Τo «σεντόνι» και το θέατρο σκιών

Kάντε ένα μικρό flash back και ελάτε μαζί μου στο grand-finale της Σούπερ Λίγκας: ο Ολυμπιακός ήταν ο πρωταθλητής, παίζοντας μπάλα τόσο φαντασμαγορική, που βαριόταν να δει ακόμα κι ο Σάββας Θεοδωρίδης. Η ΑΕΚ ήταν η «ηθική πρωταθλήτρια», με ντεμαράζ καλών έως εντυπωσιακών εμφανίσεων τις τελευταίες αγωνιστικές σαν απόνερα της «τεσσάρας» στον Ολυμπιακό. Κι ο Παναθηναϊκός ήταν τρίτος, καταϊδρωμένος, διχασμένος και στο μοτίβο που κύλησε όλη η χρονιά: με την ψυχή στα δόντια, σαν μαχαίρι στο στόμα παρτιζάνου. Το ξεκίνημα των πλέι οφ, πέρα από τον Ολυμπιακό που ήταν σε διάθεση «χο, χο, χο» και σε διαδικασία συντήρησης για τον τελικό Κυπέλου, είχε θεωρητικά ένα μεγάλο φαβορί (την ΑΕΚ), ένα αουτσάιντερ (τον Παναθηναϊκό), έναν που αντί για φιλικά είχε την ευκαιρία να διατηρηθεί σε φόρμα παίζοντας επίσημα παιχνίδια (Αρη) κι έναν που κατά βάθος γνώριζε ότι είχε γερμανικό νούμερο και αγγαρεία μαγειρεία κι έκανε υπομονή να τελειώσει το μαρτύριο (Πανιώνιος).

Ολα αυτά θεωρητικά. Πρακτικά για την ΑΕΚ και τον Παναθηναϊκό υπήρχαν μερικοί αστερίσκοι: στην μεν ΑΕΚ ένιωθαν πρωταθλητές και ως τέτοιοι δεν πολυγούσταραν να παίξουν πλέι οφ, σε αντίθεση με τα «θέλω» της διοίκησης, στον δε Παναθηναϊκό ένιωσαν ότι είχαν την τελευταία ευκαιρία να σώσουν ό,τι προλάβαιναν, από μια χρονιά που πήγε λίγο καλύτερα από πέρυσι και πολύ χειρότερα από ό,τι υπολόγιζαν στο ξεκίνημά της. Πάνω απ' όλα όμως στην ΑΕΚ υπήρχε σχετική έλλειψη κινήτρων και στον ΠΑΟ σχετική αφθονία τους. Διότι στους «κιτρινόμαυρους» η δεύτερη θέση θα έδινε απλώς την ευκαιρία να πάνε μάλλον εύκολα μέχρι τον τρίτο προκριματικό γύρο και στη συνέχεια μάλλον να αποκλειστούν ηρωικά κόντρα σε κάποια Σεβίλλη, κακή ώρα όπως τον περασμένο Αύγουστο, επειδή η ομάδα θα ήταν στο γκρουπ των αδύναμων. Γι' αυτό ο Ζήκος δεν μπήκε καν στη διαδικασία να σκεφτεί αυτά τα 6 παιχνίδια, ο Δέλλας συναγωνίζεται τον Λυμπερόπουλο σε βαρεμάρα κι ο Ριβάλντο αποφάσισε ότι η ιερή αποστολή που του ανέθεσε ο Μεγαλοδύναμος τερματίστηκε σαν σύμβαση εποχιακού στο πρώτο ματς και την «πεντάρα» με τον Πανιώνιο στο ΟΑΚΑ.

Οχι ότι στον Παναθηναϊκό είχαν όλοι την τρομερή κάψα να σκίσουν και να σκιστούν για τη δεύτερη θέση. Η 11άδα στο πρώτο παιχνίδι με τον Αρη ήταν «βρείτε τις 6 διαφορές» σε σχέση με το προηγούμενο παιχνίδι. Κι όποιος ζητεί υπερβάλλοντα ζήλο από τον Σέριτς, τον Ποστίγκα ή τον Ρομέρο, είναι σαν να ζητάει από κανίς να χορέψει κλακέτες τραγουδώντας Χούλιο Ιγκλέσιας. Ο Πεσέιρο ένιωθε ότι θα φύγει, όπως ακριβώς ο ελέφαντας νιώθει το λάδι στο καντήλι του να λιγοστεύει και πάει να αφήσει τα κόκαλά του στο «νεκροταφείο ελεφάντων». Με λίγα λόγια «να κι αν βγει δεύτερη η ομάδα, να κι αν δεν βγει». Ευτυχώς για κάποιους μίλησαν το κίνητρο που λέγαμε κι ο εγωισμός. Ο Καραγκούνης γύρισε για να πάρει τίτλους και να παίξει Τσάμπιονς Λιγκ. Αφού δεν του έκατσε το πρώτο, βάζει τα δυνατά του για το δεύτερο. Ο Γκούμας έχει φιλότιμο κι αυτό δεν επιδέχεται αμφισβήτησης. Ο Ιβανσιτς σχεδόν κυκλοφορεί με ταμπέλα «Ασε με να μείνω, σε παρακαλώ» και προσπαθεί να πείσει τη διοίκηση με την απόδοσή του. Ο Παπαδόπουλος κάνει ό,τι μπορεί για να μην του κολλήσουν πωλητήριο στο κούτελο το καλοκαίρι. Κι ο Μανούτσο θυμήθηκε το alter ego του Κόπα Αφρικα, μπας και γλιτώσει τη δυσμενή απόσπαση στην Ελλάδα και την επόμενη σεζόν και πάει στο Μάντσεστερ μια ώρα αρχύτερα –πλάι στο δικό του καλό ωφελήθηκε κι η ομάδα. Πλάι τους βρήκαν έξτρα κίνητρο ο Βύντρα, ο Τζιόλης, μέχρι και ο ξεχασμένος Δάρλας. Για τον Νίνη δεν συζητάω καν. Η συμμετοχή και μόνο στην αρχική 11άδα αρκούσε για να του δώσει ελατήρια στα πόδια, σε όποια θέση κι αν τον έβαζε ο κόουτς. Επαιξε μια χαρά και ως επιτελικό χαφ, αλλά και αριστερό μπακ να τον έβαζε, πάλι θα ξεχώριζε. Το κίνητρο που λέγαμε...