Ο Δώνης, ο Λίνεν, τα καλά και τα παράδοξα...

Ο Δώνης φέτος παρουσίασε την καλύτερη Λάρισα στην τριετία που η ομάδα βρίσκεται στην Α' Εθνική, κυρίως γιατί φέτος η ομάδα του είχε περισσότερο ισορροπημένη ανάπτυξη. Ο Δώνης βάσιζε την άμυνα της ΑΕΛ στην εμπειρία του Νταμπίζα –φέτος δίπλα σε αυτόν έπαιξαν άλλοι τρεις έμπειροι παίκτες (ο Βενετίδης, ο Κώτσιος και σε ουκ ολίγα ματς ο Φέρστερ) κι αυτό το γεγονός βοήθησε τον νεαρό Γκαλίτσιο να παίρνει επιθετικές πρωτοβουλίες και να ρισκάρει λίγο παραπάνω.

Γρίφος

Ο μεγάλος γρίφος ήταν για τον Δώνη η επίθεση: θυμίζω ότι αυτές οι δυσκολίες χαρακτήρισαν την παρουσία της στον πρώτο γύρο του πρωταθλήματος. Τη λύση την έδωσαν οι μεταγραφές του Ζουράφσκι και του Μετίν (κυρίως), αλλά και η καλή δουλειά στην ανάπτυξη η οποία βγήκε. Πέρυσι η ΑΕΛ αναπτύσσονταν σχεδόν υποχρεωτικά από το πλάι (ποντάροντας στις διεισδύσεις του Αλωνεύτη κυρίως). Πριν από δύο χρόνια έπαιζε σχεδόν αποκλειστικά από τον άξονα, μια και ο Κύπριος εξτρέμ ήταν ακόμη άγουρος και η ανάπτυξη βασιζόταν στα καλά πόδια του Σέρμπαν. Φέτος το παιχνίδι στο πλάι (με Γκαλίτσιο–Βενετίδη κύριους εκφραστές του) δεν ήταν μονοδιάστατο, διότι δημιουργικά δούλεψαν πολύ και ο Φωτάκης και ο Κλέιτον αλλά και η γραμμή της επίθεσης: ο Μπακαγιόκο π.χ. μπορεί να έχασε τα γκολ που δεν χάνονται, αλλά δεν μπορεί να κατηγορηθεί ότι «κρυβόταν». Το κύριο στοιχείο της φετινής πολύ καλής Λάρισας στον δεύτερο γύρο ήταν η σωστή χρήση των μέσων, που ήταν όλοι παίκτες ικανοί με την μπάλα στα πόδια και μαχητές ταυτόχρονα. Ο Σαρμιέντο, ο Πάρα, ο Ιγκλέσιας, ο Φωτάκης, ο Μπαχράμης, ο Κυριακίδης έδωσαν ό,τι μπορούσαν. Η ΑΕΛ είχε πάντα τρεις ποιοτικούς σωματοφύλακες του Κλέιτον στον ρόμβο του Δώνη.

Εταιρεία

Μιλώντας για τον Δώνη, πρέπει κάποιος να υπογραμμίσει ότι πίσω από την επιτυχημένη χρονιά του υπάρχει η μεγάλη διοικητική ικανότητα της εταιρείας. Ο Λυράκης, όσο δούλεψε για την ΑΕΛ, του βρήκε αρκετά καλούς ξένους (ο Ζουράφσκι και ο Μετίν, αλλά κυρίως οι «φθηνοί» Ιγκλέσιας και Πάρα αποδείχτηκαν μεγάλα λαχεία), ο Κωνστάντος ήταν δίπλα του στον πάγκο, για να μετριάζει τις εντάσεις του και να του θυμίζει ότι δεν χρειάζεται να απαντάει στην εξέδρα, και ο Πηλαδάκης ανήκει στη σπάνια κατηγορία Ελληνα προέδρου, που καταλαβαίνει ότι δεν είναι πρέπον να επεμβαίνει στο έργο του προπονητή. Ο Δώνης δούλεψε πολύ καλά σε προστατευόμενο περιβάλλον.

