Το τέλος του εμφύλιου πολέμου

Το μεγαλύτερο πρόβλημα του Τζίγκερ στον Παναθηναϊκό αυτά τα τέσσερα τελευταία χρόνια που ανέλαβε ενεργό ρόλο, ήταν ότι δεν στάθηκε ικανός να πείσει τον κόσμο πως με τον ίδιο στο τιμόνι ο σύλλογος μπορεί να κάνει μια καινούργια αρχή. Ο κόσμος του ΠΑΟ δεν είδε ποτέ τον Γιάννη Βαρδινογιάννη -είδε τον «Βαρδινογιάννη», που είναι ιδιοκτήτης της ΠΑΕ από το 1979. Στην πραγματικότητα ο Τζίγκερ δεν έχει καμία σχέση με τον Γιώργο Βαρδινογιάννη –βλέπει το ποδόσφαιρο αλλιώς, πιστεύει σε μια άλλου τύπου διοίκηση, αναζητεί στον χώρο αξίες και μάλιστα τις ίδιες αξίες που είχε και ως πρωταθλητής στο αγωνιστικό αυτοκίνητο. Ομως υπάρχει ένας κόσμος -και μάλιστα πολύς κόσμος- που δεν στέκεται σε λεπτομέρειες και απλοποιεί τα πράγματα: ο Βαρδινογιάννης στα δικά του τα μάτια ήταν μόνο ένας και είναι ο ίδιος που διοικεί τον ΠΑΟ σχεδόν τρεις δεκαετίες.

Δεκαετίες

Πέντε χρόνια στη ζούγκλα του ελληνικού ποδοσφαίρου είναι αρκετά για να σε κάνουν να αποκτήσεις αρκετούς εχθρούς και χιλιάδες αντιπάθειες. Τρεις δεκαετίες αθροίζουν τόση ένταση, που μπορεί να διαλύσει τη λογική -ο κόσμος του ΠΑΟ τα τελευταία χρόνια λειτούργησε πολλές φορές εκτός λογικής και δεν τον κατηγορώ. Ο οπαδός δεν «ψειρίζει» την πραγματικότητα, ούτε και είναι δικαστής για να βγάζει δίκαια ή άδικα συμπεράσματα βασιζόμενος στην ανάλυση των δεδομένων: ο οπαδός παθιάζεται, χαίρεται, λυπάται ή δυσφορεί. Οταν αθροίζεται η δυσφορία του θολώνει και όταν νιώθει πληγωμένος απομακρύνεται.

Μερίδα

Μία σημαντική μερίδα οπαδών του ΠΑΟ αυτά τα χρόνια ένιωσε πληγωμένη. Δεν μιλάω μόνο για τα παιδιά της εξέδρας, αλλά και για πολλούς άλλους. Υπήρξαν επιχειρηματίες που επειδή συγκρούστηκαν με την οικογένεια, αντιπάθησαν τον ΠΑΟ. Παράγοντες που επειδή απομακρύνθηκαν, πέρασαν σε άλλα «στρατόπεδα», παλαίμαχοι που επειδή δεν αξιοποιήθηκαν ή σταμάτησαν να έχουν σχέση με τον σύλλογο, άρχισαν τη μουρμούρα. Με το πέρασμα του καιρού όλοι αυτοί απέκτησαν μια σχέση που είχε έναν κοινό παρονομαστή: τη δυσφορία για τον ιδιοκτήτη. Οταν μια σχέση γίνει δύσκολη, ο δρόμος προς τον χωρισμό γίνεται κατήφορος, πόσω μάλλον όταν και η άλλη πλευρά σταματά να ενδιαφέρεται γι' αυτή.

Λογική

Οταν το (συναισθηματικό) χάσμα μεγάλωσε, η λογική πήγε περίπατο: ό,τι και να έκανε η διοίκηση ενοχλούσε. Οι ακριβές μεταγραφές ονομάζονταν «άσκοπη σπατάλη», οι προσεχτικές κινήσεις «φθηνές λύσεις». Οι προπονητές ήταν σχεδόν όλοι άχρηστοι: ο Μαλεζάνι ονομάστηκε «Παρμεζάνι» και «Μελιτζάνι» από Παναθηναϊκούς. Ο Ζάετς ήταν «λαμόγιο», ο Σουμ «άσχετος», ο Κωνσταντίνου «παλτό», ο Βύντρα λόγος για να αλλάξει κανείς ομάδα. Ολα αυτά εκεί που υπάρχει ένταση λέγονται -τα μάτια μου έχουν δει πολλά. Ο πληγωμένος οπαδός λειτουργεί με το ακυβέρνητο θυμικό του: οι ΠΑΟΚτσήδες δεν έμπαιναν στο γήπεδο για να φύγει ο Παντελάκης, στον Κόκκαλη πετούσαν το 1996 μετά το Ολυμπιακός - Απόλλων (1-3) τα εισιτήρια, οι οπαδοί της ΑΕΚ πήγαιναν στο γήπεδο με «βατράχια» για να πικάρουν τον Μπάγεβιτς χωρίς να καταλάβουν ότι καλύτερο προπονητή από τον Ντούσαν δεν θα βρουν. Ο τιμονιέρης μιας μεγάλης ομάδας πρέπει να έχει συκώτι να τα αντέξει όλα: ο κόσμος είναι συχνά άδικος.

