Τι πρέπει να αλλάξουμε σήμερα;

Toυ Νίκου Τζαντζαρά

Στα σίγουρα ο Ρεχάγκελ έχει προβληματιστεί πριν και πάνω από όλους μας για να βρει απαντήσεις και δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία ότι είναι αρμοδιότερος και ικανότερος να τις ανακαλύψει. Αλλωστε, τις δικές του επιλογές θα δούμε απόψε στο Σάλτσμπουργκ. Βέβαιο είναι πάντως πως απαιτείται σχεδόν ολική μεταμόρφωση. Εξ ου και μια εύκολη απάντηση στο ερώτημα «τι πρέπει να αλλάξουμε με τους Ρώσους;» για να εμφανιστούμε ανταγωνιστικοί, θα ήταν: τα πάντα. Είναι βέβαια υπερβολικά απλουστευτική αλλά η Εθνική μας απέναντι στη Σουηδία εμφανίστηκε μονοδιάστατη, προβλέψιμη και βαρετή. Ηταν κακέκτυπο του αμυντικογενούς εαυτού της, έχασε, γιουχαΐστηκε, λοιδορήθηκε. Τα είδαμε – τα είπαμε όλοι μας αυτά, συμφωνήσαμε, αλλά πώς αλλάζει μια ομάδα τόσο δραστικά την εικόνα της μέσα σε τρεις μέρες;

Εναλλακτικό σχέδιο ανάπτυξης
νΠρώτα πρώτα αποκτώντας ένα εναλλακτικό σχέδιο δημιουργίας παιχνιδιού, στην περίπτωση κατά την οποία οι αντίπαλοί μας εμφανιστούν και πάλι διατεθειμένοι να μας περιμένουν. Είναι δεδομένο ότι προτιμούμε και βολευόμαστε να «χτυπάμε» με αντεπιθέσεις στους ανοιχτούς χώρους ή να εκμεταλλευόμαστε αποκλειστικά τις στημένες μπάλες. Πρέπει όμως να έχουμε ένα πλάνο στην πολύ πιθανή περίπτωση να μην τους βρούμε εύκολα αυτούς τους χώρους... Ο Οτο Ρεχάγκελ αντιλήφθηκε, φαντάζομαι, απέναντι στους Σουηδούς ότι οι πέντε ποδοσφαιριστές στην άμυνα, μπορεί μεν να του δίνουν κάποιο συναίσθημα ασφάλειας στα μετόπισθεν, αλλά αυτό εξανεμίζεται από την απόλυτη αδυναμία να δημιουργήσουμε φάσεις και να κρατήσουμε εποικοδομητικά την μπάλα. Και εξηγούμαι: όσο δυσκολοκατάβλητος κι αν είσαι αμυντικά, όταν είσαι απολύτως ακίνδυνος επιθετικά, αλλά και ανίκανος να ελέγξεις το κέντρο, ο αντίπαλος αποκτά πολύ μεγαλύτερο αριθμό επιθέσεων, με αποτέλεσμα να κινδυνεύεις πια στατιστικά κάποτε να κάνεις το λάθος. Ταυτόχρονα, η αυτοπεποίθηση αυτού που πιέζει ανεβαίνει διαρκώς κι εκείνου που αδυνατεί να γίνει απειλητικός καταβαραθρώνεται μέσα το γήπεδο προοδευτικά. Ποιο θα είναι αυτό το εναλλακτικό σχέδιο που χρειαζόμαστε όμως; Αυτό είναι δουλειά του ομοσπονδιακού μας, αλλά ενδεχομένως μια βοήθεια από τα άκρα, με δύο παίκτες μπροστά από τα μπακ, αλλά και οι προωθήσεις των τελευταίων να ανοίξουν περισσότερους χώρους και στον άξονα, ώστε να μην τρακάρουν τα χαφ μας πάνω στους αντιπάλους δίχως επιλογές, με αποτέλεσμα η μπάλα αντί να προωθείται να επιστρέφει επί μονίμου βάσεως πίσω.

