Ξεπάστρεμα πριν από τα πλέι οφ

Διάβαζα τις προάλλες στη «SportDay» μια παρουσίαση των πλέι οφ από τον Πάνο τον Παναγιωτόπουλο, που είχε δημοσιεύσει κι ένα συγκριτικό πίνακα με το ποια θα ήταν η βαθμολογία των ομάδων που θα έμπαιναν σε αυτού του είδους την τελική φάση τα προηγούμενα χρόνια –έτσι και τότε ο σχετικός θεσμός υπήρχε. Ο κοινός παρονομαστής όλων των πρωταθλημάτων είναι ότι όπως και να είχε συμβεί –είτε δηλαδή το πρωτάθλημα κρινόταν από τον Φεβρουάριο είτε η διεκδίκησή του ήταν ανοιχτή όπως φέτος μέχρι το τέλος – μεταξύ των τριών πρώτων και των τριών που ακολουθούν υπήρχαν αβυσσαλέες διαφορές: για την ακρίβεια, διαφορές που δεν συναντάς σχεδόν σε κανένα άλλο ευρωπαϊκό πρωτάθλημα.

Οι άλλοι

Για του λόγου το αληθές, ας δούμε τι γίνεται στα πιο σπουδαία. Στη Γερμανία ο δεύτερος (που είναι η Σάλκε) από τον έκτο (που είναι η Στουτγκάρδη) έχουν μόλις 6 βαθμούς διαφορά κι αυτό γιατί η Στουτγκάρδη έχασε από την πανίσχυρη Μπάγερν Μονάχου την Κυριακή και η Σάλκε νίκησε τη Βέρντερ –αλλιώς η διαφορά θα ήταν μικρότερη. Στην Ιταλία η έκτη Μίλαν απέχει πολύ από την πρωτοπόρο Ιντερ (23 ολόκληρους βαθμούς!) και τη δεύτερη Ρόμα (17 βαθμούς), όμως από την τρίτη Γιουβέντους η διαφορά είναι 12 βαθμοί –γεγονός καθόλου κολακευτικό για την ομάδα του Αντσελότι, αλλά εξηγήσιμο αν αναλογιστεί κάποιος ότι μιλάμε για ένα πρωτάθλημα 20 ομάδων και 38 αγωνιστικών! Επειδή ίδιου τύπου πρωτάθλημα υπάρχει και στην Ισπανία κι εδώ οι διαφορές ανάμεσα στην πέμπτη (Σανταντέρ) και την έκτη (Σεβίλλη) από τους προπορευόμενους είναι μεγάλες –όχι όμως και τόσο μεγάλες: ενδεικτικά αναφέρω ότι η Σανταντέρ απέχει 12 βαθμούς από τη δεύτερη Βιγιαρεάλ και 8 από την τρίτη Μπαρτσελόνα. Στη Γαλλία η έκτη Λιλ απέχει από την τρίτη στον πίνακα Ολιμπίκ Μαρσέιγ μόλις 6 βαθμούς. Στη δε Πορτογαλία (που έχει ένα πρωτάθλημα που μοιάζει αρκετά με το δικό μας) πίσω από την αδιαφιλονίκητα πρώτη Πόρτο συνωστίζονται επτά ομάδες σε επτά βαθμούς! Εκεί μάλιστα, να κάνεις πλέι οφ, και είναι βέβαιο ότι θα τα χαρεί κι ο κόσμος!

