Κοκορομαχία στην Τιχουάνα

Επειδή το μόνο αθλητικό γεγονός που μπορεί να με κρατήσει κολλημένο τρεισήμισι ώρες στην τηλεόραση είναι αγώνας των πλέι οφ στο baseball, επειδή αν έμενα στην αρχαία Ρώμη αμφιβάλλω αν θα πάταγα στο Circus Maximus για να βλέπω λιοντάρια να κάνουνε χριστιανομπουκιές τούς μάρτυρες της πίστης και αντίστοιχα δεν με ενδιαφέρει να δω πώς καίγεται η μπασκετική ομάδα του Παναθηναϊκού, δεν παρακολούθησα το ματς του Ολυμπιακού με τον Παναθηναϊκό. Επειδή όμως το γελοίο συνεχίζει να με διασκεδάζει, δεν θα μπορούσα να χάσω τις βραδινές ραδιοφωνικές εκπομπές μετά το ματς. Επειτα από ένα δίωρο ακρόασης, για μια ακόμα φορά αναρωτιέμαι. Αν αυτοί είναι που βγάζουν κυβερνήσεις, μήπως κάποιος έλεγχος στο δικαίωμα στην ψήφο θα βοηθούσε να γίνουμε σοβαρότεροι;

Επειδή έκανα ζάπινγκ μπορώ να πω ότι παντού λεγόντουσαν τα ίδια. «Ναι, καλά, μπορεί και να το κάναμε, αλλά εσύ τι έλεγες όταν στο ΟΑΚΑ ο Θανάσης Γιαννακόπουλος...». Λοιπόν μια που τίποτα δεν έλεγα, μπορώ τώρα να πω μία, δύο γνώμες.

Πρώτον, ότι το μπάσκετ μπορεί να μην είναι σαν το τένις, που πριν από το σερβίς οι θεατές κάνουν ησυχία, αλλά δεν μπορεί και να παιχθεί σε συνθήκες κοκορομαχίας στην Τιχουάνα. Το να πετάνε οι θεατές αντικείμενα, να πυροβολούν με άσφαιρα και να κάνουν όποια καφρία μπορεί να σκεφτούν είναι ασφαλής τρόπος για να παίζεται άθλιο μπάσκετ. Οπως όλοι μετά το ματς ομολόγησαν.

Δεύτερον, ότι στην προσπάθεια να έχουν λαϊκό έρεισμα, οι Γιαννακόπουλοι και οι Αγγελόπουλοι όχι μόνο ανέχονται τους κάφρους, αλλά υποδαυλίζουν και τις καφρίες. Είτε παίρνοντας το μικρόφωνο και αποκαλώντας τον αντίπαλο προπονητή καραγκιόζη είτε μεταφέροντας τους έξαλλους του πέταλου πίσω από τον πάγκο του Παναθηναϊκού όπως έκαναν οι Αγγελόπουλοι.

Τρίτον, ότι οι Γιαννακόπουλοι και οι Αγγελόπουλοι δείχνουν ασέβεια στο άθλημα που υποτίθεται ότι υπηρετούν. Στη ΒΙΑΜΑΡ και τη ΒΙΟΧΑΛΚΟ υποθέτω ότι και οι δύο οικογένειες δεν θα ανεχόντουσαν τέτοιες επιδείξεις καφρίας. Το ότι τις ανέχονται στο μπάσκετ δείχνει την εκτίμησή τους για το άθλημα.

Τέταρτον. Το να βγαίνουν τηλέφωνα στον αέρα και οι παρουσιαστές να λένε «θα σε κλείσω» επίσης δεν έχει νόημα. Κατ' αρχήν πριν τον κλείσει ο παρουσιαστής, ο ακροατής θα έχει προλάβει να δημιουργήσει ατμόσφαιρα. Κατά δεύτερον, ειλικρινά τι περιμένουμε να ακουστεί από το ραδιόφωνο; Αντε να ακουστεί κάτι βαρετό και ηθικολογικό όπως κάτι σαν «πρέπει να σταματήσουν αυτά», άντε να βρεθεί κανένας κολλημένος που να λέει «στο 30.12'' ο Βορεάδης σφύριξε φάουλ στον Πρίντεζη, αλλά σε μια ίδια φάση στο 34.19'' δεν σφύριξε στον Μπατίστ», αλλά το βραδινό ραδιόφωνο υπάρχει για να πουλάει καφρία. Και να το αρνούμαστε είναι σαν να γινόμαστε Πάνια και να λέμε ότι οι εκπομπές μας γίνονται για κοινωνικούς λόγους.