Τιμόνι

Η λογική λέει ότι όταν είσαι στο τιμόνι μιας ομάδας, πρέπει να προβληματίζεσαι για τη δυσφορία του κόσμου, όμως πόση λογική μπορεί να υπάρχει όταν νιώθεις ότι βρίσκεσαι σε άμυνα; Η ιστορία του ΠΑΟ δεν θα είχε καμιά πρωτοτυπία, αν απέναντι στη δυσφορία του κόσμου δεν προβαλλόταν ως αντεπίθεση η δυσφορία της διοίκησης για τον κόσμο! Η βεβαιότητα που υπάρχει σε μια μερίδα του κόσμου του ΠΑΟ που πήγε στο συλλαλητήριο π.χ. είναι ότι η ΠΑΕ αυτά τα χρόνια οργάνωσε μια επικοινωνιακή αντεπίθεση απαντώντας στη σκληρότητα της κριτικής με ίδιους τόνους: στον κόσμο του ποδοσφαίρου η άδικη (ας το δεχτώ) κρίση μιας διοίκησης είναι κάτι το συνηθισμένο. Η επίθεση όμως στους εκφραστές της ιστορίας της ομάδας, έτσι όπως έγινε από φίλα προσκείμενους δημοσιογράφους της ΠΑΕ, είναι κάτι το ανήκουστο. Οταν για να υπάρξει άμυνα στις άδικες (ας πούμε) κατηγορίες εναντίον του Τζίγκερ άρχισε το ξεφωνητό των επικριτών, φθάσαμε σε ένα σημείο χωρίς γυρισμό: δεν μπορεί να απολογούνται ο Σούρπης, ο Δομάζος, ο Κωνσταντίνου, ο Καρούλιας, ακόμα ακόμα και ο Βγενόπουλος για την παναθηναϊκοφροσύνη τους.

Μέτρο

Τον τελευταίο καιρό χάθηκε το μέτρο. Η κίνηση Βγενόπουλου παρουσιάστηκε σαν «σχέδιο μερικών να βάλουν χέρι στο μέλι, τώρα που θα γίνει το νέο γήπεδο του ΠΑΟ». Αυτόκλητοι υπερασπιστές της διοίκησης ξεφτίλιζαν τον Δομάζο που μεγάλωσε δύο γενιές Παναθηναϊκών -δεν μπορείς στη δυσφορία του κόσμου να απαντάς με λίβελλους. Από την άλλη, και ο ίδιος ο κόσμος έχασε το μέτρο: διοργανώθηκε συλλαλητήριο κατά της ιδιοκτησίας, αλλά ποτέ δεν έγινε κάτι αντίστοιχο π.χ. κατά της Παράγκας. Οταν το πράγμα έφτασε να αποκτήσει μια τέτοια σφοδρότητα, μου έμοιαζε αδύνατο να υπάρξει ξανά ηρεμία. Ομως ο οπαδός του ΠΑΟ είναι αλλιώς.

Οπαδοί

Στη συνάντηση του Βγενόπουλου και του Τζίγκερ είδα έπειτα από καιρό δύο οπαδούς του ΠΑΟ, αληθινούς οπαδούς. Κράτησαν χαμηλούς τόνους, μίλησαν, θυμήθηκαν τα πολύ παλιά, συμφώνησαν ότι κάτι χρειάζεται. Χωρίς εντάσεις, χωρίς φανατισμούς, χωρίς αλαλαγμούς, αλλά με αξιοπρέπεια και κυριλίκι, που για τους Παναθηναϊκούς είναι κανόνας. Στον ΠΑΟ δεν «μπαίνει» ο Βγενόπουλος: επιστρέφουν χιλιάδες άνθρωποι που ένιωθαν δυσκολία να ταυτιστούν με τον σύλλογο. Οσοι εμπορεύτηκαν τη μισαλλοδοξία, ειλικρινά αναρωτιέμαι τι θα κάνουν. Οι στρατηγοί των εμφυλίων πολέμων δεν θεωρούνται από κανέναν ήρωες...

