Θεοί, δαίμονες και δράκοι

Οι περισσότερες εφημερίδες, χθες, έγραψαν ότι το 64-63 του Φαλήρου ήταν «θέλημα Θεού». Για ορισμένες άλλες, η εξ ουρανών βοήθεια ήταν... πιο λάιτ: «Είχε άγιο ο Ολυμπιακός». Και όσες προτίμησαν να αποφύγουν τη θρησκευτική νότα μνημόνευσαν τον Οσιμ και μίλησαν για «πόρνη μπάλα». Ούτε ένας δεν βρήκε το κουράγιο να χειροκροτήσει τον νικητή. Μόνο οι οπαδικές φυλλάδες τόλμησαν να ψελλίσουν κάτι για τη διαιτησία -κι αυτό από κεκτημένη ταχύτητα, για την τιμή των όπλων. Λες και χρειαζόταν έστω το 50-50 ο Ολυμπιακός για να νικήσει το Μαρούσι στο ΣΕΦ...

Μολονότι νικητές, οι «ερυθρόλευκοι» βγήκαν στραπατσαρισμένοι από τις αναμετρήσεις με το Μαρούσι. Εάν πρέπει οπωσδήποτε να το προσωποποιήσω, θα έλεγα ότι ο μεγάλος ηττημένος ήταν ο Παναγιώτης Γιαννάκης.

Σας ακούω, μη φωνάζετε «αδικία». Λέτε «ο Γιαννάκης άλλαξε τη φυσιογνωμία της ομάδας».

Καμία αντίρρηση. Αλλωστε ήμουν από τους πρώτους που κατέγραψαν αυτό το συμπέρασμα. Αλλά ο Ολυμπιακός έχασε ξανά τον δρόμο του πολύ πριν από την ώρα του. Με το μπάσκετ που παίζει τον τελευταίο μήνα όχι μόνο μοιάζει αδύναμος να κοιτάξει κατάματα τον μεγάλο του αντίπαλο, αλλά κινδυνεύει να χάσει και το λαϊκό του έρεισμα. Ο προχθεσινός αγώνας είχε καθοριστική σημασία, αλλά τράβηξε μόλις 3.000 «κόκκινους» στο Φάληρο. Εξίσου χαμηλά ήταν τα νούμερα της τηλεθέασης. Στον δεύτερο τελικό με τον Παναθηναϊκό το ΣΕΦ θα γεμίσει μόνο και μόνο επειδή οι φανατικοί ερεθίζονται όταν βλέπουν... πράσινο πανί. Εάν ο αντίπαλος λεγόταν Αρης ή Πανιώνιος, αμφιβάλλω αν ο αριθμός των εισιτηρίων θα έφτανε τα πέντε ψηφία.

Τις πρώτες μέρες του Γιαννάκη ο Ολυμπιακός ξεχώρισε για τον οίστρο, το πάθος, τον ενθουσιασμό και τη θέληση των παικτών του. Λίγο λίγο, όμως, αυτά τα στοιχεία ξεθύμαναν. Παίκτες που αρχικά έδειξαν αξιέπαινη διάθεση να προσαρμοστούν σε καινούργιους ρόλους, αίφνης μοιάζουν σαν ξένο σώμα και εκτοπίζονται στην άκρη του πάγκου. Τι σχέση έχει ο Γουντς αυτών των ημερών με τον (παίκτη-κλειδί) Γουντς του Τελ Αβίβ και της Μόσχας; Πού είναι ο Τεόντοσιτς, ο Βασιλειάδης, ο Μαυροκεφαλίδης, ο Σεϊμπούτις; Η ομάδα μοιάζει να ξέμεινε από ενέργεια και έμπνευση. Και όποτε της συμβαίνει αυτό, επιστρατεύει το αντανακλαστικό της εποχής Γκέρσον: η μπάλα στον Γκριρ και οι υπόλοιποι στην άκρη, για κάποιο μακρινό σουτάκι, αν η μπάλα φτάσει στα χέρια τους.

Ο Γιαννάκης προσπαθεί να δώσει χρόνο συμμετοχής σε όλους τους παίκτες του, τακτική που συχνά γίνεται μπούμερανγκ, αφού φέρνει σύγχυση στη διανομή των ρόλων και εκνευρισμό σε όλους, με πρώτο τον ίδιο τον «δράκο». Το φαινόμενο έχει παρατηρηθεί και στην Εθνική ομάδα, αλλά εκεί δίνει τη λύση η ισχυρή αγωνιστική προσωπικότητα παικτών όπως ο Παπαλουκάς, ο Διαμαντίδης και ο Σπανούλης. Ο Ολυμπιακός δεν έχει τέτοιους γκαρντ και πότε πότε υποφέρει από το γιγαντιαίων διαστάσεων «rotation» που προτιμά ο προπονητής του. Τυπικό παράδειγμα; Προχθές ξεκίνησε στην αρχική πεντάδα ο Καυκής αντί του Γκριρ, ενώ έπαιξε πολύ (και βρέθηκε στο παρκέ στα τελευταία δευτερόλεπτα) ο Παπαμακάριος. Σε προηγούμενους αγώνες, αμφότεροι κουνούσαν την πετσέτα ή παρακολουθούσαν με πολιτικά.

Στο Μαρούσι των 7-8 παικτών τέτοιου είδους ανακατωσούρα ουδέποτε παρατηρήθηκε. Αλλά ο Ολυμπιακός είχε άγιο.