Ο θρίαμβος της απλότητας

Οι λάτρεις της τακτικής και οι εστέτ του ποδοσφαίρου των λεπτομερειών πρέπει να υπέφεραν, όπως άλλωστε και σε ολόκληρο το φετινό Τσάμπιονς Λιγκ, το οποίο ήταν ένα από τα λίγα χωρίς τίποτα καινούργιο και χωρίς κανένα γοητευτικό μυστήριο. Πέρυσι η Μίλαν σε έκανε να αναρωτιέσαι με ποιους τρόπους συντηρούνται στα εργαστήριά της σε τόσο καλή κατάσταση οι τιμημένοι της γέροντες και η Λίβερπουλ σε υποχρέωνε να προβληματιστείς πώς μια ομάδα μπορεί να αλλάζει θεαματικά στη μέση της εβδομάδας. Ούτε αυτές οι ομάδες είχαν τακτικά τίποτα το καινούργιο: η χρησιμοποίηση του Πίρλο, ενός soft επιθετικού μέσου, σε ρόλο οργανωτή από τα μετόπισθεν είναι ένα ενδιαφέρον τρικ που έχει παλιώσει, χωρίς καν να γίνει της μόδας, μια και παίκτες σαν τον Ιταλό κυκλοφορούν ελάχιστοι. Παρ' όλα αυτά –και μολονότι δεν υπήρχαν μυστικά για το «πώς»– υπήρχε λίγο μυστήριο για το «γιατί»: η Μίλαν και η Λίβερπουλ σε έβαζαν σε σκέψεις μήπως πάμε σε ένα ποδόσφαιρο στο οποίο οι ομάδες σνομπάρουν τα εθνικά τους πρωταθλήματα. Η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ και η Τσέλσι δεν είχαν τίποτα το μυστηριακό: ήταν απλώς οι πιο στιβαρές, σοβαρές και απλοϊκά καλοφτιαγμένες ομάδες που πήραν μέρος στη διοργάνωση. Η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ ωρίμασε και η Τσέλσι είχε λιγότερο άγχος, χωρίς τις εντάσεις που προκαλεί ο Μουρίνιο. Κανένα μυστικό, καμία διαβολιά: όλα στο φως.

Τιμή

Αυτό ήταν κι ο τελικός. Οι δύο ομάδες τίμησαν το παιxνίδι και προσπάθησαν να κερδίσουν, η κάθε μία με τον τρόπο της. Η πρωταθλήτρια Αγγλίας έδειξε τους αυτοματισμούς της –μερικές επιθέσεις της (και μάλιστα απέναντι στην κλειστή άμυνα της Τσέλσι) ήταν για σεμινάριο. Αν στο πρώτο ημίχρονο είχε πάει το ματς στο 2-0, το συμπέρασμα θα ήταν ότι η οργάνωσή της (όχι μόνο στην επίθεση, αλλά και στην άμυνα, όπου το δίδυμο Φέρντιναντ-Βίντιτς κινήθηκε σεμιναριακά) ήταν ο λόγος της επικράτησής της, όμως το πράγμα δεν ήταν ακριβώς έτσι. Η Τσέλσι είχε πιο πολλές προσωπικότητες στο γήπεδο και το έλλειμμα τακτικής καλύφθηκε από την καρδιά των παικτών της. Η ομάδα του Αμπράμοβιτς έδειξε τι σημαίνει να έχεις χαρακτήρα, ή για την ακρίβεια τι σημαίνει να έχεις πρωταθλητές. Ομως κι αυτά τα συμπεράσματα είναι μάλλον απλοϊκά: σε τελική ανάλυση, ούτε η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ παίζει ένα ποδόσφαιρο γεμάτο τακτικά μυστικά, ούτε η Τσέλσι έχει τόσους πολλούς παραπάνω σταρ από την αντίπαλό της. Και στη μια και στην άλλη περίπτωση μιλάμε για τον θρίαμβο της απλότητας. Αυτό κυρίως ήταν το ωραίο του τελικού.

