Το σακάκι του Γιαννάκη, βρήκαμε παιχνιδάκι...

Aυτό είναι, λοιπόν; Η σημειολογία του… σακακιού του Παναγιώτη Γιαννάκη αναγορεύθηκε σε μείζον θέμα του ελληνικού μπάσκετ; Μήπως, εν τοιαύτη περιπτώσει, θα λυθεί το ζήτημα εάν εισακουστεί ο ακροατής του SuperΣΠΟΡ FM που πρότεινε να εμφανίζεται ο Γιαννάκης στους αγώνες με απλό πουκάμισο; Εάν εξαφανιστεί το σακάκι, όπως «εξαϋλώθηκε» και το περίσσευμα της ζώνης του Παύλου Γιαννακόπουλου στις φωτογραφίες δύο εφημερίδων (ποια «άμυνα ζώνης» αντέχει, μωρέ, στις αποκαλύψεις του Πανούτσου;), ούτε γάτα ούτε ζημιά.

Τη διαμαρτυρία ο Γιαννάκης την είχε στο αίμα του και ως παίκτης. Από τότε, άλλωστε, χρονολογείται το κλασικό «κλάψε, κλάψε». Αναλόγως συμπεριφέρεται ο Γιαννάκης ως προπονητής. Κινητικός, εκφραστικός, συχνότατα διαμαρτυρόμενος. Είναι ο μόνος; Αστεία πράγματα. Είναι ο πλέον υπερβολικός στις αντιδράσεις του; Αμφιβάλλω. Eχω την εντύπωση ότι ο Αγγέλου «βάζει τα γυαλιά» σε όλους. Μικρή σημασία έχουν οι «ποσοστώσεις». Ούτως ή άλλως, ο «διπλωματικός θεατρινισμός» συνιστά στοιχείο της δουλειάς ενός προπονητή μπάσκετ. Εάν οιοσδήποτε πιστεύει ότι σε μία, δύο, τρεις περιπτώσεις κάποιος προπονητής υπερέβη τα εσκαμμένα, αυτός είναι λόγος να γκρινιάζει με τους διαιτητές που δεν καταλόγισαν τεχνική ποινή. Είναι, όμως, τουλάχιστον αλλόκοτο να το θεωρεί αυτό ως λόγο αποπομπής του εν λόγω προπονητή από την Eθνική ομάδα.

Δεν αντέχει σε κριτική ο ισχυρισμός ότι ο Γιαννάκης είναι υποχρεωμένος να κοουτσάρει τον Ολυμπιακό με «ηθικούς» περιορισμούς που δεν ισχύουν για τους άλλους προπονητές. Oπως ο ίδιος όφειλε, αναλαμβάνοντας τους «ερυθρόλευκους», να εξοικειωθεί με την ιδέα ότι θα αντιμετωπίζεται στο ΟΑΚΑ ως αντίπαλος, έτσι ακριβώς διατηρεί στο ακέραιο τα δικαιώματα του αντίπαλου προπονητή. Να προτιμήσουμε αντί της λέξης «αντίπαλος» το «εχθρός», για να προσεγγίσουμε με τον δέοντα ρεαλισμό τα ήθη μας; Ας το κάνουμε -η ουσία παραμένει αναλλοίωτη, όπως και η αυτοτέλεια των δύο εργασιών του Γιαννάκη. Ολα τα άλλα είναι σοφίσματα, συμπεριλαμβανομένων και των περί «πρόκλησης των παικτών του ΠΑΟ, που δεν θα μπορούν κατόπιν να συνεργαστούν με τον Γιαννάκη στην Εθνική». Από πότε συνιστά πρόκληση των αντίπαλων παικτών η διαμαρτυρία προς τους διαιτητές; Συχνά διαμαρτύρονται οι ίδιοι οι παίκτες. Να συμπεράνουμε ότι προκαλούν αλλήλους και πως, ως εκ τούτου, αδυνατούν να… συνεργαστούν στην Εθνική;

Ας είμαστε ειλικρινείς. Καλώς ή κακώς, ουδέποτε η ΚΑΕ Παναθηναϊκός συμβιβάστηκε με την ιδέα ότι ο Γιαννάκης θα είναι «διπλός» προπονητής. Το αναφέρει, μάλιστα, καθαρά στην ανακοίνωση που εξέδωσε, στον απόηχο του πρώτου αγώνα -προσέξτε πού «κολλάει» αυτό το «ως ουκ έδει». Θα ήταν χίλιες φορές προτιμότερο να είχε εκφράσει ανοιχτά και ξάστερα τις αντιρρήσεις της από την πρώτη στιγμή, παρά να συμπεριφέρεται εκ των υστέρων σαν την κακιά πεθερά που «ανακάλυψε» πως ο γαμπρός δεν περπατά με τις κάλτσες στο χαλί -όπως τραγουδούσε κάποτε ο Θέμης Ανδρεάδης. Οι καλοί λογαριασμοί δεν κάνουν μόνο τους καλούς φίλους, αλλά και τους ντόμπρους αντιπάλους: μακάρι να γίνουν κάποτε, «κόκκινοι» και «πράσινοι». Σε αυτή την ιστορία τα ατοπήματα του «διαμαρτυρόμενου» Γιαννάκη μετριούνται σε ζυγαριά ακριβείας για δόσεις φαρμάκων. Το ατόπημα του «εκφωνητή» Π. Γιαννακόπουλου απαιτεί ζυγαριά για βαρύτερα είδη. Πολύ φοβάμαι, όμως, ότι η τελευταία φράση της ανακοίνωσης της «πράσινης» ΚΑΕ συνιστά απείρως σοβαρότερο ολίσθημα: όταν λες πως ο Γιαννάκης θα έχει την αποκλειστική ευθύνη για ό,τι συμβεί στο εγγύς μέλλον, θέτεις ένα ενδιαφέρον κουίζ για το τι εννοείς. Ορισμένοι «αναψοκοκκινισμένοι», όμως, ίσως «καταλάβουν» αυτό που θέλουν: αφού ό,τι κι να γίνει θα φταίει ο Γιαννάκης, γιατί να μη γίνουν… κάμποσα «ωραία»; Με ένα ή δύο ακόμα παιχνίδια στο ΟΑΚΑ, η συγκεκριμένη αποστροφή της ανακοίνωσης του Παναθηναϊκού δεν είναι δα και ο ορισμός της σύνεσης.