Ηθος και αισθητική

Ενα από τα στοιχεία που εντυπωσιάζει τους επισκέπτες του Euro είναι τα μέτρα ασφαλείας στις εισόδους των γηπέδων. Στο ματς της Ελλάδας στο Σάλτσμπουργκ οι θεατές και οι δημοσιογράφοι που πήγαν στο γήπεδο χρειάστηκε να περιμένουν στις ουρές. Ο βασικός όμως λόγος ήταν ότι είχαμε αποφασίσει να μεταφέρουμε την Ελλάδα στην Αυστρία.

Στα ενημερωτικά φυλλάδια και στο site της UEFA υπάρχουν σαφείς οδηγίες. «Στο γήπεδο δεν έχετε δικαίωμα να έχετε φωτογραφικές, βιντεοκάμερες, ομπρέλες, καπελάκια χορηγών…» και όλα τα σχετικά που πιθανόν να γράφονται και για τα διεθνή ματς που γίνονται στην Ελλάδα. Να γράφονται και να τα γράφουμε. Γιατί στην Ελλάδα η νοοτροπία μας είναι «έτσι, μωρέ, τα γράφουνε αυτοί», και ταξιδεύουμε προς το γήπεδο με βάρκα την ελπίδα και με την αισιοδοξία του υπανάπτυκτου. Στην Αυστρία και την Ελβετία οι κανονισμοί γράφονται όμως για να εφαρμόζονται. Με αποτέλεσμα τη σύγκρουση δύο... κουλτουρών. Από τη μια της κουλτούρας του «Here schreibt…», δηλαδή «Εδώ γράφει», και από την άλλη του «I yes camera, why you no camera?». Μέχρι να συνεννοηθούνε λοιπόν οι δύο κουλτούρες μεγάλωνε το σπρώξιμο και η αναμονή.

Επίσης υπήρξε μια προσπάθεια να συγκριθεί η ασφάλεια του Euro 2008 με τους Ολυμπιακούς της Αθήνας. Ο φάντης με το ρετσινόλαδο, που λέγανε και παλιά. Γιατί στους Ολυμπιακούς της Αθήνας φάγαμε τα κέρατά μας να πληρώνουμε σε συστήματα ασφαλείας. Μέχρι και δύο ζέπελιν είχαμε νοικιάσει. Στο Euro ούτε ζέπελιν νοικιάσανε ούτε C4I (το συφοριασμένο) πληρώσανε, ούτε έχουν πάρει διαβεβαιώσεις της Αλ Κάιντα ότι δεν θα γίνει τρομοκρατική ενέργεια. Οπως είχε πάρει ο Γιώργος Παπανδρέου και ο Λαμπρινίδης στη Συρία πριν αρχίσουν οι αγώνες. Πάντως, για την ώρα οι Αυστριακοί και οι Ελβετοί τα πάνε μια χαρά. Και χώρους αφήνουνε στους οπαδούς να μπεκρουλιάζουν, και κρατάνε έτσι την κατάσταση που να μην κάνουν συλλήψεις. Στην Ελβετία η μόνη ομαδική σύλληψη που έγινε ήταν πριν από το ματς της Πολωνίας με τη Γερμανία. Οταν η ελβετική αστυνομία συνέλαβε έναν Γερμανό και μια Πολωνέζα επειδή πηδιόντουσαν στο πάρκο.

Αναφερόμενος, λοιπόν, στα θέματα ήθους και αισθητικής, διάβασα και άκουσα πάνω από μία φορά ελληνικές γνώμες για το πόσο οι Αυστριακοί έχουν εμπορευματοποιήσει το όνομα του Μότσαρτ, και με τι κυνισμό ύψωσαν περίπτερα χορηγών γύρω από το άγαλμά του στο Σάλτσμπουργκ. Καταλαβαίνω την ιερή αγανάκτηση ημών των Ελλήνων που ακούμε «εμπορευματοποίηση» και φρικάρουμε. Ιδιαίτερα φρικάρουμε όταν βλέπουμε τα διαφημιστικά του Euro με τον τυπά που κάθεται προσοχή με την ομάδα και ακούει τον Εθνικό Υμνο. Οσο για το τιμημένο το κύπελλο του Euro, το τιμήσαμε κατάλληλα. Οταν το μεταφέραμε σαν εικόνα της Παναγίας από Αθήνα μέχρι Ξάνθη και χρεώναμε τον οβολό σε όποιον ήθελε να φωτογραφηθεί πλάι του. Αντε, μωρέ, με τους σιχαμένους του Αυστριακούς...


