Το σακάκι που βελάζει

Γράφει ο Παναγής Παναγόπουλος

Aς δούμε τα δεδομένα: 1) O Παναγιώτης Γιαννάκης πάντοτε ως αθλητής είχε το κουσούρι να διαμαρτύρεται πιο έντονα από όλους τους συμπαίκτες του προς τους διαιτητές. 2) O Παναγιώτης Γιαννάκης ως προπονητής του Ολυμπιακού έχει ένα συμβόλαιο που ως παίκτης δεν το είχε καν φανταστεί. 3) Ο Παναγιώτης Γιαννάκης είναι ο προπονητής της Εθνικής Ελλάδας του μπάσκετ, ο ομοσπονδιακός μας προπονητής, ένα από τα «ιερά τέρατα» του ελληνικού αθλητισμού. 4) Σε περίπου 45 ημέρες ξεκινά η προσπάθεια της Εθνικής μας ομάδας για την πρόκρισή της στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Πεκίνου.

Δυστυχώς, σε κανενός το μυαλό στην Ελλάδα δεν μπορεί να σταθεί η αυτοτέλεια των δύο εργασιών του Παναγιώτη Γιαννάκη. Στην Ελλάδα ζούμε, εξάλλου. Αυτό θα έπρεπε να το γνωρίζει ο προπονητής του Ολυμπιακού, θα έπρεπε πολύ έγκαιρα να το είχε αντιληφθεί και η Ελληνική Ομοσπονδία Καλαθοσφαίρισης, που αρχικά παρουσιάστηκε αμήχανη, για να δώσει τη συγκατάθεσή της αργότερα. Από την πρώτη στιγμή που ανακοινώθηκε η πρόσληψη του Γιαννάκη από τον Ολυμπιακό όλοι γνωρίζαμε τι θα συνέβαινε αυτές τις μέρες, την εποχή των πλέι οφ δηλαδή. Ο Γιαννάκης, όχι ο προπονητής του Ολυμπιακού με τους απαραίτητους «διπλωματικούς θεατρινισμούς», αλλά ο προπονητής της ελληνικής Εθνικής ομάδας, θα έπρεπε να ήταν καλύτερα προετοιμασμένος. Δυστυχώς, αποτελεί το κεντρικό πρόσωπο της σειράς των φετινών τελικών, αν και θα μπορούσε να το αποφύγει. Θα μπορούσαν να τον είχαν προστατεύσει και οι διαιτητές από τον πρώτο κιόλας τελικό. Μία τεχνική ποινή σε τρεις τέτοιους αγώνες μοιάζει υπέρ το δέον σεβασμός στον προπονητή της Εθνικής. Μπορεί ο «δράκος» να ακροβατεί αυτή την εποχή, μπορεί η πίεση που δέχεται να είναι ίσως πρωτόγνωρη γι' αυτόν, μπορεί η «σημαία» του ελληνικού μπάσκετ να έχει ημερομηνία λήξης, αλλά αυτό αφορά τον ίδιο και δεν θα έπρεπε να αφορά τον προπονητή της Εθνικής. Κρίμα.

Θα ήθελα δε να ξεκαθαρίσω κάτι: όταν με το καλό τελειώσει αυτή η σειρά των τελικών, όποιος και να αναδειχθεί πρωταθλητής, είμαι απόλυτα βέβαιος ότι όταν ο Παναγιώτης Γιαννάκης φορέσει ξανά το κοστούμι του ομοσπονδιακού θα είναι απόλυτα δίκαιος και θα κάνει τη δουλειά του όπως ξέρει καλύτερα από όλους, με μοναδικό γνώμονα το συμφέρον της Εθνικής ομάδας. Ισως αυτό να σκέφτηκαν και στην ομοσπονδία του μπάσκετ, γνωρίζοντας καλά τον Παναγιώτη Γιαννάκη, και τελικά αποδέχτηκαν τη διπλή του ιδιότητα. Και ακούω βερεσέ όσα λέγονται περί σχεδιασμού της Εθνικής ομάδας έχοντας στο βάθος του μυαλού του τον Ολυμπιακό ή κάτι άλλα περί του κλίματος της Εθνικής που κινδυνεύει να χαλάσει. Παρακολουθώ από κοντά τη σειρά αυτών των τελικών και οφείλω να εξάρω τη συμπεριφορά των Ελλήνων παικτών και ιδιαίτερα όσων είναι μέλη ή δυνάμει μέλη της Εθνικής ομάδας (με μία ίσως εξαίρεση, λόγω του νεαρού της ηλικίας).

