Το καπρίτσιο μιας πόρνης

Με τη λαχτάρα που πέρασαν χθες στο Φάληρο οι παίκτες, ο προπονητής, τα αφεντικά και οι οπαδοί του Ολυμπιακού έχασαν 5 χρόνια από τη ζωή τους. Τουλάχιστον κράτησαν ζωντανό το όνειρο της φετινής χρονιάς. Εάν βρουν τρόπο να αξιοποιήσουν την ευκαιρία που έχουν μπροστά τους, η παρ' ολίγον τραυματική ημιτελική σειρά με το Μαρούσι θα ξεχαστεί εν μια νυκτί -ή θα θεωρηθεί εκ των υστέρων χρήσιμο μάθημα, δίχως πάθημα!

Αλλά ποιος θα χαρακτηρίσει αυτόν τον Ολυμπιακό φαβορί απέναντι στον κυρίαρχο του παιχνιδιού (και ξεκούραστο και γηπεδούχο) Παναθηναϊκό; Ούτε ο πιο φανατικός του οπαδός. Αλλο πράγμα ο ευσεβής πόθος, άλλο ο ρεαλισμός. Ετσι όπως παίζει η ομάδα του Παναγιώτη Γιαννάκη τον τελευταίο μήνα, από το δεύτερο παιχνίδι με την ΤΣΣΚΑ κι έπειτα, πρέπει να αισθάνεται και τυχερή που απέκλεισε το Μαρούσι. Πολύ τυχερή!

Χωρίς υπερβολή, τον Ολυμπιακό κράτησε όρθιο ένα θαύμα. Οταν ο Μιλισάβλιεβιτς πάτησε γερά και σούταρε από 3 μέτρα πάνω από το κεφάλι του Βασιλόπουλου, το (νικητήριο) καλάθι φαινόταν σχεδόν βέβαιο, αφού τέτοιες προσπάθειες αποτελούν το ψωμοτύρι του Σέρβου. Ομως, η στρογγυλή πόρνη έπαιξε το πιο άσχημο παιχνίδι στο Μαρούσι. Λικνίστηκε πάνω στη στεφάνη, έκανε τον γύρο της 1-2 φορές και τελικά έβγαλε κοροϊδευτικά τη γλώσσα στη γενναία παρέα με τα κίτρινα.

Στο λιμάνι ακούστηκε ομαδικός αναστεναγμός ανακούφισης, ικανός να προκαλέσει παλίρροια και να στείλει τα αραγμένα πλοία στην Αίγινα. Στα βόρεια προάστια της Αθήνας, το «όχιιι» ήταν μυριόστομο. Οι ολιγάριθμοι οπαδοί του Αμαρουσίου άγγιξαν τα χείλη στην πηγή και τη βρήκαν στεγνή, ενώ οι χιλιάδες φίλοι του Παναθηναϊκού είχαν αρπάξει τα πράσινα λάβαρα και ήταν έτοιμοι να ξεχυθούν στους δρόμους για να πανηγυρίσουν πρόωρα τον τίτλο...

Ο Ολυμπιακός νίκησε χωρίς να το αξίζει. Τον έσωσε ο οίστρος του Βασιλόπουλου, ο οποίος βάλθηκε εξαρχής να ξεκινήσει την απόσβεση των πολυεκατομμυρίων που δαπανήθηκαν για την ανανέωση του συμβολαίου του. Οταν άφησε κατά μέρος τις υπερβολές, έγινε ακρογωνιαίος λίθος της ομάδας, όχι τόσο με την άμυνά του όσο με την προσήλωσή του στον στόχο και με τα καθοριστικής σημασίας καλάθια που πέτυχε. Ειδικά το τρίποντό του στο 58-59 (1:17 πριν από το φινάλε) ζύγιζε το βάρος της μπάλας σε χρυσάφι.

Ο Γιάννης Μπουρούσης ήταν ο έτερος των σωματοφυλάκων, σαν να ήθελε να αποδείξει ότι αξίζει και ο ίδιος ανάλογη γενναιοδωρία όταν φτάσει η ώρα των διαπραγματεύσεων. Μπορεί να παρουσιάστηκε άστοχος, αλλά σκέπασε τα καλάθια με επιθετικά ριμπάουντ και τάπες, όταν ο Ολυμπιακός χρειαζόταν ακριβώς αυτό: χαμαλοδουλειά. Ο Μπλέικνι, τέλος, είχε τα κότσια να πάρει πρωτοβουλίες όταν η μπάλα έκαιγε.

Το Μαρούσι έχασε 17 αμυντικά ριμπάουντ και έκανε υπερδιπλάσια λάθη σε σχέση με τον αντίπαλό του. Αλλά έπαιξε με θάρρος και τόλμη, είχε τον κατάλληλο άνθρωπο για κάθε ρόλο, απέφυγε τις κινήσεις πανικού, ήταν ομάδα με όλη τη σημασία της λέξης. Φτάνουν για παρηγοριά οι έπαινοι; Οχι βέβαια. Τελικούς έχει ξαναπαίξει το Μαρουσάκι, Ευρωλίγκα όμως όχι. H ευκαιρία που χάθηκε ήταν χρυσή.

Εάν στο φινάλε της περιόδου μείνει 4η και με τα χέρια σχεδόν άδεια, θα έχει να θυμάται ότι πλήρωσε το καπρίτσιο μιας πόρνης. Αν η θεά Τύχη βοηθούσε αυτούς που πραγματικά το αξίζουν, δεν θα την έλεγαν τυφλή.