Πρέμιερ Λιγκ

Μια ειδική περίπτωση είναι φυσικά η Πρέμιερ Λιγκ στην οποία συμμετέχουν τέσσερις ομάδες που εμφανώς έχουν ξεφύγει από τις υπόλοιπες: η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, η Τσέλσι, η Αρσεναλ και η Λίβερπουλ μοιάζουν να παίζουν μόνες στο πρωτάθλημα και αυτό είναι τελείως λογικό, μια και μιλάμε για τέσσερις ομάδες που άνετα θα μπορούσαν να βρίσκονται στα ημιτελικά του Τσάμπιονς Λιγκ και να παίζουν το τρόπαιο στο Γουέμπλεϊ αντί να τρέχουν ανοιξιάτικα στη Μόσχα. Κι εδώ όμως, μολονότι έχουμε να κάνουμε με τέσσερα αληθινά μεγαθήρια, δεν παρατηρείται το φαινόμενο του ελληνικού πρωταθλήματος: η πέμπτη Εβερτον απέχει από την τρίτη στη βαθμολογία Αρσεναλ 15 βαθμούς. Θυμίζω ότι οι πέμπτοι του ελληνικού πρωταθλήματος, δηλαδή ο Πανιώνιος και η Λάρισα, απείχαν από τον τρίτο ΠΑΟ 21 ολόκληρους βαθμούς και από τον πρώτο Ολυμπιακό 25! Μιλάμε για πανευρωπαϊκά ρεκόρ που είναι πολύ δύσκολο να καταρριφθούν! Ο δε τέταρτος Αρης απείχε από την κορυφή 20 βαθμούς –τερμάτισε δηλαδή 7 σχεδόν νίκες πίσω από τον φετινό Ολυμπιακό και 6 νίκες πίσω από την ΑΕΚ που έπαιξε ένα δίμηνο περίπου καλή μπάλα!

Τρεις

Αν αυτές οι αληθινά ιλιγγιώδεις διαφορές ανάμεσα στους τρεις της κορυφής και τους υπόλοιπους δικαιολογούνταν από όσα οι ομάδες αυτές έκαναν στο γήπεδο, θα έλεγα ότι έχουμε αποκτήσει ένα πρωτάθλημα τύπου Σκωτίας, μόνο που αντί για δύο διεκδικητές που έχουν ξεφύγει έχουμε τρεις: δεν μου προκύπτει όμως ότι είναι έτσι το πράγμα. Φέτος ο Ολυμπιακός και η Λάρισα έπαιξαν τρεις φορές (δύο στο πρωτάθλημα και μια στο Σούπερ Καπ με πολλές «ρεζέρβες» στο Καραϊσκάκη): πουθενά δεν φάνηκε ότι αυτές τις ομάδες χωρίζουν 25 βαθμοί στο πρωτάθλημα! Ο Αρης έπαιξε με τον ΠΑΟ τρεις φορές και είχε δύο ήττες και μια ισοπαλία: δεν μου προκύπτει ότι σε κάποιο από τα τρία ματς ήταν χειρότερος από τον φετινό Παναθηναϊκό. Η ΑΕΚ δε, στο ΟΑΚΑ, έφερε ισοπαλία με τον Αρη κι έχασε από τον Πανιώνιο: κι όμως τερμάτισε ρίχνοντας σε αυτές τις ομάδες δυο ντουζίνες βαθμούς διαφορά! Αναρωτιέμαι τι θα γίνονταν αν ο Ολυμπιακός, η ΑΕΚ κι ο ΠΑΟ είχαν φέτος και τίποτε ομάδες της προκοπής ή έπαιζαν έστω λίγο μπάλα…

Πέναλτι

Το τι συμβαίνει είναι απλό: στο γελοίο πρωτάθλημα που έχουμε (για διαφορετικούς λόγους) οι τρεις πρωτοπόροι μαζεύουν στο διάβα τους βαθμούς από τη διαιτησία (σχεδόν αποκλειστικά) όσο πουθενά αλλού στον κόσμο οι διεκδικητές τίτλων. Στα δε ματς με τις τρεις-τέσσερις ανταγωνιστικές ή ακηδεμόνευτες ομάδες του πρωταθλήματος παίρνουν διαρκώς τα μέτρα τους: φέτος π.χ. η ΑΕΚ, ο ΠΑΟ κι ο Ολυμπιακός χτύπησαν στα παιχνίδια τους με τον πέμπτο τελικά Πανιώνιο πέντε πέναλτι! Αν μου βρείτε χώρα που έχει συμβεί κάτι ανάλογο, τότε θα σας πω να κάνετε υπομονή και κάποια στιγμή τα πλέι οφ θα αποδώσουν καρπούς…

Σούζα

Φέτος ο Αρης απέκλεισε τη Σαραγόσα που έχει τρεις φορές το μπάτζετ του Ολυμπιακού και στρίμωξε την Μπόλτον στην Αγγλία. Η Λάρισα απέκλεισε την Μπλάκμπερν που παραλίγο να κόψει τον τίτλο από τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ κι ο Πανιώνιος έπαιξε στα ίσια θηρία όπως η Γαλατά και η Μπορντό. Αλλά μπροστά στον Ολυμπιακό, τον ΠΑΟ και την ΑΕΚ όλοι πρέπει να στέκονται σούζα…