Το τελευταίο που έχω να προσθέσω είναι «αν γινόντουσαν τα ίδια πράγματα σε ποδοσφαιρικό γήπεδο ο διαιτητής θα είχε συνεχίσει τον αγώνα;». Επειδή η ερώτηση είναι ρητορική και η απάντηση ένα πανηγυρικό «όχι», το ελληνικό μπάσκετ πρέπει να κάνει λίγο soul searching πριν χάσει τον χαρακτήρα του και την ψυχή του.


Ο μεγάλος αντικοκοκό διαγωνισμός του Euro συνεχίζεται με νέες συμμετοχές. Οχι βέβαια του Οτο Ρεχάγκελ, που στη συνέντευξή του στη «SportDay» το μόνο που είπε είναι «δύσκολα θα μας νικήσουν». Δηλαδή η εκτίμησή του βγαίνει αν κερδίσουμε, φέρουμε ισοπαλία ή χάσουμε δύσκολα σε όλα τα ματς. Αν προστεθούν και τα ματς που πιθανόν να χάσουμε με διαφορά αλλά να μπορούμε να λέμε «Ημασταν μέσα στο παιχνίδι μέχρι να δεχτούμε το δεύτερο γκολ», «...μέχρι να αποβληθεί ο τάδε» και τα σχετικά, για να χάσεις με τέτοια πρόβλεψη πρέπει να σου πάνε όλα ανάποδα.

Πρόβλεψη όμως είχαμε και από τον άνθρωπο που όταν μιλάει το Ευρωκοινοβούλιο ακούει. Από το καμάρι της Ελλάδας στις Βρυξέλλες, τον ένα, μοναδικό, ευκλεή και αξεπέραστο Μανώλη Μαυρομμάτη. Μιλώντας στην «Deutche Welle» ο πάντα τολμηρός Μανόλο προέβλεψε ότι η Εθνική Ελλάδας δεν του δείχνει ότι μπορεί να επαναλάβει τον θρίαμβο. Εκεί όμως που ο Μανόλο ζωγραφίζει είναι στην επισήμανση άλλων ιδιαιτεροτήτων του Euro.

Οπως στο σημείο που αναφέρει ότι «τα μικρά γήπεδα νομίζω ότι θα βοηθήσουν τις μικρές ομάδες. Εννοώ, όταν προκρίνονται στα τελικά ενός Euro τότε βέβαια δεν είναι μικρές, απλώς δεν είναι υπολογίσιμες ως μεγάλα ονόματα». Και ρωτάω εγώ, με το φτωχό μου το μυαλό, υπάρχει άλλος άνθρωπος στον πλανήτη που να το σκέφτηκε αυτό; Ακολουθεί πρόχειρο διαγώνισμα.

α) Ποιες ομάδες ευνοούνται από τα μικρά γήπεδα στο Euro;

β) Μπορεί μια μικρή ομάδα να προκριθεί στο Euro;

γ) Τι ρόλο θα παίξουν τα μικρά γήπεδα στο Euro;

Απαντήσεις. α) Οι μικρές. β) Οχι. γ) Κανένα. Συμπέρασμα: Πώς ήρθε το θέμα στα μικρά γήπεδα;

Πάμε τώρα στο θέμα γιατί οι ελληνικές ομάδες δεν παίρνουν ευρωπαϊκούς τίτλους. «Δυστυχώς επαναλαμβάνονται τα ίδια λάθη. Oι ελληνικές ομάδες δεν μπορούν να συναγωνιστούν τις άλλες ευρωπαϊκές και να αγοράσουν ποδοσφαιριστές, έναν έστω, της αξίας των τριών, τεσσάρων εκατομμυρίων ευρώ. Δηλαδή τσάμπα, όταν αυτή τη στιγμή ξεκινάμε από τα πενήντα εκατομμύρια ευρώ για έναν ποδοσφαιριστή. Kαταλαβαίνετε, λοιπόν, ποια επένδυση μπορεί να κάνει ένας πρόεδρος ελληνικής ομάδας για να αγοράσει ποδοσφαιριστές και να ξοδέψει τόσα χρήματα; Από πού θα τα εισπράξει; Από τους 1.000 οπαδούς και φιλάθλους που κόβουν εισιτήριο; 'Η από τους 7.000 που δεν πληρώνουν διότι θα ήταν άδειο το γήπεδο; Γιατί συμβαίνουν και αυτά...». Παρατηρήστε τα κρυφά μηνύματα που στέλνει ο Μανόλο με ένα φαινομενικά αθώο ποδοσφαιρικό κείμενο.

