Eκατομμύρια και ποσοστά

Από τις ρωμαϊκές τριανδρίες και τη Σοβιετική Ενωση του Λένιν μέχρι τη γέννηση της «ελευθεροτυπίας» και την ομάδα του 44 της ΑΕΚ το δίδαγμα είναι ίδιο. Αρχικά ανακοινώνεται μια ομάδα ανθρώπων με κοινή ιδεολογία και ίσα δικαιώματα και τελικά καταλήγει στην πρώτη αυτοκρατορία του Αυγούστου και τη δικτατορία του Στάλιν, την εφημερίδα του Κίτσου και την ΑΕΚ του 22% του Πόλυ Χατζηιωάννου. Ο ισχυρός σε δύναμη, χρήμα και χαρακτήρα πάντα θα επικρατήσει και η «ομαδική προσπάθεια» θα καταλήξει στα χέρια των λίγων. Σε αυτό το σημείο προσθέστε την «Παναθηναϊκή Ενωτική Κίνηση», τον σύνδεσμο που δημιουργήθηκε στα απόνερα της ήττας με τέσσερα γκολ του Παναθηναϊκού στο Καραϊσκάκη, για να αναστείλει τη λειτουργία του με την παραχώρηση του 40% της οικογένειας Βαρδινογιάννη.

Τα «εμείς δεν θέλουμε μετοχές, εμείς θέλουμε να συνεισφέρουμε ώστε ο Παναθηναϊκός να αγοράσει παίκτες», που ακούγονταν τις πρώτες μέρες ίδρυσης της «ΠΕΚ», είχαν την ίδια αξία με την «ΠΕΚ Εσωτερικού», που την ίδρυσή της είχε ανακοινώσει πριν από ένα δίμηνο ο Γιάννης Βαρδινογιάννης. Μαζί με όλα τα συστήματα που παίκτες θα αγοραζόντουσαν, θα πουλιόντουσαν σε άλλες ομάδες μόνο αν δεν τους ήθελε ο Παναθηναϊκός και άλλα φαιδρά και χαριτωμένα σχέδια, που έμοιαζαν να εκπονούνται ύστερα από δεκάλεπτη σκέψη. Τώρα πάμε σε κάτι αναμενόμενο. Την οικογένεια Βαρδινογιάννη να διατηρεί την πλειοψηφία, τον Ανδρέα Βγενόπουλο να καλύπτει το 25% της μετοχικής αύξησης, το 15% να πηγαίνει στον Παύλο Γιαννακόπουλο και το υπόλοιπο 60%, δηλαδή 50 εκατομμύρια ευρώ, να καλύπτεται μελλοντικά από τα μέλη της «ΠΕΚ». Κάτι για το οποίο θα πρέπει να περιμένουμε να δούμε. Διότι το να βάζει κάθε μέλος της «ΠΕΚ» πέντε εκατομμύρια ευρώ για να παίρνει 3,1% του μετοχικού συνόλου μου φαίνεται ότι έχει λιγότερο νόημα από το κάποιος να βάλει συν τω χρόνω περισσότερα λεφτά, αλλά να πάρει ένα κομμάτι που θα παίζει ρόλο στη διαχείριση της ΠΑΕ.

Σήμερα, λοιπόν, έχουμε: α) Την οικογένεια Βαρδινογιάννη να έχει τον έλεγχο της ΠΑΕ, αλλά όχι πια με τη νοοτροπία «εδώ είναι μαγαζί μας». β) Τον Ανδρέα Βγενόπουλο να έχει μόλις το 12,5% του μετοχικού κεφαλαίου, αλλά μεγαλύτερη δυναμική από όλους. Με τα λεφτά και την πανουργία του έδειξε πως υποχρεώνονται οι Βαρδινογιάννηδες να βάλουν συνεταίρους. γ) Τους Γιαννακόπουλους στην εταιρεία, αλλά χαμένους. Διότι το άνοιγμα της ΠΑΕ Παναθηναϊκός δεν είναι δικό τους, λόγω διάθεσης σύρθηκαν και δεν οδήγησαν στη συγκέντρωση των χρημάτων και σκέτος ο Παύλος ή μαζί με τον Θανάση έβαλαν τα μισά λεφτά από ό,τι ο Βγενόπουλος.

