Το πιο μεγάλο πρόβλημα είναι η στασιμότητα

Eνώ όλοι μιλούν για τα διοικητικά του ΠΑΟ, εγώ θα πάω λίγο κόντρα στο ρεύμα και θα μιλήσω για τα αγωνιστικά του, μια και η σεζόν ολοκληρώνεται. Ο ΠΑΟ των πλέι οφ δεν ήταν ο καρπός της εξαιρετικής δουλειάς του συμπαθέστατου σε μένα Ζοσέ Πεσέιρο, διότι αν συνέβαινε κάτι τέτοιο, θα έπρεπε να δεχτούμε ότι βρισκόμαστε μπροστά στην πρώτη περίπτωση προπονητή που κατάφερε να φορμάρει την ομάδα του μετά το τέλος του πρωταθλήματος! Επειδή κάτι τέτοιο είναι αστείο και να το σκεφτεί κανείς, καλό είναι στον Παναθηναϊκό να μην αποτιμήσουν και τα πλέι οφ με λάθος τρόπο.

Εκτιμήσεις

Οι βιαστικές αγωνιστικές εκτιμήσεις είναι ένα από τα μεγαλύτερα προβλήματα του τωρινού Παναθηναϊκού. Τα αποτελέσματα δείχνουν ότι κακώς έφυγε κάποτε ο Σουμ (οι διάδοχοί του δεν πέτυχαν τίποτα καλύτερο…), κακώς έφυγε ο Αλμπέρτο Μαλεζάνι (την ώρα που είχε φέρει στην Παιανία ένα νέο αέρα και είχε επιβάλει μια διαφορετική κουλτούρα δουλειάς), κακώς έφυγε ο Μουνιόθ (διότι η ομάδα του είχε ανάγκη από αληθινή ενίσχυση κι όχι από αλλαγή του τιμονιέρη της). Ολα αυτά τα συμπεράσματα δεν είναι συζητήσιμα: προκύπτουν, αρκεί να δει κανείς την κατάσταση του ρόστερ του σημερινού ΠΑΟ. Το οποίο είναι γεμάτο μεν, πλην όμως γεμάτο από παίκτες που τα τελευταία χρόνια ελάχιστα βελτιώθηκαν.

Καλύτεροι

Ποιοι είναι οι παίκτες του φετινού ΠΑΟ που στη διάρκεια της σεζόν έγιναν καλύτεροι; Νομίζω αυτοί που ήρθαν το περασμένο καλοκαίρι, εντάχθηκαν από τον Πεσέιρο σε ένα σχήμα, είχαν την τύχη να δουν τον προπονητή τους να τους δείχνει εμπιστοσύνη και στο τέλος της σεζόν απόκτησαν κάτι που στην αρχή δεν ήταν σαφές. Δηλαδή ευδιάκριτα αγωνιστικά χαρακτηριστικά. Σήμερα ξέρουμε ότι ο Μάτος είναι ένας ποδοσφαιριστής με τσαγανό, λίγο επιρρεπής στα φάουλ, καλός αμυντικός χαφ χωρίς μεγάλες οργανωτικές ικανότητες, αλλά πολύ χρήσιμος. Γνωρίζουμε επίσης ότι ο Σιμάο είναι ένας ακούραστος τρεχαλιτζής με σίγουρη κοντινή πάσα, μικρή φαντασία στο παιχνίδι του, αλλά με αρκετή δύναμη και σιγουριά. Δύναμη έχει κι ο Δημούτσος, η σιγουριά τού λείπει, αλλά μιλάμε για ένα παιδί 18 χρόνων. Καταλάβαμε ακόμα ότι ο Ν'Ντόι είναι ένας ελεύθερος επιθετικός που λίγο… Καραγκουνίζει, δηλαδή κυνηγάει πολύ την μπάλα κι αφήνει τη θέση του και είδαμε ότι ο Σαριέγκι είναι ένας καλός λίμπερο που ξέρει να στέκεται σωστά χρησιμοποιώντας την εμπειρία του. Ολα αυτά τα μάθαμε όλοι εμείς που τους παίκτες αυτούς δεν τους ξέραμε καλά. Δεν γνωρίζω σε ποιο σημείο η εξέλιξή τους εντυπωσίασε τον Γιάσμινκο Βέλιτς ώστε να μπορεί να πιστωθεί στον Πεσέιρο.

