Πράγματα που μου αρέσουν στο Euro

Με την εικόνα που έχω μέχρι τώρα από το Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα, μπορώ να πω με σιγουριά ότι είναι πολύ καλύτερο από πλευράς θεάματος συγκρινόμενο με το προηγούμενο Πρωτάθλημα της Πορτογαλίας. Εν μέρει γιατί τον τόνο τότε, σε επίπεδο αγωνιστικής τακτικής, τον έδιναν οι άμυνες κυρίως, ενώ σε αυτό που παρακολουθούμε διαπιστώνουμε πως οι προπονητές και οι ομάδες επιδιώκουν και να σκοράρουν. Το δεδομένο είναι ότι στη φάση των ομίλων έχουμε περισσότερα γκολ, όπως και ότι υπάρχουν ομάδες που παίζουν γρηγορότερο ποδόσφαιρο από ό,τι στην Πορτογαλία.

Για να μην παρεξηγηθώ, αντιλαμβάνομαι ότι ναι μεν το μηδέν στην άμυνα είναι κάτι που όλοι επιδιώκουν, αλλά γίνεται φανερό ότι οι περισσότερες ομάδες κυνηγούν το γκολ με την ίδια ζέση που προσπαθούν να το αποφύγουν. Στην Πορτογαλία, όλοι κοιτούσαν μόνο πίσω. Τώρα, κοιτούν και μπροστά. Δεν είναι καθόλου τυχαίο που τα μεγάλα ονόματα του τουρνουά, οι ποδοσφαιριστές που διακρίνονται, είναι παίκτες από τη μεσαία γραμμή και μπροστά. Στην Πορτογαλία ήταν από τη μεσαία γραμμή και πίσω.

Ισως και να κάνω λάθος, αλλά νομίζω ότι σε αυτό το Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα μπορεί να υπάρχουν ομάδες από τις λεγόμενες μεγάλες που παρουσιάζονται γερασμένες, όπως ας πούμε η Ιταλία ή η Γαλλία, υπάρχουν ομάδες που παίζουν χωρίς φαντασία, όπως η Γερμανία, και από την άλλη πλευρά βρίσκουμε ομάδες όπως η Ολλανδία, η Ισπανία, η Πορτογαλία και η Κροατία, που έχουν μία φρεσκάδα, παίζουν έξυπνα και στην πλειονότητά τους γρήγορα. Η ταχύτητα, βέβαια, μπορεί να προκύπτει και από τον αποτελεσματικότερο έλεγχο του ρυθμού, ο οποίος δεν καθορίζεται πια μόνο από την κατοχή.

Διακινδυνεύω μία ακόμη εκτίμηση, καθώς δεν έχω δει ακόμη μία συνολική στατιστική ανάλυση του πρώτου γύρου, ότι είναι πολύ λιγότερα τα γκολ και οι ευκαιρίες που προέρχονται ή δημιουργούνται από στημένες φάσεις. Και αν κάτι τέτοιο επιβεβαιωθεί, θα σημαίνει πως αυξάνεται ο καθαρός χρόνος του παιχνιδιού, πράγμα ιδιαίτερα παρήγορο. Το θέαμα είναι το ισχυρό σημείο του παιχνιδιού. Και όσο περισσότερο είναι το θέαμα μέσα στο γήπεδο τόσο ελκυστικότερο γίνεται το ποδόσφαιρο. Ενας ακόμη παράγοντας που νομίζω ότι έχει ενδιαφέρον και έχει δώσει τον τόνο στο Euro είναι ότι έχουμε να κάνουμε πολύ περισσότερο με ένα τουρνουά των προπονητών παρά με ένα τουρνουά των ποδοσφαιριστών.

Μάλιστα, χαίρομαι που δύο νέοι προπονητές, όπως ο Φαν Μπάστεν και ο Μπίλιτς, δείχνουν τόλμη, φαντασία και δυνατότητες και από την άλλη λυπάμαι που δύο άλλοι νέοι προπονητές, όπως ο Λεβ και ο Ντοναντόνι, αποδεικνύονται τόσο συντηρητικοί. Επίσης, αυτό το Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα νομίζω ότι θα δείξει πως η παραμονή στους πάγκους πέρα από κάποια ηλικία δεν είναι ιδιαίτερα παραγωγική. Και πιστεύω ότι με έναν νεότερο προπονητή οι Ισπανοί ίσως να ήταν ακόμα καλύτεροι.

Υποθέτω ότι η φάση των νοκ άουτ παιχνιδιών μπορεί να διαφοροποιήσει κάπως την εικόνα, διότι οι απαιτήσεις σε αυτής της μορφής τα παιχνίδια είναι διαφορετικές, αλλά εκείνοι που μπορούν να παίξουν επιθετικά και γρήγορα δεν πιστεύω ότι θα αρνηθούν να το κάνουν. Ενα πράγμα που με προβληματίζει έχει να κάνει με τις διαφορές ή τις ομοιότητες ανάμεσα στο ποδόσφαιρο των εθνικών ομάδων και των συλλόγων. Οι σκοπιμότητες, τα χρήματα και τα συμφέροντα που παίζονται σε επίπεδο συλλόγων είναι πολύ ισχυρότερα και αυτό μπορεί να κάνει το θεαματικό ποδόσφαιρο σε επίπεδο συλλόγων ένα σπάνιο συναπάντημα.