Οφείλω δε να πω ότι η συμπεριφορά τους στέκεται ψηλότερα από αυτή του προπονητή του Ολυμπιακού (όχι της Εθνικής). Παρακολουθώ τα παιδιά της Εθνικής να φεύγουν αγκαλιασμένα από το γήπεδο ανεξαρτήτως αποτελέσματος και δεν ανησυχώ καθόλου για το κλίμα που θα επικρατήσει στην Εθνική στη διάρκεια του καλοκαιριού. Εκείνο για το οποίο όμως ανησυχώ είναι για το κλίμα που θα επικρατήσει στις εξέδρες κατά τη διάρκεια του προολυμπιακού τουρνουά, σε περίπτωση που κάποιο αποτέλεσμα πάει στραβά, ιδίως στην αρχή. Αν τότε κάτι δεν πάει καλά και η Εθνική χρειαστεί καθολική συμπαράσταση και γεμάτο γήπεδο, μπορεί να μην τα βρει εύκολα. Οι ευθύνες γνωρίζουμε από τώρα σε ποιον θα αποδοθούν και μάλιστα με μεγάλη ευκολία. Αυτό ίσως να μην το είχε σκεφτεί η ομοσπονδία του μπάσκετ. Βέβαια, γνωρίζουμε ότι οι θεατές της Εθνικής ομάδας διαφέρουν πολύ από τους οπαδούς των μεγάλων συλλόγων. Αλλά φθάνουν να γεμίσουν ένα γήπεδο όπως το ΟΑΚΑ και να μεταδώσουν τον ενθουσιασμό τους στους παίκτες μας;

Τελειώνω με μερικές παρατηρήσεις για τη μέχρι τώρα σειρά των τελικών. Παρατήρηση πρώτη: είναι προφανές ότι ο Ολυμπιακός μετά τη λήξη των αγώνων για την Ευρωλίγκα προετοιμαζόταν για τους αγώνες αυτούς και παραλίγο αυτό να του κοστίσει στους αγώνες με το Μαρούσι. Παρατήρηση δεύτερη: με τα σημερινά δεδομένα και την απόλυτη γνώση του αντιπάλου, τελικά κερδίζει όποιος ρισκάρει. Ο Γιαννάκης όταν έχει χάσει δύο φορές από τα τρίποντα του Παναθηναϊκού και επιλέγει (στο δεύτερο ματς) να συνεχίζει την άμυνα ζώνης, ο Ομπράντοβιτς όταν στη δεδομένη υπεροπλία του Ολυμπιακού στους ψηλούς αποφασίζει να χτυπήσει μέσα στη ρακέτα του αντιπάλου (τρίτο ματς) και μάλιστα με τον ελάχιστα αγωνισθέντα φέτος Τομάσεβιτς. Απορία πρώτη: ο Τζάκσον δεν θα προσέφερε περισσότερο από άλλους παίκτες του Ολυμπιακού, που έχουν αγωνιστεί ελάχιστα έως καθόλου σε αυτή τη σειρά; Απορία δεύτερη: τι είδους ίωση ταλαιπωρεί τον Μπετσίροβιτς αυτή την εποχή; Διαπίστωση πρώτη: η συμπεριφορά του Γιασικεβίτσιους είναι πολύ περισσότερο επιλήψιμη από αυτή του Τομάσεβιτς. Διαπίστωση δεύτερη: η συμπεριφορά του Παύλου Γιαννακόπουλου (Καραγκιόζηδες κ.ά.) είναι περισσότερο κατακριτέα από αυτή του Παναγιώτη Γιαννάκη, αλλά ο Παύλος δεν είναι πρόεδρος της ελληνικής ομοσπονδίας. Και μια εκτίμηση: συνηθίζεται να λέμε ότι στο μπάσκετ κερδίζει πάντα ο καλύτερος (εκτός αν η μπάλα «μπει και βγει» στο τελευταίο δευτερόλεπτο) και αυτό συμβαίνει μέχρι τώρα στα τελικά των πλέι οφ και εκτιμώ ότι αυτό θα συνεχίσει να συμβαίνει μέχρι τέλους της σειράς. Ο καλύτερος σε κάθε αγώνα θα κερδίζει.

ΥΓ.: «Το σακάκι που βελάζει» είναι ένα έξοχο θεατρικό έργο-σάτιρα του Στάνισλαβ Στρατίεβ, στο οποίο ο ήρωας, μπλέκοντας στα γρανάζια του συστήματος, φαίνεται να χάνει τον εαυτό του, τους φίλους του κ.λπ., αλλά σε κάποιο άλλο επίπεδο βγαίνει κερδισμένος.