Νίλσον

Αντιθέτως ξέρουμε πολύ καλά τα στοιχεία των παικτών που βρήκε ο Πορτογάλος ώστε να κάνουμε ευκολότερα κρίσεις. Φέτος βελτιώθηκε ο Νίλσον διότι έπαιξε σε μια μόνο θέση, αυτή του δεξιού μπακ. Η βελτίωση του Σουηδού είναι εμφανής, όμως μιλάμε πάντα για ένα στρωτό παίκτη και τίποτα παραπάνω: η σύγκριση π.χ. με τον καλό Σεϊταρίδη (αυτόν του ΠΑΟ) δεν μπορεί να σταθεί. Οι υπόλοιποι παίκτες του ΠΑΟ είχαν καλές και κακές στιγμές –κάποιοι (ο Σαλπιγγίδης, ο Καραγκούνης, ο Ιβανσιτς, ο Γκούμας, ο Σπυρόπουλος) πιο πολλές καλές και κάποιοι (ο Μόρις, ο Παπαδόπουλος, ο Ρομέρο, ο Εκι) πιο πολλές κακές. Αληθινά βελτιωμένο από όλους αυτούς δεν είδα κανένα. Οπως δεν είδα πολύ καλύτερους τον Τζιόλη και τον Βύντρα –ας μην μπερδεύουμε την προσφορά με την ποιότητα. Και οι δύο φέτος πρόσφεραν πιο πολλά από τα προηγούμενα χρόνια, όμως στο τέλος της χρονιάς κουβαλάνε ακόμα πολλά από τα κουσούρια τους.

Τζιόλης

Γιατί συνέβη αυτό; Μια εξήγηση για την εκτός λογικής κοινή αρρώστια της στασιμότητας είναι ότι πολλοί από τους παίκτες αυτούς κάνουν κάθε χρόνο νέες αρχές! Πάρτε για παράδειγμα τον (αδίκως κατ' εμέ) πολυσυζητημένο Αλέξανδρο Τζιόλη. Ο νεαρός πρώην παίκτης του Πανιωνίου στα τρία χρόνια του στον ΠΑΟ παίζει διαρκώς με άλλους συμπαίκτες στη μεσαία γραμμή. Την πρώτη χρονιά είχε στο πλάι του όταν έπαιζε τον Μπίσκαν (ή τον Κονσεϊσάο), δεξιά του τον Χαραλαμπίδη κι αριστερά του σε πιο ελεύθερους ρόλους τον Εκι (που γινόταν και οργανωτής στο ευμετάβλητο 3-4-3 του Μαλεζάνι) ή τον Βόουτερ, που λειτουργούσε ως ακραίος. Τη δεύτερη χρονιά ο Τζιόλης είχε παρτενέρ τον Μπόβιο (που είχε μικρή συμμετοχή στο παιχνίδι), αριστερά του τον Ιβανσιτς και δεξιά του αρχικά τον Βίκτορ και στη συνέχεια του Νίνη –όλοι τους παίκτες που θέλουν πολύ την μπάλα. Φέτος ήρθαν ο Μάτος κι ο Καραγκούνης και η μεσαία γραμμή άλλαξε πάλι! Στα τρία τελευταία χρόνια (και εξαιτίας των τραυματισμών του Γκονζάλες) ο Τζιόλης είναι ο μόνος που παραμένει σταθερός στην ενδεκάδα (σχεδόν πάντα…), όμως έχει συνεχώς διαφορετικούς συμπαίκτες! Αναρωτιέμαι πώς το παιδί θα μπορούσε να βελτιωθεί.

Παρτενέρ

Το ίδιο αναρωτιέμαι και για τον Σαλπιγγίδη (που στην επίθεση έχει αλλάξει σε δύο χρόνια έξι παρτενέρ!) και για τον Βύντρα (που βλέπει διαρκώς να αλλάζει ο χαφ που κινείται μπροστά του), και για τον Παπαδόπουλο ακόμα και για τον Γκονζάλες, που όποτε επιστρέφει από τραυματισμούς και άλλες περιπέτειες βλέπει άλλους συμπαίκτες!

Χρόνος

Η διοίκηση του ΠΑΟ πρέπει να αξιολογήσει σωστά το θέμα του προπονητή. Ο Πεσέιρο έβαλε κάποιες βάσεις, αν φύγει θα 'ρθει κάποιος που πάλι θα ξεκινήσει από την αρχή. Θυμίζω μόνο ότι εκτός από ιδέες και ικανότητες όποιος έρθει πρέπει να έχει και χρόνο…

Για φαγητό

Θέλω να μοιραστώ μαζί σας μια επιστολή που μου έστειλε φίλος αναγνώστης, τα στοιχεία του οποίου έχω στη διάθεσή μου, αλλά δεν δημοσιεύω για ευνόητους λόγους. Εχει τρομερή πλάκα. Μου γράφει:

«Θέλω να σου κάνω γνωστές κάποιες συμπεριφορές προέδρων στον εκτός του θερμοκηπίου του ποδοσφαίρου κόσμο. Δουλεύω σε ένα λουσάτο bar restaurant στα βόρεια (σ.σ.: δεν δημοσιεύω επίτηδες το όνομα) στο όποιο έρχονται, άλλοτε σπάνια, άλλοτε συχνά όλοι οι πρόεδροι (πρώην, νυν, εν δυνάμει, wanna be κ.λπ.) του τέως ΠΟΚ. Εχω την εντύπωση ότι η εικόνα που δίνουν στα ΜΜΕ είναι η ιδία ακριβώς που δίνουν και στην προσωπική τους, καθημερινή ζωή, πράγμα που άλλοτε με ικανοποιεί και άλλοτε με εξοργίζει.