Περισσότερη ταχύτητα
νΟι Ρώσοι ξέραμε από πριν, αλλά επιβεβαιώσαμε απολύτως και στο παιχνίδι τους με την Ισπανία, ότι πάσχουν στο κέντρο άμυνάς τους. Είναι αργοί και δυσκίνητοι οι κεντρικοί αμυντικοί τους, πράγμα που το πλήρωσαν πολλάκις από τον Βίγια, ο οποίος εκμεταλλεύτηκε στο έπακρο τις κάθετες μεταβιβάσεις των συμπαικτών του. Βεβαίως, για να μπορέσουμε να κάνουμε κάτι παρόμοιο οφείλουμε πρώτα, όπως αναφέρθηκε παραπάνω, να δημιουργήσουμε τους χώρους. Εφόσον αυτό συμβεί και ανοίξουμε ρήγματα είναι αυτονόητο ότι περισσότεροι ταχείς ποδοσφαιριστές από τον έναν (Γκέκας) που χρησιμοποιήθηκε στον αγώνα με τη Σουηδία θα μας ήταν απαραίτητοι. Αμανατίδης και Σαλπιγγίδης είναι οι προφανέστερες επιλογές, αλλά η έστω και μικρή χρονικά χρησιμοποίηση του Γιαννακόπουλου ως αλλαγή στα χαφ σε έναν τέτοιο τρόπο παιχνιδιού θα μπορούσε να μας προσφέρει μια ακόμη λύση. Οι γοργοπόδαροι που διαθέτει στο «οπλοστάσιό» του ο Οτο θα του φανούν έτσι κι αλλιώς χρησιμότεροι και στην αμυντική λειτουργία μας, που, ως γνωστόν, απαιτεί από όλους να πιέζουν και να μαρκάρουν και όχι μόνο από όσους αποτελούν την αμυντική γραμμή. Οι Ρώσοι άλλωστε είναι ταχύτατοι στην ανάπτυξή τους, πράγμα στο οποίο στηρίζονται πολύ περισσότερο από οτιδήποτε άλλο και δεν διαθέτουν κάποιον Ιμπραΐμοβιτς για να εστιάσουμε πάνω του.

Διάθεση και ομαδικότητα
νΣτην Πορτογαλία δεν υπήρχε περίπτωση να φάμε γκολ όπως το δεύτερο των Σουηδών. Με την μπάλα δηλαδή να... περιφέρεται μέσα στη μικρή περιοχή μας, τρεις ντυμένους στα γαλανόλευκα γύρω της να κινούνται έως νωχελικά κι έναν αντίπαλο τελικά, έστω και με επιθετικό φάουλ, να υπερισχύει. Αλληλοκάλυψη, κυνήγι κάθε μπάλας, αυταπάρνηση, μαχητικότητα, διάθεση για χιλιόμετρα, νοοτροπία νικητή. Απαγορεύονται τα αβίαστα λάθη, η σπατάλη της παραμικρής ευκαιρίας, η χαλαρότητα και η έλλειψη συγκέντρωσης. Οι γραμμές πρέπει να είναι κοντά και οι επιθετικοί μας (όσοι επιλεγούν τελικά) να συμμετέχουν στο παιχνίδι. Πρέπει να μπορεί να απλώνει το παιχνίδι της σε περισσότερους χώρους και να περνά η μπάλα σε περισσότερα πόδια. Η Εθνική οφείλει φυσικά να δαγκώνει στην άμυνα, να κυνηγάει όπως ξέρει καλά τον αντίπαλο σε όλα τα πλάτη και τα μήκη του γηπέδου, μόνο που σήμερα πρέπει και να ξέρει τι θέλει να κάνει όταν αναλαμβάνει την κατοχή. Δεν μπορούμε εκ των προτέρων να είμαστε βέβαιοι ότι θα καταφέρει να μεταμορφωθεί σε τόσο μικρό χρονικό διάστημα. Εχει όμως την εμπιστοσύνη μας ότι θα το παλέψει.