Οι Γάλλοι μετά Ζιντάν

Οι Γάλλοι, παίζοντας για πρώτη φορά από το 1998 σε τελική φάση ενός αληθινά μεγάλου τουρνουά χωρίς τον Ζινεντίν Ζιντάν, παρουσίασαν στα δύο πρώτα τους ματς στο EURO ένα τρομερό έλλειμμα προσωπικότητας. Μπορεί να νικήσουν τους Ιταλούς, δεν έχασαν άλλωστε από αυτούς στα προκριματικά. Μπορεί να προκριθούν και στην επόμενη φάση, αν η Ολλανδία νικήσει και τους Ρουμάνους, έστω παίζοντας με τα δεύτερα, όμως το πρόβλημα υπάρχει, και θα είναι δύσκολο να λυθεί.

Η ακμή και η παρακμή μιας μεγάλης ομάδας δεν μετριούνται με επιτυχίες. Μια ομάδα δεν είναι στην ακμή της επειδή κερδίζει και δεν παρακμάζει όταν πάψει να το κάνει. Υπήρξαν στην ιστορία πολλές μεγάλες ομάδες που στην ακμή τους δεν κέρδισαν τίποτα: η Ολλανδία του Μίχελς είναι το σταθερό παράδειγμα. Υπήρξαν και κάποιες που στην παρακμή τους κατάφεραν σπουδαία πράγματα, χωρίς όμως ποτέ να ενθουσιάσουν. Η Γερμανία στην παρακμή της το 1996 κατέκτησε το EURO το 1996 κι έφτασε στον τελικό του Μουντιάλ το 2002. Σε αυτή την εξαετία κανείς δεν τη φοβόταν όμως όσο το 1988, όταν αποκλείστηκε από τους Ολλανδούς ή το 1992, όταν έχασε από τη Δανία έναν τίτλο που είχε στο τσεπάκι της. Η μεγάλη ομάδα μπορεί να διαχειρίζεται την κρίση της αντιδρώντας, όμως όταν τα σημάδια της κρίσης αρχίσουν να φαίνονται, κάποιοι διασυρμοί είναι θέμα ημερών.

Κρίση

Η Γαλλία βρίσκεται σε κρίση ήδη από το 2004, όταν πήγε στην Πορτογαλία ως φαβορί και έκανε μόνο ένα καλό ματς στη διοργάνωση. Στα προκριματικά του Μουντιάλ του 2006 και στη Γερμανία επιστρατεύτηκε ο «Ζιζού»: η κλάση του έφτανε για να κάνουν οι Γάλλοι δύο υποδειγματικά ματς με την Ισπανία και τη Βραζιλία, όχι όμως και για να κερδίσουν το τουρνουά. Στα προκριματικά του φετινού EURO η Γαλλία έκανε μόνο ένα καλό παιχνίδι, αυτό εναντίον των παγκόσμιων πρωταθλητών στο Παρίσι τον Σεπτέμβριο του 2006. Μετά μάζεψε τους βαθμούς που χρειάστηκε, χωρίς ποτέ να βρει συνέχεια στο παιχνίδι της. Γιατί; Διότι έχει ένα εμφανές έλλειμμα προσωπικότητας. Δεν είναι πια μια ομάδα που φοβίζει.

Διαφορά

Η διαφορά της Γαλλίας, η οποία από το 1998 μέχρι το 2002 έσπερνε τον πανικό, με τη σημερινή ομάδα είναι η διαφορά του Ζιντάν με τον Ριμπερί. Ο Ριμπερί είναι αναμφίβολα ένας χαρισματικός μπαλαδόρος. Είναι εκρηκτικός με την μπάλα στα πόδια, είναι καλός ντριμπλέρ, γρήγορος στη σκέψη, και δεν κρύβεται στο γήπεδο, όμως δεν είναι Ζιντάν, δεν έχει δηλαδή τη βαρύτητα του προηγούμενου ηγέτη. Η προσωπικότητα δεν μετριέται με φάσεις-είναι κάτι που δεν εξαρτάται από σχήματα, διατάξεις και τακτικές. Ο «Ζιζού» ήταν για κάθε αντίπαλο ένας τρομερός πονοκέφαλος. Ακόμη και τις βραδιές που δεν ήταν εμπνευσμένος ή που το φεγγάρι του γύριζε άσχημα, έπρεπε να σκεφτείς πώς θα τον περιορίσεις, να μην τον αφήσεις να δει γήπεδο, να τον κρατήσεις μακριά από την περιοχή. Ο Ζιντάν έφτανε να υπάρχει στο γήπεδο για να σε τρομοκρατήσει με τον τρόμο που προκαλούσε η βεβαιότητα της αξίας του: ποτέ ό,τι γράφτηκε γι’αυτόν δεν έφτανε να περιγράψει την κλάση του. Ο Ριμπερί, μολονότι ορισμένα πράγματα μπορεί να τα κάνει ακόμη καλύτερα από τον Ζιντάν, δεν είναι παρά ένας καλός παίκτης, ένας χαρισματικός παραγωγός στιγμών, οι οποίες σπανίως βρίσκουν συνέχεια. Κάτι σαν τον επίσης προικισμένο Αντόνιο Κασάνο, ο οποίος μπορεί να σε τρελάνει με την μπάλα στα πόδια, αλλά την ίδια στιγμή με τις αγωνιστικές του σιωπές σε αφήνει να καταλάβεις γιατί δεν θα γίνει ποτέ Ρομπέρτο Μπάτζιο.

Άγγελος

Η Γαλλία έχει καλό υλικό, τρομερό υλικό. Αλλά επειδή για χρόνια έμαθε να επαφίεται στις χαρισματικές μονάδες που κουβαλούσαν τον αέρα του πρωταθλητή, τώρα πληρώνει τον κομφορμισμό της. Η συμμετοχή στον τελικό του Μουντιάλ μακιγιάρισε τις αγωνιστικές της ρυτίδες, αλλά η λύση είναι να γυρίσει η ομάδα σελίδα και να ξεχάσει τους θριάμβους του πρόσφατου παρελθόντος. Είναι πολύ δύσκολο, αλλά ο Τουλαλάν, ο Γκομί, ο Μπενζεμά, ο Εβρά, ο Γκοβού, ο Μαλουντά, πρέπει να μάθουν να παίζουν χωρίς να σηκώνουν τα μάτια ψάχνοντας τον «Ζιζού». Είναι δύσκολο να μάθεις να περπατάς στα σκοτάδια χωρίς τον φύλακα-άγγελό σου, ειδικά όταν τον έχει δει…