Τιμωρία για όλους

Στον Μεσαίωνα και μέχρι την Αναγέννηση εκτός από τους ζωντανούς η δικονομία προέβλεπε και τιμωρία για τους νεκρούς. Ξέθαβαν το πτώμα ή τον σκελετό και το κρεμούσαν στην αγχόνη. Παράδειγμα τέτοιας τιμωρίας είναι με την παλινόρθωση της μοναρχίας η εκταφή του πτώματος του Ολιβερ Κρόμγουελ που κρεμάστηκε από αλυσίδες στην αγχόνη του Tyburn. Τα ανωτέρω γράφονται για να υπογραμμιστεί η ανάγκη της δημόσιας και επιδεικτικής τιμωρίας για περίοπτα εγκλήματα σε οποιονδήποτε χώρο. Στο μυαλό ήρθαν μετά την είδηση του αποκλεισμού της Πόρτο από τις διεθνείς διοργανώσεις και την αφαίρεση έξι βαθμών στο επόμενο πρωτάθλημα για προσεγγίσεις σε διαιτητές που είχαν γίνει τη σεζόν 2003–2004.

Αντίστοιχα στο ελληνικό πρωτάθλημα, από την υπόθεση των λουλουδιών του Παναθηναϊκού μέχρι το ταξίδι του Χρυσοβιτσιάνου για λογαριασμό της ΑΕΚ στις Σέρρες και την προσέγγιση του Σταύρου Κοσκοτά στον Θεολόγη Παπαδόπουλο και τελικά η υπόθεση της Παράγκας παρέμειναν εγκλήματα χωρίς ένοχο και τιμωρία. Οποιοσδήποτε καταλαβαίνει ότι η πρώτη ατιμωρησία έφερε τη δεύτερη και η δεύτερη την τρίτη και ότι μένοντας τα εγκλήματα εν πολλοίς ανεξιχνίαστα και απολύτως ατιμώρητα, δημιούργησαν μια επιχειρηματολογία ανοχής. «Αφού δεν τους τιμωρήσατε αυτούς, τότε γιατί να τιμωρήσετε εμάς τώρα;». Η μόνη λύση για το τέλος της ατιμωρησίας στο ελληνικό ποδόσφαιρο θα ήταν η εκταφή των «εγκλημάτων» και η τιμωρία των ομάδων έστω και σήμερα. Χρειάζεται όμως τόλμη και ειλικρίνεια, στοιχεία ανύπαρκτα στο ελληνικό ποδόσφαιρο.

Χθες έγινε η γενική συνέλευση της ΕΠΟ. Η ψηφοφορία τελείωσε με ένα σταλινικό 49–6 υπέρ του Βασίλη Γκαγκάτση. Στο συντριπτικό όμως αποτέλεσμα, εκτός των όποιων «μαγειρεμάτων», βοήθησε και η ποιότητα της αντιπολίτευσης. Από πλευράς αντιπολίτευσης οι δυνατότερες φωνές έρχονταν από τον Ιορδάνη Τσώτσο της ΕΠΣ Πέλλας. Οι φωνές αναφερόντουσαν στη φτώχεια των ενώσεων, που αποκλεισμένες από την κρατική ενίσχυση λόγω της πολιτικής του Γκαγκάτση υποχρεώνονται να φυτοζωούν. Σε αυτό όμως το σημείο ο Γκαγκάτσης ρώτησε: «Οι ενώσεις που είναι εναντίον της διοίκησης, κύριε Τσώτσο, δεν πήραν 140 χιλιάρικα από τον ΟΠΑΠ; Η δική σας ένωση συγκεκριμένα δεν πήρε 45 χιλιάρικα απευθείας από τον ΟΠΑΠ;». Η –ένοχη– σιωπή απάντησε στα ερωτήματα του Γκαγκάτση…

