Tαλέντα εξωτερικής κατανάλωσης

Ο Αργεντινός Λουίς Σκόλα των Ρόκετς επελέγη στην καλύτερη πεντάδα των «ρούκι» του ΝΒΑ. Το όνομά του εμφανίστηκε σε 53 από τα 58 ψηφοδέλτια. Στην αναπληρωματική πεντάδα των πρωτάρηδων συναντάμε άλλο ένα γνώριμο όνομα: Χουάν Κάρλος Ναβάρο, Μέμφις Γκρίζλις. Για τον Σκόλα ελάχιστοι αμφέβαλλαν. Το ώριμο, σοβαρό και πολυδιάστατο παιχνίδι του ήταν εξαρχής εχέγγυο επιτυχίας στο ΝΒΑ. Οι μόνοι που δεν τον πίστεψαν είναι οι Σπερς. Εδωσαν τα δικαιώματά του στο Χιούστον έναντι πινακίου φακής και τώρα μετανιώνουν πικρά.

Η πρόοδος του Ναβάρο όμως αποτελεί έκπληξη. Ο Καταλανός είναι ικανότατος σκόρερ, καλός πασέρ και γρήγορος σαν τον άνεμο. Αλλά το κορμί του μοιάζει ελαφρύ σαν φτερό, η δε αμυντική επίδοσή του τον αφήνει μετεξεταστέο, ακόμα και για τα δεδομένα της Ευρώπης. Κι όμως, ο Ναβάρο πέτυχε (10,3 πόντους μ.ό.) εκεί όπου ο Βασίλης Σπανούλης απέτυχε. Ποιος από τους δύο είναι καλύτερος παίκτης; Ασφαλώς ο δικός μας.

Ο Ναβάρο όμως έδωσε στους Γκρίζλις κάτι που για τον Σπανούλη του ΝΒΑ έμεινε νεκρό γράμμα, το μακρινό σουτ. Μολονότι το τρίποντο δεν ήταν η σπεσιαλιτέ του όσο αγωνιζόταν στην Μπαρτσελόνα, τα δεδομένα άλλαξαν στην απέναντι άκρη του Ατλαντικού.

Ο «La Bomba» δούλεψε το σουτ του, βελτίωσε τα ποσοστά του (156/432 τρίπ. από τα 7,25 μ.), χρησιμοποίησε το κοφτερό μυαλό του και τη σπιρτάδα του για να ελευθερώνεται και μετέτρεψε τις καίριες τοποθετήσεις του σε φαρμακερά τρίποντα. Η κλασική κίνησή του, αυτό το σουτάκι εν κινήσει με το ένα χέρι από τα 3-4 μέτρα («floater» το λένε στις ΗΠΑ), πέρασε σε δεύτερο πλάνο, αφού στο ΝΒΑ πέφτει το ξύλο της αρκούδας μέσα στις ρακέτες και οι μπλοκέρ δεν αστειεύονται.
Ο Ναβάρο πέτυχε περισσότερα τρίποντα, παρά δίποντα. Εζησε και δύσκολες βραδιές, στις οποίες τα μακρινά του σουτ έβρισκαν σίδερο. Τα σκαμπανεβάσματα ήταν στην ημερήσια διάταξη για τον συμπαθή Ισπανό: πότε έβαζε 28 πόντους, πότε έμενε στο μηδέν. Η ευρωπαϊκή μπασκετική παιδεία του, όμως, του επέτρεψε να συνεισφέρει σε άλλους τομείς, όπως η οργάνωση του παιχνιδιού, τα κλεψίματα και τα ριμπάουντ. Η μέτρια φετινή φουρνιά των «ρούκις» τον βοήθησε να βγει στον αφρό πιο εύκολα.

Σε αντίθεση με τον Σπανούλη, ο Ναβάρο ευτύχησε να παίξει σε μία ομάδα που χρειαζόταν τη βοήθειά του και του έδωσε 25 λεπτά μέσης συμμετοχής. Ο ίδιος έδειξε ταπεινοφροσύνη και κυρίως υπομονή. Ο δικός μας «Μπίλι» παραιτήθηκε της προσπάθειας πριν καλά καλά ολοκληρωθεί η πρώτη σεζόν του. Η οφθαλμοφανής βελτίωση του Σπανούλη με κάνει να πιστεύω ότι η απόφασή του να επιστρέψει ήταν βεβιασμένη και ενδεχομένως αδικαιολόγητη, από τη στιγμή μάλιστα που του άνοιξαν την πόρτα τους οι κορυφαίοι Σπερς. Αλλά ας μη λέμε τα ίδια και τα ίδια. Μεγάλο παιδί είναι ο Βασίλης, οπότε φέρει την ευθύνη των επιλογών του.

Ο επόμενος Ελληνας που θα δοκιμάσει την τύχη του θα είναι προφανώς ο Κώστας Κουφός. Εύχομαι ολόψυχα να τα καταφέρει και να βάλει, επιτέλους, τη χώρα μας στον χάρτη του ΝΒΑ. Ας μην αποδειχθεί και αυτός ταλέντο εσωτερικής κατανάλωσης.