Το αφεντικό δεν τρελάθηκε. Μήπως ήρθε η ώρα να τρελαθεί;

Το ότι ο ΠΑΟΚ προσπαθεί να βγάλει οικονομικά την ερχόμενη χρονιά με τα λεφτά που παζαρεύει για να πουλήσει τον Λάζαρο Χριστοδουλόπουλο είναι κάτι θεμιτό και απόλυτα σεβαστό. Οταν πας να πάρεις παίκτη, ο οποίος δεν έχει βγει στο σφυρί, η ομάδα του έχει κάθε δικαίωμα να ζητάει την Αρτα με τα Γιάννενα, τον ουρανό με τ’ άστρα και το 50% της MARFIN με ολίγη από Μότορ Oiλ. Το να ζητάει για πακέτο Χριστοδουλόπουλου - Μελίσση όχι κάτω από 4 εκατομμύρια ευρώ δείχνει ότι έχει διάθεση να πουλήσει και να μην ξεπουλήσει. Ας ζητάνε όσα θέλουν, ή όσα τους λείπουν. Αυτό δεν σημαίνει ότι ο Παναθηναϊκός έχει καμιά υποχρέωση να κάνει τόσο μεγαλόψυχη «δωρεά» για δύο παίκτες που είναι καλοί, και θα ήταν ιδανικοί αν κόστιζαν κάτω απ’ τα μισά. Και πολλά λέω.

Αφήνω τον Μελίσση έξω από την κουβέντα, διότι στα περίφημα 4 εκατομμύρια που ζητάει ο ΠΑΟΚ μάλλον η μερίδα του λέοντος αναλογεί στον Χριστοδουλόπουλο. Και σας καλώ όλους μαζί να θυμηθούμε ΕΝΑ πραγματικά σπουδαίο φετινό παιχνίδι του. Ενα ματς που καθάρισε μόνος του. Αν δυσκολεύεστε, όπως και εγώ, ας ανατρέξουμε στο παρελθόν. Αν και πάλι δυσκολευόμαστε όλοι μαζί, δύο πράγματα συμβαίνουν: είτε πρέπει να τρώμε περισσότερο ψάρι, που βοηθά στη μνήμη, είτε ο Λάζαρος δεν έχει κάνει κανένα τέτοιο. Και για παίκτη που μέχρι πρότινος δήλωνε «καλύτερα οικοδόμος παρά να ξαναγυρίσω στον ΠΑΟΚ», oποίος τελικά αναγκάστηκε να γυρίσει για να μην του κόψουν την μπάλα και υπέγραψε συμβόλαιο με ρήτρα 4 εκατομμύρια μπας και τσιμπήσει κανείς, πρέπει να μπεις στη διαδικασία να το σκεφτείς σοβαρά μόνο αν σκέφτεσαι να τον αξιοποιήσεις και στην ανέγερση του νέου γηπέδου στον Βοτανικό. Οχι γιατί είναι κακός παίκτης -το αντίθετο μάλιστα- αλλά κυρίως γιατί τα λεφτά είναι υπερβολικά πολλά για έναν παίκτη που δεν ξέρεις ούτε ακριβώς σε ποια θέση παίζει ούτε αν θα σου βγει.

Αντιθέτως, ο Παναθηναϊκός κινδυνεύει να χάσει δύο παίκτες που και ξέρει σε ποια θέση παίζουν και του έχουν βγει: Ιβανσιτς και Μάτος. Σέβομαι απόλυτα το «αγοράζω και δεν ξεβρακώνομαι», ακριβώς όσο σέβομαι το «πουλάω και δεν ξεπουλάω». Με μια υποσημείωση όμως: το 1,4 εκατ. που δίνει ο Παναθηναϊκός στη Σάλτσμπουργκ για τον Ιβανσιτς, ύστερα από πολλά παζάρια, μοιάζει «τσουρούτικο» μπροστά στα λεφτά που σκέφτεται να δώσει για τον Χριστοδουλόπουλο. Και «λίγο» για την αξία του παίκτη που παίζει στο Euro, είναι αρχηγός της Αυστρίας και είναι θέμα χρόνου να πάει κάποιος στην ομάδα του να σκάσει 2 μύρια και να του τον τυλίξουν με κόκκινο φιόγκο στέλνοντάς τον στον χώρο του. Πριν από λίγους μήνες, για κάτι άτοκες δόσεις, ο Παναθηναϊκός έχασε τον Γκαλίτσιο, ο οποίος πήγε στον Ολυμπιακό με περίπου τα ίδια χρήματα. Δεν ξέρω πόσο πραγματικά τον ήθελε ο Παναθηναϊκός, ξέρω όμως ότι τον έχασε - και έχασε και επικοινωνιακά, μέχρι τουλάχιστον να κάνει τη ρελάνς με τον Σπυρόπουλο. Από τον νέο, πολυμετοχικό και φραγκάτο Παναθηναϊκό, οι φίλοι του απαιτούν να κλείνουν αυτά τα deal με συνοπτικές διαδικασίες, χωρίς αγωνίες, παζάρια που θυμίζουν την αγορά του Αλ Χαλίλι και άτοκες δόσεις.

Οταν μιλάς για 80 εκατομμύρια, 20-25 των οποίων θα πάνε για μεταγραφές, δεν γίνεται να κολλάς στις 200.000 ευρώ. Ομοίως και με τον Μάτος. Με 2,5 εκατομμύρια ο παίκτης θα παραμείνει μέχρι νεωτέρας «πράσινος». Πιστεύει κανείς λογικός άνθρωπος ότι θα βρει καλύτερο παίκτη στη θέση του και στην ίδια ηλικία, με λιγότερα απ’ αυτά τα 2,5 εκατομμύρια; Και το ρίσκο να παίξει το πρώτο του καλό παιχνίδι 6 μήνες μετά, πού το πάτε; Αυτό δεν πληρώνεται με τίποτα.