Ενας «Χ-Μan» του καιρού μας

Σύμφωνοι. Ο Πορτογάλος έχει προσωπικότητα, έρχεται από επιτυχημένες σεζόν, ήταν άνεργος μόνο και μόνο γιατί ο Ρομάν Αμπράμοβιτς δεν άντεξε τα καπρίτσια του και όχι επειδή τα αποτελέσματά του με την Τσέλσι ήταν άσχημα, είναι πέραν πάσης αμφιβολίας σταρ, αλλά παραμένει ένας καλός προπονητής και τίποτα περισσότερο: η δουλειά του προπονητή δεν μπορεί να είναι τόσο ακριβοπληρωμένη. Ας μην ξεχνάμε πως ο Πορτογάλος στην Τσέλσι, μολονότι διαχειρίστηκε το μεγαλύτερο πορτοφόλι της Ευρώπης, το Τσάμπιονς Λιγκ δεν το κατέκτησε. Γιατί; Προφανώς γιατί ως νικητής διεκδίκησε τα πάντα: η πρόσφατη ιστορία διδάσκει πως όταν κάνεις κάτι τέτοιο, οι παίκτες δεν αντέχουν το στρες που τους προκαλεί η δική σου απαίτηση. Η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ είναι η κλασική εξαίρεση του κανόνα –άντε και η Μπαρτσελόνα, η οποία όμως χτίστηκε μεθοδικά και έφτασε στον θρίαμβο σε τρία χρόνια. Χρόνο που αμφιβάλλω αν θα έχει ο Μουρίνιο στην Ιντερ.

Συνείδηση

Ολα αυτά που λέω αποκλείεται να μην τα γνωρίζει ο Μάσιμο Μοράτι, ο οποίος και έμπειρος πρόεδρος είναι αλλά και καλός παράγοντας. Ο μεγαλομέτοχος των «νερατζούρι» ξέρει ότι είναι δύσκολο να κάνεις πρωταθλητισμό (πράγμα που για την Ιντερ αποτελεί υποχρέωση) και να φτάσεις και μακριά στο Τσάμπιονς Λιγκ (πράγμα που για τον ίδιο αποτελεί όνειρο). Αν τα έδωσε τα χρήματα, πιστεύω ότι το έκανε για να τα έχει καλά με τη συνείδησή του: να έχει τη βεβαιότητα ότι προσπάθησε και ότι κάτι πιο πολύ δεν μπορούσε να κάνει. Στην Ιταλία λένε ότι ο πρόεδρος της Ιντερ βρίσκεται σε έναν αλλόκοτο και παράξενο ανταγωνισμό με την υστεροφημία τού μακαρίτη του πατέρα του.

Αντζελο

Πριν από τριάντα και βάλε χρόνια ο Αντζελο Μοράτι, απόλυτο αφεντικό τότε στους «νερατζούρι», είχε προσλάβει έναν εκκολαπτόμενο «μάγο», τον Ουρουγουανό Χελένιο Χερέρα, ο οποίος έμελλε να γίνει ένας θρύλος του ιταλικού ποδοσφαίρου με βασική αποστολή να χτίσει μια ομάδα που θα φέρει στο Μιλάνο το Κύπελλο Πρωταθλητριών. Ο Χερέρα, όταν πήγε στη βίλα του στο Κόμο να τον συναντήσει, δεν του ζήτησε μεταγραφές ούτε και ακριβούς συνεργάτες. Απαίτησε απλώς να του δώσει εκατό χιλιάδες λιρέτες παραπάνω (μιλάμε για κάτι λιγότερο από 10.000 δραχμές…) από όσα έπαιρνε ο Λουιζίτο Σουάρεθ, ο οποίος ήταν τότε ο πιο ακριβοπληρωμένος παίκτης της Ιντερ. «Δεν αξίζω τόσα χρήματα», λέγεται ότι είπε ο Χερέρα, «αλλά μόνο αν πάρω πιο πολλά από όσα παίρνουν οι παίκτες που έχω στα χέρια μου θα τους πείσω να με ακούν και να με σέβονται»! Σήμερα ο Μάσιμο Μοράτι για να μπορεί να συγκριθεί με τον μακαρίτη πατέρα του θα πρέπει να δει την Ιντερ να κερδίζει ένα τουλάχιστον Τσάμπιονς Λιγκ. Και προφανώς για να το καταφέρει ακολουθεί τη συνταγή του πατέρα του: χρυσοπληρώνει έναν «μάγο» για να τον δει να βάζει τάξη στα δύσκολα αποδυτήρια της ομάδας του.

