε «τριανταφεύγα» βετεράνους σαν τον Πι Τζέι Μπράουν και τον καταπληκτικό Τζέιμς Πόουζι. Αυτό το παράξενο συνάφι έπαιξε ολοκληρωτικό μπάσκετ και ισοπέδωσε τους Λέικερς, οι οποίοι προσπάθησαν να αντιμετωπίσουν τον τυφώνα με ομπρέλες. Ο Κόμπι Μπράιαντ προικίστηκε με εξωγήινο ταλέντο, αλλά στο dna του έχει μπάσκετ παιδικής χαράς. Τι σόι MVP είναι αυτός που κάνει τους συμπαίκτες του να μοιάζουν χειρότεροι απ' ό,τι είναι;

Εχει μέλλον αυτή η ομάδα των Σέλτικς; Μπορεί και όχι. Το Μαϊάμι των υπερηλίκων αστέρων έγινε παράδειγμα προς αποφυγήν όταν έφτασε από το ζενίθ του 2006 στο ναδίρ του 2008. Αλλά οι Σέλτικς (όπως και οι Χιτ του Πατ Ράιλι πριν από αυτούς) έκαναν μια συνειδητή επιλογή, η οποία μπορεί να κάνει την ομάδα πιο ελκυστική για τους free agents της αγοράς και να μετατρέψει τη Βοστώνη σε ομφαλό του πλανήτη ΝΒΑ για αρκετά χρόνια.

Το ξύπνημα της παλαιάς αντιπαλότητας με τους Λέικερς χαιρετίστηκε με ενθουσιασμό από τους φιλάθλους, όχι μόνο στις ΗΠΑ (όπου η τηλεθέαση εκτοξεύτηκε στα ύψη) όσο και στον υπόλοιπο κόσμο. Τα ΜΜΕ αποχαιρέτισαν με ενθουσιασμό την εποχή των ντεμοντέ Σπερς, ο δε Ντέιβιντ Στερν έγινε ο πιο ευτυχισμένος μπίζνεσμαν στο αθλητικό στερέωμα. Δεν είδατε πώς έλαμπε το πρόσωπό του την ώρα της απονομής;