Πρώτον, η Ευρώπη πηγαίνει προς μια εποχή αχαλίνωτου πληθωρισμού. Μέχρι σήμερα ποδοσφαιριστής για πενήντα εκατομμύρια ευρώ δεν έχει πουληθεί. Ο Μανόλο όμως το λέει καθαρά ότι σύντομα με πενήντα εκατομμύρια δεν θα αγοράζεις ούτε τον Μπόρχα. Δεύτερον, ο Μανόλο το στέλνει το μήνυμα ότι η Ελλάδα δεν έχει μέλλον στην Ευρωπαϊκή Ενωση, στην οποία δεν θα μπορούμε να συναγωνιστούμε τα μεγαθήρια. Και την ίδια στιγμή ο Μανώλης δίνει τη λύση στο αδιέξοδο. Η λύση βρίσκεται στα εισιτήρια. Κυνήγι στους τσαμπατζήδες και μεγάλα γήπεδα. Πραγματικά μεγάλα. Των πεντακοσίων χιλιάδων για τις μικρές ομάδες ενώ οι μεγάλες ελληνικές πρέπει να τολμήσουν. Γήπεδα και του εκατομμυρίου και των δύο εκατομμυρίων θεατών, για να μπορέσουμε και εμείς μια μέρα να γίνουμε Ευρώπη.

Με τα μεγάλα γήπεδα θα αποφύγουμε και τις κατηγορίες για σκάνδαλα στη διάθεση των εισιτηρίων από την ΕΠΟ. Γιατί υπήρξαν καταγγελίες ότι ελάχιστα εισιτήρια μοιράστηκαν στο κοινό, την ώρα που δίπλα από τις ουρές υπάλληλοι ταξιδιωτικών γραφείων μοίραζαν μπροσούρες για προσφορές ταξιδιωτικών πακέτων με τα εισιτήρια εξασφαλισμένα. Το ερώτημα λοιπόν είναι το εξής και είναι πολύ σαφές. Πόσα εισιτήρια πήρε η ΕΠΟ, πόσα δόθηκαν σε χορηγούς, πόσα σε εταιρείες, πόσα σε φυσικά πρόσωπα και πόσα μοιράστηκαν στο κοινό είτε μέσω Ιντερνετ είτε σε άτομα που στήθηκαν στις ουρές στα γραφεία της ομοσπονδίας;

Πάντως εδώ και μήνες είναι αδύνατον να βρεις εισιτήριο για ματς της Εθνικής, την ώρα που συνεχώς βγαίνουν διαγωνισμοί εταιρειών που προσφέρουν εισιτήρια για τα ματς της Αυστρίας. Φυσικά τα πάντα μπορεί να έχουν γίνει σύμφωνα με τους τύπους, αλλά το ερώτημα παραμένει. Πόσα εισιτήρια πήρε ο κάθε χορηγός, ταξιδιωτικό γραφείο ή ό,τι άλλο.

Για να μην παραμυθιαζόμαστε, εκτός του ότι οι παίκτες αγαπούν την Εθνική, αγαπούν και το χρήμα που δίνει. Οχι μόνο από τις χορηγίες και τις εμφανίσεις αλλά και το απευθείας χρήμα που έρχεται από τις αγωνιστικές επιτυχίες. Για παράδειγμα συνεχίζεται η διαπραγμάτευση ανάμεσα σε ΕΠΟ και παίκτες της Εθνικής για το ύψος του πριμ πρόκρισης. Οι παίκτες ζητούν 200.000 ευρώ ο καθένας στην περίπτωση που προκριθούν από τον όμιλό τους. Και για να παίρνουμε μέτρα και οι Σουηδοί παίκτες ζητούν 200.000. Οχι όμως αν προκριθούν, αλλά αν κατακτήσουν το Κύπελλο.


Ενα τελευταίο. Είτε δεν ασχολούμαστε με τα φιλικά, όπως μας λέει ο Θόδωρος Ζαγοράκης, είτε ασχολούμαστε όπως το έκανε με τη Σουηδία ο Χόρχε Μαζιάς. Πάντως να λέμε ότι από τα φιλικά ο μόνος που μπορεί να βγάλει συμπέρασμα είναι ο προπονητής και από την άλλη να λέμε ότι ο Λαρς Λάγκερμπακ δεν θα επαναλάβει το πείραμα να ξαναπαίξει χωρίς αμυντικό χαφ όπως έκανε η Σουηδία με την Ουκρανία, είναι ό,τι πρέπει για να τους τρελάνουμε τους αναγνώστες.