Οταν ο Γιώργος συνάντησε τον Τσάρλυ

Θέλω σήμερα, λατρεμένε αναγνώστη, να σου διηγηθώ μια ιστορία εξαιρετικά διδακτική, για να μη βρεθείς ποτέ στη θέση που βρέθηκε ο θείος Αμάραντος.

Προχθές, αγαπημένε αναγνώστη, την ώρα που ξεκουραζόμουν στην αναπαυτική πολυθρόνα μου, μπήκε μέσα τρέχοντας ο θείος Αμάραντος. Ηταν τόσο λαχανιασμένος, που δεν μπορούσε να μιλήσει. Ο θείος έβγαζε άναρθρες κραυγές σαν τον Μόγλη, τις οποίες προσπαθούσα να μεταφράσω με την ίδια επιτυχία που θα είχε και η Αντζελα, αν της ζητούσες να μεταγλωττίσει Ζουράρι σε στιγμές οίστρου.

Με τα πολλά κατάλαβα ότι ο θείος ήθελε να διαβάσω την εφημερίδα που κρατούσε στα χέρια του. Ηταν η «Match Money» της Τρίτης 29 Απριλίου. Αρχισα να διαβάζω το κείμενο του Τσάρλυ, το οποίο ήταν κυκλωμένο: «Ο Αβραάμ Γκραντ το 4-3-3 που δίδαξε ο Πορτογάλος δεν το αποχωρίζεται ποτέ. Η λογική λέει πως η Τσέλσι θα κατέβει την Τετάρτη εναντίον της Λίβερπουλ με Μακελελέ, Λάμπαρντ, Μπάλακ στον άξονα και τον Εσιέν σε ρόλο δεξιού μπακ... Στις θέσεις που η Μίλαν έχει τον Κακά, η Μάντσεστερ τον Ρονάλντο, η Μπάρτσα τον Μέσι και στα καλά του τον Ροναλντίνιο, ο Γκραντ χρησιμοποιεί δύο εκ των Τζο Κόουλ, Μαλουντά, Καλού... Μη έχοντας λοιπόν η Τσέλσι κάτι εξαιρετικό μπροστά απ' τους κεντρικούς χαφ, είναι προβλέψιμη και, στην ουσία, πρέπει να πάει τα παιχνίδια εκεί που τη βολεύουν, δηλαδή σε λίγες φάσεις».

Οση ώρα διάβαζα το κείμενο, το μάτι του θείου Αμάραντου θύμιζε κάτι μεταξύ Βάσως Παπανδρέου σε περισυλλογή και Μιχάλη Λιάπη σε στιγμή έμπνευσης. Μου έδωσε άλλη μια εφημερίδα... Ηθελε να τη διαβάσω. Ηταν ο «Φίλαθλος» της Τετάρτης 30 Απριλίου. Ο θείος είχε μαρκάρει τη στήλη του Γιώργου Γεωργίου. Ο γλυκός Γιώργος στο κύριο άρθρο του είχε το κείμενο του Τσάρλυ αυτολεξεί – μόνη διαφορά μια μίνι εισαγωγή! Εκείνη τη στιγμή συνέβη το θαύμα. Ο θείος μίλησε: «Στέφανε, δεν είμαι καλά. Εχω παραισθήσεις. Διαβάζω σε διαφορετικές εφημερίδες, διαφορετικής ημερομηνίας, το ίδιο κείμενο. Μήπως έχω έμμονες ιδέες; Μήπως άρχισα να γερνάω;».

Ο θείος Αμάραντος, πιστέ μου αναγνώστη, είναι τόσο αθώος και καλοπροαίρετος, που δεν κατάλαβε το προφανές: Ο Τσάρλυ είχε κάνει copy paste το κείμενο του Γιώργου και το παρουσίαζε σαν δικό του! Προτού με ρωτήσεις αφελώς «Πώς γίνεται ο Τσάρλυ να αντέγραψε το άρθρο του Γεωργίου, αφού το δικό του δημοσιεύτηκε μια μέρα πριν από αυτό του Γιώργου;», πρέπει να σε βοηθήσω να εντρυφήσεις στο «φαινόμενο» Γιώργος Γεωργίου και στο «πίστευε και μη ερεύνα» που ακολουθεί όλες τις μεγάλες θεότητες.

