Πίσω από τις ατάκες, η «ομάδα του προέδρου»

«Υπάρχουν δύο κατηγορίες ανθρώπων: αυτοί που κρατούν πιστόλι και εκείνοι που σκάβουν». Κατ' αναλογία της εν λόγω ατάκας του Κλιντ Ιστγουντ («Ο καλός, ο κακός και ο άσχημος») μπορούμε να διακρίνουμε δύο κατηγορίες οπαδών ποδοσφαιρικών ομάδων: αυτούς που αρκούνται στο να βλέπουν τον πρόεδρο της ομάδας να «πυροβολεί» εκτοξεύοντας ατάκες και απαντήσεις με αποδέκτες «τους άλλους» και όσους συνηθίζουν να «σκάβουν» περισσότερο. Να ανασύρουν επισημάνσεις που αφορούν το μέλλον της ομάδας και οι οποίες καλύπτονται από τις (εν προκειμένω επινίκιες) ιαχές.

Οσοι φίλοι του Ολυμπιακού ανήκουν στη δεύτερη κατηγορία ή τουλάχιστον πατούν... με το ένα πόδι σε αυτή έχουν λόγους να εστιάσουν την προσοχή τους στα εξής λόγια του Σ. Κόκκαλη: «Δεν μπορεί ο κάθε προπονητής που έρχεται στον Ολυμπιακό να θέλει τους δικούς του ανθρώπους και να παίζει το δικό του σύστημα. Ο προπονητής το μόνο που θα φέρει θα είναι ένα βοηθό». Πρόκειται για διακήρυξη, η οποία, αν δεν με απατά η μνήμη μου, ουδέποτε στο παρελθόν έγινε τόσο καθαρά: κύριοι, ο Ολυμπιακός θα παραμείνει στο διηνεκές «ομάδα του προέδρου», όχι κάποιου προπονητή που θα δουλέψει σε βάθος χρόνου, με κάποια ελευθερία κινήσεων και ιδεών. Ε, ούτως ή άλλως, ο ιδιοκτήτης του Ολυμπιακού αποκλείεται να προσλάβει «μεγάλο όνομα επιπέδου Φέργκιουσον».

Βεβαίως, ανάμεσα στον Φέργκιουσον και σε λύσεις τύπου «Κόλλια» υφίσταται αβυσσαλέα διαφορά, όπως τεράστιο είναι και το χάσμα που χωρίζει την επιλογή «προπονητής απόλυτος μονάρχης» (κάτι σαν Φερέρ, δηλαδή) από το καινοφανές δόγμα, σύμφωνα με το οποίο, ο εκάστοτε προπονητής των «ερυθρολεύκων» οφείλει να τηρεί απαρέγκλιτα ένα προεπιλεγμένο, σταθερό αγωνιστικό σύστημα. Αλήθεια, ποιος θα το επιλέγει; Ισως οι κρίσεις του Σ. Κόκκαλη για ποιο ευρωπαϊκό πρωτάθλημα ταιριάζει καλύτερα στον Καστίγιο να αποτελούν απόπειρα του ιδιοκτήτη της ΠΑΕ Ολυμπιακός να εντρυφήσει στα νέα (;) του καθήκοντα...