Η Απερτούρα, η Κλαουσούρα και τα τεντόπανα Πριμαβέρα

Με δεδομένο ότι η οικογένεια Βαρδινογιάννη έχει βάλει πωλητήριο στο «μαγαζί γωνία» που λέγεται Παναθηναϊκός, το οποίο γράφει «Πωλείται ο κάτω όροφος με πάρκινγκ και αποθήκη - Τιμή μόλις 80 εκατομμύρια ευρώ με το κλειδί στο χέρι - Δεκτές μόνο σοβαρές προτάσεις», τα λεφτά που θα πέσουν στο τραπέζι για μεταγραφές το καλοκαίρι θα είναι πολλά. Οχι πολλά αν μιλάμε για οποιαδήποτε μεγάλη ευρωπαϊκή ομάδα, αλλά πάρα πολλά αν μιλάμε για ελληνική -εν προκειμένω τον Ολυμπιακό του Σωκράτη Κόκκαλη, τον μόνο που έχει δαπανήσει στο παρελθόν πολλά λεφτά χωρίς δεύτερη σκέψη και θα το κάνει και στο μέλλον, αν νιώσει ότι μένει πίσω στην κούρσα των εντυπώσεων.

Από την άλλη, όποιος περιμένει και τα 80 εκατομμύρια που θα προκύψουν από την αύξηση του μετοχικού κεφαλαίου και την είσοδο των νέων επενδυτών να δαπανηθούν όλα σε μεταγραφές είναι είτε πολύ αισιόδοξος είτε πολύ ρομαντικός, μέχρι του σημείου της αφέλειας. Ας πούμε λοιπόν ότι υπάρχει η διάθεση να ξοδευτεί ένα ποσό που μετριοπαθώς θα ξεπερνά τα 20 ή στο τσακίρ κέφι θα πλησιάζει τα 30. «Είναι πολλά τα λεφτά, Αρη», εκτός αν θέλεις να τα ακουμπήσεις όλα στα «χρυσά πόδια» του Ντιέγκο της Βέρντερ ή του Ντάνι Αλβες της Σεβίλλης, οπότε μια που αποφάσισες να τα δώσεις και μια που δεν τα ξαναείδες. Επειδή βέβαια κάτι τέτοιους τύπους δεν τους δελεάζουν μόνο τα λεφτά, αλλά θέλουν κάτι πιο χλιδάτο από το εξωτικό σαφάρι που λέγεται «ελληνικά γήπεδα» και το συναρπαστικότερο πρωτάθλημα της Ευρώπης που ονομάζεται Super League, ας τους αφήσουμε έξω από την κουβέντα. Πάμε λοιπόν είτε σε παικτούρες της Κλαουσούρα και της Απερτούρα -που ακούγεται τόσο εξωτικό όσο τα τεντόπανα Πριμαβέρα- είτε στους παίκτες της Βραζιλίας που ντριμπλάρουν τόσο γρήγορα που η σκιά τους αδυνατεί να ακολουθήσει, είτε σε κάτι απίθανους τύπους που έχουν ξεμείνει στο Μεξικό και τις υπόλοιπες γειτονικές δημοκρατικές δυνάμεις, όπως ο Ντελγάδο που μας απασχόλησε για κανένα χρόνο. Κοινό στοιχείο όλων των παραπάνω; Είτε δεν τους έχει πάρει χαμπάρι κανείς Ευρωπαίος σκάουτερ (απίθανο), είτε τους έχουν δει αλλά τους έχουν απορρίψει ή τους περιμένουν να ωριμάσουν παίζοντας με τις τάπες των βαρελιών (πιθανό).

Η περίπτωση του Φερνάντες, με τιμή κάπου στα 10 «μύρια», μού φαίνεται κλασική περίπτωση του «βρήκαμε τους Ελληνες σε ανάγκη, ας τους δαγκώσουμε πριν μας πάρουν χαμπάρι». Μετά τα 7,5 «μύρια» για τον μισό Μπελούτσι, θα χρειαστούν ενδεχομένως 4-5 για το 40% του Φερνάντες -αφού ο μεγαλέμπορος Ζάχαβι έχει το 60% και φαντάζομαι καμία διάθεση να το δώσει. Πολλά λεφτά για παίκτη σε μικρή ηλικία, με άγνωστο χρόνο προσαρμογής και το μυαλό του σίγουρα στην Πριμέρα ή το Καμπιονάτο. Αν ο Παναθηναϊκός ψάχνει για τον ηγέτη της επόμενης μέρας, πώς θα χτίσει πάνω σε κάποιον που βλέπει την Ελλάδα σαν τράνζιτ για να πάει κάπου ψηλότερα και δεν θα αντέξει να καθίσει στο «Ελλάντα» πάνω από έναν με ενάμιση χρόνο; Κι από την άλλη αναρωτιέμαι: στην κατάσταση που είναι σήμερα ο Παναθηναϊκός τι χρειάζεται περισσότερο; Τον έναν παιχταρά των 10 εκατομμυρίων που θα απαιτήσει συμπεριφορά και χρόνο συμμετοχής ίσο με το συμβόλαιό του ή τους 4 ή 5 παίκτες των 2 εκατομμυρίων, με ευρωπαϊκή νοοτροπία και παραστάσεις από καλά πρωταθλήματα της ηπείρου μας, που θα δουν το ελληνικό πρωτάθλημα όχι σαν αναγκαίο κακό, αλλά σαν μια Λίγκα όπου θα μπορούν -επιτέλους- να παίζουν βασικοί και να αναστήσουν την καριέρα τους; Αν ζητούσε κανείς τη γνώμη μου, θα έλεγα ότι το πρώτο φέρνει περισσότερα διαρκείας, ενώ το δεύτερο περισσότερους τίτλους. Εξαρτάται τι έχεις περισσότερη ανάγκη.