Ο Κασναφέρης έγινε... μόδα

Πρέπει να σε ενημερώσω, λατρεμένε αναγνώστη, ότι η στήλη γράφτηκε (sic) πριν ξεκινήσει ο αγώνας της Εθνικής, ως εκ τούτου τα σχόλιά μου για το παιχνίδι, όπως και για την απόδοση του αστεριού μας, του ανυπέρβλητου Κώστα Βερνίκου, θα σ' τα παρουσιάσω λεπτομερώς αύριο.

Οπως ήδη σου έχω τονίσει, βρίσκομαι στο Σάλτσμπουργκ με τον Ρόμαν και έχω δει όλο τον καλό τον κόσμο εδώ: τον Βασίλη μου –πιο δροσερό και ανανεωμένο από ποτέ–, τον Θόδωρο, τον Ηλία, την Τζούλια, τον Αντώνη, ποιον να πρωτοθυμηθώ. Χρυσό μ’ έχει κάνει η Καραβάτου, να βγω στον Παπανώτα για να παρουσιάσω τις πικάντικες πληροφορίες μου, όμως ανθίσταμαι. Δεν θέλω να πικράνω την Τατιάνα. Ο Ευαγγελάτος είναι φίλος μου...

Παραμένω στον κόσμο των διασημοτήτων και τρέχω στο πλευρό του «Ζουν ανάμεσά μας», ο οποίος ζει ένα δράμα και με έχει ανάγκη. Διαβάζω το άρθρο του και νιώθω ό,τι και ο Κώστας Πρέκας στη θέα της παραδοσιακής φουστανέλας: συγκίνηση! «Παρακολουθώντας το παιχνίδι ανάμεσα στην Κροατία και τη διοργανώτρια Αυστρία, κάθε φορά που η κάμερα γύριζε στον πάγκο των Κροατών και βλέπαμε τον Αλιόσα Ασάνοβιτς, ένα πράγμα μου ερχόταν στο μυαλό. Οτι αυτόν τον άνθρωπο, αυτή τη μορφή του διεθνούς ποδοσφαίρου, στην Ελλάδα υπήρξαν άνθρωποι που επιχείρησαν να τον διασύρουν, να τον εξευτελίσουν».

Το χρυσό μου, ούτε ένα Euro δεν μπορεί να δει με την ησυχία του. Βλέπει τον αγώνα της Κροατίας και ο νους του φτερουγίζει στον Αλιόσα. Ανατριχιάζω στην ιδέα ότι μπορεί να ακούει Ρουμανία και να θυμάται τον Μίτου, να του λένε για την Ολλανδία και εκείνος να σκέφτεται τον Βόουτερ, να παρακολουθεί τη Γερμανία και να νοσταλγεί τον Μάρκο Βίλα. Ευτυχώς που αποκλείστηκε και η Νορβηγία και γλιτώσαμε το δράμα με τον αρρενωπό Φρανκ Στράντλι. Συμπάσχω. Το Euro των «πράσινων» αναμνήσεων βιώνει ο γλυκός μου…

Συνεχίζει ο πολυαγαπημένος μου: «Τριών ανθρώπων (σ.σ.: Βλάοβιτς, Γιάρνι, Ασάνοβιτς) που ευτύχησαν να ζήσουν μεγάλες στιγμές στα γήπεδα του κόσμου πριν έρθουν εδώ και τους πιάσει στο στόμα του ο κάθε κομπλεξικός, επειδή ήταν επιλογές κάποιων ανθρώπων που έπρεπε σώνει και καλά να χαρακτηριστούν "αποτυχημένοι"».