Ποια είναι η κόρη του Ευθυδίκη; Εάν στενοχωριέστε επειδή βρισκόσαστε στη θέση μου, που είναι «Ποιος μαλάκας ήταν ο Ευθυδίκης;», ευχαριστήστε μαζί μου τον αναγνώστη Αν. Επ. που μέσα στον χαμό του Euro δεν παρέλειψε να διαβάσει τη σελίδα του Chez Dimitris. Οπου ο Δημήτρης Μπαλής παρουσιάζει το όγδοο θαύμα του μοντέρνου κόσμου, που είναι το «Ελευθέριος Βενιζέλος».

Προσπερνάω σύντομα τις μπηχτές του αναγνώστη ότι το διαμαντένιο άρθρο του Δημήτρη ανταλλάχθηκε με τριήμερο δωρεάν παρκάρισμα του αυτοκινήτου του στις θέσεις Σύντομης Διάρκειας. Καλέ μου φίλε Αν. Επ., αν εσύ προβληματίζεσαι να πληρώσεις το πάρκινγκ στο αεροδρομίου, οι υπεύθυνοι του «Ελ. Βενιζέλος» προβληματίζονται πόσο να χρεώνουν τη θέση που έχει παρκάρει αυτοκίνητο του Μπαλή. Επίσης φίλε, καλέ αλλά χαμηλής μόρφωσης φίλε, δεν καταλαβαίνω τι σε ενδιαφέρει αν η κόρη του Ευθυδίκη ήταν παρθένος; Είτε τον έπαιρνε είτε όχι, αυτό μπορεί να αφορά τον πατέρα της, τον Ευθυδίκη, και άντε και όποιον άλλον απεικονίζεται στο άγαλμα «ο γκόμενος της κόρης του Ευθυδίκη». Οσο για το άλλο ερώτημα που θέτεις, το μόνο που κάνει είναι να δείχνει τη χαμηλή σου μόρφωση. «Οι επισκέπτες ενημερώνονται με οπτικοακουστικά μέσα για τις εξελίξεις των εργασιών στο Μουσείο και μπορούν να απολαύσουν ένα αντίγραφο τμήματος της δυτικής ζωφόρου του Παρθενώνα, μια ανάγλυφη ζώνη μήκους 160 μέτρων και ύψους 1 μέτρου, που περιέτρεχε τους τοίχους του σηκού», γράφει ο Δημήτρης, και εσύ αναρωτιέσαι «Ο σηκός ήταν χώρος κυρίας χρήσης;» Φίλε μου, «σηκός» στα αρχαία ελληνικά ήταν η «συκιά». Ο τοιούτος, ο ντιγκιτάνγκας, ο τουρίστας της Τήλου που θα λέγαμε σήμερα. Τώρα, αν για εσένα ο σηκός, που φυσικά οι τοίχοι που τον περιτριγυρίζουν είναι του σπιτιού του, είναι «κυρίας χρήσης», δικαίωμά σου. Εδώ στη «Sportday» έχουμε μάθει να σεβόμαστε τις ιδιαιτερότητες των αναγνωστών, είτε έχουν τους σηκούς για κυρία και αποκλειστική χρήση είτε για περιστασιακή και είναι μπάι.

Στη «Sportday» βρισκόμαστε δίπλα στους ανθρώπους με ειδικές ανάγκες. Καλωσορίζω, λοιπόν, ξανά στην εφημερίδα τον ηγέτη του κόμματος ΠΕΧΩΔΕ Διονύση Ελευθεράτο. Ο οποίος μέσα στη μετριοφροσύνη του δεν θέλησε να σας φορτώσει με τα προσωπικά του προβλήματα. Γιατί, φίλοι μου, ναι: ο Ελευθεράτος είναι κουλός!