Ο αθλητής που έγινε brand name

Μερικές φορές σκέφτομαι ότι για τον Σακίλ Ο' Νιλ ό,τι και να πει κάποιος ή ό,τι και γράψει, θα πρέπει να συμβαδίζει με τα μεγέθη αυτού του γίγαντα, που θεωρήθηκε διάδοχος του Μάικλ Τζόρνταν για το μάρκετινγκ. Οι εταιρείες που επένδυσαν πάνω του δεν έμειναν ευχαριστημένες από τις πωλήσεις, γεγονός που είχε να κάνει και με τις τιμές των αθλητικών παπουτσιών, κυρίως που 8 χρόνια πριν έφταναν και τα 200 δολάρια. Υπάρχει μία παλιά ιστορία. Σε μία προπόνηση των Ορλάντο Μάτζικ, μία μητέρα την «έπεσε» στον Σακίλ κατηγορώντας τον για τις τιμές που είχαν τα αθλητικά παπούτσια που ήθελαν να φορούν οι πιτσιρικάδες.

Ο Σακίλ τότε της είπε ότι τις τιμές τις καθόριζε η Reebok -με την οποία είχε συμβόλαιο- και όχι ο ίδιος και επιχείρησε να της δώσει 200 δολάρια, που η γυναίκα αρνήθηκε. Από τότε κύλησε πολύ νερό στο αυλάκι, ο Σακίλ, που το 2001 διέκοψε τη συνεργασία του με τη Reebok γιατί η εταιρεία έκρινε ως μη ικανοποιητικές τις πωλήσεις των παπουτσιών, άλλαξε ομάδες, μεγάλωσε, πήρε μέρος σε 14 all star games, έγινε τέσσερις φορές πρωταθλητής και σε μία καριέρα 16 χρόνων σύμφωνα με τους υπολογισμούς έχει κερδίσει συνολικά 250 εκατομμύρια δολάρια από το μπάσκετ, περισσότερα από κάθε άλλον παίκτη στην ιστορία του παιχνιδιού. Ο Σακίλ, πέρα από τα χρήματα του συμβολαίου του, κερδίζει κάθε χρόνο 4 εκατομμύρια δολάρια από τα διαφημιστικά συμβόλαια που έχει με μία αλυσίδα γυμναστηρίων και μία φίρμα μεταλλικού νερού, κερδίζει επίσης άλλα 8 εκατομμύρια δολάρια, από τις πωλήσεις… αθλητικών παπουτσιών στις ΗΠΑ και την Κίνα, όπου είναι ο πιο δημοφιλής μπασκετμπολίστας και ένας από τους δημοφιλέστερους αθλητές. Γιατί τώρα μπορεί και πουλάει ο Σακίλ και πριν δεν μπορούσε; Για πολλούς λόγους.

Οι βασικότεροι είναι δύο. Τώρα πουλάει αθλητικά παπούτσια -αυτά που ονομάζονται sneakers- που είναι φθηνά -γύρω στα 40 δολάρια- και το κυριότερο, είναι παπούτσια που φτιάχνει η δική του εταιρεία και μάλιστα ο Σακίλ παίζει ενεργό ρόλο στον σχεδιασμό των παπουτσιών. Το δειγματολόγιό του έχει περισσότερα από 100 διαφορετικά μοντέλα, και μπορεί να είναι παπούτσια που αρέσουν στους πιτσιρικάδες αλλά δεν είναι τόσο «επιστημονικά» κατασκευασμένα όσο τα παπούτσια που φοράνε οι επαγγελματίες. Βέβαια, αυτό λίγο τον νοιάζει. Φέτος η εταιρεία του υπολογίζει ότι θα πουλήσει σχεδόν πέντε φορές περισσότερα ζευγάρια από όσα η NIKE με το παπούτσι που διαφημίζει ο Λεμπρόν και κοστίζει 140 δολάρια... Και οι πωλήσεις μετράνε.

Η κυβέρνηση με τις ευαισθησίες

Τώρα, αυτό που γίνεται από την πλευρά της κυβέρνησης σε ό,τι αφορά την καταπολέμηση της ακρίβειας δεν είναι τίποτε σπουδαίο. Απλά φανερώνει την αμηχανία της και την αδυναμία της να αντιμετωπίσει το φαινόμενο και την υποκρισία της, αφού πιστεύει ότι θα πουλήσει «επικοινωνιακά» διάφορες μπαλαφάρες. Ας πούμε ένα νέο σώμα ελέγχου των τιμών, κάτι σαν «ράμπο» της αγοράς, που ανακοίνωσε ο κυρ Φώλιας και το οποίο θα μπορέσει να λειτουργήσει έπειτα από 12-15 μήνες και θα κάνει δουλειά που μπορεί να την κάνει και προσωπικό που ήδη υπάρχει και μένει αναξιοποίητο. Από την άλλη, ο υπουργός Οικονομίας, λέει, άφησε ανοικτό το θέμα για το επίδομα θέρμανσης.

Ε, όσο ανόητος και να είναι, ξέρει ότι δεν τον συμφέρει να το αποκλείσει από τώρα. Οι δημοσκοπήσεις μετά και οι αντιδράσεις θα γίνουν θηλιά. Ομως, ο κύριος Αλογογκούφης δηλώνει ότι τα χαμηλά εισοδήματα θα ενισχυθούν από τις δράσεις του ταμείου για τη φτώχεια. Ενισχύσεις που δεν πρόκειται να σώσουν τίποτε, αφού ενέργειες τέτοιας μορφής έχει αποδεχθεί ότι δεν προσφέρουν τίποτε. Ομως «πουλάνε». Και το παν είναι η «μούρη». Οταν μάλιστα δεν έχεις και τίποτε άλλο…