Χωρίς σέντερ και Βασιλόπουλο δεν υπάρχει Ολυμπιακός...

Αυτή τη στιγμή στην ομάδα μπάσκετ του Ολυμπιακού συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο με ό,τι έγινε πριν από λίγους μήνες –αμέσως μετά την αλλαγή τεχνικής ηγεσίας: ο Παναγιώτης Γιαννάκης κινδυνεύει να χάσει την εμπιστοσύνη φιλάθλων, διοίκησης και παικτών που τόσο γρήγορα κέρδισε από τη στιγμή που πάτησε το πόδι του στο Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας.

Αιτία, το ότι ο Ολυμπιακός, αυτός ο ίδιος που, έπειτα από μια απίστευτη σε ταχύτητα μεταμόρφωση, νίκησε εκτός έδρας Μακάμπι, Ζαλγκίρις και ΤΣΣΚΑ (δηλαδή και τους δύο μετέπειτα φιναλίστ της Ευρωλίγκας), φθάνοντας μισό βήμα από το φάιναλ φορ, τώρα δεν είναι σε θέση να πάρει μια καθαρή πρόκριση με αντίπαλο το Μαρούσι, για τον αποκλεισμό του οποίου θα χρειαστεί πέμπτο ματς!

Ομως, περισσότερο και από τα αποτελέσματα (μία ήττα στην παράταση και άλλη μία με κατεβασμένα χέρια...), στον κόσμο του Ολυμπιακού προκαλεί ανησυχία ο τρόπος που παίζει η ομάδα –ειδικά στο... αφιλόξενο περιβάλλον του γηπέδου Αγίου Θωμά. Μάλιστα, ειδικά προχθές, οι «ερυθρόλευκοι» παρουσίασαν το χειρότερο αγωνιστικό τους πρόσωπο από την ημέρα που ανέλαβε ο Γιαννάκης.

Οπως αντιλαμβάνεται κανείς, το πρόβλημα δεν είναι αν ο Ολυμπιακός θα υπερισχύσει τελικά του Αμαρουσίου ώστε να πάει στον τελικό. Οχι. Το πρόβλημα είναι ότι ακόμα κι αν, όπως προβλέπεται, κάνει το 3-2 και προκριθεί, στην κατάσταση που παρουσιάζεται σήμερα δεν δείχνει ικανός να απειλήσει τον πρωταθλητή Παναθηναϊκό, παρ' ότι αυτός ο τελευταίος σε κανένα σημείο της αγωνιστικής περιόδου δεν επιβεβαίωσε τις προσδοκίες που δημιούργησε με την πολυτελή του στελέχωση και την όλη του εμπειρία ως ομάδα.

Και το χειρότερο για τον Ολυμπιακό και τον Γιαννάκη είναι ότι όλο αυτό το διάστημα είχε δημιουργηθεί η εντύπωση ότι κάτι θα μπορούσε να αλλάξει στον τελικό των πλέι οφ και οι «ερυθρόλευκοι», που έχουν να δουν τίτλο από το 1997, θα έπαιρναν την κατάσταση στα χέρια τους.

Εκτός από τις σπουδαίες εμφανίσεις στην Ευρωλίγκα, ρόλο στη δημιουργία τόσο μεγάλων προσδοκιών έπαιξε και η επιστροφή του Σχορτσιανίτη, που όμως μέχρι στιγμής δεν έχει κάνει τη διαφορά. Αντίθετα, κάποιες δυσμενείς συγκυρίες μπορεί να πει κανείς ότι αποσυντόνισαν την ομάδα, με αποτέλεσμα τη δραματική αλλαγή σκηνικού στην οποία αναφέρομαι από την αρχή της ανάλυσης.

Σημαντικότερη αρνητική συγκυρία είναι ο τραυματισμός του Βασιλόπουλου σε μια περίοδο που ο διεθνής παίκτης είχε αποδείξει σε όλους ότι αποτελεί το βαρύ σασί της ομάδας. Χωρίς αυτόν ο Ολυμπιακό χάνει τεράστιο μέρος από τη δύναμή του και ειδικότερα στην άμυνα ουσιαστικά παύει να υπάρχει, γεγονός που δημιουργεί εικόνα διάλυσης, μια και σ' αυτόν ακριβώς τον τομέα ο Παναγιώτης Γιαννάκης είχε επενδύσει όλες του τις φιλοδοξίες για το νέο πρόσωπο του Ολυμπιακού.

Ομάδα του Γιαννάκη λοιπόν, από τη μία χωρίς καλή άμυνα και από την άλλη χωρίς σέντερ φορ πάνω στον οποίο θα στηριχθεί το επιθετικό παιχνίδι, είναι αδύνατο να λειτουργήσει αποτελεσματικά, γιατί ακριβώς σ' αυτά τα δύο σημεία στηρίζεται το μεγαλύτερο μέρος της φιλοσοφίας του προπονητή.