Ααρόν

Μου προκάλεσε μια μικρή στενοχώρια το τέλος της σχέσης του Ηρακλή με τον Ααρόν, γιατί του μικρού τού έχω μια σχετική αδυναμία. Ετσι έψαξα και έμαθα δυο-τρία πράγματα, τα οποία όμως μεγάλωσαν τη δυσφορία μου.

Ο μικρός έχει έναν μπαμπά πολύ παρεμβατικό, ο οποίος, όπως όλοι οι μπαμπάδες, πιστεύει ότι ο γιος του είναι ο καλύτερος παίκτης του κόσμου. Ο μπαμπάς μιλούσε πολύ με τον Πεντράθα και προφανώς τον σκότιζε και με απαιτήσεις. Το κακό ήταν ότι απαιτήσεις είχε και ο πιτσιρικάς. Λούφαρε λίγο στις προπονήσεις, γούσταρε να παίζει κομμάτι για την πάρτη του και φυσικά είχε πολύ στο μυαλό του την εθνική Νέων της Ισπανίας (της οποίας είναι αρχηγός). Από τον Δεκέμβρη που ήρθε μέχρι τον Μάιο ο Ααρόν έκανε πέντε ταξίδια στην Ισπανία για υποχρεώσεις της εθνικής –γεγονός που έκανε τον Πεντράθα να δυσφορεί, γιατί διαρκώς τον έχανε. Κυρίως όμως ο Ισπανός προπονητής «τρελαινόταν» με τα καπρίτσια του: στο φιλικό με την Ξάνθη ο μικρός δεν ήθελε να παίξει και ο κόουτς τού είπε ότι με τα μυαλά που κουβαλάει θα πάθει ή προσαγωγούς και θα βασανίζεται μια ζωή ή καμιά θλάση και θα χάσει τις καλοκαιρινές υποχρεώσεις της αγαπημένης εθνικής του. Οταν είδε πως ο παίκτης δεν σκοτίστηκε, ζήτησε την απομάκρυνσή του.

Η δυσφορία μου ξεκινάει τη στιγμή που σκέφτομαι ότι ο Ααρόν δεν είναι καλά καλά 18 χρόνων, αλλά αυτή η λεπτομέρεια δεν λαμβάνεται στα υπόψη του κόουτς. Ολα αυτά τα καπρίτσια του Ααρόν στα δικά μου τα μάτια μοιάζουν με τερτίπια ενός χαρισματικού παιδιού, που δεν έχει μάθει να δουλεύει και πιστεύει ότι αρκεί το ταλέντο για να κάνει καριέρα -προφανώς δεν αρκεί, όμως αυτό κάποιος προπονητής πρέπει να του το μάθει. Πίστευα ότι ο εργατικός Πεντράθα, ένας αληθινός άνθρωπος του ποδοσφαίρου, από αυτούς που πιστεύουν στις αξίες του σπορ, θα βρει έναν τρόπο να διδάξει στον μικρό έναν κώδικα ζωής απαραίτητο για τη συνέχεια. Το ότι ο μικρός είναι λίγο δύστροπος περίμενα ότι εν προκειμένω θα κάνει την προσπάθεια του κόουτς δυσκολότερη, αλλά και πιο γοητευτική. Δυστυχώς, ο Πεντράθα μάλλον παραιτήθηκε από την πρόκληση.

Το κακό στην ιστορία είναι ότι ο Ααρόν θα ήταν σίγουρα καλύτερος του χρόνου μόνο με τον Πεντράθα και μόνο στον Ηρακλή –δύσκολα αλλού θα βρει τόση προσοχή. Εχασαν τελικά όλοι, και ο παίκτης και ο προπονητής και ο σύλλογος...

Η χρονιά του Βάλνερ

Το άκουσα την Τρίτη στην εκπομπή του Αλέξη Παπαχελά «Οι Φάκελοι» στον ΣΚΑΪ. Ο Αυστριακός εισαγγελέας, λέει, που ερευνά την υπόθεση της Siemens και το αν και κατά πόσο δόθηκαν μίζες σε Ελληνες πολιτικούς και διοικητικούς παράγοντες, λέγεται Βάλνερ!

Κάποιος καλαμπουρτζής Θεός μάς κάνει πλάκα –δεν θα γλιτώσουμε ποτέ…