Ασορτί με τη σεζόν ο αποχαιρετισμός

Πολύ καλά αντιπροσώπευσε τη φετινή σεζόν των «πρασίνων» ο αποχαιρετισμός των οπαδών του Παναθηναϊκού στο γήπεδο της Λεωφόρου. Κερκίδες γεμάτες και κεφάτες -πλήρης αντίθεση με τις (ως επί το πλείστον) άδειες εξέδρες όλης της φετινής περιόδου. Μέσα στον αγωνιστικό χώρο, ο γνωστός καλός, γεμάτος Παναθηναϊκός των πλέι οφ: αυτό και αν συνιστά xτυπητή αντίθεση με τον «μέσο όρο» της φετινής απόδοσης της ομάδας.

Αφενός χάρη στα πλέι οφ, αφετέρου και τις εξελίξεις στον τομέα του «πολυμετοχικού Παναθηναϊκού», οι «πράσινοι» κλείνουν τη σεζόν εν μέσω θετικής αύρας. Τούτη την ώρα οι φίλοι του Παναθηναϊκού βλέπουν το ποτήρι μισογεμάτο -κυρίως επειδή προσδοκούν ότι θα... γεμίσει στο εγγύς μέλλον. Με εισροή χρήματος και μεταγραφές. Προσοχή όμως: ο τρόπος με τον οποίο ολοκληρώνεται μια σεζόν μοιάζει με την καλή ή κακή -εν προκειμένω ισχύει το πρώτο- παράδοση της σκυτάλης από ένα δρομέα σε άλλον. Με ένα «μουδιασμένο» ξεκίνημα του δεύτερου ακυρώνεται κάθε όφελος. Και αν αυτό συμβεί, τότε η φιλοσοφική διάθεση των οπαδών θα διαθέσει χώρο σε «αναδρομικές» γκρίνιες. Κατά τα πρότυπα μιας τσεχικής μπλούζας (σουβενίρ από την Πράγα), την οποία φορούσε χθες ο συνάδελφος Γιάννης Κατσαρός. Στην πλάτη αναγραφόταν το εξής: «Κάποιοι βλέπουν το ποτήρι μισοάδειο, άλλοι μισογεμάτο. Εγώ αναρωτιέμαι ποιος στην ευχή ήπιε την μπίρα μου!».

Ολα αυτά αφορούν το μέλλον. Καλά να είμαστε, να δούμε τι θα συμβεί. Το παρόν όμως έχει την αυτοτελή σημασία του. Αποτελεί ευτύχημα το γεγονός ότι ο τόσο αλλαγμένος προς το καλύτερο Παναθηναϊκός επέτρεψε στους φίλους του «τριφυλλιού» να αποχαιρετήσουν το γήπεδο της Λεωφόρου όπως θα ήθελαν. Στον νου κάποιων εξ αυτών το γήπεδο της Λεωφόρου ανακαλεί μνήμες από την εποχή που ήταν φρέσκες επιτυχίες τα τραγούδια των Doors και των Deep Purple, τα οποία ακούγονταν χθες από τα μεγάφωνα στην ανάπαυλα και μετά τη λήξη του αγώνα. Ισως και ακόμη παλιότερα. Ξέρετε, το θησαυροφυλάκιο των αναμνήσεων προσφέρει κάτι το μεγαλειώδες: ουδείς είναι ιδιοκτήτης του. Απαντες έχουν πρόσβαση στο ανεκτίμητο περιεχόμενό του. Χθες ο γράφων έτυχε να μιλήσει με αρκετούς φίλους του Παναθηναϊκού. Ολοι ένιωθαν συγκίνηση -περισσότερο ο παλιόφιλος ο Μάρκος, που θυμήθηκε την παλιά του «αδυναμία», τον μακαρίτη τον Ντεμέλο. Τον Βραζιλιάνο παίκτη του ΠΑΟ με το «μαλλί αφάνα». Ομολογώ ότι ένιωσα κάποια έκπληξη, όταν άλλος παλιόφιλος, «γαύρος» παρακαλώ, μου εκμυστηρεύτηκε ότι του έφερε έναν κόμπο στον λαιμό η σκέψη πως η Λεωφόρος περνά στη σφαίρα της Ιστορίας. Διότι -εξήγησε- το ίδιο γήπεδο του θυμίζει ένα φανταστικό γκολ του Αργυρούδη και μερικές εκπληκτικές επεμβάσεις του Κελεσίδη -όλα αυτά τον Δεκέμβριο του 1972. Ηταν τότε στο γήπεδο. Επειτα από 36 συναπτά έτη δήλωσε συναισθηματικά «παρών» στον αποχαιρετισμό κι αυτός...