Εργατικός, βολικός, χωρίς ψυχώσεις

Kοιτάζοντας την καριέρα του Ερνέστο Βαλβέρδε, πιστεύω ότι υπάρχουν τεράστιες πιθανότητες ο Σωκράτης Κόκκαλης να τον «ερωτευτεί» (βλέποντας στο πρόσωπό του αυτό που ήταν ο Ντούσαν Μπάγεβιτς όταν πήγε στον Ολυμπιακό για πρώτη φορά κι αυτό που ο ίδιος θα 'θελε να γίνει ο Τάκης Λεμονής), υπάρχουν όμως και τεράστιες πιθανότητες να τον βαρεθεί γρήγορα (βλέποντας έναν νέο Κάτανετς, δηλαδή κάποιον που πιστεύει ότι οι τίτλοι που δεν έρχονται ως προϊόν δουλειάς δεν σημαίνουν κάτι).

Προσθήκες

Το πρώτο καλό του Βαλβέρδε είναι ότι πρόκειται για άνθρωπο που δεν ζητάει πολλά. Δεν πρόκειται να φέρει κανένα τεράστιο τιμ συνεργατών και δεν προκύπτει από κάπου ότι θα έχει υπερβολικές απαιτήσεις σε ό,τι αφορά τη μεταγραφική ενίσχυση της ομάδας. Αυτό το τελευταίο νομίζω ότι άρεσε και στον Ιλια Ιβιτς, που έβλεπε στο πρόσωπο του Ισπανού έναν ιδανικό συνεργάτη και γι' αυτό ήθελε να τον φέρει στην ΑΕΚ δύο χρόνια πριν: ο Βαλβέρδε και στην Μπιλμπάο και στην Εσπανιόλ περισσότερο ανέδειξε παίκτες που βρήκε, παρά απαίτησε μεγάλες ενισχύσεις. Την πρώτη σεζόν του στην Εσπανιόλ έδιωξε τον Ντομί και πήρε όλους κι όλους τέσσερις παίκτες ικανούς για τη βασική ενδεκάδα: τον γνωστό μας Ρουφέτε από τη Βαλένθια, τον Μαροκινό Μόγια από την Οσασούνα, τον Χουάν Βελάσκο από την Ατλέτικο Μαδρίτης και τον Χεσούς Λακρούζ από την Μπιλμπάο, τον οποίο έφερε μαζί του για να έχει ένα δικό του παιδί στα αποδυτήρια. Ενα χρόνο αργότερα, πέρυσι το καλοκαίρι, και μολονότι στο ταμείο της Εσπανιόλ υπήρχαν χρήματα μετά την πορεία της ομάδας προς τον τελικό του Κυπέλλου ΟΥΕΦΑ, στον Βαλβέρδε αγόρασαν μόνο τον Μίλαν Σμίλιανιτς από την Παρτίζαν και τον Βάλντο από την Οσασούνα. Ολες οι άλλες προσθήκες που έγιναν τη διετία του στην ομάδα, είχαν να κάνουν με προωθήσεις παικτών από τη δεύτερη ομάδα της Εσπανιόλ – μιλάμε για νέα παιδιά που πήραν ευκαιρίες, χωρίς πάντως να πετύχουν κάτι σπουδαίο.

Διαφορές

Η Εσπανιόλ έπαιξε στη διετία του Βαλβέρδε στρωτό ποδόσφαιρο – ούτε ιδιαιτέρως θεαματικά, αλλά ούτε και παθιασμένα. Πρόπερσι στην πορεία της στο Κύπελλο ΟΥΕΦΑ έπαιζε αρκετά «κουμπωμένα» ειδικά στα εκτός έδρας παιγνίδια της. Το 4-3-2-1 του Βαλβέρδε δεν μοιάζει καθόλου με το 4-5-1 του Λεμονή, το σύστημα που έφερε τις καλές εμφανίσεις στο Τσάμπιονς Λιγκ, όμως η νοοτροπία των δύο ομάδων δεν είναι πολύ διαφορετική: και οι δύο περίμεναν, πρέσαραν κι έπαιζαν στην κόντρα. Η πασιφανής διαφορά είναι ότι ενώ στον Ολυμπιακό του Λεμονή «λούφαραν» λίγο οι ακραίοι χαφ (ο «Τζόλε» π.χ. και κυρίως ο Γκαλέτι ώστε να μπορούν να τρέξουν στην αντεπίθεση), στην Εσπανιόλ του Βαλβέρδε συμμετείχαν λιγότερο στις ανασταλτικές διαδικασίες τα δύο «δεκάρια», (παίκτες όπως ο Γκαρσία κι ο Ντε λα Πένια ή ο Ροντρίγκεζ «αλλεργικοί» στο κυνηγητό του αντίπαλου). Οταν η Εσπανιόλ έπαιζε πιο πολύ με τους ακραίους, μετατοπιζόταν αριστερά στη γραμμή ο Ριέρα και πήγαινε δεξιά ο Μόγια: ο τρόπος χρησιμοποίησης αυτών των δύο διαφοροποιούσε και τη διάταξη. Οσοι δεν έχετε δει την Εσπανιόλ και προσπαθείτε να φανταστείτε πώς έπαιζε, δεν έχετε παρά να θυμηθείτε τη φετινή Λάρισα του β΄ γύρου, που αγωνιζόταν με τον Κλέιτον και τον Μετίν πίσω από τον Ζουράφσκι. Οχι τυχαία ο Δώνης μάλωνε με τον Μπακαγιόκο και ο Βαλβέρδε με τον Ταμούδο.

