Ο σκληρός ανταγωνισμός των εκατομμυρίων

Διάβαζα προχθές το κείμενο του Γιώργου Χελάκη για την πιθανότητα και την ανάγκη να υπάρξει μια ανανέωση στο ελληνικό ποδόσφαιρο, με την οποία θα σπάσει η «αγία τριάδα» του κέντρου. Αυτή η τριάδα, από το 1990 και μετά, φαίνεται ότι είναι αδύνατο να σπάσει, αφού, πέρα από το μέγεθος και την επιρροή, οι τρεις μεγάλοι έχουν και τα χρήματα που διασφαλίζουν την απόσταση από τους υπόλοιπους.

Φυσικά, οι τρεις πρώτοι της βαθμολογίας εκμεταλλεύονται και τις προσβάσεις τους στην εξουσία, πολιτική και αθλητική, για να εξασφαλίζουν από την πολιτεία κυρίως «παραχωρήσεις» –που δεν μπορούν να εξασφαλίσουν οι ανταγωνιστές τους–, που αποτελούν σκάνδαλο και διαιωνίζουν την απόσταση. Αυτό το γεγονός δημιουργεί μια αίσθηση ματαιότητας σε όποιον επενδυτή θα ήθελε να μπει και να επενδύσει στο ελληνικό ποδόσφαιρο, σε ομάδα που δεν ανήκει στους τρεις λεγόμενους μεγάλους.

Παρά το γεγονός ότι τα τελευταία 4 χρόνια βλέπουμε αξιόλογες προσπάθειες σε Λάρισα, Πανιώνιο, Αρη και Αστέρα Τρίπολης, νομίζω ότι όλοι καταλαβαίνουν πως χρειάζεται κάτι περισσότερο από οργάνωση και χρήματα για να ανταγωνιστεί κάποιος την τριάδα.

Κι αυτό που χρειάζεται είναι κανόνες. Κανόνες που θα ισχύουν για όλους και θα διασφαλίσουν τον ανταγωνισμό. Διαφορετικά, όσα χρήματα κι αν επενδύσουν και όσα πλάνα και αν καταστρώσουν ο Τσακίρης, ο Πηλαδάκης, οι Μπάκος-Καϋμενάκης του Αστέρα και οποιοσδήποτε άλλος, το πολύ πολύ να δουν ως επιβράβευση την τέταρτη θέση, όσο καλή μπάλα κι αν παίζουν –όπως φέτος ο Αρης. Το γιατί το γνωρίζουμε όλοι. Δυο-τρεις περιποιημένες διαιτησίες και γίνεται μια χαρά η δουλειά που στοχεύει στη διατήρηση του status quo. Με το μυαλό μου κάνω μία σύγκριση με το αγγλικό πρωτάθλημα, παρά το γεγονός ότι οι διαφορές με το πρωτάθλημα που διοργανώνει η ελληνική Σούπερ Λίγκα στα μεγέθη και την οργάνωση είναι τεράστιες.

Να σημειώσω, πρώτα απ' όλα, ότι και στην Πρέμιερσιπ υπάρχουν κακές διαιτησίες. Αλλά δεν εντάσσονται σε κάποιο πλαίσιο «προστασίας» ενός κατεστημένου. Δεν είναι διαιτησίες με λάθη από τα οποία ωφελείται μόνο η ομάδα των ισχυρών, που στην Αγγλία έχει τέσσερα μέλη. Τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, την Τσέλσι, την Αρσεναλ και τη Λίβερπουλ. Κι όμως. Ακόμα και αυτοί οι τέσσερις καταλαβαίνουν ότι την παραμονή σε μία τροχιά διακρίσεων, εκτός από την οργάνωση, εγγυώνται και οι επενδύσεις. Ας πούμε η Αρσεναλ για να ανέβει ακόμα περισσότερο έφτιαξε καινούργιο γήπεδο, πράγμα που ετοιμάζεται να κάνει και η Λίβερπουλ και εξετάζει και η Τσέλσι. Την ίδια ώρα, η Αρσεναλ ετοιμάζεται να ξοδέψει χρήματα φέτος το καλοκαίρι για να ενισχυθεί ακόμα περισσότερο, πράγμα που έκανε πέρυσι η Μάντσεστερ, η οποία ξόδεψε κοντά στα 80 εκατομμύρια για μεταγραφές.

Και οι περσινές επενδύσεις της Γιουνάιτεντ, σύμφωνα με τα αποτελέσματα της φετινής χρονιάς, αποδίδουν. Και δεν είναι μόνο η τετράδα της κορυφής που επενδύει αλλά και όλοι οι υπόλοιποι που θέλουν να πετύχουν κάτι περισσότερο. Η Εβερτον των τελευταίων δύο χρόνων είναι από τις πιο βελτιωμένες ομάδες της Πρέμιερσιπ. Η Τότεναμ ξόδεψε πέρυσι 70 εκατομμύρια ευρώ σε μεταγραφές και πήρε για τον πάγκο της τον Χουάντε Ράμος. Η Μάντσεστερ Σίτι και η Αστον Βίλα, οι εκατομμυριούχοι ιδιοκτήτες των οποίων βάζουν χρήματα, σημειώνουν πρόοδο και τερματίζουν σε καλύτερες θέσεις από τις προηγούμενες χρονιές. Ομως, όλοι όσοι επενδύουν το κάνουν χωρίς φόβο ότι μπορεί αυτά τα χρήματα να πάνε χαμένα διότι υπάρχει ένα παρασκήνιο που ρυθμίζει και διαπραγματεύεται τα συμφέροντα των μεγάλων.

