Το χταπόδι και το ελαιόλαδο

Προπονητής μπάσκετ δεν είμαι, πολλά πολλά δεν ξέρω, από χωριό άλλωστε κατάγομαι, μου φάνηκε όμως προχθές ότι ο Ολυμπιακός βρήκε όχι μόνο το κουμπί του Παναθηναϊκού, αλλά και τον τρόπο για να το πιέσει τις καίριες στιγμές.

Οπως γνωρίζουν πια και οι αρχάριοι, ο Ζέλικο Ομπράντοβιτς έφτιαξε μια ομάδα υπερβολικά «λάιτ», υποχρεωμένη να ζει ή (σπανιότερα) να πεθαίνει με το μακρινό σουτ της, με το περιβόητο πικ εντ ρολ και, τέλος πάντων, με τη σπάνια ιδιοφυΐα και το πολυσύνθετο ταλέντο των περιφερειακών παικτών της. Εχει, όμως, και κουσούρια. Ο,τι περνάει δυναμικά μέσα στη ρακέτα της γίνεται καλάθι, διότι δεν υπάρχει στα μετόπισθεν ούτε σπουδαίος μπλοκέρ ούτε βαρύ κορμί.

Το πλάνο του Παναγιώτη Γιαννάκη μοιάζει απλό στη σύλληψη, αλλά είναι δύσκολο στην εφαρμογή. Η «ανοιχτή» ενεργητική ζώνη, με τις πολλές προσαρμογές, περιόρισε σε καθοριστικό βαθμό τα ανεμπόδιστα σουτ του Παναθηναϊκού, μια και τα αθλητικά προσόντα αρκετών «κόκκινων» (Γουντς, Βασιλόπουλος, Πρίντεζης) και η προσήλωση με την οποία αφοσιώθηκαν στην αποστολή τους συγκρότησαν μια άμυνα-χταπόδι, ικανή να κρύψει και τις ατομικές αδυναμίες ορισμένων παικτών, όπως ο Γκριρ.

Αντίθετα με τον Παναθηναϊκό, ο Ολυμπιακός μπορεί να τοποθετήσει έναν «μπαμπούλα» σαν τελευταίο οχυρό. Ο Μπουρούσης είναι ο κορυφαίος μπλοκέρ της φετινής Α1, ο Σχορτσανίτης μοιάζει με νταλίκα παρκαρισμένη μπροστά στην μπασκέτα και το εκτόπισμα του Τσακαλίδη κάνει τον Μπατίστ να μοιάζει νάνος. Μολονότι κανένας από τους τρεις σέντερ του Ολυμπιακού δεν είναι σε ιδανική κατάσταση, η κυριαρχία τους προχθές ήταν καθοριστική.

Είναι ο Ομπράντοβιτς αυτός που καλείται να βγάλει λαγούς από το καπέλο και να βάλει τους ψηλούς του στην εξίσωση. Ο δίχως Ματσιγιάουσκας Ολυμπιακός μπορεί να υστερεί κάπως σε ταλέντο και πείρα, ωστόσο ισοσκελίζει το μειονέκτημά του με τη δίψα των παικτών του για διάκριση και τίτλους. Τη διαφορά στον δεύτερο τελικό την έκαναν τα μάτια που γυάλιζαν, όπως άλλωστε εκείνα του Σάρας στον πρώτο.

Λίγα δευτερόλεπτα πριν από το προχθεσινό φινάλε, όταν ο αγώνας είχε πια κριθεί, ο κοντοπίθαρος Γκριρ απογειώθηκε και σταμάτησε με τάπα τον Χατζηβρέττα! Τι κι αν δόθηκε φάουλ; Το μήνυμα ήταν σαφές: «Τα ανδραγαθήματα του Γιασικεβίτσιους μπορούμε κι εμείς να τα μιμηθούμε».

Η «πράσινη» έδρα υπήρξε ασύγκριτο όπλο στο παρελθόν, όμως φέτος μπορεί να μη φανεί αρκετή. Ακόμα και η περσινή επικράτηση του Παναθηναϊκού πέρασε από μύρια κύματα. Αλλοι θα υπενθυμίσουν τη σιωπή των διαιτητών στην τελευταία φάση του 3ου τελικού («αβαντάζ έδρας» σημαίνει και ευνοϊκά σφυρίγματα τις κρίσιμες στιγμές), εγώ όμως θα σταθώ στο επιθετικό ριμπάουντ και νικητήριο καλάθι του Διαμαντίδη δευτερόλεπτα νωρίτερα. Εάν δεν είχε φορέσει στολή φύλακα-αγγέλου ο Μίμης, ο Ολυμπιακός θα κατακτούσε μάλλον τον τίτλο.

Ο Ολυμπιακός του Γκέρσον, ο Ολυμπιακός που έπαιζε χωρίς προπονητή!

Ας μη μου πει κανείς ότι οι ζωνούλες του Ισραηλινού είναι ίδιες με τις ζωνάρες του Γιαννάκη, γιατί μοιάζουν όσο το ελαιόλαδο με το ηλιέλαιο.