Το αγόρι μου μνήμη ελέφαντα έχει. Αμφιβάλλω αν και ο ίδιος ο Γιάρνι έχει αναμνήσεις από τη θητεία του στον ΠΑΟ. Εγώ, πάλι, το μόνο που θυμάμαι από το σύντομο πέρασμα του κεχαριτωμένου Ρόμπερτ είναι ότι δεν δίσταζε να βάζει το κεφάλι του στη φωτιά. Ακόμη δεν έχει βγει από το μυαλό μου η εικόνα του, στο παιχνίδι με την Πόρτο, όταν έμπλεξε τους παίκτες και τράκαρε με τον Κωνσταντίνου. Η φάση αυτή λίγο έλειψε να αλλάξει τη ροή του αγώνα. Μπήκε ο Κόλκα στη θέση του και ανέκαμψε η ομάδα...

Ο «Ζουν», όμως, έχει πάρει φόρα, δεν σταματά: «Ποιος να ξεχάσει, δηλαδή, τι γράφανε και τι λέγανε οι ειδήμονες και οι θεματοφύλακες της Παναθηναϊκοφροσύνης όταν πριν από λίγα σχετικά χρόνια ο Ζάετς σκεφτόταν να μας φέρει τον Μόντριτς και τον Κράνιτσαρ».

Οχι, ρε γαμώτο. Τώρα καταλαβαίνω τι συνέβη. Η πρώτη σκέψη του Ζάετς ήταν να φέρει στον πολυμετοχικό τον Μόντριτς και τον Κράνιτσαρ, οι ειδήμονες αντέδρασαν, ο Βέλιμιρ δίστασε, έκανε μια δεύτερη σκέψη και προτίμησε τη σιγουριά του γοητευτικού τρο-Μάριτς. Ax, πολύ μου 'χει λείψει ο ζουμερός Σίλβιο. Οι γλουτοί του, σε κλίμακα Ντιντιέ Ντομί, ήταν τουλάχιστον δύο Νούνιες. Ωιμέ! Ωραίες εποχές τότε…

Μελαγχόλησα, πιστέ μου αναγνώστη, γι' αυτό πριν συνεχίσω, κάνω μια μικρή παρέκβαση για μια γουλιά απολαυστικού Κώστα Μπαρμπή, για να πάνε τα φαρμάκια κάτω. Σε προειδοποιώ, για να μην έχουμε άλλα μετά: για τη συνέχιση της ανάγνωσής σου, είναι απαραίτητη η γονική συναίνεση. Ο πρόεδρος της ΠΕΦΟ, αλλά και ιστορικός (φήμες θέλουν τον Χάρη Ρώμα να ενεπνεύσθη τον ρόλο του Κωνσταντίνου Καντακουζηνού, παρακολουθώντας μία από τις συλλεκτικές, πλέον, εκπομπές του στο τέως Tv Magic) είναι έξαλλος με τον Τζίγκερ…

Γράφει στον «Πρωταθλητή»: «Αλλωστε, ο ίδιος (αφού σύστησε να βουλώσουν οι "κυρίες" τα αυτιά τους) σε κοπτοπιτική πρασινοσυγκέντρωση δεν ήταν εκείνος που ζήτησε, σύστησε ή αξίωσε από τους απίστευτα βαρβάτους παίκτες του να κανονίσουν σεξουαλικά (Ποιοι; Αυτοί!) τους Πειραιώτες Καλαβριοφόρους "επιβήτορες" του Ολυμπιακού;».

Mon dieu, αναστατώθηκα. Τρέμω στη σκέψη ότι μπορεί να μπουν ιδέες στο μυαλό του Tinto Brass, να μεταφέρει το πόνημα του Κώστα στη μικρή οθόνη με τίτλο: «Η πίτα του Καλαβριοφόρου». Ανάρπαστο θα γίνει το παλικάρι μου. Μέχρι και Οσκαρ σεναρίου τον βλέπω να χτυπάει…

Επειτα από αυτό το σύντομο διάλειμμα για τη σεξουαλική σου διαπαιδαγώγηση, ερωτύλε αναγνώστη, μπορώ και με τις ευλογίες του Θάνου Ασκητή πλέον να περάσω στο επόμενο, καυτό θέμα. Διαβάζω στη «SportDay» δηλώσεις επιφανών προσωπικοτήτων που καταφτάνουν καθημερινά στο Σάλτσμπουργκ και μελώνω. Την αρχή έκανε ο Βασίλης Τσιάρτας, ο οποίος τόνισε: «Πρέπει να παρουσιαστούμε έτοιμοι και ήρεμοι. Να μην έχουμε τρέλα. Εσείς οι δημοσιογράφοι είστε των άκρων».