• Ο Ντεμης έρχεται αραιά και πού με τον Ζήκο, που είναι πολύ θαμώνας. Μπαίνει αθόρυβα, κάθεται στο bar, πίνει το ποτάκι του, θα γελάσει και δεν τον παίρνει κάνεις χαμπάρι εκτός από τους γύρω του (κανονικό πουρμπουάρ).

• Ο Τζίγκερ έρχεται για φαγητό συνήθως με μικρή παρέα, απλά ντυμένος, αλλά με φουσκωτούς, είναι σοβαρός και σου δίνει την εντύπωση του απλησίαστου και του ''δεν μιλώ με άνθρωπο''. Μάλλον το επίθετό του τον κυνηγά παντού (μια χαρά πουρμπουάρ).

• Ο Κόκκαλης έχει έρθει μία φορά. Είχε πομπώδη συνοδεία, κάθισε απόμακρα με την παρέα του και φάνηκε να απολαμβάνει το τζέρτζελο που προκλήθηκε με την παρουσία του. Φυσικά η συμπεριφορά του είχε πολύ χο χο χο (πολύ καλό πουρμπουάρ).

• Ο Βγενόπουλος είναι από τους συχνότερους VIP πελάτες και έρχεται χωρίς συνοδεία με αρκετούς συνεργάτες του ή με την οικογένειά του. Είναι πολύ απλός, στέλνει τις κορούλες του να μου ζητήσουν Madonna για να χορέψουν και σου δίνει την εντύπωση ότι απολαμβάνει τις στιγμές ξεγνοιασιάς. Είναι κι ο πιο άνετος, αφού το πρόσωπό του μέχρι πριν από λίγο καιρό το αναγνώριζαν πολύ λίγοι (Super πουρμπουάρ, νέος VIP γαρ).

• Ο "καπετάνιος" είναι ο τέλειος πονοκέφαλος. Ερχεται πάντα τις ώρες που θέλουμε να κλείσουμε (όπως παλιά ο Γιάννης ο Πρετεντέρης στο Deal’s! ) κι "αναστατώνει" όλο το μαγαζί, αφού συνοδεύεται και από αστυνομικούς. Φυσικά στο εστιατόριο απαγορεύεται να κάτσει κάνεις σε ακτίνα 15 μέτρων από αυτόν! Χθες που επιτέλους ήρθε μια λογική ώρα απαίτησε να χαμηλώσω τη μουσική την ώρα που το μαγαζί είχε άλλους 80-90 πελάτες!

• Ο μεγαλύτερος των προέδρων που έχει έρθει όμως είναι ο γίγαντας Κασναφέρης, ο όποιος απαίτησε αλλαγή τραπεζιού τρεις φόρες, μάλλον για να βλέπει ''τις φάσεις'' καλύτερα! Κατά μια διαβολική σύμπτωση όλοι οι παραπάνω δεν έχουν συναντηθεί μεταξύ τους!».

Ωρα είναι…

Ε, ρε γλέντια…

Λέει χαρακτηριστικά ο Νίκος Πατέρας στη συνέντευξή του στο «Πρώτο Θέμα»: «Οι άνθρωποι που θα ασχοληθούν με τη διοίκηση του Παναθηναϊκού είναι αυτοί που θα δημιουργήσουν την απαραίτητη ασπίδα στα συμφέροντα της ομάδας. Επειδή ο Γιάννης Βαρδινογιάννης είναι καλοπροαίρετος, πίστευε ότι και στη Σούπερ Λίγκα και στην ΕΠΟ αλλά και σε όλους τους φορείς που ασχολούνται με το ποδόσφαιρο θα εκτιμηθεί η προσπάθειά του να δουλεύει στην επιφάνεια και όχι υπογείως και ότι ο Παναθηναϊκός δεν θα αδικείται. Δυστυχώς, επειδή ζούμε στην ελληνική πραγματικότητα, τα πράγματα δεν είναι έτσι». Μετράω τις ώρες για να ξεκινήσει το πρωτάθλημα του χρόνου. Γιατί στον Τζίγκερ πουλούσαμε «παπάδες» και παίρναμε και διαφημίσεις από την Πειραιώς. Τώρα να δω…