Τέλος εποχής στο «Καμπ Νόου»

Ολοι καταλαβαίνουν ότι στη Βαρκελώνη έκλεισε ένας κύκλος. Ενας κύκλος που άνοιξε με τη δυναμική και απρόσμενη είσοδο του Λαπόρτα στην προεδρία του συλλόγου και τον ερχομό του Ροναλντίνιο στο «Καμπ Νόου» από την Παρί Σεν Ζερμέν. Τότε, για όσους έχουν ξεχάσει, θυμίζω ότι η ομάδα ήταν καταχρεωμένη και απαξιωμένη αγωνιστικά. Μία ομάδα που το 2003 κρατιόταν στην επιφάνεια χάρη στη συγκινητική αγωνιστικότητα του Πουγιόλ. Από τότε άλλαξαν πολλά.

Η Μπάρτσα μπήκε σε μία τροχιά ανάπτυξης που της έφερε δύο πρωταθλήματα Ισπανίας και έναν τίτλο του Τσάμπιονς Λιγκ. Παράλληλα, η ομάδα από 102.000 μέλη έφτασε να έχει πάνω από 160.000 τώρα και από τα χρέη των 148 εκατομμυρίων ευρώ περάσαμε πέρυσι σ' ένα πλεόνασμα σχεδόν 90 εκατομμυρίων και μία νέα επταετή συμφωνία πώλησης τηλεοπτικών δικαιωμάτων, που θα φέρει στο ταμείο των Καταλανών πάνω από 1 δισ. ευρώ. Αγωνιστικά, όμως, η ομάδα την τελευταία χρονιά είχε μια θεαματική κάμψη, παρά το γεγονός ότι ενισχύθηκε μεταγραφικά την περσινή καλοκαιρινή περίοδο.

Οι προσθήκες ποδοσφαιριστών είτε δεν ήταν ενδεδειγμένες είτε ο προπονητής Φρανκ Ράικαρντ δεν μπόρεσε να τις διαχειριστεί σωστά. Ο Ροναλντίνιο, το θεμέλιο πάνω στο οποίο βασίστηκε η αγωνιστική ανάπτυξη της ομάδας, είναι εκτός φόρμας, θέλει να φύγει από τη Βαρκελώνη, αλλά υπάρχει και μία φήμη που πλανιέται για ένα «μυστήριο» σοβαρό τραυματισμό. Ολα αυτά χτυπάνε το καμπανάκι της ανανέωσης που ξεκινάει από τον πάγκο. Ο Γκουαρντιόλα, ένα από τα πολυτιμότερα αστέρια της dream team του Γιόχαν Κρόιφ, που κέρδισε τέσσερις συνεχείς τίτλους και το Κύπελλο Πρωταθλητριών, θα είναι ο νέος προπονητής.

Χωρίς προηγούμενη εμπειρία σε πάγκους ομάδων αυτού του επιπέδου αλλά και χωρίς αξιόλογη προπονητική εμπειρία γενικά. Είναι όμως παιδί της Μπάρτσα. Αυτό, βέβαια, μπορεί να σημαίνει μια τάση εσωστρέφειας και αναδιοργάνωσης, πράγμα που μπορεί να δικαιολογήσει την αποχή από τη διεκδίκηση τίτλων. Αυτό θα φανεί και από τον τρόπο που θα κινηθεί η Μπάρτσα στις μεταγραφές αλλά και από τον τρόπο που θα αξιοποιήσει τον χρυσό των πιτσιρικάδων της ομάδας ο 37χρονος Γκουαρντιόλα.

Μια κοινωνία δέσμια

Είναι ένα σοκ. Το μεγαλώνει η συναισθηματική διαχείριση της κρίσης από τα ΜΜΕ. Δεν μιλώ μόνο για την κρίση που προκλήθηκε με την απεργία των οδηγών των βυτιοφόρων και το στέρεμα των βενζινάδικων. Μια κρίση που ορίζουν και επιτείνουν η ακρίβεια και η εκτεταμένη κερδοσκοπία, η αδυναμία της κυβέρνησης να διαχειριστεί την περίφημη καθημερινότητα, η εργασιακή ανασφάλεια, η έλλειψη μιας αξιόπιστης πολιτικής λύσης για το «εδώ και τώρα», οι εικόνες καταστροφής που πλημμυρίζουν τους δέκτες από τη Βιρμανία και την Κίνα, όλα όσα περιγράφουν ένα δυσβάστακτο παρόν και ένα ακόμα δυσκολότερο μέλλον. Ως δεύτερη σκέψη, αναρωτιέμαι για τη δυναμική μιας κοινωνίας που πανικοβάλλεται τόσο πολύ με το που θα κλείσουν για λίγο τα βενζινάδικα και δεν θα μπορεί να μετακινήσει τα αυτοκίνητά της. Κι αυτή, η δεύτερη σκέψη, αποκαλύπτει, για όσους θέλουν να το δουν, γιατί βρίσκονται στην επιφάνεια οι πρώτες σκέψεις.