Ο Γιώργος, πολυαγαπημένε μου αναγνώστη, είναι μια θεότητα που προϋπήρχε του Τσάρλυ, αλλά και των υπόλοιπων κοινών θνητών. Το ίδιο και τα κείμενά του. Είναι ένα ιερό τοτέμ, η δημιουργία του οποίου χάνεται στα βάθη των αιώνων και στους θρύλους, που από στόμα σε στόμα διαιωνίζονται. Φήμες θέλουν τον «Αϊ-Γιώργη» τον Γεωργίου να ήταν παρών στο προπατορικό αμάρτημα. Η Εύα, γοητευμένη απ’ την «Αλεφάντεια» ανάλυση του Γιώργου για τον τρόπο παιχνιδιού του Χάπελ, δεν άντεξε και, για να μη δαγκώσει τον Γιώργο, δάγκωσε το μήλο. Είναι ιστορική η ατάκα του Γεωργίου: «Ημαρτον, μαμαζέλ! Τώρα την κάτσαμε τη βάρκα. Και συ, ρε Αδάμ, μεγάλο σαπάκι είσαι, αδερφάκι μου. Σου 'πα ότι είσαι ο μαντουμανταδόρος της κυρίας. Τι είναι αυτά, ρε; Πλάκα μου κάνετε τώρα;».

Οπως καταλαβαίνεις, γλυκέ αναγνώστη, ο Γιώργος έχει όλα τα χαρακτηριστικά που έχει μια θεότητα που σέβεται τον εαυτό της: Κατ' αρχάς έχει το αλάθητο. Πιο εύκολα μπορεί να κάνει λάθος το «Τέρας» στον «Εκατομμυριούχο» παρά ο Γεωργίου. Τα λόγια του είναι σαν το Ευαγγέλιο. Δεν επιδέχονται αμφισβήτησης παρά μόνο από τον ίδιο. Τα κηρύγματά του δεν έχουν σκοπό να φωτίσουν τους πιστούς του, αλλά να τους κάνουν να καταλάβουν ότι ποτέ δεν θα μπορέσουν να φτάσουν στο επίπεδο σκέψης του πεφωτισμένου ηγέτη τους. Και το πιο σημαντικό. Ολοι οι άλλοι αντιγράφουν τον Γιώργο, εκείνος ποτέ. Οι Coldplay ξεπατικώνουν τον Φοίβο και οι εκκολαπτόμενοι δημοσιογράφοι τον λατρεμένο μου Γιώργη. Γιατί ο Γεωργίου, γλυκέ αναγνώστη, είναι σαν τη μόδα. Εσύ έρχεσαι σ’ αυτήν και όχι αυτή σ’ εσένα.

Ο «Αϊ-Γιώργης» ο Γεωργίου και το δελτίο της ΕΜΥ, καχύποπτε αναγνώστη, πάντα δικαιώνονται. Εστω και με μια μικρή καθυστέρηση. Ζω για τη στιγμή που ο καλός μου Γιώργος, σε ενδεχόμενη (κούφια η ώρα που ο Ρεχάγκελ τ’ ακούει) αποτυχία της Εθνικής στο Euro θα βγει και, μ' ένα χαμόγελο σαν του Γιάννου Παπαντωνίου, θα πει: «Μάγκες, εγώ σας τα 'λεγα εδώ και τέσσερα χρόνια. Πού πας, ρε Καραμήτρο, με τον Τραϊανό τον Δέλλα, που δεν στρίβει ούτε με τις μπάντες και με τους Μπασινάδες, που 'ναι πιο αργοί και απ' την Καρέτα Καρέτα με ρήξη πρώτου βαθμού έσω μηνίσκου; Ο Γεωργίου τα 'χε πει αυτά από καιρό».

Εκανα όλη αυτή την ανάλυση, πεντάμορφε αναγνώστη μου, γιατί δεν θα 'θελα να κάνεις το λάθος να πιστέψεις ότι ο Γιώργος βαρέθηκε να γράψει, πήρε το κείμενο του Τσάρλυ και το έκανε copy paste. Αυτά τα κάνει μόνο ο Αλογοσκούφης με τους προϋπολογισμούς του Χριστοδουλάκη….

Και τέτοια συγκίνηση ούτε με δέκα ηρεμιστικά made by Σου-Λι δεν θα την άντεχα...

(Α, περιττό να πω ότι ο εικονιζόμενος, Αβραάμ Γκραντ, έκανε τελικά αυτό που πρόβλεπε ο Γιώργος. Πήγε το ματς σε λίγες φάσεις. Γι' αυτό και η ομάδα του έβαλε μόνο τρία γκολ…).