Η συνήθεια που έγινε λατρεία

Eιλικρινά, έχω βαρεθεί εδώ και τόσα χρόνια το ίδιο θέαμα: τον «Τζόλε» να σηκώνει «κούπες», τον Πειραιά φωταγωγημένο, τα βεγγαλικά, τους πανηγυρισμούς, τα πρωτοσέλιδα των «κόκκινων» εφημερίδων να ανταγωνίζονται το ένα το άλλο σε επίπεδα τεστοστερόνης και ποιο τον έχει πιο μεγάλο (τον τίτλο). Νόμιζα ότι φέτος θα γλίτωνα κι από τις επινίκιες κορόνες του Σάββα Θεοδωρίδη, αλλά μια και επανέκαμψε στο τέλος της χρονιάς ως Γενικός Εμψυχωτής, επανέκαμψαν και οι κορόνες περί αντιπάλων που σηκώνουν κούπες με καφέ... Αν είχα όρεξη, θα του απαντούσα ανάλογα, ότι όπως εμάς μας λένε τον καφέ, στον Ολυμπιακό ρίχνουν τα χαρτιά. Αλλά δεν το κάνω και τον αφήνω να πανηγυρίσει με όλη του την καρδιά. Ούτως ή άλλως, σε αντίθεση με το πρωτάθλημα, το Κύπελλο δεν έχει ούτε μια τόσο μικρή σκιά. Και ο Ολυμπιακός το πήρε με το σπαθί του.

Αλλωστε, τις «κούπες» δεν τις κερδίζουν οι Γενικοί Εμψυχωτές ή οι Τεχνικοί Σβερκοπιάστηδες –όρος κατοχυρωμένος από τον Τάσο Μητρόπουλο, όταν σβέρκωνε τον Ζάχοβιτς. Επιτελούν κι αυτοί το σημαντικό έργο τους, αλλά είναι συμπληρωματικά κομμάτια σε μια γερή κατασκευή και όχι τα βασικά. Σε έναν Ολυμπιακό κουρασμένο και κορεσμένο, που είχε πανηγυρίσει το πρωτάθλημα περίπου ένα μήνα πριν κι έπρεπε να βρει τον τρόπο κάπως να τσουλήσουν αυτές οι άχαρες μέρες χωρίς επίσημες αγωνιστικές υποχρεώσεις μέχρι τον τελικό Κυπέλλου, με τους διεθνείς να ξέρουν ότι τους περιμένει η ταλαιπωρία του Euro, με τα μαγαζιά της παραλιακής να τους καλούν κοντά τους σαν τις Σειρήνες τον Οδυσσέα (που κι αυτός ο παμμέγιστος αναγκάστηκε να δεθεί εθελοντικά για να μην απατήσει το στεφάνι του...), τα πράγματα έμοιαζαν σκούρα. Ηταν κι ο Μπάγεβιτς αντίπαλος, με τα δικά του κίνητρα, ήταν κι ένα σωρό παίκτες του Αρη που ήξεραν ότι δεν θα τους δίνεται κάθε χρόνο η ευκαιρία να διεκδικούν έναν τίτλο, βάλτε και το ότι η ομάδα δεν είχε προλάβει να σκουριάσει, μια και συμμετείχε στα απαστράπτοντα πλέι οφ, όλα αυτά έκαναν τους ειδικούς και τους ανειδίκευτους να χρίζουν φαβορί τον Αρη, που στο κάτω κάτω έπαιζε και στην πόλη του. Κάτι τέτοια έβλεπε και άκουγε ο Σωκράτης Κόκκαλης και έκανε την εθιμοτυπική, μανουριασμένη επίσκεψή του στου Ρέντη –η συνήθεια που έγινε λατρεία, που λέμε– για να σφίξει τα ζωνάρια και να κόψει τις μπουζουκότσαρκες μερικών μερικών.

Ομως ακόμα κι ο πρόεδρος δεν χρειάστηκε αυτή τη φορά να μπει στη διαδικασία του έξτρα πριμ για να τονώσει τσέπες, άρα και ηθικό. Αντ' αυτού ευχήθηκε «καλό καλοκαίρι», που στη λιμανίσια διάλεκτο για τους γνώστες σημαίνει «κερδίστε για να έχετε καλό καλοκαίρι». Οι παίκτες το έπιασαν το υπονοούμενο και αποφάσισαν ότι για 90 παλιολεπτά δεν αξίζει να χαραμίσεις ούτε τις διακοπές σου, ούτε την ηρεμία σου, ούτε το ποδοσφαιρικό μέλλον σου. Και έδειξαν στο γήπεδο αυτό που φώναζαν όλη τη χρονιά: ότι από τον Αρη είναι καλύτερη ομάδα. Πιο έμπειρη. Με λίγους αλλά αποτελεσματικούς αυτοματισμούς: σέντρα Γκαλέτι, κεφαλιά Ντάρκο και αντίο. Με συγκεκριμένη λογική στο παιχνίδι –βαρετή, προβλέψιμη ή οτιδήποτε άλλο, δεν παύει να είναι αποτελεσματική. Οσοι έλεγαν «φαβορί ο Αρης» περισσότερο επιθυμούσαν να το πάρει, παρά τους προέκυπτε με βάση τα στοιχεία. Ευσεβής πόθος ήταν και όχι σοβαρή αντικειμενική ανάλυση. Από πότε αυτός που το θέλει πιο πολύ το κατακτά κιόλας με το έτσι θέλω; Για να 'χουμε καλό ρώτημα, πόσα παιχνίδια στην Ελλάδα τα οποία πραγματικά έπρεπε να κερδίσει ο Ολυμπιακός τελικά τα έχασε, είτε με το καλό είτε με το άγριο; Ελάχιστα, μετρημένα στα δάχτυλα του ενός χεριού, αν μάλιστα έχεις χάσει δύο σε τροχαίο.

ΥΓ.: Είναι τουλάχιστον κρίμα ένα παιδί που καλά καλά δεν έχει εικοσαρίσει να αποκτά κακές συνήθειες πιο βλαβερές κι από το κάπνισμα, ειδικά όταν το ταλέντο δεν του λείπει. Δεν είναι μόνο ο τρόπος που πέφτει ο Μήτρογλου στη φάση του πέναλτι. Είναι κυρίως το χαροκαμμένο βλέμμα αμέσως μετά προς τον Κασναφέρη, με τα χέρια ελαφρώς ανοικτά σε ποζισιόν απόλυτης απόγνωσης. Ωραία ξεκίνησε ο μικρός, μολύνθηκε αμέσως από τον ιό. Σκεφτείτε τον σε τρία-τέσσερα χρόνια, που θα έχει τελειοποιήσει και την τεχνική...