Τέσσερις διαφορετικοί άνθρωποι

Ο ΠΑΟ έχει βρει τέσσερις προπονητές, των οποίων οι προηγούμενες ομάδες έπαιζαν διαφορετικό ποδόσφαιρο. Προπονητές που κατά συνέπεια έχουν άλλη μεθοδολογία και που είναι τελείως διαφορετικοί χαρακτήρες! Ειλικρινά, δεν βλέπω τίποτα κοινό σε όλους αυτούς.

Δανός

Ο Λάουντρουπ είχε φέτος μια καλή χρονιά με τη μικρομεσαία Χετάφε, κυρίως γιατί μαζί της πέτυχε σημαντικά πράγματα στο Κύπελλο ΟΥΕΦΑ – σημαντικά, αλλά λιγότερα από όσα είχαν πετύχει στον ίδιο θεσμό ο Πεσέιρο και ο Μαλεζάνι, που τους βγάλαμε προπονητές της πλάκας. Τα αποτελέσματα της Χετάφε δεν ήταν στο πρωτάθλημα καταπληκτικά (η ομάδα τερμάτισε στη 14η θέση και τα δύο προηγούμενα χρόνια ήταν 9η), αλλά η μεθοδικότητα του Δανού εκτιμήθηκε: η ομάδα του, μολονότι σκόραρε σχετικά λίγο (μόλις 44 γκολ), έπαιξε στρωτό ποδόσφαιρο και δημιούργησε προβλήματα σε όλους τους μεγάλους της χώρας. Κυρίως έδειξε χαρακτήρα, διότι προσπάθησε να παίξει ποδόσφαιρο πρωτοβουλίας, πρέσαρε και γενικώς άρεσε. Οπως αρέσει και ο προπονητής της, ο οποίος ως μεγάλη βεντέτα του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου απαιτεί υπακοή, δεν παίρνει από λόγια, δεν είναι διαλλακτικός και έχει το χαρακτηριστικό στυλάκι του βόρειου, που ξέρει κάτι παραπάνω από όλους μας. Σαφώς και πρόκειται για έναν προπονητή με ιδέες κι έναν πολύ φιλόδοξο άνθρωπο, αλλά το θέμα είναι κατά πόσο θα δει με ενθουσιασμό την πρόταση μιας ομάδας, στο πρωτάθλημα της οποίας δεν θα έπαιρνε ως παίκτης μέρος ποτέ.

Ολλανδός

Ο Τεν Κάτε είναι άλλη περίπτωση. Στην Ολλανδία θεωρείται ένας μεγάλος θεωρητικός – ένας από εκείνους τους ανθρώπους που πιστεύουν ότι οι ιδέες κάνουν τη διαφορά κι όλα τα άλλα έπονται. Κάποτε ο Κρόιφ είχε πει ότι η ΝAC, η ομάδα στην οποία πέρασε τα περισσότερα χρόνια, παίζει ένα ποδόσφαιρο που θα γίνει κατανοητό από τους υπόλοιπους δέκα χρόνια αργότερα. Ως αναλυτής αγώνων και ως βοηθός ο Τεν Κάτε «πήγε» στον τελικό του Τσάμπιονς Λιγκ τον Αβραάμ Γκράντ και τον Φρανκ Ράικαρντ, του οποίου υπήρξε μέντορας. Ως πρώτος προπονητής, εξαιτίας της ανάγκης του να αποδείξει ότι οι ιδέες του βρίσκουν παντού και πάντα πρακτική εφαρμογή, κατάφερε να τσακωθεί με πολύ κόσμο. Η πίστη στο 4-3-3, η δογματική υιοθέτηση της ζώνης ως μοναδικού τρόπου άμυνας, η επιμονή στο πρέσινγκ είναι όταν μιλάμε για προπονητές γοητευτικά πράγματα – αρκεί αυτοί να μη δουλεύουν στην ομάδα σου, γιατί μπορούν να σε τρελάνουν. Ενας άνθρωπος που αφήνει εκτός ομάδας τον Σεβτσένκο («γιατί δεν πρεσάρει»), δεν ξέρω τι είδους τύχη θα είχε στην Ελλάδα. Οσο για τον χαρακτήρα, τις εμμονές και τα γούστα, ελπίζω απλώς αυτά που κυκλοφορούν να είναι γραφικότητες – αν και ομολογώ ότι αν ήμουν διοικητικός παράγοντας θα ήθελα να μάθω αν πρόκειται για αλήθειες ή για κακόβουλες φήμες.

