Δηλαδή, κύριοι, να πούμε πως πετύχαμε;

Διάβολε, όταν –στα νιάτα μου– διάβαζα «Αστερίξ» δεν φανταζόμουν πως κάποια ημέρα θα με επισκεπτόταν ο φόβος των Γαλατών, ότι θα «τους πέσει ο ουρανός στο κεφάλι». Για την ακρίβεια, εγώ ανησυχώ μην τυχόν με βρουν κατακέφαλα αόρατες πέτρες.

Κουράστηκα να μετρώ αγωνιώδεις εκκλήσεις να «σταματήσει ο λιθοβολισμός» της Εθνικής ομάδας. Εκκλήσεις τόσο δραματικές, ώστε αν τις πάρεις στα σοβαρά, θα νομίσεις ότι το 50% της ελληνικής κοινωνίας και το 85% των ΜΜΕ το έχουν ρίξει στον άσπλαχνο λιθοβολισμό. Κάτι τέτοιο δεν βλέπω και αυτό μεγιστοποιεί τον κίνδυνο: εάν στο FIR Αθηνών κυκλοφορούν τόσες αόρατες πέτρες, πώς να αποφύγεις τις αδέσποτες;

Αδυνατώ να κατανοήσω ποιον ακριβώς ορισμό δίνουν στις έννοιες «κακόπιστη», «απαξιωτική» και «ισοπεδωτική» όσοι βλέπουν (;) σμήνη τέτοιας κριτικής να απειλούν, ωσάν ακρίδες, τα πάντα. Ναι, τα πάντα: την υστεροφημία του 2004, τη ζαχαρένια του Ρεχάγκελ, την αξιοπρέπεια των παικτών. Ελάχιστα κρούσματα τέτοιας –α λα Γιακουμάτος– πολεμικής εμφανίστηκαν, κυρίως σε τηλεοπτικές εκπομπές, στον απόηχο της ήττας από τη Ρωσία. Στα δάχτυλα του ενός χεριού μετρώνται. Ελα όμως που τα φρικτά παράπονα ορισμένων παικτών, όπως και του Ρεχάγκελ, είχαν εκδηλωθεί στα μεθεόρτια του πρώτου αγώνα και όχι του δεύτερου.

Διά της εις άτοπον απαγωγής συμπεραίνεις πως τους ενόχλησε αυτό καθ' αυτό το γεγονός ότι στην Ελλάδα ασκήθηκε κριτική. Σε τελική ανάλυση, η μεγάλη πλειονότητα όσων γράφηκαν και ειπώθηκαν εν Ελλάδι ύστερα από την εμφάνιση εναντίον των Σουηδών ήσαν συγκρατημένα –το χάλι της εμφάνισης εκείνης ήταν απύθμενο. Ας έχουν λοιπόν το θάρρος να μας πουν ευθέως ότι θεωρούν ιεροσυλία αυτή καθ' αυτή την εκφορά λόγου, μη αρεστού. Οχι τη σκληρή ή τη μαλακή κριτική (διαχωρισμός που παραπέμπει σε τυρί φέτα), όχι την ισοπεδωτική ή την ανισόπεδη (ωσάν διάβαση). Ακούς κριτική; Είναι «κακόπιστη»! Οπως όταν ακούς «κώνωψ» ξέρεις ότι είναι «ο ανωφελής» κι όταν διαβάζεις «τιμή πετρελαίου» γνωρίζεις πως πρόκειται για το «αργό», έτσι ακριβώς (οφείλεις να) νιώθεις βέβαιος: οτιδήποτε δεν βολεύεται με τις προκάτ εξηγήσεις του τύπου «ατυχήσαμε», «δεν μας πήγε το παιχνίδι» εμπίπτει στη σφαίρα της... υπονόμευσης! Ετσι, παιδιά;

Ο γράφων θεωρεί φαιδρότητα την ιδέα ότι οι αποτυχίες του αντιπροσωπευτικού μας συγκροτήματος συνιστούν εθνικές ταπεινώσεις. Σαχλαμάρα ισάξια της αντίληψης που βλέπει εθνικές αναγεννήσεις στις επιτυχίες. Οσοι ενστερνίζονται το δεύτερο, νιώθοντας ότι μεγαλώνει το πέος τους κάθε φορά που βαραίνει η φούντα του τσολιά, ας βρουν πώς θα ξεμπλέξουν τώρα με το πρώτο. Μιλάμε για μπάλα. Για ομάδες. Η δική μας πήγε στο Euro με δεδομένα τα κυβικά της: συγκρότημα μικρομεσαίο. Το πραγματικό ερώτημα ήταν εάν οι εμφανίσεις του θα έτειναν προς το μεσαίο ή προς το μικρό. Δυστυχώς συνέβη το δεύτερο. Ούτε μπορούμε, ούτε πρέπει να κρύψουμε την αποτυχία. Το καλύτερο που έχουμε να κάνουμε είναι να την ερμηνεύσουμε σωστά.

Η ιδέα πως πρέπει να παραστήσουμε τη στρουθοκάμηλο προς τιμήν του 2004 (λες και το αμαυρώνει κάποιος!), γεννά ένα ερώτημα: μέχρι πότε θα... απαγορεύεται να βγάλουμε το κεφάλι μας από το χώμα; Μέχρι το 2054; Οσο για το –άσχετο εν προκειμένω– επιχείρημα «τι να πουν κι οι Ιταλοί ή οι Γάλλοι, που έχουν κερδίσει τρόπαια και τους διέλυσε η Ολλανδία», η απάντηση είναι αυτονόητη: ρε παιδιά, σύμφωνα με τη δική σας λογική, τίποτε δεν πρέπει να πουν, για να μην υποβαθμίσουν τις χαρές που έχουν γευτεί. Ειδικά οι Ιταλοί, που έχουν και φρέσκο τρόπαιο, πρέπει να κηρύξουν εμπάργκο κριτικής στην εθνική τους, μέχρι την εποχή που θα δουν πρωθυπουργό τον εγγονό του Σίλβιο Μπερλουσκόνι. Εσείς το λέτε, όχι εγώ.