Ρέκβιεμ για τον «πετρελαιά»

Tώρα που με το καλό τελείωσαν τα πλέι οφ, λούτρινε αναγνώστη, τα οποία έμοιαζαν περισσότερο με το μαρτύριο της σταγόνας παρά με παιχνίδια, μπορούμε να επικεντρωθούμε σε πιο σοβαρά ζητήματα, όπως είναι ο σημερινός τελικός Kυπέλλου.

Oχι, λατρεμένε αναγνώστη, μη βιαστείς να πάρεις τον δρόμο του γυρισμού, νομίζοντας ότι σήμερα είναι Σάββατο και τσάμπα σηκώθηκες να πας στη δουλειά. Μιλώ πάντα βάσει του ημερολογίου του καλού μου Γιώργου Γεωργίου, ο οποίος, ως γνωστόν, προηγείται των γεγονότων. Γράφει ο καλός μου ο Γιώργος την Πέμπτη 15 Μαΐου: «Εν πάση περιπτώσει, εγώ το αυριανό παιχνίδι (σ.σ.: Αρης - ΟΣΦΠ ) προτιμώ να το βλέπω μόνο από αγωνιστικής πλευράς». Εκπληκτικό. Ο Γιώργος είναι τόσο μπροστά που μπορεί να ταξιδεύει στον χωροχρόνο και να βλέπει σαββατιάτικα παιχνίδια από την Παρασκευή...

Γι’ αυτό φυσικά, μπορώ να εμπιστευτώ άφοβα την κρίση του όσον αφορά το τι θα συμβεί στον τελικό: «Κατ' αρχήν είναι γνωστό ότι ο Γεωργίου είναι οπαδός της θεμελιώδους αρχής που διέπει γενικά τον αθλητισμό και ειδικά το ποδόσφαιρο. Ποιος είναι αυτός ο νόμος; Η φόρμα κερδίζει την κλάση». Θα ορκιζόμουν λόγω της αφήγησης σε τρίτο πρόσωπο ότι ο γλυκός Ιγνατίου προλογίζει τον Γεωργίου, όπως συμβαίνει στην παρουσίαση των βιβλίων επιφανών συγγραφέων. Σύντομα, όμως, κατάλαβα ότι μόνο μπροστά στο κλέος του Γιώργου μέχρι και οι θεμελιώδεις αρχές λυγίζουν και γίνονται νόμοι και ηρέμησα...

Συνεχίζει ο καλός μου: «Ετσι γίνεται πάντα. Εκτός αν είναι και η κλάση φορμαρισμένη». Για να οργανωθούμε λίγο, πιστέ μου αναγνώστη, καταλήγουμε στο συμπέρασμα ότι η φόρμα κερδίζει την κλάση, εκτός και αν η κλάση είναι φορμαρισμένη. Το τελευταίο διαβάζεται και αντίστροφα: εκτός αν είναι και η φόρμα κλασμέ...

Mon dieu, δεν μπορώ να το πω, κοκκινίζω…

Μέχρι στιγμής πάντως είμαστε σε καλό δρόμο: «Ερώτηση. Στο αυριανό παιχνίδι ποιος εκπροσωπεί την κλάση; Ο Ολυμπιακός. Ερώτηση δεύτερη. Είναι όμως φορμαρισμένος ο Ολυμπιακός; Καλά κρασιά τον Αύγουστο... Τον κώλο τους σέρνουν αυτή την εποχή οι "ερυθρόλευκοι"». Για να μην μπερδεύεσαι, βγάλε το τεφτέρι σου, λατρεμένε αναγνώστη, και κράτα σημειώσεις. Γράψε στον αριθμητή του κλάσματος ότι η κλάση του Ολυμπιακού δεν είναι φορμαρισμένη.