Γκολ

Αυτή η θριαμβευτική απλότητα φαίνεται στις φάσεις των δύο γκολ. Στο πρώτο ο κατά συνθήκη δεξιός μπακ Εσιέν χάνει τον πολύ ψηλότερό του Κριστιάνο Ρονάλντο, που με κεφαλιά κάνει το 1-0. Τα εύσημα όλης της Ευρώπης πάνε στον σερ Αλεξ που μετατόπισε τον καλό παίκτη του στα αριστερά, ώστε να χτυπήσει την αδύναμη πλευρά της Τσέλσι. Ομως, στη φάση της ισοφάρισης η εκδίκηση είναι όλη του Εσιέν και του Αβραάμ Γκραντ, που ψάχνει τον πλέον απλό των τρόπων για να τον χωρέσει στην ενδεκάδα: εδώ και καιρό τον βάζει σε θέση δεξιού μπακ, επιτρέποντάς του όμως (και όχι ζητώντας του) όταν κατεβαίνει να παίζει στον άξονα –εκεί που τον πάνε τα βήματά του. Κάνοντας αυτή τη διαγώνια σύγκλιση (εκτός βιβλίων και τακτικής), ο Εσιέν δοκιμάζει δυο-τρεις φορές το πόδι του. Στην τελευταία από αυτές για το πρώτο ημίχρονο μια καραμπόλα από ένα δικό του σουτ γίνεται αιτία για να βρει μπροστά του ο Λαμπάρντ την μπάλα τού 1-1. Ο Εσιέν δεν μπορεί να πάρει καμία κεφαλιά από τον Ρονάλντο, αλλά κι ο Ρονάλντο δεν ακολούθησε ποτέ του τον Εσιέν όταν συνέκλινε διαγώνια. Απλά και τα δύο.

Ομορφιά

Τα τελευταία χρόνια μιλήσαμε πολύ για τακτική –πρώτη από όλους το κάνει η ΟΥΕΦΑ, η οποία εκδίδει έπειτα από κάθε τουρνουά τα πιστεύω των προπονητών, βάζοντας τις βάσεις για να δημιουργηθεί κάποια στιγμή, μετά την Παλαιά και την Καινή, και η ποδοσφαιρική Διαθήκη. Στον αγγλικό τελικό είδαμε πολλά παλιομοδίτικα πράγματα –π.χ. τον Μακελελέ να κυνηγάει τον Σκόουλς και κάτω από τα ντους, ή τον Χάργκριβς να προσπαθεί να περιορίσει τις κινήσεις του Κόουλ. Είδαμε επίσης παίκτες που μπήκαν στο ματς μόνο για να εκτελέσουν πέναλτι: προφανώς η ομορφιά του τελικού δεν ήταν αυτά, ήταν άλλα. Ηταν το πάθος του Φέρντιναντ, η θέληση του Μπάλακ, η κλάση του Ντρογκμπά, που πήγε να κρίνει το ματς στο μοναδικό σουτ που τόλμησε, η τρομερή ταχύτητα του Κριστιάνο Ρονάλντο, που είναι ο γρηγορότερος παίκτης όλων των εποχών στον κόσμο με την μπάλα στα πόδια. Ο τελικός ήταν η καταπληκτική επέμβαση του Τέρι πριν η μπάλα περάσει τη γραμμή, ο εγωισμός του Ρούνεϊ, η αυτοθυσία του Κάριγκ, το μεστό παιxνίδι του Εβρά και το μυαλωμένο του Καρβάλιο, η απόλυτη συγκέντρωση των δύο γκολκίπερ. Ο τελικός ήταν η ιστορία μιας ομάδας που διεκδικεί τα πάντα, χωρίς να κάνει επιλογές, και λέγεται Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ και η ιστορία μιας ομάδας που βγήκε σώα από τις φουρτούνες και παραλίγο να έβγαινε πρωταθλήτρια Ευρώπης, χάρη στον τεράστιο εγωισμό των παικτών της.

Αγγλος

Και μετά ένας μεγάλος Αγγλος αρχηγός έχασε ένα πέναλτι και κρίθηκε το τρόπαιο. Οπως στα κόμικς, όπως πάντα...

Συνέντευξη

Διάβασα τη συνέντευξη του Τάκη Λεμονή στη «SportDay» και τη θεωρώ μια από τις καλύτερες και πλέον διαφωτιστικές που έχουν δημοσιευτεί στην εφημερίδα. Ο Λεμονής εξήγησε και τη μεθοδολογία της δουλειάς του και τους λόγους που έγιναν κάποιες (συζητήσιμες) επιλογές και τις προτεραιότητες που είχαν βάλει αυτός και ο Ιλια Ιβιτς. Σε κάποια πράγματα με έπεισε, σε κάποια άλλα όχι, αλλά στο ποδόσφαιρο καλό είναι όποιος έχει ιδέες να τις καταθέτει και να τις υπερασπίζεται, χωρίς απαραίτητα να προσπαθεί να πείσει: μόνο οι λαοπλάνοι και οι δημαγωγοί έχουν τέτοιου τύπου ανάγκες.

