Η επιβράβευση και η κεκτημένη ταχύτητα

Το ματς της Πάτρας ήταν μια κλασική αναμέτρηση του Δαβίδ με τον Γολιάθ όπου όμως, αντίθετα από αυτό που αναφέρει η Βίβλος, ο Γολιάθ έκανε επίδειξη δύναμης. Ο τότε προπονητής του Ολυμπιακού, Ντούσαν Μπάγεβιτς, παρ' ότι με τη βαλίτσα στο χέρι μια και είχε αποφασίσει να φύγει πριν από τον τελικό, έκανε μια σοφή διαχείριση του αγώνα, ποντάροντας στην κλάση των παικτών του. Κράτησε εκτός αρχικής ενδεκάδας τον Ζιοβάνι και τον Καστίγιο, άφησε τον Αρη να τρέξει και να κουραστεί για ένα ημίχρονο, κι όταν είδε την κόπωσή του, έριξε τους δύο Λατινοαμερικανούς στο γήπεδο κι έστειλε μαζί τους τον «Ρίμπο» στην επίθεση. Ο Αρης, που στο 0-0 είχε χάσει δύο μεγάλες ευκαιρίες, μετά το πρώτο γκολ κατέρρευσε, καταλαβαίνοντας ότι σε μια τόσο καταραμένη χρονιά όσο ήταν εκείνη δεν υπήρχαν περιθώρια για θαύματα.

Ποιότητα
Τότε είχε μετρήσει καθοριστικά η διαφορά αυτοπεποίθησης των δύο ομάδων – πέρα και από τη δεδομένη διαφορά ποιότητας. Ο Ολυμπιακός είχε στον πάγκο τον Ζιοβάνι και τον Καστίγιο κι ο Αρης βασικό τον Μίμη τον Μπενίσκο, που είχε κάνει ένα ηρωικό ματς. Ο Ολυμπιακός είχε σιγουριά – τόσο μεγάλη μάλιστα, που ήταν το μοναδικό του πρόβλημα, γιατί καμιά φορά η υπέρμετρη σιγουριά γίνεται αλαζονεία και η αλαζονεία τιμωρείται. Σήμερα οι δύο ομάδες έχουν πολύ μικρότερες διαφορές. Αλλωστε και οι δύο φτάνουν στον τελικό κουβαλώντας τίτλους: ο Ολυμπιακός αυτόν του πρωταθλητή κι ο Αρης τον άτυπο τίτλο της ομάδας που έπαιξε φέτος το πιο στρωτό ποδόσφαιρο. Σήμερα ο Αρης θα πρέπει να πείσει ότι τα καλά λόγια που τον συνοδεύουν δεν είναι υπερβολές με αντίπαλο τον Ολυμπιακό, που για καλά λόγια δεν ενδιαφέρεται, αλλά μαζεύει «κούπες»!

Κάλυψη
Κεντρικό πρόσωπο στην αθλητική παραφιλολογία της κάλυψης του ματς είναι φυσικά ο Ντούσαν Μπάγεβιτς. Οταν ο Ντούσαν είχε απαντήσει θετικά στην πρόταση του Λάμπρου Σκόρδα και είχε αναλάβει το περασμένο Σεπτέμβριο τον Αρη, αναρωτιόμουν ποιο μπορεί να είναι το κέρδος του «πρίγκιπα». Καθώς η σεζόν ολοκληρώνεται, γίνεται κατανοητό ότι τελικά το μεγάλο ρίσκο το πήρε ο πρόεδρος του Αρη, κυρίως γιατί μαζί με τον Ντούσαν «φορτώθηκε» την αύρα και την ιστορία του προπονητή. Αν ο Μπάγεβιτς δεν αποδεικνύονταν η κατάλληλη λύση, ο Σκόρδας θα έβρισκε ελάχιστους έτοιμους να ακούσουν την όποια εκδοχή του δίκιου του: η διοίκηση του Αρη έτσι κι αλλιώς κόσμο εκτός ομάδας που να τη συμπονεί σπανίως βρίσκει – ο Ντούσαν αντιθέτως χαίρει μιας τεράστιας αναγνώρισης. Ο Μπάγεβιτς (που δεν έχει να αποδείξει τίποτα) έπρεπε να ηγηθεί μιας ομάδας που έχει να αποδείξει πολλά: η πιθανότητα ενός διχασμού στον κόσμο του Αρη ήταν τεράστια.

