Τα επεισόδια φοριούνται πολύ

Για την κατάσταση στα πανεπιστήμια και τις «μεταρρυθμιστικές» προσπάθειες της κυβέρνησης έχω γράψει αρκετές φορές. Παράλληλα στο ίδιο ζήτημα έχω αναφερθεί και στη ραδιοφωνική εκπομπή μου στον ΣΠΟΡ FM. Την περασμένη Παρασκευή σχολίασα τα απαράδεκτα επεισόδια στο Αριστοτέλειο και ένας φίλος, ακροατής και αναγνώστης της εφημερίδας, ο Σ.Μ., χημικός μηχανικός και υποψήφιος διδάκτορας του τμήματος Φυσικής του ΑΠΘ, μου έστειλε το mail που θα διαβάσετε. Χωρίς περικοπές, διότι οι απόψεις του έχουν μεγάλο ενδιαφέρον και νομίζω ότι τις συμμερίζονται αρκετοί φίλοι.

Και επειδή η δημοσίευση μίας ηλεκτρονικής επιστολής στις στήλες αλληλογραφίας με τους αναγνώστες -όπου υπάρχουν- δεν γνωρίζει τη δημοσιότητα που θα της αναλογούσε (και την οποία, δυστυχώς, κάποιος αξιολογεί με συγκεκριμένα κριτήρια) επιλέγω να δημοσιεύσω τη συγκεκριμένη επιστολή, μια και η διαφορετικότητα ενισχύει τη δημοκρατία. Σε αντίθεση με τους ξυλοδαρμούς και τη βία. «Χρίστο, όπως σου είπα, κάνω διδακτορικό στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο. Δεν ξέρω αν έχει σημασία ή αν θες να το ξέρεις, αλλά ξεκινώ λέγοντας ότι δεν με εκφράζουν οι φοιτητικές παρατάξεις.

Οι μεγάλες, ΔΑΠ και ΠΑΣΠ, περιορίζονται στο να εφοδιάζουν τους φοιτητές με παλιά θέματα εξετάσεων, σημειώσεις-λυσάρια ασκήσεων-θεμάτων, άντε καμιά εκδρομή στη Μύκονο και κάνα πάρτι. Ολα αυτά τα θεωρώ επουσιώδη. Στον αντίποδα, οι "μικρότερες" σε δημοφιλία παρατάξεις ασχολούνται με καταλήψεις και άρνηση. Για τις "μικρές" παρατάξεις όλα στο Πανεπιστήμιο είναι άσχημα. Εφτασαν στο σημείο να κάνουν καταλήψεις ακόμα και για όχι τόσο σοβαρά αιτήματα. Στο σημείο αυτό να πω κάτι.

Ακόμα κι αν δεχτούμε ότι οι καταλήψεις έγιναν μόνο για σοβαρούς λόγους (πράγμα που δεν πιστεύω), θεωρώ ότι δεν είναι τυχαίο ότι οι υπέρμαχοι των καταλήψεων ήταν συνήθως φοιτητές με όχι ιδιαίτερα καλές επιδόσεις. Ξέρεις, ευκαιρία για λούφα, άντε να χάσουμε τις εξετάσεις κ.λπ. Φοιτητές που δεν θέλουν να χάνουν τα εξάμηνα (και για να μην επιβαρύνουν την οικογένειά τους με πρόσθετα έξοδα λόγω χαμένου χρόνου), κατά κύριο λόγο δεν ήθελαν τις καταλήψεις. Στο πλαίσιο της "άρνησης", κάποιοι φτάσανε στο σημείο να χτυπήσουν τον πρύτανη.

Μα, γιατί, ρε γαμώτο; Δεν λέω ότι όλα πρέπει να τα δεχόμαστε όπως είναι. ΟΧΙ! Οσα δεν μας αρέσουν πρέπει να αγωνιζόμαστε, ακόμα και με προσωπικό κόστος, για να τα βελτιώσουμε! Αλλά όταν κάποιοι τα βλέπουν όλα αρνητικά και φτάνουν στο σημείο να χτυπούν τον πρύτανη, τι μπορούμε να πούμε; Ναι, θα απεργήσεις. Ναι, θα απέχεις. Ναι, θα διαμαρτυρηθείς. Ακόμα και στην κατάληψη συμφωνώ, αλλά μόνο σε έσχατες περιπτώσεις, διότι δεν μπορείς να εμποδίζεις την είσοδο των εργαζομένων σε ένα ίδρυμα για ψύλλου πήδημα. Ετσι δεν είναι; Θέλω να πω ότι καλές είναι οι διαμαρτυρίες και οι αρνήσεις ακόμα όταν χρειάζεται, αλλά πάνω από όλα επιθυμώ την ΠΡΟΚΟΠΗ.