Λίνεν

Ο Λίνεν έδειξε φέτος μια αξιοζήλευτη προσαρμοστικότητα. Πέρυσι ο Γερμανός έφτιαξε έναν καλό Πανιώνιο, φέτος έφτιαξε μια ομάδα ικανή να πρωταγωνιστήσει στο πρωτάθλημά μας, δείχνοντας πόσο πολύ το κατάλαβε. Ο Πανιώνιος έπαιξε φέτος λιγότερο θεαματικά από πέρυσι, αλλά ήταν δομημένος με τέτοιον τρόπο, ώστε του ήταν εξαιρετικά απλό να παίρνει αποτελέσματα. Μετά την προσθήκη του Χούτου, ο Λίνεν περιορίστηκε στο να παρουσιάσει μια ομάδα ικανή απλώς να στηρίξει το ταλέντο των επιθετικών της –πράγμα που, μεταξύ μας, και έξυπνο είναι και δεν είναι λίγο. Ο Πανιώνιος άφηνε λίγο περισσότερο την μπάλα στον αντίπαλο για να βρει χώρους να φύγει στην κόντρα, κρατούσε λίγο μακριά από την περιοχή τούς μέσους του και δεν ζητούσε πολλές πρωτοβουλίες από τους αμυντικούς του: για να το πω απλά, ο Λίνεν ήθελε οι τέσσερις αμυντικοί και οι τέσσερις μέσοι να καλύπτουν τα τρία τέταρτα του γηπέδου, ώστε ο Τζεμπούρ κι ο Χούτος να κάνουν ό,τι γουστάρουν στο υπόλοιπο! Πέρυσι οι μέσοι του Πανιωνίου (ο Γουνδουλάκης, ο Φερνάντεζ, ο Τσικισβίλι, ο Μανιάτης, ο Ενσαλίβα), έπαιρναν πολλές επιθετικές πρωτοβουλίες, όπως άλλωστε και οι ακραίοι αμυντικοί –ειδικά ο Σπυρόπουλος κι ο κατά συνθήκην αμυντικός Μπρέσκα. Φέτος ο Λίνεν κατάλαβε ότι αν έχεις καλούς επιθετικούς, πρέπει να τους αφήσεις απλώς την μπάλα και να φροντίσεις να μη δέχεσαι ρήγματα. Ηταν τόσο καλά οργανωμένος σε κάποια ματς ο Πανιώνιος, ώστε τον ΠΑΟ π.χ. στη Νέα Σμύρνη στον πρώτο γύρο τον νίκησε με τον Μάκο σέντερ φορ!

Σύμβουλος

Κυρίως ο Λίνεν αποδείχτηκε αυτά τα δύο χρόνια ένας άριστος ψυχολόγος κι ένας ικανότατος σύμβουλος. Ο Σπυρόπολος, ο Μανιάτης, ο Μάκος, ο Κουτσόπουλος, ο Γουνδουλάκης, ο Φερνάντεζ στα χέρια του έγιναν καλύτεροι –ο Τζεμπούρ έδειξε τα προσόντα του κι ο Χούτος ξαναγεννήθηκε. Κυρίως γιατί ο Λίνεν είναι ένα σπάνιο είδος δασκάλου για μεγάλα παιδιά: αυτή, νομίζω, ότι είναι η σπουδαιότερη ικανότητά του.

Συμπέρασμα

Πάμε τώρα στην ΑΕΚ και τον Ολυμπιακό. Η ΑΕΚ νομίζω ότι χρειάζεται έναν προπονητή που να «αναστήσει» ψυχολογικά παίκτες που έρχονται από δύσκολες χρονιές και να τους δώσει χαρακτήρα –μιλάω για τον Λαγό, τον Μαντούκα, τον Ενσαλίβα, τον Γεωργέα, τον Αρουαμπαρένα, τον Ράμος, τον Παππά, τον Κονέ, ακόμα και τον Δέλλα και τον Λυμπερόπουλο που πέρυσι και φέτος έμοιαζαν στα κρίσιμα αγχωμένοι. Αν ο «Ρίμπο» φύγει, η ΑΕΚ καλύτερο «δεκάρι» δεν θα βρει, οπότε καλύτερα να βρει κάποιον που να παίζει σωστά με τους επιθετικούς χωρίς κλασικούς οργανωτές. Ο δε Ολυμπιακός χρειάζεται κάποιον να παίζει 4-4-2, αλλά με ρόμβο στα μέτρα του Μπελούτσι, να 'χει έναν τσαμπουκά που γουστάρουν η εξέδρα κι ο πρόεδρος, να μη χρησιμοποιεί μπλοκάκια και να λειτουργεί σε προστατευόμενο περιβάλλον για να μην πλακώνεται με τους διαιτητές.

Λογική

Ναι, καλά το καταλάβατε. Η ψυχρή λογική λέει ότι στην ΑΕΚ θα ταίριαζε πιο πολύ ο Λίνεν και στον Ολυμπιακό περισσότερο ο Δώνης…

Μόνο ερωτήσεις

Οι λίγοι καλοί φίλοι που ψάχνανε τον Θωμά για να του ευχηθούν χρόνια πολλά και να τον ρωτήσουν αν ζήτησε δικαιώματα από την Πρωτοψάλτη για το γνωστό τραγούδι, έμειναν με την επιθυμία: ο Θωμάς το 'χε το τηλέφωνο κλειστό! Αντ' αυτού απαντούσε ένας τηλεφωνητής, που έλεγε: «Ασε με, ρε περίεργε. Σκέφτομαι να βγω εγώ να δώσω μια συνέντευξη, μόνο για να δείτε πού θα τρέχουν να κρυφτούν μερικοί μερικοί. Κι εγώ, ξέρετε, δεν πρόκειται να δώσω απαντήσεις, ερωτήσεις θα κάνω. Θα ρωτήσω π.χ. πώς γίνεται κάποιος να σου ζητάει δανεικά και να δηλώνει 3 εκατομμύρια δραχμές έσοδα στην εφορία και να εμφανίζεται ένα χρόνο μετά με βίλες, οικόπεδα κι αυτοκίνητα. Εκεί να δεις πανηγύρι».