Σκίμπε

Ο Σκίμπε είναι αυτό που λέμε μεγάλος εργάτης. «Δεύτερο όνομα» ως παίκτης, δεν κατάφερε να γίνει μεγάλο όνομα ως προπονητής, μολονότι πολλοί τον εμπιστεύτηκαν. Στην εθνική Γερμανίας με τον Φέλερ διαχειρίστηκε την κρίση του γερμανικού ποδοσφαίρου (μετά το τέλος της μεγάλης φουρνιάς των κολλητών του Ματέους) με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Η Ντόρτμουντ επί των ημερών του ήταν θεαματική όσο και αναποτελεσματική – το ίδιο και η Μπάγερ Λεβερκούζεν, η οποία έπαιζε ένα ποδόσφαιρο «όσα πάνε κι όσα έρθουν»: πολλοί επιθετικοί, πολλά γκολ, πολλές φάσεις, αληθινή χαρά του παιδιού. Ο κόουτς είναι εργατικός και δεν καταλαβαίνει από απαιτήσεις οπαδών: πέρυσι είχε πάει στο γήπεδο με προσωπική ασφάλεια, γιατί οι οπαδοί της Μπάγερ είχαν ξεσηκωθεί εναντίον του.

Περέν

Ο Περέν, από την άλλη, είναι άλλου τύπου περίπτωση. Αν ο Λάουντρουπ έχει προσωπικότητα, αν ο Σκίμπε είναι ένας σκληρός εργάτης με ειδικότητα στις κρίσεις κι αν ο Ολλανδός έχει κυρίως ιδέες, ο Γάλλος πιστεύει σε έναν μόνο Θεό – αυτόν που λέγεται αποτέλεσμα. Η Λιόν του ήταν η χειρότερη των τελευταίων χρόνων, αλλά τα πήρε όλα κι αν δεν είχε πέσει πάνω στη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, ίσως να διακρινόταν και στο Τσάμπιονς Λιγκ. Οι Γάλλοι λένε ότι ο καλός αυτός προπονητής άλλαξε στην Αγγλία – όταν είχε μια μάλλον αποτυχημένη διετία στην Πόρτσμουθ. Η πίεση της Πρέμιερ Λιγκ τον έκανε υπολογιστή, μεθοδικό, προβλέψιμο, ίσως περισσότερο σοφό, αλλά σίγουρα λιγότερο οπαδό του ρίσκου. Ο Περέν έφυγε γιατί η μόνιμη πρωταθλήτρια έπαιζε για τα γούστα των παραγόντων της βαρετό ποδόσφαιρο – όμως αυτό μπορεί να μη σημαίνει κάτι: αν ο Παναθηναϊκός θέλει να κάνει πρωταθλητισμό –δηλαδή να νικάει συνεχώς αδιαφορώντας για το πώς– ο Γάλλος μπορεί να είναι και καταλληλότερος από τους υπόλοιπους.

Τι θες

Εδώ ακριβώς θέλω να καταλήξω: το θέμα δεν είναι ποιος θα είναι ο νέος προπονητής, αλλά τι θέλει ο ΠΑΟ. Αν θέλει ένα μεγάλο όνομα που θα ψαρώσει παίκτες και οπαδούς, τότε ο Λάουντρουπ με το τεράστιο ποδοσφαιρικό παρελθόν είναι η καλύτερη λύση. Αν θέλει μια ομάδα που να προσπαθήσει να παίξει ελκυστικό ποδόσφαιρο, ο Τεν Κάτε το εγγυάται –δύσκολα θα τον βάλουμε στην τρέλα του 1-0. Αν θέλει να κάνει πρωταθλητισμό, ο Περέν είναι πολύ καλός –ο μόνος που το 'χει κάνει αξιόπιστα. Αν θέλει κάποιον που θα αναλάβει την αποστολή με ενθουσιασμό, υπάρχει ο Σκίμπε που θα δει τον ΠΑΟ σαν βήμα μπροστά στην καριέρα του. Το θέμα δεν είναι αν είναι καλοί οι προπονητές, αλλά να ξέρεις τι θες.

Μυλοπόταμος

Μου γράφει ένας φίλος αναγνώστης: «Ηρθε, είδε, χάρηκε, υπέγραψε. Πριν από δύο χρόνια είχαν ακουστεί διάφορα ωραία για την πάρτη του και για το πόσο του αρέσουν "τα γούστα", που λένε και στη Σαλονίκη (κάνα "τσιγάρο" να κάνουμε κεφάλι, καμιά σκόνη –τέτοια ωραία). Αραγε του άρεσαν οι εγκαταστάσεις ή ότι δίπλα είναι ο Μυλοπόταμος, με όλη τη φήμη για παραδεισένια αρώματα που τον συνοδεύει;».

Απαντάω εγώ: ο σκοπός είναι να δουλεύει καλά κι άμα κάνει και κεφάλι και του φεύγουν οι σκοτούρες, ακόμα καλύτερα...