«Ομως έχει ένα χαρακτηριστικό όπλο (σ.σ.: ο ΟΣΦΠ). Οταν πρόκειται για "κούπα" και τρόπαιο, έχει την ικανότητα να συσπειρώνεται και να χαλυβδώνεται. Και με τον έναν ή τον άλλον τρόπο καταφέρνει στο τέλος και βγαίνει νικητής». Ανοίγεις τώρα μια παρένθεση και δίπλα στο «Η κλάση του ΟΣΦΠ δεν είναι φορμαρισμένη» προσθέτεις την ικανότητα της ομάδας να συσπειρώνεται στους τελικούς και να βγαίνει νικήτρια. Πρώτα ο Θεός, με τον αριθμητή τελειώσαμε...

Πάμε και στον παρονομαστή: «Ο Αρης δεν έχει την κλάση του Ολυμπιακού, όμως δείχνει να είναι φορμαρισμένος... Τεχνική ομάδα και ίσως η μόνη στην Ελλάδα με τόσους αυτοματισμούς στο παιχνίδι της». Ξεκινάμε, πολυαγαπημένε μου αναγνώστη, σημειώνοντας ότι η φόρμα του Αρη έχει κλάση. «Ομως, όπως και να το κάνουμε, είναι ακόμα λίγος ως ομάδα». Στη συνέχεια αφαιρείς από τη φόρμα του Αρη που έχει κλάση τα κιλά της φανέλας του που είναι ακόμη λίγα. Το δράμα κορυφώνεται, η αγωνία είναι στο κατακόρυφο. Ερχεται η στιγμή της λύτρωσης...

Ο Γιώργος, βάσει των παραπάνω, πρέπει να καταλήξει σε ένα συμπέρασμα για το τι πιστεύει ότι θα συμβεί στον τελικό: «Αν ο Σεργκούρα (σ.σ.: εκ του Σερ-Γκούρα, όπως λέμε σερ Αλεξ Φέργκιουσον) πιάσει στον ύπνο το φρεσκοέλληνα, ε τότε, κύριε Μπάγεβιτς, πήγαινε και πούλα καπότες στη Σόλωνος». Παρ' ότι ο στυλίστας μου ο Τιμολέος είναι ευτυχής με την προτροπή του Γιώργου προς τον Ντούσαν, εγώ αδυνατώ να βγάλω μια άκρη. Η διατριβή του Γιώργου δεν έχει φινάλε. Μονά-ζυγά μονόζυγα, που λέει κι ο Θωμάς ο φίλος του…

Για μια στιγμή σάστισα, γρήγορα όμως κατάλαβα. Ο Γιώργος, πρωτοπόρος όπως πάντα, αποφάσισε να εγκαινιάσει τη δική του «σχολή» αρθρογραφίας, η οποία έχει ως ίδιον το φινάλε των κειμένων να θυμίζει το «Kinder-έκπληξη». Με αυτόν τον τρόπο ο αναγνώστης γίνεται κοινωνός των σκέψεων του Γιώργου και καλείται στο τέλος να βρει τη λύση του μυστηρίου, που ο Γεωργίου ήδη γνωρίζει.

Πέραν του παιδευτικού χαρακτήρα της όλης διαδικασίας, αυτή η αμφίδρομη σχέση μεταξύ του συγγραφέα και του αναγνώστη έχει λυτρωτικό χαρακτήρα, αφού σφυρηλατεί τους δεσμούς τους σε τέτοιο βαθμό, ώστε να καταλήγουν στα όρια της εξάρτησης. Σατανικό...

Η απεξάρτηση απ’ τον χρυσό μου Γιώργο είναι μια ώρα δύσκολη, όμως το ιερό καθήκον με καλεί δίπλα στον Χρήστο Κοντό, ο οποίος ζει ένα δράμα. Μέσα σε λίγα χρόνια έχασε τον αγαπημένο του Αλμπέρτο Μαλεζάνι για δεύτερη φορά. «Κύριος με το κάπα κεφαλαίο. Από τους σπάνιους που πέρασαν τις Πύλες της Παιανίας. Ξεκίνησε με την ταμπέλα "πετρελαιάς" που του κόλλησαν στο κούτελο οι κάθε λογής αγαπητικοί (σ.σ.: τα πνευματικά δικαιώματα της λέξης ανήκουν στον λατρεμένο Τάκη Τσουκαλά) και έκανε όλη τη διαδρομή με την πλάτη κολλημένη στον τοίχο», γράφει.

