Βγάλε τα έγχρωμα γυαλιά...

Επιτέλους, τέλος. Μία και καμία έμειναν. Μπορεί πάλι να χρειαστούν 3-4 ώρες για να ολοκληρωθεί ο 5ος τελικός, μπορεί να γίνουν παρατράγουδα, μπορεί να ολοκληρωθεί το σουαρέ με σάουντρακ κραυγές και ψιθύρους, αλλά διάολε κάποια στιγμή θα τελειώσει. Ελπίζω αναίμακτα και δίχως θύματα. Ελπίζω, επίσης, να πληρώσουν τη νύφη μόνο εκείνοι που αξίζει να την πληρώσουν. Οχι η αθώα του αίματος Εθνική ομάδα...

Επειτα από κάθε αγώνα πλημμύριζε το ηλεκτρονικό μου κατώφλι από γράμματα διαμαρτυρίας. Ο,τι κι αν έγραφα, η επωδός ήταν κοινή: «Βγάλε τα χρωματιστά γυαλιά». Το χρώμα, όμως, ήταν κάθε φορά διαφορετικό. Οταν νικούσε ο Παναθηναϊκός, με καλούσαν να πετάξω τα πράσινα γυαλιά. Υστερα από τις νίκες του Ολυμπιακού, τα γυαλιά που όφειλα να βγάλω ήταν κόκκινα.

Ποιο ήταν το σφάλμα μου; Ελάτε τώρα που δεν καταλαβαίνετε. Απέφευγα να γράψω για τη διαιτησία. Ο οπαδός ήθελε να διαβάσει ότι η ομάδα του ηττήθηκε επειδή την έσφαξαν οι γκρίζοι. Πού το είδες, ρε Παπαδογιάννη, το πεντάλεπτο ολοκληρωτικού μπάσκετ του ΠΑΟ στο τρίτο ματς; Πού το είδες το μάτι που γυαλίζει στον Ολυμπιακό του δεύτερου αγώνα; Και πάει λέγοντας και κραυγάζοντας. «Λαϊκό δικαστήριο» μέσω Διαδικτύου. Λες και σφύριζα εγώ τα φάουλ.

Ας το γράψω, λοιπόν, άλλη μία φορά. Δεν πρόκειται να ασχοληθώ με τη διαιτησία για να κάνω το χατίρι των οπαδών. Δεν το έκανα ποτέ ούτε πρόκειται να αλλάξω τακτική τώρα. Τις ελάχιστες φορές που έγραψα για «χειρουργείο» (π.χ. μετά τον ημιτελικό Ελλάδα - Ισπανία τον Σεπτέμβριο στη Μαδρίτη), το μετάνιωσα.

Οπως γνωρίζουν όσοι ασχολούνται με την πορτοκαλί μπάλα όλο το χρόνο (και όχι μόνο τον Μάιο-Ιούνιο), το μπάσκετ είναι άθλημα δύσκολο και περίπλοκο. Οποιος θέλει να «αποδείξει» ότι αδικήθηκε από τη γκρίζα θέληση είναι εύκολο να μαζέψει επιχειρήματα. Σε άθλημα με τέτοιο ρυθμό και τόσες σωματικές επαφές μεταξύ γιγάντων σχεδόν κάθε φάση μπορεί να θεωρηθεί φάουλ ή μη φάουλ. Ακόμα κι αν καθίσουν δύο άνθρωποι να μελετήσουν το βίντεο κάποιου αγώνα, αποκλείεται να συμφωνήσουν σε όλα, πόσω μάλλον αν πρόκειται για «βαμμένους» οπαδούς διαφορετικών ομάδων.

Δεν νομίζω ότι οι διαιτητές έχουν σκοπό να ευνοήσουν επίτηδες κάποιον από τους δύο φιναλίστ, οπότε αρνούμαι να λεπτολογήσω τις αποφάσεις τους. Θέλω να πιστεύω ότι τα (όχι πολλά) λάθη τους είναι ανθρώπινα και πηγάζουν κυρίως από την πίεση της εξέδρας, της περιρρέουσας ατμόσφαιρας και της εκκεντρικής ψυχοσύνθεσης που χαρακτηρίζει τους περισσότερους διαιτητές.

Γι' αυτό λοιπόν, φίλοι μου, μη χάνετε τοn χρόνο σας με e-mail οργής και έντονης διαμαρτυρίας. Εάν θέλετε να μετατρέψετε τους τελικούς σε πεδίο χουλιγκανικής αντιπαράθεσης και ένθεης μανίας, χτυπήστε άλλη πόρτα. Πηγαίνετε στο ποδόσφαιρο, απ' όπου προφανώς ήρθατε παρασυρμένοι από τον άνεμο του οπαδισμού. Εγώ δεν ασχολούμαι με «αμφισβητούμενες φάσεις» ούτε θα γίνω σαν τους δυσλεκτικούς διαιτητοπατέρες της Κυριακής.

Σας ασπάζομαι και σας δίνω ραντεβού για τον επόμενο Μάιο. Τότε θα ξανάρθετε στα μέρη μας, υποθέτω.