Μόνο μια ένσταση έχω σε όσα διάβασα: δεν μπορώ να καταλάβω πώς είναι δυνατόν ένας έξυπνος άνθρωπος, όπως ο Λεμονής, να μη φρόντισε κατά τη διάρκεια της σεζόν (τόσο στην αρχή της όσο κι έπειτα) να ενημερώσει για τις προτεραιότητες που ο ίδιος έθεσε στον πρόεδρο του Ολυμπιακού. Ομολογώ ότι αυτό το σημείο δεν μου είναι τόσο σαφές. Ο προπονητής υπονοεί ότι από κάποια στιγμή κι έπειτα σταμάτησε να μιλάει με τον Σωκράτη Κόκκαλη και μιλούσε με τον Πέτρο και τον Ιβιτς: αναρωτιέμαι από τι ακριβώς πείστηκε ότι αυτοί οι δύο μπορούσαν πραγματικά να του δώσουν κάποιου είδους εγγυήσεις για το σχέδιό του.

Οχι ότι ο Λεμονής έκανε κάτι λάθος. Αυτά που λέει είναι η αλφαβήτα της ποδοσφαιρικής λογικής: ο άνθρωπος αποφάσισε να χτίσει μια ομάδα με δεδομένα χαρακτηριστικά, είχε στόχο την ευρωπαϊκή διάκρισή της, είχε γνώση των δυσκολιών που αυτή θα αντιμετωπίσει ως νέα στο ελληνικό πρωτάθλημα –αλλά η δική μου ερώτηση είναι πώς είναι δυνατόν να του πέρασε από το μυαλό ότι ο Σωκράτης Κόκκαλης θα χειροκροτούσε ένα τέτοιου τύπου σχέδιο, στο οποίο η κατάκτηση του πρωταθλήματος είναι δευτερεύουσα υπόθεση. Αν ο Λεμονής ήταν ο Κάτανετς π.χ. (που δεν καταλαβαίνει τις ψυχώσεις) θα μπορούσα και να κατανοήσω τη στάση του –όμως ο κόουτς είναι παιδί του Ολυμπιακού και με τον Σωκράτη έχει δουλέψει πάνω από τέσσερα χρόνια. Τι άραγε ήταν αυτό που τον έκανε να πιστεύει ότι ο πρόεδρος άλλαξε; Αν ο πρόεδρος είχε δώσει εγγυήσεις ότι θα τον άφηνε να κάνει όσα λέει, τότε κακώς τον απέλυσε. Αν δεν ήταν ενήμερος, τότε η συζήτηση αλλάζει.

Παρεμπιπτόντως, καλό είναι τη συγκεκριμένη συνέντευξη από τον Ολυμπιακό να την κρύψουν από τον επόμενο προπονητή. Γιατί αν τη διαβάσει κανένας Βαλβέρδε, βλέπω να σκάει στα γέλια όταν με το καλό θα του γίνει η πρόταση…

Α, μπα...

Ο Γιάννης Βαρδινογιάννης και η κυρία του ήταν μεταξύ των θεατρόφιλων που γέμισαν και την Τετάρτη (όπως κάθε βράδυ) το θέατρο του Μπάντμιντον για να παρακολουθήσουν το πολυβραβευμένο μιούζικαλ «Mama Mia». Αυτό τουλάχιστον μου μετέφερε φίλος που τον είδε και τον αναγνώρισε κι αναρωτιόνταν πώς είναι δυνατόν τη βραδιά του τελικού του Τσάμπιονς Λιγκ ο μεγαλομέτοχος του ΠΑΟ να πάει στο θέατρο, αντί να δει το ματς. Το βρίσκω λογικό. Αν το πρωί έχεις τον Σκόρδα να σου επιτίθεται για το θέμα Μπάγεβιτς, το μεσημέρι συνέντευξη Τύπου για την πολυμετοχικότητα και το απόγευμα πρέπει να παρακολουθήσεις και τη συνέντευξη του Βγενόπουλου για την «ΠΕΚ», τότε το βράδυ ακούς τη λέξη «ποδόσφαιρο» και τσιρίζεις. Καλύτερα οι ΑΒΒΑ παρά ο Ντρογκμπά…