Το ερώτημα, όμως, που λογικά ενδιαφέρει είναι αν ο Παναθηναϊκός μπορεί έτσι να λειτουργήσει. Η γνώμη μου είναι ότι το ερώτημα είναι αδιάφορο. Διότι κάθε συμμαχία ισχυρών καταλήγει στην επικράτηση του ενός και ο αυτοκράτορας του Παναθηναϊκού θα βγει μέσα από τις αντιπαραθέσεις. Και για να μην ανησυχούν οι οπαδοί, η χρυσή εποχή της Ρώμης ήταν του Αυγούστου.


Βαρέθηκα να το διαβάζω. «Αν δεν πάει ο Μπάγεβιτς στον Παναθηναϊκό, δεν πρέπει να ζητήσει συγγνώμη από τον λαό του Αρη ο…». Ακολουθούν ονόματα. Ολων των ρεπόρτερ του Παναθηναϊκού, διψήφιος αριθμός σχολιογράφων και σε τιμητική θέση πάντα ο Πουρουπουπού. Με το φτωχό μου το μυαλό, μερικές, λοιπόν, διευκρινίσεις.

Πρώτον, κανένας σοβαρός που ξέρω δεν έγραψε ότι ο Μπάγεβιτς έχει υπογράψει στον Παναθηναϊκό. Δεύτερον, τα ρεπορτάζ για συζητήσεις παραγόντων του Παναθηναϊκού με ανθρώπους του Μπάγεβιτς επιβεβαιώθηκαν από τη συζήτηση του προπονητή του Αρη με τον Γιάννη Βαρδινογιάννη. Τρίτον, η εξήγηση ότι ο Μπάγεβιτς μίλησε με τον Βαρδινογιάννη από ευγένεια είναι αστεία. Από ευγένεια μπορούσε να απαντήσει «όχι, δεν με ενδιαφέρει» και όχι να συναντήσει τον Βαρδινογιάννη. Οταν σκοπεύεις να απαντήσεις συνοπτικά και προαποφασισμένα «όχι», δεν τρως τον χρόνο του συνομιλητή σου ορίζοντας συνάντηση. Τώρα κάτι για το «ζητάω συγγνώμη».

Το «ζητάω συγγνώμη από τους οπαδούς» αφορά ανθρώπους που εργάζονται στην ομάδα. Στην κατηγορία ανήκουν και οι οπαδικοί δημοσιογράφοι, αλλά, πρώτον, μόνο κατ’ όνομα είναι δημοσιογράφοι και, δεύτερον, ποτέ δεν βρίσκονται στη θέση να ζητήσουν συγγνώμη, μια και ό,τι γράφουν είναι αυτό που θέλουν να διαβάσουν οι οπαδοί. Τους υπόλοιπους το θέμα της συγγνώμης δεν τους ενδιαφέρει. Διότι αν, για παράδειγμα, γράψω ότι ο Μπάγεβιτς υπέγραψε στον Ολυμπιακό και δεν γίνει, ούτε η αξιοπιστία της εφημερίδας θα αποκατασταθεί με τη συγγνώμη του Πανούτσου ούτε στο φινάλε οι τσοχοχελάκηδες είναι παπάδες για να δίνουν συγχώρεση. Ενα «με τις μαλακίες που γράφεις γίναμε ρεζίλι» είναι αρκετό. Οπως και ένα χαρτόκουτο για να αδειάσω το γραφείο. Το ίδιο, φυσικά, ισχύει με τους αναγνώστες. Γιατί να τους ζητήσεις συγγνώμη; Για να μη σταματήσουν να αγοράζουν την εφημερίδα; Για μένα η μόνη δημοσιογραφική συγγνώμη που υπάρχει είναι η επανόρθωση σε κάτι που γράφτηκε και αφορά πρόσωπα και όχι ομάδες και λαούς.

Επίσης, πρέπει να γράψω ότι δηλώσεις σε sites ομάδων, όπως του Γκαρσία και του Κόκε, δεν μου λένε και πολλά. Εχει υπογράψει ο Γκαρσία; Βγάλ' τον στις κάμερες να το πει, να το ευχαριστηθεί η ψυχή όλων. Το άλλο, όμως, «το δήλωσε στο site του συλλόγου», πάντα έχει αυτό που θέλει ο σύλλογος να έχει πει ο παίκτης. Οι δηλώσεις τέτοιου τύπου, «δεσμεύτηκε να υπογράψει», είναι πολύ βολικές. Διότι έτσι και ο παίκτης δεν υπογράψει, η ομάδα έχει μετά να λέει: «Κοίτα ο προδότης, που μας είχε διαβεβαιώσει ότι θα ανανεώσει το συμβόλαιό του και μετά μας έριξε…».