Δύο μόνο

Τι μπορεί να αλλάξει ο Μουρίνιο στην Ιντερ; Θα 'λεγα λίγα πράγματα. Παρά τις αρχικές φήμες ότι ζήτησε την απομάκρυνση του Ζλάταν Ιμπραΐμοβιτς γιατί -λέει- ο Σουηδός κρύβεται στα δύσκολα, ο Πορτογάλος φαίνεται να μην έχει απαιτήσεις και να μη θέλει επ' ουδενί να ξεκινήσει από την αρχή. Στην «Γκαζέτα» είπε ότι σκέφτεται δύο παίκτες για τη βασική ενδεκάδα και τίποτε άλλο. Προφανώς ο δικός του στόχος είναι να αποδείξει ότι το υλικό είναι καταπληκτικό και πως το μόνο που χρειαζόταν ήταν λίγο καλύτερη καθοδήγηση. Ως εκτίμηση μπορεί να αποδειχτεί και άστοχη, λανθασμένη και υπερφύαλη -αλλά από την άλλη μόνο μέσα από μια τέτοια στρατηγική ο Ζοσέ θα πείσει τους πάντες και πρώτα απ' όλα τον εαυτό του ότι είναι ο καλύτερος προπονητής του καιρού μας. Στην Πόρτο πέτυχε χτίζοντας μια ομάδα από την αρχή και σιγά. Την έμαθε να παίζει καλά και θαρραλέα στο εθνικό πρωτάθλημά της, βρήκε πρωταγωνιστές και στη συνέχεια έκανε και το ευρωπαϊκό άλμα. Στην Τσέλσι έκανε κατά τεκμήριο εξαιρετικές, αν και αλμυρούτσικες επιλογές. Οταν έφυγε άφησε πίσω του όχι μόνο πρωταθλήματα που από τη συλλογή των «μπλε» έλειπαν, αλλά κυρίως επτά-οκτώ αστέρια που ο κόσμος ζηλεύει. Αν καταφέρει να αλλάξει νοοτροπία στην Ιντερ και να την κάνει αξιοζήλευτη στην Ευρώπη (όσο ήταν η Πόρτο του και όσο έγινε η Τσέλσι του) χωρίς μεγάλες μεταγραφές, τότε θα περάσει στην ιστορία ως ένας Μίδας που ό,τι αγγίζει το κάνει χρυσό. Να με συγχωράτε, αλλά στους μύθους δεν πολύ πιστεύω -άσε που και ο Μίδας με αυτό του τύπου το χάρισμα (μολονότι ήταν ένας Χ Μan της εποχής του και αυτός όπως και ο Ζοσέ) σε περιπέτειες έμπλεξε.

Πόλεμος

Το βέβαιο είναι ότι στο Καμπιονάτο τη νέα σεζόν με τον Ζοσέ θα γίνει πόλεμος. Η Ιντερ του χρόνου από τη Δευτέρα μέχρι το Σάββατο θα είναι η πιο ενδιαφέρουσα ομάδα του κόσμου -το τι θα κάνει τις Κυριακές, το αν θα κερδίζει ή αν θα παίζει άσχημα θα γίνει δευτερεύουσα υπόθεση: οι συνεντεύξεις και τα καμώματα του Μουρίνιο θα είναι όλα τα λεφτά έτσι κι αλλιώς. Και ξέρετε, αν ο ίδιος χαίρεται να λέει ότι πήγε για το Τσάμπιονς Λιγκ, οι Ιταλοί χαίρονται να λένε ότι το πρωτάθλημά τους παραμένει συγκλονιστικά δύσκολο γιατί με τις εντάσεις του μπορεί να κονιορτοποιεί κάποιες αυθεντίες που πιστεύουν ότι η Ευρώπη είναι δυσκολότερη υπόθεση…

Μόνος...

