Ναι, αλλά... ποια Εθνική;

Και τώρα τι θα κάνουμε χωρίς Αντερσον Βαρεζάο; Ο σκληροτράχηλος σέντερ της εθνικής Βραζιλίας υποφέρει από τραυματισμό και ανακοίνωσε ότι θα απουσιάσει από το προολυμπιακό τουρνουά. Ναι, είναι εκείνος ο τύπος με την αφάνα που χτύπησε βάναυσα τον Νίκο Ζήση στην Ιαπωνία. Τον περιμέναμε με ανυπομονησία στην Αθήνα, αλλά αυτός απέδρασε με πλάγια πηδηματάκια. Τόσο το καλύτερο.

Το τελευταίο που χρειαζόταν το μπάσκετ μετά το μαρτύριο των τελικών ήταν να μεταφερθεί το σκηνικό του μίσους στους αγώνες της Εθνικής ομάδας. Οσο διαφορετικό κι αν είναι το κοινό της «επίσημης αγαπημένης» από αυτό που μετέτρεψε τα ντέρμπι Παναθηναϊκού - Ολυμπιακού σε ρημαδιό, ενδεχόμενη παρουσία του Βαρεζάο στο προολυμπιακό θα αφύπνιζε κοιμισμένα νεοελληνικά ένστικτα, ενδεχομένως μάλιστα θα έφερνε στο ΟΑΚΑ φανατικούς διψασμένους για τζέρτζελο, αίμα και άμμο. Σαράντα μέρες χωρίς εκτροχιασμό είναι για μερικούς ανυπόφορα πολλές.

Και δεν πιστεύω ότι η Εθνική ποδοσφαίρου θα κάνει πορεία σαν του 2004 για να διοχετευτεί εκεί το χαχολίκι. Θυμάστε τα ευγενή συνθήματα που φωνάζαμε τις μέρες της Πορτογαλίας; Η «φούστα» του τσολιά, τα είδη καπνιστού του Τρεζεγκέ, απέραντο ελληνικό ήθος και γλυκύτητα.

Στις 48 ώρες που ακολούθησαν τη λήξη των τελικών άκουσα πράγματα που με κλόνισαν. «Ασε με, δεν το ευχαριστήθηκα καθόλου», μου είπε βασικός παίκτης του Παναθηναϊκού. Ενας συνάδελφός του, από τους πρωτοκλασάτους, δεν ήθελε καν να πάει στην απονομή. Αλλος Ελληνας διεθνής, του Ολυμπιακού αυτός, ορκιζόταν ότι προτιμά να μην κερδίσει ποτέ πρωτάθλημα, παρά να φοβάται για τη ζωή του στα γήπεδα. Κάποιος πρώην παίκτης του ΠΑΟ μού έλεγε ότι σιχάθηκε το μπάσκετ, τον αθλητισμό, την Ελλάδα και τη ζωή του ολόκληρη. Ενας από τους ξενιτεμένους μας άσους άφησε να εννοηθεί ότι δεν σκέφτεται πια να επιστρέψει στην Ελλάδα: «Είχα ξεχάσει πόσο χάλια είναι η κατάσταση».

Τους αγώνες της Εθνικής ομάδας τους βλέπουν όλοι, μολονότι κατάκοποι, ως μάννα εξ ουρανού. Θυμηθείτε αυτό που έγραφα όταν κυκλοφορούσαν σενάρια περί πιθανής αποχής ορισμένων διεθνών: «Οι παίκτες του Ολυμπιακού και του Παναθηναϊκού θα είναι τόσο μπουχτισμένοι από τους τελικούς, ώστε θα ανυπομονούν να φορέσουν τα μπλε και να βρουν την υγειά τους, ανάμεσα σε φίλους και δίχως την πίεση του χουλιγκαναριού και του πολύχρωμου Τύπου».
Το πρώτο πράγμα που είπε ο Βασίλης Σπανούλης μετά τη λήξη των τελικών ήταν ότι ανυπομονεί να παίξει στους Ολυμπιακούς Αγώνες. Η όποια εκφυλιστική τάση των προσωπικών του σχέσεων με τον Παναγιώτη Γιαννάκη δεν είναι πια παρά ένας ενοχλητικός -έστω- αστερίσκος.

Αλλά ποια Εθνική ομάδα; Ποιος Παναγιώτης Γιαννάκης; Δώδεκα μέρες πριν από την έναρξη της προετοιμασίας η σιωπή της ΕΟΚ είναι πια εκκωφαντική. Δεν υπάρχει ούτε επίσημη δήλωση στήριξης προς τον «δράκο» ούτε κάποια ένδειξη περί του αντιθέτου ούτε φυσικά προσκλητήριο παικτών. «Είμαι στη διάθεση της Ομοσπονδίας, αλλά δεν πρόκειται να απαιτήσω, ούτε είναι δική μου αρμοδιότητα να αποφασίσω», είπε ο Γιαννάκης όταν ρωτήθηκε σχετικά.

Το φινάλε των τελικών βρήκε τον Γιαννάκη φθαρμένο από τον οπαδισμό, αλλά όχι τόσο όσο φοβήθηκαν οι πιο απαισιόδοξοι. Οσοι όμως μίλησαν με ανθρώπους της ΕΟΚ αυτές τις μέρες υποψιάζονται ότι επίκειται άμεση αντικατάστασή του! Κυκλοφόρησαν ήδη φήμες για Ρεκαλκάτι, Σκαριόλο, αλλά και κάμποσους Ελληνες προπονητές.
Τι λέτε, κύριε Βασιλακόπουλε, θα συνεχιστεί για πολύ αυτό το ενοχλητικό και τόσο επιζήμιο για την ομάδα παιχνίδι τακτικής;