Ίβιτς: Ενας πολυσυζητημένος τεχνικός διευθυντής

Ο Παναθηναϊκός, μέσω του Βέλιμιρ Ζάετς, ήταν ο πρώτος ελληνικός σύλλογος που αποφάσισε να προχωρήσει πριν από μερικά χρόνια στο μοντέλο του τεχνικού διευθυντή. Μέχρι τότε οι περισσότερες ευρωπαϊκές ομάδες λειτουργούσαν έτσι. Από τότε θεωρήθηκε δεδομένο ότι τους «πράσινους» θα τους ακολουθήσουν και οι υπόλοιποι. Εν έτει 2008, ο Ιλια Ιβιτς αποτελεί τον πλέον πολυσυζητημένο τεχνικό διευθυντή στη χώρα μας. Η καριέρα του στο συγκεκριμένο πόστο ξεκίνησε από το 2004, όταν ο Ντέμης Νικολαΐδης ανέλαβε την προεδρία της ΑΕΚ και του πρότεινε να κρεμάσει τα ποδοσφαιρικά του παπούτσια και να αποτελέσει τον συνδετικό κρίκο μεταξύ του ποδοσφαιρικού τμήματος και της διοίκησης.

Στα 33 του χρόνια ο Σέρβος αποφάσισε να απαλλαχθεί από τις φόρμες της προπόνησης και να φορέσει κοστούμι. Η ζωή του είχε αλλάξει σε μια νύχτα. Πλέον δεν θα άκουγε τις εντολές του προπονητή, αλλά θα συνεργαζόταν μαζί του. Το σχέδιο του Ντέμη Νικολαΐδη να δημιουργήσει μια ομάδα από μηδενική βάση του φάνηκε ελκυστικό. «Με τον Νικολαΐδη υπάρχει πλήρης ταύτιση απόψεων. Εχουμε την ίδια φιλοσοφία και πιστεύουμε στα ίδια πράγματα», είχε αναφέρει ο Ιβιτς σε συνέντευξή του σε περιοδικό, όταν είχε αναλάβει τον συγκεκριμένο ρόλο. Δυόμισι χρόνια έπειτα από εκείνη τη συνέντευξη, έβγαινε το «διαζύγιο» των δύο πλευρών, με αιτία τη... διαφορά φιλοσοφίας. Η αλήθεια είναι ότι ο Σέρβος δεν θέλησε ποτέ να «καπελώνεται» και από τότε που ξεκίνησε αυτό, επί εποχής Φερέρ, άρχισε να ραγίζει το γυαλί στις σχέσεις του με την ΑΕΚ.

Οι σχέσεις του με τους προπονητές

Με τρεις προπονητές έχει συνεργαστεί ο Σέρβος, ούτε με έναν δεν απέκτησε τις καλύτερες των σχέσεων. Με τον Φερνάντο Σάντος τα πήγαιναν καλά για ένα διάστημα, αλλά τον Ιανουάριο του 2006 έρχονται οι πρώτοι τριγμοί. Ο Ιβιτς διαπιστώνει ότι η ΑΕΚ μπορεί να κατακτήσει το πρωτάθλημα και αναζητεί έτοιμους παίκτες που θα κάνουν τη διαφορά. Ο Νικολαΐδης αρνείται και σε συνεννόηση με τον Πορτογάλο τεχνικό παίρνουν τον Εμερσον και τον Καπετάνο. Ο Σέρβος ενοχλείται, αφού βλέπει ότι δεν είναι πλέον ο απόλυτος χειριστής των μεταγραφικών υποθέσεων. Παρ' όλα αυτά, το προσπερνάει, κυρίως λόγω της δυνατής φιλίας του με τον πρόεδρο της ομάδας. Μάλιστα, ένα δημοσίευμα της πορτογαλικής εφημερίδας «O' Jogo» κατηγόρησε τον Ιβιτς για την απομάκρυνση του Βέλιτς από την ΑΕΚ και ανέφερε ότι το ίδιο ήθελε να κάνει και με τον Σάντος, έχοντας ως στήριξη τον ελληνικό Τύπο.

Η πιο χαρακτηριστική περίπτωση είναι του Λορένσο Σέρα Φερέρ. Ο Ισπανός μέρα με τη μέρα κέρδιζε την εμπιστοσύνη του Νικολαΐδη και ο Ιβιτς διαπίστωσε ύστερα από σύντομο χρονικό διάστημα ότι ο Φερέρ θα γινόταν ο απόλυτος «άρχων» στο ποδοσφαιρικό τμήμα. Η επέκταση του συμβολαίου του Φερέρ για τέσσερα χρόνια ενισχύει τις υποψίες του Σέρβου, ο οποίος είναι αντίθετος με τη συγκεκριμένη κίνηση. Η μεταγραφή του Μεγιόνγκ Ζε, τον οποίο ήθελε ο έμπειρος προπονητής για έξι μήνες και όταν ο Ιβιτς έκλεισε τη μεταγραφή βρήκε απαγορευτικό από τον Ισπανό, ξεχείλισε το ποτήρι και ανάγκασε τον Σέρβο να αποχωρήσει δύο μήνες αργότερα.