Και εντάξει, ο Βασιλόπουλος, που εκτός απ' όλα τ' άλλα είναι ταυτόχρονα και τέρας θέλησης, πιθανότατα θα καλύψει το χαμένο έδαφος και θα εμφανιστεί σχεδόν έτοιμος στον τελικό. Με τον ψηλό, όμως, τι γίνεται; Ο Σχορτσιανίτης, η επιστροφή του οποίου είχε ανησυχήσει το «πράσινο» στρατόπεδο, θέλει χρόνο και πολλή δουλειά για να βρει πατήματα, έκρηξη, αντοχή και επαφή με το καλάθι. Γεγονός που σε συνδυασμό με τον τραυματισμό του Τσακαλίδη αφήνει ουσιαστικά τον Ολυμπιακό χωρίς ψηλό μέσα στη ρακέτα.

Αντιλαμβάνεται, λοιπόν, κανείς ότι οι «ερυθρόλευκοι» βρίσκονται σε κατάσταση έκτατης ανάγκης, πράγμα που μπορεί να μην αναμενόταν μετά την τρομερή ανάκαμψη του Μαρτίου, αλλά επί της ουσίας στηρίζεται στις βαθύτερες λογικές που διέπουν τη λειτουργία μιας ομάδας και τελικά καθορίζουν και την τύχη της.

Ποιες είναι αυτές οι λογικές; Κατ' αρχάς, ο τρόπος στελέχωσης, το γενικότερο αγωνιστικό πλάνο, η πειθαρχία και η ένταση στις προπονήσεις, η ατμόσφαιρα των αποδυτηρίων και άλλα πολλά... Ο Γιαννάκης όταν πήγε στον Ολυμπιακό παρέλαβε χάος και δούλεψε πολύ σκληρά για να αλλάξει τα πράγματα. Προσωρινά, τα αποτελέσματα ήταν εκπληκτικά, αλλά στην πορεία τα προβλήματα ξαναβγήκαν με άλλον τρόπο στην επιφάνεια, χωρίς να φταίει γι' αυτό ο προπονητής.

Τι μπορεί να κάνει δηλαδή, όχι ο Γιαννάκης, αλλά ο καλύτερος προπονητής του κόσμου, με τον Γουντς, ο οποίος έχει απίστευτο ταλέντο, αλλά δεν παίζει άμυνα και η ψυχολογία του εξαρτάται από το πώς θα πάει το πρώτο του σουτ στον αγώνα;

Αντίθετα, με τον Γκριρ ο Γιαννάκης έκανε αυτό που μπορούσε και έπρεπε να κάνει. Του πήρε την μπάλα από τα χέρια, μείωσε έτσι τις κακές του επιλογές, έβαλε όλη την ομάδα στο παιχνίδι και ταυτόχρονα δεν έχασε σε σκορ. Απέμεινε η άμυνα, αλλά αν τον άλλαζε και σ' αυτόν τον τομέα, τότε δεν θα μιλάγαμε για τον Γκριρ, αλλά για κάποιον άλλο παίκτη.

Ενα άλλο θέμα ήταν ο Τζάκσον. Καλός επιθετικός, ανύπαρκτος αμυντικός και ταυτόχρονα παίκτης που κοίταζε τον εαυτό του, όχι την ομάδα. Ο Γιαννάκης τον έδιωξε και η απόφασή του δικαιώθηκε αμέσως. Τώρα όμως, χωρίς Τσακαλίδη και με τον «Σόφο» ανέτοιμο, μάλλον θα τον χρειαζόταν, έστω και ως μια μονάδα παραπάνω, σίγουρα πιο υπολογίσιμη από τον Μαυροκεφαλίδη.

Μαύρη τρύπα του Ολυμπιακού ο Μασιγιάουσκας. Είναι καιρός τώρα που δεν παίζει. Αλλά και όταν έπαιζε ήταν για τα θηρία. Και να σκεφθεί κανείς ότι είναι ο πιο ακριβοπληρωμένος και αποκτήθηκε για να γίνει ο ηγέτης της ομάδας! Επιτυχία 100%...

Με βάση όλ' αυτά, το θέμα Ολυμπιακός - Γιαννάκης τίθεται στην αυτονόητη βάση του: αφού ο προπονητής είχε παίκτες που διάλεξε άλλος, τι μπορεί να κάνει; Η αλήθεια είναι, πάντως, ότι έκανε και μάλιστα πολλά. Απλώς αυτά τα θαύματα, που βασίζονται στην αλλαγή του κλίματος, τη σκληρή δουλειά και την προσωπικότητα του προπονητή, κρατάνε όσο το επιτρέπουν οι συγκυρίες, ακριβώς επειδή δεν πατάνε σε γερές βάσεις.

Αυτή τη στιγμή, λοιπόν, η κατάσταση στον Ολυμπιακό έχει στραβώσει. Για όλους τους λόγους που παραθέσαμε πιο πριν και ίσως για κάποιους ακόμα, με μικρότερη όμως σημασία. Ανεξάρτητα, πάντως, από το πώς θα τελειώσει η χρονιά, οι «ερυθρόλευκοι» δεν πρέπει να αποφασίσουν με βάση τις τελευταίες εντυπώσεις.
Διότι αυτό έκαναν τα προηγούμενα χρόνια και το πλήρωσαν πολύ ακριβά.