Αν δεν διαβάζεις, αν δεν δουλεύεις, πώς θα προκόψεις, πώς θα βοηθήσεις τον εαυτό σου και το κοινωνικό σύνολο; Με τα λουκέτα δεν γίνεται προκοπή. Ισως κάποιος απαντήσει ότι μόνο με ριζοσπαστικές κινητοποιήσεις λύνονται τα προβλήματα και όχι με χλιαρές διαμαρτυρίες. Θα συμφωνούσα μόνο αν η κατάσταση στην παιδεία ήταν τελείως χάλια. Δεν είναι, όμως. Μπορεί πολλά πράγματα να επιδέχονται βελτίωση, αλλά επαναλαμβάνω ότι δεν είναι όλα μαύρα. Και εργαστήρια έχουμε και βιβλιοθήκες και καλοί διδάσκοντες υπάρχουν. Για παράδειγμα, το Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο προχωράει και ερευνητικά, δημοσιεύει εργασίες σε ικανοποιητικό βαθμό. Συμμετέχουμε σε κοινά ερευνητικά προγράμματα με εργαστήρια της κεντρικής Ευρώπης. E, μην τα βλέπουμε όλα αρνητικά. Σκεφτείτε τι ένιωθαν οι Ευρωπαίοι συνεργάτες μας όταν τους λέγαμε ότι δεν κάναμε όλα τα προγραμματισμένα πειράματα λόγω παρατεταμένης κατάληψης»!

Για το πανεπιστημιακό άσυλο

«Οσο για το θέμα του ασύλου, είναι γνωστό ότι όλοι μπορούμε να εκφραζόμαστε με δημοκρατικό τρόπο, να λέμε ανοιχτά τις απόψεις μας εντός ή εκτός πανεπιστημιακού χώρου. Τι νόημα έχει στη σύγχρονη εποχή το άσυλο; Σήμερα τα ξημερώματα (σ.σ.: ξημερώματα της περασμένης Παρασκευής) δέχτηκαν επίθεση 2 νυχτερινοί φύλακες. Γιατί, ρε γαμώτο; Οι άνθρωποι αυτοί, ούτως ή άλλως, δεν μπορούσαν να προστατεύσουν τον εαυτό τους. Ούτε υπήρχε κάποιος για να τους προστατεύσει, οπότε τώρα βρίσκονται στο νοσοκομείο, και μάλιστα ο ένας εκ των δύο σε σοβαρή κατάσταση.

Εχω την εντύπωση ότι συνεχίζουμε να βλέπουμε το “κράτος” ως μπαμπούλα. Αν είναι έτσι, τότε εντάξει, ας μην μπει ο “κακός” αστυνομικός στο πανεπιστήμιο. Αυτό όμως έχει συνέπεια το να μη μπορεί ο φουκαράς ο φύλακας να προσβλέπει σε κάποια βοήθεια, όταν τρώει το ξύλο... Χρίστο, ξέρεις τι με προβληματίζει περισσότερο; Οτι νέοι άνθρωποι είναι “βασιλικότεροι του βασιλέως”. Θεωρώ ότι πρέπει να προσπαθούμε να διατηρούμε ανοιχτά μυαλά. Αλλά όσοι βρίσκονται σε μια φοιτητική παράταξη (όποια κι αν είναι αυτή), αυτομάτως χάνουν έναν από τους “βαθμούς ελευθερίας” τους. Και τέλος, Χρίστο, θα σου πω κάτι ακόμα. Αν δεν σε εκτιμούσα, με βάση τα όσα διαβάζω ή ακούω από εσένα, δεν θα επικοινωνούσα μαζί σου. Γι' αυτό, σε παρακαλώ, ακόμα κι αν διαφωνείς με κάτι απ' όσα είπα, μην καταφύγεις στην τακτική της «απομόνωσης φράσεων». Θα ήθελα να δεις όσα ανέφερα ως ενιαίο κείμενο».

Και αυτό έκανα, αγαπητέ φίλε, παρά το γεγονός ότι υπάρχουν σημεία στην επιστολή με τα οποία διαφωνώ ριζικά, αλλά δεν σκοπεύω -γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο- να σε συναντήσω για να σε σπάσω στο ξύλο. Η κατάσταση στα πανεπιστήμια είναι κάτι που θα πρέπει να μας απασχολήσει όλους, μια και η προάσπιση του χαρακτήρα του δημόσιου πανεπιστημίου είναι καθοριστικός παράγοντας διασφάλισης της ισότητας των πολιτών.

Το ρινγκ του μπάσκετ

Το «γιατί;» των επεισοδίων στη φάση των παιχνιδιών των πλέι οφ του μπάσκετ έχει μία πολύ απλή εξήγηση. Την έλλειψη παιδείας. Ο κάφρος που θα πάει στο όποιο γήπεδο για να εκτοξεύσει το όποιο αντικείμενο εναντίον παίκτη ή διαιτητή είναι πρώτα από όλα αμόρφωτος. Και η μόρφωση δεν έχει καμία σχέση με τα πτυχία ή τις σπουδές. Η ευγένεια και η ανοχή διδάσκεται στα σπίτια και τα σχολεία. Και επειδή σε αυτόν τον τόπο η αμορφωσιά -με την έννοια που περιέγραψα λίγο πριν- δεν βρίσκεται μόνο στις κερκίδες αλλά και στα δημοσιογραφικά γραφεία και τη βουλή και τα πανεπιστήμια και τον τρόπο που οδηγούμε, θα πρέπει, επιτέλους, να σκεφθούμε σοβαρά κάποια πράγματα. Αν θέλουμε να θεωρούμαστε πολιτισμένη χώρα. Και επειδή ο πολιτισμός και η δημοκρατία δεν μπορούν να λειτουργήσουν χωρίς την ανεκτικότητα και τον σεβασμό στον άλλο και στην αντίθετη άποψη, όταν λείπουν, έχουμε να κάνουμε με μία ζούγκλα όπου καμία σημασία δεν έχει ποιος είχε δίκιο ή άδικο. Οι έννοιες αυτές δεν αφορούν τα ζώα.