Από δηλώσεις παικτών σε sites ομάδων, κέφι να υπάρχει να διαβάζεις και να γελάς. Για παράδειγμα, το blog του Ταμαντανί Ενσαλίβα στο www.aekfc.gr, που κάποιος ντεμοτέχνης σκέφτηκε ότι είναι ωραία ιδέα να καταγράφεται η πορεία ενός νέου παίκτη στους Θρακομακεδόνες, όπου οι βετεράνοι μεταφέρουν τις μπάλες και εκπαιδεύουν τους πιτσιρικάδες. Μόνο που έμεινε από θέματα τον Οκτώβριο και από τότε το blog αργεί. Το ίδιο και οι αυθόρμητες δηλώσεις παικτών του Ολυμπιακού που έκαναν κουτσουκέλες. Που οι επιρροές του Σάββα Θεοδωρίδη στο πνεύμα και τη γραφή των αλλοδαπών παικτών ήταν τόσο προφανείς, που ο Γιάγια Τουρέ στον μόνο που δεν είχε αναφερθεί ήταν στον Δαρίβα και τον κυρ-Ηλία τον Ρωσσίδη.

Επειδή, λοιπόν, το θέμα έχει πάει στην ποδοσφαιρική εθιμοτυπία και το σαβουάρ βιβρ, να αναφέρω ότι από άποψης συμπεριφοράς, αν ο Παναθηναϊκός δεν ενημέρωσε τον Αρη ότι ενδιαφέρεται για τον προπονητή του, κακώς το έπραξε. Συνέταιροι είναι όλοι μαζί στη Σούπερ Λίγκα και η εταιρική ευγένεια επιβάλλει ο Γιάννης Βαρδινογιάννης να έλεγε στον Σκόρδα: «Λάμπρο, μετά το τέλος των αγώνων λέμε να τον καμακώσουμε τον δικό σας». Από την άλλη, όμως, σε θέματα τακτ και εθιμοτυπίας και η διοίκηση του Αρη δεν μπορεί να είναι μιμόζες. Οταν τα χρέη της ομάδας διαγράφηκαν με το 44, η διοίκηση δεν είχε πληρώσει τα δεδουλευμένα των ποδοσφαιριστών της, που τελικά εξοφλήθηκαν από τον Γιώργο Ορφανό. Τότε δεν θυμάμαι τη διοίκηση του Αρη να ωρύεται για την υποχρέωση του Τύπου να καταδικάζει τέτοιες συμπεριφορές. Φυσικά, η διοίκηση του Αρη βάσει του νόμου δεν είχε υποχρέωση να τα πληρώσει. Οπως και ο Παναθηναϊκός βάσει του νόμου δεν είχε υποχρέωση να ζητήσει την άδεια του Αρη για να μιλήσει με τον Μπάγεβιτς.

Αυτά, όμως, περί τακτ, ευγένειας και υποχρεώσεων είναι μετρημένα κουκιά. Το λάθος πάντα το έχουν οι άλλοι. Αλλα είναι τα μυστήρια, όπως ότι ο Τάκης Λεμονής πρέπει να έχει σπουδάσει καλλιγραφία στο Αγιον Ορος. Διότι αυτό το «ιδιόχειρο σημείωμα» που δημοσιεύσαμε στη χθεσινή «SportDay», εκτός της ποιητικής αξίας του, είναι αξιοθαύμαστο για τη σταθερή καλλιγραφία του. Μοναχός από αυτούς που κάθονταν και έγραφαν την Αγία Γραφή σε έναν κόκκο ρυζιού εικονογραφημένη και με διαφημίσεις δεν θα κατάφερνε να γράψει πανομοιότυπα τα γράμματα, όπως ο Λεμονής.


Οσο για το κομμάτι που ο Λεμονής λέει ότι ο Ολυμπιακός δεν είχε πρόβλημα φυσικής κατάστασης στην Ευρώπη, κανένας δεν το είχε αμφισβητήσει. Το εντυπωσιακό ήταν η διαφορά ανάμεσα στην απόδοση στην Ευρώπη και την Ελλάδα, που στην πρώτη ο Ολυμπιακός ανέβαινε στο τέλος και στη δεύτερη μετά το '60 εξαφανιζόταν. Το θέμα είναι πραγματικό και δεν σχετίζεται με την ήττα από την ΑΕΚ, διότι ο Λεμονής έφυγε πιο πριν και κυρίως μαζί με το τιμ στήριξης της ομάδας.