Επειδή λοιπόν τα λεφτά του ΟΠΑΠ λέγεται ότι συνοδεύτηκαν από άλλα «μαύρα» λεφτά που είχε δώσει ο Ορφανός, μια και από πλευράς ΟΠΑΠ είναι απίθανο να πει κάποιος γιατί δόθηκαν λεφτά στην Πέλλα και όχι για παράδειγμα στην Κέρκυρα, επειδή ο ελεγκτικός μηχανισμός του Υφυπουργείου Αθλητισμού χρησιμοποιείται σαν μοχλός –να το γράψω σεμνά– πίεσης η πιθανότητα να εξυγιανθεί ο χώρος του ποδοσφαίρου είναι μηδαμινή. Για να υπάρχει δικαιοσύνη πρέπει να υπάρξει τιμωρία. Οχι μόνο σε ό,τι γίνει στο μέλλον, αλλά και σε ό,τι έγινε και στο παρελθόν. Για να υπάρξει εξυγίανση νέοι άσπιλοι άνθρωποι πρέπει να αντικαταστήσουν τους φθαρμένους. Και αν οι «νέοι άσπιλοι άνθρωποι» είναι αυτοί που παίρνουν λεφτά κάτω από το τραπέζι και υπάρχουν από την εποχή του Τριβέλα, η βάρκα έκατσε και η λαγουδέρα βρίσκεται στον ποπό του καπετάνιου.


Κανένας δεν έχει κατηγορήσει τα παιδιά της Εθνικής ότι αδιαφορούν για ό,τι γίνεται στην πατρίδα. Επίσης, για ό,τι γράφεται στην πατρίδα. Δείχνοντας λοιπόν το ενδιαφέρον του για το «αντι-Κοκοκό» γκάλοπ της στήλης για τα αποτελέσματα στο Euro, πάλιουρας της Εθνικής επικοινώνησε με τον «Κάρπετ» και του είπε ότι αυτός και τα παιδιά, που δεν πήρε το μυαλό τους αέρα, δεν διαφωνούν με την εκτίμησή μου για δύο ισοπαλίες με Σουηδία και Ρωσία. Οι οποίες όμως θα συμπληρωθούν από μία νίκη amicos para sempre με την Ισπανία.

Η ελπίδα είναι ότι σκιζόμαστε και σκοτωνόμαστε στα ματς με τους Σουηδούς και τους Ρώσους και μετά πάμε να παίξουμε με την Ισπανία, που στο μεταξύ έχει κάνει δύο νίκες. Τους σπάμε τα νεύρα στο παρακάλι. Στον δικό μας εθνικό ύμνο απλώς στεκόμαστε προσοχή με αξιοπρέπεια, αλλά στον δικό τους τα δίνουμε όλα. Από απλή προσοχή το γυρνάμε σε κλαρίνο και τις προηγούμενες μέρες έχουμε μάθει τα λόγια του εθνικού τους ύμνου για να τα τραγουδήσουμε μαζί.

Ενα μικρό φυσικά πρόβλημα είναι ότι ο ισπανικός εθνικός ύμνος, η «Marcha Granadera» επίσημα δεν έχει στίχους. Ανεπίσημα υπάρχουν δύο version. Μία του Αλφόνσου του 13ου και μία του Χενεραλίσιμο Φράνκο. Του Αλφόνσου ξεκινάει en carte με της Μάντσεστερ Γιουνάιντεντ «Glory, Glory…» αλλά μετά πάει «…glory of the fatherland» και το χαλάει. Του Φράνκο έχει και πάλι «glory» στην αρχή, αλλά μονό. Μετά το πάει περιηγητικά «…to the Fatherland that knew how to follow, over the blue of the sea the path of the sun». Υπάρχει και μια τρίτη version στους στίχους, που εμφανίστηκε για να στηρίξει την υποψηφιότητα της Μαδρίτης για τους Ολυμπιακούς του 2016. Σαν δείγμα δωρεάν και για να έχετε μια ιδέα, παραθέτω ένα στίχο: «Long live Spain! From the green valleys, to the immense sea, a hymn of brotherhood». Ο ύμνος είχε τέτοια επιτυχία, που αποσύρθηκε έπειτα από πέντε ημέρες.

Τέλος πάντων, προτείνω τα παιδιά της Εθνικής να μοιράσουνε τους ύμνους και να τραγουδήσουνε από ένα τετράστιχο του κάθε ενός για να δείξουν ότι έχουν μελετήσει την ισπανική Ιστορία. Μετά, τη στιγμή που οι δύο ομάδες χαιρετιούνται, ξαφνικά και τα 11 παιδιά μας να πέσουν στα γόνατα και να χαιρετάνε τους Ισπανούς με τεντωμένα προς τα πάνω χέρια. Και με το που αρχίσει ο αγώνας, να αρχίσουμε το πραγματικό παρακάλι.

