Κριτική και επιτυχίες

Tο «λάθος» να κάνει τα αμινοξέα γεμιστά με γέμιση από αναβολικά δεν έπεισε την παγκόσμια ομοσπονδία της άρσης βαρών, η οποία μπουμπούνισε δύο χρόνια αποκλεισμό σε κάθε αθλητή που πιάστηκε ντοπέ, αφήνοντας ένα μικρό παραθυράκι αξιοπρέπειας στην άρση βαρών, δίνοντας τη δυνατότητα να υπάρξει τετραμελής ομάδα στο Πεκίνο. Τα υπόλοιπα τώρα δεν ενδιαφέρουν ιδιαίτερα. Γιατί κανένα ελληνικό δικαστήριο δεν πρόκειται να καταδικάσει τους αθλητές και το προπονητικό τιμ της ομάδας. Η αθώωση το μόνο που θα αποδείξει είναι τη βλακεία του νομοθέτη, ο οποίος ποινικοποιώντας με βαριές τιμωρίες το αδίκημα του ντόπινγκ εγγυάται ότι θα αθωώνονται ακόμα και αυτοί που θα πιάνονται με την ένεση στο χέρι. Τέλος πάντων, όποιος ζει με το σπαθί πεθαίνει από το σπαθί και όποιος συνεχίζει να κάνει τις ταρζανιές που επιτρέπονταν μέχρι τους Ολυμπιακούς του 2004 δεν μπορεί να υπολογίζει στην ανοχή των ομοσπονδιών. Το θέμα της τιμωρίας όμως της Εθνικής της άρσης βαρών έχει και μια ακόμα σχέση με την επικαιρότητα. Στο πώς είναι λογικό να αντιμετωπίζονται οι αθλητικές επιτυχίες και αποτυχίες και κυρίως πώς οι μεν δεν μπορεί να διαγράφουν τις δε και οι δε δεν μπορεί να ακυρώνουν τις μεν. Ενα θέμα που αφορά και την Εθνική ομάδα ποδοσφαίρου.

Μετά την αποκάλυψη του ντοπαρίσματος της Εθνικής της άρσης βαρών αμέσως χρησιμοποιήθηκαν τα γνωστά επιχειρήματα: «Μας έστησαν, επειδή φθονούν τις επιτυχίες μας», «Κάποιος έβαλε κάτι στα δυναμωτικά των παιδιών μας». Ακόμα όμως και σε ένα κοινό που έχει μάθει να χάφτει ό,τι του σερβίρουν, τα επιχειρήματα του φθόνου των ξένων, του σαμποτάζ από το άγνωστο χέρι και το σενάριο με το λάθος της Τσουλί πήγαν περίπατο. Οι Ελληνες δέχτηκαν ότι οι αρσιβαρίστες ήταν ντοπέ, αλλά ταυτόχρονα δεν μηδένισαν τις επιτυχίες της θρυλικής ομάδας της άρσης βαρών της δεκαετίας του '90. Πίσω όμως από τις κραυγές «Να προσέξουμε να μην ισοπεδώσουμε τις επιτυχίες», που είναι ακριβώς όμοιες μετά τις εμφανίσεις της Εθνικής στο Euro, κρύβεται η σκοπιμότητα. Το αντικείμενο δεν είναι να μη μηδενιστούν οι επιτυχίες, κάτι που δεν έγινε ούτε για τα Ολυμπιακά μετάλλια της άρσης βαρών ούτε για το Κύπελλο στο Euro, αλλά να περνάνε στο ντούκου κάθε κουτσουκέλα ή αποτυχία στον αθλητισμό.

Επειδή λοιπόν δεν πάει να ισοπεδωθεί το Euro του 2004, αλλά η κριτική θα γράψει κάτι τόσο απλό, που και ο πλέον μικρόνους μπορεί να το καταλάβει: «Η κριτική δεν έγινε στον τρόπο που η Ελλάδα κατέκτησε το Euro του 2004, δεν έγινε στο ενδιάμεσο με το Euro του 2008 διάστημα, δεν έγινε επειδή περιμέναμε να κερδίσει το Euro του 2008, επειδή περιμέναμε οτιδήποτε πλην μια εμφάνισης ομάδας που να παίζει ποδόσφαιρο. Η κριτική έγινε για την άθλια, ηττοπαθή και δειλή εμφάνιση της Εθνικής μας στο ματς με τη Σουηδία». Γκέγκε; Κανένας δεν ζήτησε από τον κύριο Οτο Ρεχάγκελ να πάρει και το επόμενο Ευρωπαϊκό. Κανένας δεν ζητούσε κάτι και κανένας ποδοσφαιριστής της Εθνικής δεν υποσχέθηκε ότι θα δώσει κάτι. Αντίθετα, ορισμένοι δεν παρέλειπαν να υπενθυμίζουν ότι δεν έχουν κάτι να αποδείξουν.

Το μόνο που έγινε στην Αυστρία ήταν κριτική στη χειρότερη εμφάνιση ομάδας στο Euro μέχρι και σήμερα. Μαλακή, μάλιστα, αν τη συγκρίνουμε με τα γραπτά των Αυστριακών πριν από το Euro, στα οποία έλεγαν ότι η εθνική τους δεν πρέπει ούτε να παίξει. Τα περί «απαίτησης πρόκρισης στα προημιτελικά», τα περί «επανάληψης της επιτυχίας της Πορτογαλίας» από τους δημοσιογράφους και το κοινό που λέγονται στην ελληνική αποστολή είναι ψέματα. Κανένας επώνυμος Ελληνας δεν μίλησε για δεύτερο Euro. Εκτός φυσικά του Γκαγκάτση, που μίλησε για τελικό Γερμανία - Ελλάδα. Εκεί όμως δεν είδα τον παμπόνηρο Οθωνα να τον διορθώνει λέγοντάς του «Θαύματα δεν γίνονται κάθε 14 ημέρες». Αλλά φυσικά δεν δαγκώνουμε το χέρι που μας τρέφει…