Οι συνθήκες τραυματισμού του Chez Dionysis δεν είναι γνωστές, αλλά ήδη η υπόθεση εξελίσσεται σε urban legend. Μία εκδοχή είναι ότι τραυμάτισε το χέρι του προσπαθώντας να πιάσει στον αέρα ένα βλήμα αμερικανικού άρματος μάχης που κατευθυνόταν σε ένα ιρακινό παιδάκι στη μάχη της Φαλούκα (ή κάπως έτσι). Ο Διονύσης κατόρθωσε να το πιάσει αλλά τραυμάτισε το άλλο χέρι γιατί ενώ κοίταγε το παιδάκι ένας συναγωνιστής του δεν πρόσεξε και το έκλεισε με την πόρτα του αυτοκινήτου. Μια άλλη ιστορία είναι ότι στις μάχες για τη λευτεριά των πανεπιστημίων, σε μια ολιγόλεπτη ανακωχή, ενώ ο Διονύσης είχε κάτσει σε ένα πεζούλι, μια από τις χοντροκώλες του ΠΕΧΩΔΕ κάθισε δίπλα του. Πάνω στο χέρι. Οι ιστορίες για τον τραυματισμό του Διονύση δεν έχουν τέλος. Το θέμα όμως δεν είναι πώς έγινε, αλλά τι συμβαίνει σήμερα. Αναγνώστες, σήμερα ο Διονύσης ζει τον προσωπικό του γολγοθά. Χρησιμοποιεί οξέα σημεία του σώματός του που προεξέχουν για να πληκτρολογεί (μύτη, αυτιά, δάχτυλα ποδιών, ξανά μύτη) με αποτέλεσμα να τα φθείρει καθημερινά. Εμείς το μόνο που μπορούμε να του δώσουμε είναι στήριξη.

Συστρατευθείτε και εσείς στην καμπάνια «Ενα χαμόγελο για τον Διονύση». Μια μέρα την εβδομάδα ντυθείτε και εσείς σαν τον Τραβόλτα αν ήταν Αλβανός και πηγαίνετε στο κέντρο της Αθήνας. Σταθείτε στο Σύνταγμα και παρακωλύστε την κυκλοφορία για μερικά λεπτά. Φωνάξτε μόνοι σας ή με φίλους «Αμερικάνοι, φονιάδες των λαγών». Τραγουδήστε το «Dancing Queen». Πετάξτε μια συμβολική μολότοφ στον εύζωνα και μετά συνεχίσετε τον δρόμο σας. Ο κόσμος μπορεί να σας κοιτάζει σαν να είσαστε βλαμμένοι, αλλά εσείς ξέρετε: στο κρεβάτι του πόνου, ντυμένος στη λαμέ ρόμπα του, ο Διονύσης θα χαμογελάει.

Αυτές είναι μέρες ευθύνης. Οχι μόνο από τον Δημήτρη, τον Διονύση και όλους εμάς που δεν πήγαμε στο Euro, αλλά και από τα παιδιά που ξενητεύτηκαν για να τιμήσουν το όνομα της πατρίδας και της φυλής μας. Δεν αναφέρομαι μόνο στους παίκτες αλλά και στους δημοσιογράφους, που είμαι βέβαιος ότι από ευθιξία δεν θα θέλουν να επιστρέψουν νικημένοι στην Ελλάδα. «Η ταν ή επί τας», παιδιά, και όπως όλοι καταλαβαίνετε: ή γυρίζετε με το κύπελλο ή μαθαίνετε γερμανικά. Εκτός, βέβαια, αν αντί για την ατιμωτική ζωή στην εξορία προτιμήσετε τον θάνατο και την έντιμη επιστροφή, τάβλα πάνω στην ασπίδα.

Ο λόγος που οι Σπαρτιάτες τρώγανε το κόλλημα με την ασπίδα, έχοντας για συνώνυμο του δειλού το «ρίψασπις», δηλαδή αυτός που πέταγε την ασπίδα του, ήταν συγκεκριμένος. Η ασπίδα δεν κάλυπτε αυτόν που την κρατούσε αλλά τον πολεμιστή στα αριστερά του. Ετσι, όποιος την πέταγε άφηνε ακάλυπτο τον συμπολεμιστή του.


Πάντως, αν την σήμερον ημέρα περιμένεις από τους άλλους να σε τιμήσουν, σώθηκες… Το ξέρει και ο Αλέξης Κούγιας που σε συνέντευξή του στο Sport 24 «πώς έμεινες στον ΠΑΣ;» είπε «Εδώ πρέπει να ευχαριστήσω τον κύριο Χρηστοβασίλη, ο οποίος… κατάλαβε τον λόγο που άλλαξα γνώμη και αυτό τον τιμά, όπως και εμένα». Οπως λέει και ο alenatore Nicolo «Γιατί να πω καλή κουβέντα για τους άλλους; Λένε αυτοί για μένα;»