Ζιζάνια
Κι όμως, η συνεργασία λειτούργησε όχι γιατί ο Μπάγεβιτς άλλαξε, αλλά γιατί υπήρξε στη Θεσσαλονίκη μια συντεταγμένη θετική αντιμετώπισή του. Πάνω σ' αυτή την αποδοχή ο Ντούσαν έχτισε τελικά μια καλή ομάδα, γιατί στις αποτυχίες κανείς δεν τόλμησε να σπείρει ζιζάνια μεταξύ των οπαδών ή των ποδοσφαιριστών μιλώντας για «λάθη», «παθητική νοοτροπία», «μη δημιουργικό ποδόσφαιρο» και τέτοιες άλλες κουταμάρες. Ο Αρης, (ως διοίκηση, περιβάλλον, ομάδα) έδωσε στον Μπάγεβιτς τη δυνατότητα να λειτουργήσει ηγετικά, ξεπερνώντας τις όποιες ανασφάλειές του: έπειτα από χρόνια ο προπονητής βρήκε συνθήκες που θύμιζαν τις ανάλογες που είχε τη δεκαετία του '90 στην ΑΕΚ. Αλίμονο αν με όλα αυτά δεν κατάφερνε να διαχειρισθεί σωστά τη σεζόν! Η ηρεμία με την οποία δούλεψε είχε ως αποτέλεσμα και το καλό ποδόσφαιρο που έπαιξε η ομάδα του Αρη. Τα δε αποτελέσματα, αν και δεν ήταν άσχημα, με βάση τη δυναμική του Αρη και την αξία των παικτών του θα μπορούσαν να είναι και καλύτερα.

Επιβράβευση
Αν ο Αρης κατακτήσει το Κύπελλο, θα επιβραβευθεί κυρίως για τα όσα η διοίκηση έκανε μέσα στη σεζόν: για τη στήριξη του προπονητή, τη σοβαρότητα, τη μεθοδικότητα. Ολα αυτά είναι δύσκολα πράγματα στο ελληνικό ποδόσφαιρο. Γι' αυτό, παραδοξολογώντας, λέω ότι ο Ολυμπιακός είναι κι απόψε φαβορί: δεν χρειάζεται να κάνει τίποτα από όλα αυτά για να νικήσει! Του φτάνει απόψε απλώς ένα καλό ματς…

Χαλάρωση
Η ερώτηση που ακούω είναι αν ο Ολυμπιακός, έπειτα από ένα μήνα απραξίας, μπορεί να παίξει καλά. Φυσικά και μπορεί. Για την ακρίβεια μπορεί να το κάνει μόνο επειδή μεσολάβησε αυτός ο μήνας της χαλάρωσης. Πιστεύω ότι, αν ο Ολυμπιακός έπαιζε τον τελικό μια εβδομάδα μετά το ματς με τον Ηρακλή, θα τον έχανε: η ομάδα του ήταν πιεσμένη και κουρασμένη και τα ματς που κέρδισε στο τέλος της σεζόν ή τα κέρδισε με την ψυχή στο στόμα (βλέπε Λάρισα) ή γιατί οι αντίπαλοί του (Ξάνθη, Ηρακλής κτλ) ήταν ήδη σε διακοπές– ο Αρης θα τον περίμενε με το μαχαίρι στα δόντια.