Ενώ ο Βασίλης μου είναι του κέντρου. Και με τον καλό τον λόγο πάντα στο στόμα, το χρυσό μου. Τρεις μέρες να τον βασανίσεις, κακή κουβέντα για άνθρωπο δεν θα πει. Εχει στερέψει από μπηχτές, πού να βρει άλλες;

Εκείνη που τάραξε τα νερά, όμως, είναι η γνωστή αοιδός Μάρω Λύτρα, η οποία με σόκαρε: «Εχω γούρι. Το… φοράω ανάποδα όπως η Καλομοίρα στη Γιουροβίζιον».

Καταπληκτικό. Ο Κασναφέρης έγινε μόδα. Θα θυμάσαι την πρόσφατη δήλωση του βετεράνου κόρακος ότι πριν από τα παιχνίδια φόραγε πάντα το ίδιο εσώρουχο για γούρι. Βλέποντας πόσο αποτελεσματική ήταν η μέθοδος του Γιώργου, χάρη στην οποία αγαπήθηκε σαν θεός στη χώρα μας, οι πιστοί του θέλησαν να τον μιμηθούν. Στοιχηματίζω ότι την αρχή έκανε ο βιολιτζής του Ντίμα Μπίλαν, η Καλομοίρα ζήλεψε και ακολούθησε, βάζοντας όμως και την προσωπική της πινελιά. Το φόρεσε ανάποδα…

Την αλάνθαστη συνταγή εφαρμόζει πλέον και η Μάρω Λύτρα, αποτελώντας το κρυφό χαρτί του Ρεχάγκελ, ειδικά τώρα που ο επίτιμος είναι απασχολημένος με τα μπλεξίματα του Κούλη του και δεν προλαβαίνει να ασχοληθεί με τις αντιπάλους της Εθνικής…

Είθε και ο Βερνίκος να ακολουθήσει τη μόδα της εποχής. Οχι, σάτυρε αναγνώστη, να μη βάλει και αυτός το εσώρουχό του ανάποδα. Ας περιοριστεί στο να περιγράφει έχοντας το μικρόφωνο ανάποδα. Η χώρα θα τον ευγνωμονεί αιώνια…

Βλέπω, λατρεμένε αναγνώστη, τους προπονητές των ομάδων του Euro και αν εξαιρέσεις τον Οτο, οι υπόλοιποι είναι πάρε τον έναν και χτύπα τον άλλο. Ειδικά αυτός ο Ντομενέκ στον λαιμό μού κάθεται. Αυτός δεν είναι προπονητής, χρυσέ μου, ο εχθρός του γέλιου είναι. Τον Δανίκα πρόσκοπο μου θυμίζει. Δεν τον μπορώ, με εκνευρίζει…

Ευτυχώς που υπάρχει και ο Βαρούχας να ομορφαίνει λίγο τις μελαγχολικές νύχτες μας. Τι στυλ, τι γοητεία, τι επίπεδο! Με έχει σκλαβώσει. Πάντα τα βράδια, πριν παραδοθώ στην αγκαλιά του Μορφέα, τον σκέφτομαι όπως στο σκίτσο: στο δικαστήριο με μια φενάκη στο κεφάλι, να δικάζει, καθηλώνοντας τα μαυροφορεμένα πλήθη των κοράκων και λιώνω…

Τυχερέ πουρουπουπού, μπορείς να τον καμαρώνεις από κοντά τον λεβέντη μου. Γιατί πάντα δίπλα στον βασιλικό… φωτίζεται και ο Παύλος…