Πηγαίνοντας στον Ολυμπιακό, ο τέως τεχνικός διευθυντής του συνάντησε εκεί τον Λεμονή. Ποτέ δεν ήταν σύμφωνος με τη συγκεκριμένη επιλογή του Κόκκαλη, αλλά δεν μπορούσε να κάνει αλλιώς. Η κόντρα τους ξεκινάει από τον Μορφέο. Ο Σέρβος τον θέλει, ο Λεμονής δεν επιθυμεί να βάλει στο ρόστερ ένα κλασικό «δεκάρι». Τελικά περνάει του νεαρού προπονητή. Λίγο καιρό αργότερα ο Ιβιτς παίρνει την... εκδίκησή του. Αμέσως μετά το 1-1 με τη Λάτσιο οι δηλώσεις του είναι καυστικές και οι αιχμές για τον τρόπο παιχνιδιού της ομάδας ολοφάνερες. Από τότε, Λεμονής και Ιβιτς συμπεριφέρονταν με τυπικό τρόπο. Η διαφορά φιλοσοφίας ήταν φανερή. Ο Σεγούρα αποτελούσε προσωπική επιλογή του Ιβιτς, ο οποίος τον έφερε από την ΑΕΚ για βοηθό του Λεμονή, ωστόσο δεν θεωρούσε ότι ο Ισπανός μπορούσε να σταθεί ως πρώτος προπονητής και έψαχνε κάτι καλύτερο. Εν τέλει, είδε την πόρτα της εξόδου.

Οι μεταγραφές του

Πριν ξεκινήσουμε να δούμε περιληπτικά ποιες προσωπικές επιλογές του έπιασαν και ποιες όχι σε ΑΕΚ και Ολυμπιακό, θα πρέπει να του δώσουμε ένα ελαφρυντικό για τη θητεία του στην «Ενωση». Τα διαθέσιμα χρήματα δεν ήταν πολλά ή τουλάχιστον τόσα όσα θα ήθελε εκείνος για να δημιουργήσει αυτό που είχε στο μυαλό του. Γι' αυτό ίσως οι περισσότερες εκ των επιλογών του δεν «βγήκαν». Οι πιο επιτυχημένες επιλογές είναι χωρίς αμφιβολία του Σορεντίνο και του Τσιρίλο. Από εκεί και πέρα, θετικά στοιχεία μπορούμε να διακρίνουμε στους Καμπάνταη, Τόζερ, Χεταμάι και φυσικά στον άτυχο Αλεξόπουλο. Απογοήτευση οι Τζιωρτζόπουλος, Κόντης, Καπετάνος, Βενγλίνσκι, Τσάνκο, Μάλμπασα, Παουτάσο και Ντελίμπασιτς.

Στον Ολυμπιακό τα χρήματα που είχε να διαχειριστεί σε μία σεζόν ήταν πολύ περισσότερα από το συνολικό ποσό που είχε στην ΑΕΚ και στις έξι μεταγραφικές περιόδους που βρισκόταν εκεί. Παρ' όλα αυτά, ο Σωκράτης Κόκκαλης ήταν δυσαρεστημένος από τις επιλογές του, με πρώτη τον Λεονέλ Νούνιες. Επιλογή του Ιβιτς, όπως και του Λεμονή, ήταν ο Μίρνες Σίσιτς, εισήγηση δική του αποτέλεσε η απόκτηση του Σηφάκη, συμμετοχή του Σέρβου υπήρξε και στη μεταγραφή του Ραούλ Μπράβο. Τρεις παίκτες από τους οποίους οι εντυπώσεις δεν είναι και οι καλύτερες δυνατές. Αντίθετα, η επιτυχία του Κοβάσεβιτς είναι του Ιβιτς, η έλευση του Γκαλέτι χρειάστηκε την παρέμβασή του, ο Λούα Λούα και ο Λεντέσμα πήραν θετικό πρόσημο από τον Σέρβο, όταν ακούστηκαν τα ονόματά τους. Με λίγα λόγια, ποσοστό επιτυχίας κοντά στο 50%. Διόλου καλό ποσοστό για περισσότερα από 30 εκατομμύρια ευρώ που είχε στα χέρια του για να κάνει τις κινήσεις του...