Τον Νίκο Σεργιανόπουλο τον είχα γνωρίσει. Το ότι τον βρήκαν νεκρό χαράματα σε ένα διαμέρισμα στην οδό Μετεώρων έχει ένα βαθύ μοιραίο (με την έννοια του αναπόφευκτου) συμβολισμό: ο Νίκος έμεινε στη ζωή μετέωρος.

Ο Σεργιανόπουλος ήταν ένας καλός ηθοποιός στο σανίδι και ένας κακός τέτοιος στη ζωή. Στο σανίδι, θεατρικό και τηλεοπτικό, έπαιζε ωραία το μάτσο τύπο, έβαζε στη φωνή του μια ιδιότροπη βραχνάδα (χαρακτηριστικό γνώρισμα όσων έχουν περάσει από το Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος), έπαιζε με σκληρές ματιές ακόμα και τους ήρωες του Τσέχοφ.

Ο κόσμος τον γνώρισε στους «Δύο Ξένους», αλλά οι θεατρόφιλοι τον είχαν σταμπάρει ως Δικαιόπολη στους «Αχαρνείς» και στην Επίδαυρο και κυρίως ως «Ρόμπερτ» στο «Πέρα από τον ορίζοντα» του Ευγένιου Ο'Νιλ, σε εκείνη την υπέροχη παράσταση που το 1994 ανέβηκε στο θέατρο των Αθηνών. Και μετά ήρθαν η επιτυχία, η τηλεόραση, η βαριά μοναξιά, το αλκοόλ, τ' αστεία του τύπου «βρείτε μου ένα τρόλεϊ να πάω από την Πατησίων στο Αμστερνταμ», με τα οποία μεθυσμένος κορόιδευε τον εαυτό του.

Η Αστυνομία λέει ότι θα βρει τον δράστη – αμφιβάλλω αν τον ίδιο το πράγμα θα τον ενδιέφερε.

Ο ίδιος πέθαινε τον τελευταίο καιρό σιγά σιγά: στα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων ως χρήστης, στις μεσημεριανές εκπομπές ως άνθρωπος που εξομολογείται μπροστά στον φακό το προσωπικό του δράμα, σε μια σειρά από ασταμάτητα στοιχήματα πάθους που έβαζε καθημερινά με τους δαίμονές του: κανείς δεν μπορεί να κερδίζει πάντα, αλλά το κόστος ήταν πολύ μεγάλο.

Μην προσπαθήσετε ούτε να τον κρίνετε ούτε να τον καταλάβετε (δεν το κατάφεραν όσοι ήταν δίπλα του) και μην παρασύρεστε από συναισθηματισμούς: ο Νίκος έφυγε σαν ήρωας ενός μυθιστορήματος που έγραφε καθημερινά μόνος του.

Κολασμένο αλλά αυθεντικό, σκληρό αλλά προσωπικό. Και κυρίως (όπως ακριβώς συνέβαινε και με τα έργα των κλασικών που αγαπούσε), με ένα τέλος βουτηγμένο στο αίμα...

Δικαίωση Σκόρδα

Δεν ξέρω αν είναι αλήθεια, αν όμως ισχύει, πρόκειται για κάτι που ξεπερνά τα όρια του ανεκτού. Μου είπαν ότι ο πραγματικός λόγος που απορρίφτηκε η υποψηφιότητα του Μπράιαν Λάουντρουπ ως (επόμενου) προπονητή του ΠΑΟ είναι ότι ο Δανός ζητούσε να μπει στο συμβόλαιό του ένας ειδικός όρος που να του επιτρέπει να φύγει αν του γίνει πρόταση από κάποια από τις πρώτες οκτώ ομάδες του ισπανικού πρωταθλήματος!

Αν ισχύει αυτό, πιστεύω ότι ο Τζίγκερ και ο Αντωνίου μάλλον θα κατάλαβαν γιατί τα πήρε στο κρανίο ο Σκόρδας όταν αυτοί άρχισαν να «φλερτάρουν» τον Μπάγεβιτς…