Είναι μια λύση το ροτέισον

Μια πρόχειρη ματιά είναι αρκετή για να καταλάβεις. Οι παίκτες της Εθνικής ομάδας είναι λίγο πιο κουρασμένοι απ' όσο ήταν το καλοκαίρι του 2004. Τουλάχιστον αυτοί που αναμένεται να σηκώσουν το βάρος και θα είναι οι αρχικές επιλογές του Οτο κουβαλούν ορισμένες εκατοντάδες αγωνιστικών λεπτών επιπλέον. Πρόβλημα; Αν αναλογιστεί κανείς ότι στο προηγούμενο Euro οι Ελληνες διεθνείς ήταν αυτοί που είχαν καταπονηθεί λιγότερο απ' όλους τους συναδέλφους τους, μπορείς να πεις ότι είναι πρόβλημα. Αν το συνδυάσεις, μάλιστα, και με το γεγονός ότι πριν από τέσσερα χρόνια οι Ισπανοί και οι Γάλλοι που βρέθηκαν στον δρόμο μας ήταν μακράν οι πιο κουρασμένοι της διοργάνωσης, μπορείς να καταλήξεις στο συμπέρασμα ότι παίζει ρόλο το πόσο κουρασμένη είναι μία ομάδα. Ολα αυτά τα γράφω επειδή κάποιοι από τους διεθνείς μας επικαλέστηκαν προχθές, μετά το 0-0, την κούραση που νιώθουν. Αυτός είναι και ο λόγος που στις σελίδες 8-9 θα διαβάσετε ένα αναλυτικό ρεπορτάζ για να δείτε «πόσο κουρασμένα παλικάρια έχουμε και πόσο αυτό μπορεί να μας στοιχίσει».

Από την άλλη πλευρά, μην το μετατρέψουμε και σε πανάκεια. Αν ψάξουμε, δηλαδή, να βρούμε ποια είναι η λιγότερο κουρασμένη ομάδα από τις 16 που συμμετέχουν στη διοργάνωση, δεν σημαίνει ότι θα βρούμε και τη νέα πρωταθλήτρια Ευρώπης. Ούτε φυσικά θα σημαίνει ότι οι Γάλλοι και οι Ισπανοί, που και σε αυτό το Euro είναι από τις πλέον κουρασμένες ομάδες, θα αποκλειστούν ξανά νωρίς νωρίς. Αυτοί που θα πρέπει να λαμβάνουν υπόψη τους το θέμα αυτό είναι οι ομοσπονδιακοί τεχνικοί. Αυτοί θα πρέπει να προβληματιστούν. Και ίσως για πρώτη φορά θα πρέπει να μελετήσουν σοβαρά το ενδεχόμενο να εφαρμόσουν το ροτέισον και σε μία μεγάλη διοργάνωση εθνικών ομάδων. Προσέξτε τι εννοώ. Ας πάρουμε για παράδειγμα την Εθνική μας. Αν φτάσει μέχρι τον τελικό, θα κληθεί να παίξει σε 19 ημέρες έξι πολύ δυνατά ματς. Γιατί αυτά να τα βγάλει με 14-15 παίκτες όπως πριν από τέσσερα χρόνια και όχι με 20 ή 21; Αλλωστε, αν κάποια ομάδα σου δίνει το δικαίωμα να κάνεις ροτέισον, αυτή είναι πολύ περισσότερο μια Εθνική ομάδα που έχεις επιλέξει εσύ τους 23 καλύτερους και πολύ λιγότερο ένας σύλλογος που κάποιους από τους παίκτες πάντα ως προπονητής τους βρίσκεις εκεί και δεν τους έχεις επιλέξει εσύ.

Αυτό ίσως να είναι και ο νεωτερισμός αυτής της διοργάνωσης. Ισως πλέον και για τις εθνικές ομάδες να ήρθε η ώρα του ροτέισον και να τελείωσε η εποχή που οι ομοσπονδιακοί ξεκινούσαν με μία ενδεκάδα στην πρεμιέρα και έφταναν με αυτήν μέχρι τον τελικό, αφαιρώντας μόνο τους τυχόν τραυματίες ή τιμωρημένους. Οποιος προπονητής καταφέρει να πάρει πράγματα και από τους 23 παίκτες που θα έχει μαζί του στην Αυστρία και την Ελβετία, αυτός είναι που έχει και ένα μεγάλο πλεονέκτημα σε σχέση με τους υπόλοιπους που θα πάνε με τους ίδιους έντεκα ή, τέλος πάντων, με 14-15 επιλογές. Και για πρώτη φορά η ελληνική Εθνική ομάδα έχει ένα ρόστερ που προσφέρει τη δυνατότητα στον προπονητή της να χρησιμοποιήσει και να εμπιστευτεί σχεδόν όλους τους παίκτες. Ο Αντζας, ο Σαλπιγγίδης, ο Γιαννακόπουλος, ο Λυμπερόπουλος, ο Σαμαράς, ο Σπυρόπουλος είναι όλοι αναπληρωματικοί και σίγουρα ικανοί σ' ένα ματς τουλάχιστον να κάνουν τη διαφορά, ακόμα και να το κρίνουν. Μία λύση, λοιπόν, για τον Οτο ίσως και να είναι το ροτέισον. Ιδίως αν διαπιστώσουμε μετά το ματς με τους Σουηδούς ότι οι πιθανότητες να μη μείνουμε στα τρία ματς είναι πολλές.