Γενικά, οι περισσότερες χρήσιμες λέξεις για παρακάλι δεν είναι δύσκολες στα ισπανικά. Παίρνουμε για παράδειγμα ως αρχή μιας πρότασης το «Να χαρείς…». Το «χαίρομαι» είναι «gusto». Μετά το τι θα κολλάει ο καθένας είναι θέμα γούστου και διαίσθησης. Το «Huerfano» είναι το «ορφανό». Το «chico» το παιδί. Το «familia» είναι οικογένεια. Το «αποθαμένα» δεν το βρήκα, αλλά κάτι σε «muerte» θα είναι. Τους πλακώνουμε λοιπόν στο παρακαλετό, αλλά με ρέγουλο.

Δεν τους λέμε «να κερδίσουμε», αλλά «μια ισοπαλία». Ετσι όπως ξέρει να το λέει ο Ζαγοράκης «Ζέρο, ζέρο φριέντ;». Απλά πράγματα. Οσοι από τα παιδιά μας έχουν πάρει «προφίσιενσι» μπορεί να το πάνε και πάρα κάτω. «Ζέρο, ζέρο φριέντ; Γιου καπ, γουί νεξτ ράουντ». Για να δείξουμε ότι δεν είμαστε και απειλή να πάρουμε το κύπελλο. Στις κερκίδες φυσικά έχει σηκωθεί το ιερό πανό του ματς Παναθηναϊκού – Ρεάλ το «Amicos para sempre» και οι φίλαθλοι της Εθνικής φωνάζουν ομαδικά: «Φερέρ, Μουνιόθ, Πεντράθα, Βαλβέρδε. Ελληνες, Ισπανοί, αμίκος παρά σέμπρε». Μετά τους αποκοιμίζουμε ότι πραγματικά θέλουμε μόνο το 0-0, τους κολλάμε το μπαλάκι στο «ογδονταφεύγα» και «άντε γεια, κορόιδα».

Πάντως, στη λίστα των επώνυμων εχθρών του «Κοκοκό» προστέθηκε και ο Γιώργος Μύρτσος. Με την ευθύτητα της εποχής που οι παίκτες για κομποσκοίνι είχαν τα λαστιχάκια από τα μαλλιά της γκόμενας, ο Μύρτσος δεν προχώρησε σε εκτιμήσεις των επιμέρους αγώνων του ομίλου, αλλά στην άποψη ότι η Ελλάδα δεν περνάει τον όμιλο.

Τέτοια φυσικά είναι ψωμί στο βούτυρο του Ρεχάγκελ και των πάλιουρων της Εθνικής. Δυο μαζέματα σε δωμάτια, δυο σταράτες ομιλίες από τη σειρά «να δείξουμε στις καριόλες που μας αμφισβητούν τι είμαστε» και η Εθνική παίρνει το κύπελλο με κάτω τα λουριά.

Φτάνει και εμείς εδώ πίσω να πιστέψουμε στην αξία της και να στηρίξουμε την προσπάθειά της. Και ρωτάω εγώ με το φτωχό μου το μυαλό: προχθές το βράδυ κατά τις έντεκα πόσοι από εσάς βλέπατε την εκπομπή του Ζούλα για την Εθνική και πόσοι από τον φόβο της παντόφλας βλέπατε το «Αλ Τσαντίρι Νιουζ» με τον Λαζόπουλο; Οποιος έβλεπε Ζούλα, να ξέρει ότι ανήκει στο είδος των Ελλήνων που κράτησαν την πατρίδα μας ελεύθερη και την ελληνική κουζίνα με τους αρχαίους μουσακάδες και μπακλαβάδες μακριά από τουρκικές επιρροές.


Στην εκπομπή του Κωνσταντίνου Ζούλα για την Εθνική, εκτός του Λιάνη και του Γιακουμάτου, εμφανίστηκαν ο Πατρίκ Κομνηνός και ο Σοφοκλής Πιλάβιος. Ενα αντιπροσωπευτικό δείγμα της γενιάς της σχολής Μωραΐτη, που μαζί με τον Πέτρο Κόκκαλη, τον Γιάννη Μόραλη, τον Τάκη Κανελλόπουλο και τον Θόδωρο Θεοδωρίδη σήμερα διαφαντεύουν το ελληνικό ποδόσφαιρο και την ΟΥΕΦΑ. Ηταν μία άκρως διαφωτιστική για το ελληνικό ποδόσφαιρο και το Euro εκπομπή που περίπου στις 12 έκλεισε με τη φράση «…και τώρα πάμε "Baltazar". Τελευταία ευκαιρία μήπως πηδήξουμε».