Σνιφ, λυγμ, δάκρυσα. Συμπάσχω. Ο γλυκός μου Χρήστος ζει τη δικιά του «Ημέρα της μαρμότας»! Νομίζω ότι έχει γράψει το ίδιο κείμενο στο οποίο το μόνο που αλλάζει είναι η ταμπέλα των κακών αγαπητικών. Τότε έγραφε, «Παρμεζάνι», τώρα «πετρελαιάς», αλλά η αγάπη του για τον Ιταλό προπονητή έμεινε αναλλοίωτη στα βάθη των χρόνων κι αυτό μετράει…

«Δουλευταράς όσο λίγοι, με τις γνώσεις που απαιτείται να έχει κάθε σύγχρονος προπονητής, γύρω από οτιδήποτε μπορεί να επηρεάσει την πορεία της ομάδας του», γράφει. Ο Χρήστος δεν τον ξέχασε ποτέ τον Αλμπέρτο. Και τότε τα ίδια επιχειρήματα χρησιμοποιούσε για να τον στηρίξει. Ούτε κόμμα δεν άλλαξε ο καλός μου...

Ενώ σκεφτόμουν πόσο σταθεροί στα γούστα είναι κάποιοι άνθρωποι, διάβαζα την επόμενη παράγραφο: «Καλή τύχη στον Ζοσέ Πεσέιρο στη συνέχεια της καριέρας του και ελπίζω να μη μας κρατά κακία»! Καράμπα!

Μου έπεσε η εφημερίδα από τα χέρια! Μα τα χίλια γένια του Οντάριο, θα τρελαθώ. Ο Χρήστος τόση ώρα αναφερόταν στον Ζοσέ και όχι στον Μαλεζάνι! Αν και νιώθω πληγωμένος που ο Χρήστος πρόδωσε την κοινή μας αγάπη για τον γλυκό Αλμπέρτο για τα μάτια του Ζοσέ, θα προσπαθήσω να τον δικαιολογήσω.

Ισως ο Χρήστος έχει αποθηκεύσει ένα αρχείο στον υπολογιστή με την ονομασία: «Ρέκβιεμ για έναν προπονητή-όνειρο». Επειδή τα τελευταία χρόνια στον Παναθηναϊκό συνηθίζουν να αλλάζουν προπονητή πιο συχνά απ' ό,τι η θεία Λουκρητία αλλάζει χτένισμα, ο καλός μου ο Χρήστος, για να μη χρειάζεται κάθε φορά να ψάχνει στα εγκώμια της Μεγάλης Παρασκευής νέους ύμνους αποχαιρετισμού, έχει το κείμενο πρόχειρο και όταν χρειαστεί να το χρησιμοποιήσει του κάνει μια-δυο αλλαγές στα βασικά: στο όνομα του προπονητή, στους αγαπητικούς και στον αποχαιρετισμό. Η διαχρονικότητα των λόγων του όμως και η έντονη συναισθηματική φόρτιση που αποπνέει κάθε του λέξη το κάνουν να μοιάζει μοναδικό, σαν να 'ναι η πρώτη φορά που το διαβάζεις...

Με έχει αγγίξει τόσο πολύ το κείμενο του Χρήστου, που σκέφτομαι να αλλάξω και εγώ τα ονόματα, να βάλω στη θέση τους αυτό του πολυαγαπημένου μου Βασίλη και ως άλλος ποιητής να του το απαγγείλω την ώρα του αποχωρισμού. Ωιμέ, δεν αντέχεται τέτοια συγκίνηση...

EΙΣΙΤΗΡΙΑ

Εχουν τρελαθεί στη Θεσσαλονίκη με τον τελικό του Κυπέλλου. Μέχρι και τα παιδιά τους πουλούν κάποιοι για να εξασφαλίσουν ένα εισιτήριο για το ματς. Ιδού η απόδειξη...