Δεν έχει τύχη αυτός ο Ολυμπιακός

Για τον χθεσινό Ολυμπιακό δεν έχεις να πεις και πολλά πράγματα. Ή μάλλον έχεις να πεις πάρα πολλά, αλλά κάθε άλλο παρά θετικά. Και πραγματικά δεν ξέρεις από πού να αρχίσεις και πού να τελειώσεις. Διότι είναι πραγματικά άξιον απορίας πώς μία ομάδα, που μέχρι και τα ματς με την ΤΣΣΚΑ όχι ακριβώς πέταγε, αλλά σίγουρα ήταν μία ομάδα που χαιρόσουν να βλέπεις για πολλούς λόγους, έχει γίνει τώρα κάτι σαν… μπουλούκι. Σε καμία περίπτωση δεν ευσταθεί αυτό, που ευτυχώς κάποιοι λίγοι είπαν, ότι δηλαδή οι περισσότεροι παίκτες από αυτούς που είναι στο ρόστερ, δεν είναι της φιλοσοφίας Γιαννάκη. Η αλήθεια, βέβαια, είναι αυτή, αλλά δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι οι ίδιοι τον έβγαζαν ασπροπρόσωπο (με την τεράστια συνεισφορά του εννοείται) μέχρι και πριν από ενάμιση μήνα, όταν εκτός των άλλων δεν ήθελε και πολύ ο Ολυμπιακός να πάει στο φάιναλ φορ της Ευρωλίγκας.

Αλλωστε, είναι ξεκάθαρο ότι το πρόβλημα του Ολυμπιακού από τα ματς μετά την ΤΣΣΚΑ μέχρι και σήμερα (ήττα από Πανιώνιο, αγκομαχητό στη Κυψέλη με Πανελλήνιο και μέτριες σε γενικές γραμμές εμφανίσεις στις σειρές με ΑΕΚ και Μαρούσι) δεν είναι μόνο ότι δεν αποδίδει ο ένας ή ο άλλος παίκτης, αλλά κυρίως ομαδικό. Και προπονητικό με την έννοια ότι αυτό το σύνολο, που εμφανίζεται στο παρκέ μοιάζει ουκ ολίγες φορές να μην ξέρει τι ζητάει. Στην επίθεση, ειδικά χθες, πραγματικά χάσαμε το μέτρημα όσον αφορά στο πόσες φορές έγιναν προσπάθειες χωρίς πλάνο και στην άμυνα τα ξεμαρκάριστα σουτ των αντιπάλων έχουν καταντήσει ανέκδοτο (το τέταρτο ματς με το Μαρούσι είναι το πλέον ενδεικτικό), αν και η κατάσταση βελτιώθηκε κάπως χθες στο δεύτερο ημίχρονο.

Η απορία που υπάρχει στις τάξεις των φιλάθλων του Ολυμπιακού άμα την πρόκριση της ομάδας τους στους τελικούς με τον Παναθηναϊκό είναι προφανής: «Με αυτά τα χάλια μπορούμε να ελπίζουμε;». Η εικόνα που έχουμε από τις δύο ομάδες λέει ξεκάθαρα πως όχι. Αλλά πλέον μιλάμε για τελικούς ανάμεσα στις δύο από τις μεγαλύτερες ομάδες της Ελλάδας. Και η ψυχολογία σε τέτοιες καταστάσεις αλλάζει αρκετά. Μόνο που οι Πειραιώτες για να ελπίζουν πιο πολύ θα πρέπει μέσα σε λίγα εικοσιτετράωρα, πέρα από ψυχολογία, να αλλάξουν και ορισμένα πράγματα καθαρά αγωνιστικά. Φθάνει ο χρόνος; Μάλλον όχι, αλλά την οριστική απάντηση θα την πάρουμε σε λίγες μέρες.

Για το Μαρούσι απλώς αξίζει ένα τεράστιο μπράβο. Πέρασε παλικαρίσια το εμπόδιο του Αρη, έφθασε μία ανάσα από τον τελικό και την έξοδο στην Ευρωλίγκα και πάνω από όλα μας έδειξε πώς παίζεται το σωστό μπάσκετ. Εστω και αν τα υλικά είναι ταπεινά μπροστά τουλάχιστον στα εκατομμύρια των «αιωνίων». Η χρονιά δεν έχει τελειώσει, το όραμα της Ευρωλίγκας εξακολουθεί να υπάρχει, αν και μπροστά ορθώνεται ένας Πανιώνιος που δεν χαρίζει κάστανα.