Πoλυθεσίτες κι ερημοσπίτες

Δεν είναι πολύ συνηθισμένο να κάνεις δώρο έναν παίκτη σε μια ομάδα, της οποίας δεν είσαι ο πρόεδρος ή ο μεγαλομέτοχος, αλλά συμβαίνει πού και πού. Ο Δημήτρης -«Τίγρης»- Μελισσανίδης πριν από μερικά χρόνια είχε τυλίξει με κιτρινόμαυρο φιόγκο τον Νίκο Λυμπερόπουλο και τον είχε στείλει σε συσκευασία δώρου στα γραφεία της ΑΕΚ, χωρίς μάλιστα να αξιώσει ανταλλάγματα ή να εγείρει απαιτήσεις σε ενδεχόμενη μελλοντική μεταγραφή, όπως κάλλιστα θα μπορούσε

-σε μια τέτοια περίπτωση η πρόταση της Νυρεμβέργης πέρυσι για τον 32χρονο Νικόλα με 2,3 εκατομμύρια θα είχε γίνει αποδεκτή πριν προλάβει να βγει από το φαξ το χαρτί με την προσφορά. Στο μοτίβο αυτό ο Ανδρέας Βγενόπουλος, με όχημα την πολύ καλή του σχέση με τον κ. Πηλαδάκη, ήταν έτοιμος να μπει σφήνα σε Ολυμπιακό και ΑΕΚ και να δωρίσει τον Κλέιτον στον Παναθηναϊκό -σε εποχές δύσκολες μάλιστα, πριν το άνοιγμα Τζίγκερ για πολυμετοχικότητα και τη συνάντηση των δύο ανδρών.

Από τότε μέχρι σήμερα έχει κυλήσει πολύ νερό στ’ αυλάκι. Ο Παναθηναϊκός είναι σε καλό δρόμο για να γίνει ενιαίος, αδιαίρετος και με μπόλικο ρευστό για μεταγραφές στην τσέπη, ο Ολυμπιακός έχει κάνει πίσω για τον Βραζιλιάνο και η ΑΕΚ επιμένει, αλλά με το ντεζαβαντάζ ότι πάει ολοταχώς για την τρίτη θέση και το ΟΥΕΦΑ, παρά για τη δεύτερη και το Τσάμπιονς Λιγκ, που είναι μεγάλο δέλεαρ για κάθε παίκτη. Με βάση τα δεδομένα αυτά φαίνεται ότι ο Παναθηναϊκός έχει τον πρώτο λόγο -για την ακρίβεια αν πραγματικά τον θέλει, έχει και τα λεφτά και την επικοινωνιακή ανάγκη και (πιθανότατα) τη δεύτερη θέση για να τον ψήσει.

Και έρχομαι και ρωτάω: μήπως στην περίπτωση Κλέιτον, αυτή ακριβώς η επικοινωνιακή ανάγκη είναι δυσανάλογα μεγαλύτερη από την αγωνιστική ανάγκη; Μήπως ο Παναθηναϊκός για να «ζεστάνει» τους οπαδούς και να μπει στη νέα εποχή της ομάδας όχι απλώς με το δεξί, αλλά με τα τσαρούχια, πάει να ψωνίσει παίκτη που δεν χρειάζεται και τόσο στην πραγματικότητα, με χρήματα που σε κάποιον άλλον θα έπιαναν περισσότερο τόπο; Οτι ο Κλέιτον ξέρει μπάλα είναι κάτι που μπορεί να πιστοποιήσει και ο Στίβι Γουόντερ. Υπάρχει όμως έστω και ένας άνθρωπος που μπορεί να βάλει το χέρι του στη φωτιά και να μου πει ποια ακριβώς είναι η θέση του και σε ποιο σύστημα; Είναι δεύτερος επιθετικός; Λιγουλάκι. Είναι «δεκάρι»; Μπορείς να τον πεις κι έτσι. Μπορεί να παίξει δεξιά ή αριστερά στα χαφ; Πάνω στη γραμμή ούτε με την ευλογία του Ιερώνυμου, αν είναι να συγκλίνει το συζητάμε. Μήπως είναι παίκτης που πρέπει να κινείται πίσω από τον κυνηγό ή τους κυνηγούς; Μάλλον αυτό του ταιριάζει περισσότερο απ’ όλα τα προηγούμενα, αλλά σε ποιο σύστημα και με ποιον προπονητή; Μόνο ίσως σε ρόμβο, άρα με ένα αμυντικό χαφ και πλάγια μπακ που πρέπει αναγκαστικά να παίζουν όλη την πτέρυγα.

Είδατε πόσο μπερδεύεται το πράγμα; Η απόκτηση του Κλέιτον μπορεί να βοηθήσει τον Παναθηναϊκό. Μπορεί όμως να τον μπερδέψει και περισσότερο, εκτός αν η πολυμετοχική διοίκηση πει «αφού πήραμε τον Βραζιλιάνο, ας πάρουμε και τον Ρίισε αριστερά με τον Ντάνι Αλβες δεξιά, για να μην μπάζουμε από τα άκρα σαν τον "Τιτανικό" μετά το μπαλαμούτι με το παγόβουνο». Αν είναι έτσι πάω πάσο. Επειδή όμως δεν είναι έτσι, ας είμαστε ρεαλιστές: οι καλύτεροι παίκτες δεν είναι απαραίτητα αυτοί που ξέρουν την περισσότερη μπάλα ή έχουν την υψηλότερη τιμή. Είναι αυτοί που παίζουν στη θέση που έχεις πραγματική ανάγκη και την ξέρουν καλύτερα κι από τον δρόμο για το πατρικό τους. Αλλιώς υπάρχει πάντα ο φόβος να βρεθεί ο Παναθηναϊκός «δεμένος» με έναν ακόμα Ν'Ντόι: έναν παίκτη που θα ενθουσιάσει στην αρχή, θα αφήσει υποσχέσεις, θα γεμίσει πρωτοσέλιδα και στο τέλος της χρονιάς θα έχει βάλει από 2 έως 4 γκολ, διότι θα έχει περάσει μια σεζόν και ακόμα θα ψάχνουν να βρουν πού διάολο παίζει. Οι πολυθεσίτες είναι χρήσιμοι στο ποδόσφαιρο, αρκεί να μην παίζουν στη δική σου ομάδα. Διότι εκεί είναι πολυθεσίτες κι ερημοσπίτες.