Απραξία
Σήμερα οι παίκτες του Ολυμπιακού θα εμφανιστούν ξεκούραστοι. Εχουν ξεδώσει, έχουν ηρεμήσει, έχουν χαρεί. Το μόνο που πρέπει να κάνουν είναι ένα καλό ματς. Δύσκολο να το περιμένεις ύστερα από ένα μήνα απραξίας, όχι απίθανο όμως όταν μιλάμε για τον Ολυμπιακό, η κεκτημένη ταχύτητα του οποίου είναι δεδομένη. Λίγες ώρες πριν να ξεκινήσει ο τελικός λέω ότι ο Αρης για να κερδίσει το τρόπαιο πρέπει να παίξει πολύ καλά. Ο Ολυμπιακός μπορεί να κερδίσει και χωρίς να λάμψει με την απόδοσή του: το έκανε στο πρωτάθλημα σχεδόν ένα χρόνο τώρα…

Κουκούτσια
Γιατί οι μεγαλομέτοχοι των ομάδων προσλαμβάνουν διαιτητές για επιτελικές διοικητικές θέσεις; Πέρα από υποκρισίες, ο πρώτος λόγος είναι πασιφανής: σε ένα πρωτάθλημα όπου το 30% των παιχνιδιών έληξε με 1-0 το να έχεις μια καλή διαιτητική αντιμετώπιση σημαίνει ότι βρίσκεσαι κοντά στη διάκριση – παντού γίνονται λάθη, μόνο όμως στην Ελλάδα ένα διαιτητικό λάθος μπορεί να είναι τόσο καθοριστικό. Ο διαιτητής–παράγοντας σου εξασφαλίζει πρώτα από όλα την καλή διάθεση των συναδέλφων του.

Αν η ομάδα αδικηθεί, μπορεί άνετα να σηκώσει ένα τηλέφωνο και να μεταφέρει στον πρώην συνάδελφο (και πιθανόν και φίλο) τη δυσαρέσκεια των οπαδών, του μεγαλομετόχου, του προέδρου. Αν η ομάδα ευνοηθεί (κατά λάθος…), μπορεί χωρίς πρόβλημα να πει έναν καλό λόγο για τον διαιτητή σε αρχιδιαιτητές, παρατηρητές και λοιπούς (πάντοτε) φίλους: ενίοτε μπορεί να τους θυμίσει και τα δικά τους λάθη – στην Ελλάδα οι διαιτητές τα λάθη των άλλων διαιτητών δεν τα ξεχνάνε ποτέ! Περιττό να πω ότι οι διαιτητές είναι χρήσιμοι και στο νταραβέρι με τις άλλες ομάδες ή και την ομοσπονδία – έχουν σχεδόν παντού φίλους. Εχουν βέβαια και αρκετούς εχθρούς και σε μερικές περιπτώσεις το πράγμα μπορεί να γυρίσει μπούμερανγκ! Αλλά το ρίσκο υπάρχει παντού και αν δεν το πάρεις, δεν ξέρεις και το όποιο αποτέλεσμα.

Το μεγάλο πρόβλημα δεν είναι οι προσλήψεις διαιτητών – αν η Ελλάδα είναι ένα πολιτισμένο κράτος όπου πραγματοποιούνται έλεγχοι για την παρασκηνιακή παρεμβατικότητα των παραγόντων, κακώς γινόμαστε κακόπιστοι. Αν πάλι έλεγχοι δεν υπάρχουν, τότε σαφώς και το ζήτημα δεν είναι η στελέχωση των ΠΑΕ – αν έχεις τη δυνατότητα να επηρεάζεις ανθρώπους και αποτελέσματα, μπορείς να το κάνεις με ή χωρίς διαιτητές στο οργανόγραμμα. Το μεγάλο κακό είναι η απόλυτη σχεδόν απουσία διοικητικών στελεχών – κυρίως ανθρώπων με ικανότητες στη διαχείριση οι οποίοι δημιουργούν κέρδη μέσω μιας χρηστής διοίκησης. Στο ευρωπαϊκό ποδόσφαιρο οι μάνατζερ που αυτό το κατορθώνουν είναι τρομερά χρήσιμοι και πληρώνονται αδρά – στην Ελλάδα απλώς δεν υπάρχουν. Μέχρι να εμφανιστούν, ο ανταγωνισμός θα γίνεται μεταξύ προβληματικών εταιρειών για μια χούφτα κουκούτσια…