Παίκτες

Κερδισμένοι από την παρουσία του λογικά θα είναι ο Μπελούτσι, ο Νούνιες, ο Λεντέσμα, ο Πατσατζόγλου, ο Στολτίδης. Προβληματάκια προβλέπω για τον «Τζόλε», (αλλά όχι στην αρχή), ίσως για τον Λούα Λούα (αν μείνει) και ίσως και για τους κεντρικούς αμυντικούς: στην Εσπανιόλ είχε άλλου τύπου στόπερ.

Σχέσεις

Πέρα από την τακτική και τις διατάξεις υπάρχουν κι άλλα που μετράνε. Ο Βαλβέρδε –και κάπου εδώ αρχίζουν τα κακά νέα– έχει τη φήμη μάστορα, που όμως όταν βλέπει ότι η ομάδα του δεν τον ακούει την αφήνει στο έλεος του Θεού: φέτος η Εσπανιόλ έκανε έναν καταστροφικό δεύτερο γύρο, πληρώνοντας τις διαφορές του κόουτς με κάποιες βεντέτες, όπως ο Ντε λα Πένια και ο Ταμούδο. Η εντύπωση όλων είναι ότι ο κόουτς άφησε την ομάδα να παρακμάσει, για να τη χτίσει από την αρχή: δύσκολα πράγματα στην Εσπανιόλ, ανεπίτρεπτα στον Ολυμπιακό. Το πιο σπουδαίο όμως είναι ότι κάποιος πρέπει νωρίς νωρίς να του θυμίσει ότι ο Ολυμπιακός βρίσκεται τον Αύγουστο μπροστά σε μια πρόκληση που ο ίδιος δεν έχει αντιμετωπίσει, δηλαδή στον προκριματικό του Τσάμπιονς Λιγκ. Αν ο Ισπανός προσπαθήσει να αλλάξει πολλά, ο Ολυμπιακός θα ρισκάρει πολύ στον προκριματικό, στον οποίο ναι μεν μπορεί να έχει έναν αντίπαλο στα μέτρα του, όμως κανείς δεν μπορεί να πει με βεβαιότητα σε ποια κατάσταση θα εμφανιστεί και ο ίδιος. Σε αυτά τα ματς το μότο του Σωκράτη Κόκκαλη («ο Ολυμπιακός παίζει 4-4-2») μπορεί να είναι μπούσουλας για τον νέο κόουτς. Πριν κάνει πολύ του κεφαλιού του, καλό είναι να κάνει αρχικά ό,τι θέλει ο πρόεδρος. Για τα υπόλοιπα έχουμε καιρό, αν όχι και πάρα πολύ…

Κωτσόβολος

Δεν φταίει καθόλου ο Κώστας Μπότος αν η ΑΕΚ δεν τα βρίσκει με τον Κώστα Πηλαδάκη για τον Κλέιτον: αυτό τουλάχιστον ισχυρίζονται κύκλοι του Μπότου (δηλαδή ο ίδιος ο Μπότος, ο οποίος χθες έλεγε ότι ήταν στο Μόντε Κάρλο για να κλείσει τον Ζακ Τιγκανά –για ποιον μη με ρωτάτε). «Η διαφορά» λέει «είναι ότι ο Πηλαδάκης θέλει cash και η ΑΕΚ cash δίνει λίγα». Αυτό το «κας» έτσι ή αλλιώς φέτος την ΑΕΚ την καταδιώκει.

Παρεμπιπτόντως, ήταν εντυπωσιακή η σκηνή που έζησαν οι καλεσμένοι στη δεξίωση που διοργάνωσε ο μάνατζερ την ημέρα της ονομαστικής εορτής του. Κάποια στιγμή κάποιος του τηλεφώνησε, προφανώς για χρόνια πολλά, αλλά ο καλός μάνατζερ δεν γνωρίζει γιορτή και σκόλη. Την ώρα του τελικού του Τσάμπιονς Λιγκ (που παρακολούθησαν όλοι σε ειδικό για την περίσταση προτζέκτορα) ο Μπότος έκανε σκληρές διαπραγματεύσεις για κάποιον πελάτη του. Διαπραγματεύσεις που τελείωσαν με τη μεγάλη φράση: «Καλά, ρε συ φίλε, είναι δυνατόν να ζητάς από μένα να σου κάνω δόσεις; Ποιος είμαι, ρε συ, ο Κωτσόβολος;». Σίγουρα δεν μιλούσε με τον Πηλαδάκη. Θέλω να πιστεύω ούτε με τον Ντέμη…