Kαι νίκησαν και έμειναν ζωντανοί...

Λίγα δευτερόλεπτα πριν ολοκληρωθεί ο 5ος τελικός, όλα είχαν κριθεί. Ο Παναθηναϊκός ήταν πια βέβαιος πρωταθλητής, αφού η διαφορά άγγιζε τους 15 πόντους και η άμμος λιγόστευε στην κλεψύδρα.

Κι όμως, ο μοναδικός παίκτης του που πανηγύριζε στο παρκέ ήταν ο Σαρούνας Γιασικεβίτσιους.

Ο Λιθουανός φοβήθηκε ότι θα τελείωνε την πρώτη του χρονιά στην Ελλάδα με τα χέρια άδεια, μολονότι κόστισε στους Γιαννακόπουλους «δυο περιουσίες κι άλλη μια». Οπότε, ήταν αναμενόμενο το ξέσπασμά του. Εξάλλου, κόντεψε να γίνει μοιραίος παίκτης του ΠΑΟ όταν δέχθηκε 11 απανωτούς πόντους από τον Μπλέικνι στο 65-60.

Στα πρόσωπα των συμπαικτών του διέκρινε ο θεατής όχι ευφορία, όχι ικανοποίηση, όχι δικαίωση, αλλά ανακούφιση. Ανακούφιση, επειδή οι τελικοί τελείωσαν νικηφόρα και κυρίως αναίμακτα. Ανακούφιση, επειδή το δεκαήμερο του τρόμου ολοκληρώθηκε δίχως ανθρώπινα θύματα ή σοβαρούς τραυματισμούς. Ανακούφιση, επειδή θα μπορέσουν να δουν αύριο τους παίκτες του Ολυμπιακού όχι σαν εχθρούς (όπως απαιτεί η πανίσχυρη «περιρρέουσα ατμόσφαιρα»), αλλά ως φίλους (διότι τέτοιοι είναι) και ως συμπαίκτες στην Εθνική ομάδα.

Ειλικρινά πιστεύω ότι οι χορτασμένοι από τρόπαια μπασκετμπολίστες του Παναθηναϊκού μπορούσαν να ζήσουν και χωρίς αυτόν τον τίτλο, εκτός ίσως του Γιασικεβίτσιους. Οτι θα τον αντάλλασσαν ευχαρίστως με 10 ημέρες ξένοιαστων διακοπών, ειδικά αν αυτός κατέληγε σε χέρια «τρίτου» (π.χ. του Πανιωνίου ή του Αρη).

Οι μόνοι που αισθάνθηκαν χθες το βράδυ ηδονή ήσαν οι φανατικοί οπαδοί του Παναθηναϊκού και οι μόνοι που έσκασαν από τη στενοχώρια τους είναι οι ορκισμένοι φίλοι του Ολυμπιακού. Το υπόλοιπο στερέωμα, σύσσωμο, με πρώτη την αφεντομουτσουνάρα μου, μια κουβέντα είχε χθες στα χείλη του: «Ουφ! Πάει κι αυτό».

Ο Παναθηναϊκός απέδειξε χθες ότι είναι η καλύτερη από τις δύο ομάδες, με περισσότερες λύσεις, περίσσευμα πείρας και ξεχωριστή προσωπικότητα. Αλλά αυτό το γνωρίζαμε εξαρχής. Ο Ολυμπιακός δικαιούται να μιλάει για τη χαμένη του ευκαιρία στον 1ο τελικό (όταν χρειαζόταν τρίποντο για νίκη στο ΟΑΚΑ, έψαξε δίποντο ισοφάρισης κι έκανε μια τρύπα στο νερό), αλλά η ομάδα που έχασε τη μεγαλύτερη ευκαιρία στην πρώτη τετράδα των αγώνων ήταν ο Παναθηναϊκός, την Κυριακή στο ΣΕΦ: ελεύθερος ο Σπανούλης έκανε «έρμπολ» στο σουτ του τίτλου.

Οταν κατακάθισε ο κουρνιαχτός, συνειδητοποιήσαμε όλοι ότι ζήσαμε τελικούς ρουτίνας, ίδιους με εκείνους που βρίσκει κανείς σωρηδόν στα 15 χρόνια που προηγήθηκαν: 1-0, 1-1, 2-1, 2-2, 3-2. Ο πανίσχυρος νόμος της έδρας-ζούγκλας. Ο νόμος του «εδώ θα γίνει ο τάφος σας», του «δεν θα φύγετε ζωντανοί από δω μέσα», του «ή εμείς ή κανείς». Ηταν επόμενο να επικρατήσει αυτός που είχε το αβαντάζ της έδρας στους τελικούς. Το ΟΑΚΑ δεν είναι Ελληνικό (καλώς όρισες, Πανιώνιε, στην Ευρωλίγκα), ούτε το ΣΕΦ Μαρούσι (κρίμα που έμεινε χωρίς αντίκρισμα η μεγάλη προσπάθεια). Ο μικρός τελικός θύμιζε πραγματικά πλέι οφ, ενώ ο μεγάλος... πλέι ωχ.

Τώρα που το ξανασκέφτομαι, δεν ήταν μόνο στα πρόσωπα των νικητών ζωγραφισμένο το αίσθημα της ανακούφισης στη λήξη του χθεσινού αγώνα. Το ίδιο μαρτυρούσαν και οι μορφασμοί των ηττημένων. Κι ας έμειναν με αδειανό το σακούλι. Τουλάχιστον επέζησαν για άλλη μια χρονιά.