Θυμικό

O Μάριος Τόκας ήταν ένας ήσυχος άνθρωπος που απόλαυσε τη ζωή του μένοντας συνειδητά μακριά από τα φώτα της εγχώριας showbiz. Τον είχα γνωρίσει κι ομολογώ ότι είχα γοητευτεί από την απλότητά του: έτσι απλά, ανθρώπινα και καθάρια ήταν και τα τραγούδια του, που όλοι σίγουρα κάποια στιγμή σιγοτραγουδήσαμε.

Οι μεγάλοι συνθέτες είναι μανιεριστές: η ίδια η μουσική είναι μανιέρα, ένα παιχνίδι με ήχους και νότες που σε εγκλωβίζει τόσο ώστε ενώ νομίζεις ότι το ελέγχεις, διαπιστώνεις ότι είναι πιο μεγάλο και πιο δυνατό από σένα. Οι καλοί συνθέτες μπορεί να μη γίνουν ποτέ μεγάλοι, να μην αποκτήσουν δηλαδή μια αναγνωρίσιμη φόρμα, όμως έχουν την τύχη να προκαλούν εκπλήξεις και να παίζουν με το θυμικό σου. Εκεί όπου τους άλλους τους καταλαβαίνεις από το κλισάρισμα της θεϊκής τους έμπνευσης κι ενίοτε τους ζηλεύεις για τη μοναδικότητά τους, αυτοί σου ανοίγουν την καρδιά από την πίσω πόρτα: ακούς τα τραγούδια και τις μελωδίες τους και μόνο τότε διαπιστώνεις πόσο χαρισματικοί είναι. Ο Θεοδωράκης είναι μεγάλος διότι δεν μπορεί να σου ξεφύγει –οι νότες του σε παίρνουν στο κατόπι όπου σε πετύχουν. Με τον Τόκα συνέβαινε να τραγουδάς τα τραγούδια του και να μην ξέρεις ότι είναι δικά του –όταν το διαπίστωνες η γνώση γίνονταν θαυμασμός. Δεν συνέβαινε μόνο με τους ακροατές αυτό, συνέβαινε και με τους τραγουδιστές: όσοι τον ανακάλυπταν τον αναζητούσαν, γι' αυτό και οι συνεργασίες του ήταν δεδομένες και επαναλαμβανόμενες -ο καλός και ήσυχος Κύπριος ήταν πάντοτε μπροστά στα μάτια μας χωρίς ούτε καν να εκλιπαρεί την αναγνώρισή μας. Τα σουξέ του Τόκα, τραγούδια αντρικά επί το πλείστον, είχαν να κάνουν με εμάς: δεν ήταν αυτοβιογραφικά, αλλά λαϊκά, ωραία, προσωπικά και δικά μας. Η φωνή του Μανώλη Μητσιά ή του Δημήτρη του Μητροπάνου τούς έδιναν τη μορφή ενός συναισθηματικού διαγγέλματος πολύ απαραίτητου για τις καρδιές κι όχι απαραίτητα τις πληγωμένες. Το ίδιο συνέβαινε και με τους στίχους του Φίλιππου Γράψα π.χ., ο Τόκας έβρισκε τις μελωδίες τους, αλλά η κοινωνία μας με αυτούς και με αυτές ήταν δική μας υπόθεση.

Μαζί με τον ποδοσφαιρόφιλο μαέστρο φεύγει χωρίς αμφιβολία και κάτι πολύ δικό μας…

Του Αϊ-Γιώργη της διαιτησίας….

Εσπασε το τηλέφωνο του Γιώργου Κασναφέρη τη Δευτέρα, όταν όλη η Ελλάδα και η μισή Κύπρος (ακόμα στη Μεγαλόνησο δεν έχουν καταλάβει το μεγαλείο του ανδρός…) τον έψαχναν για χρόνια πολλά. Υπολογίζεται ότι η γνωστή εταιρεία κινητής τηλεφωνίας, της οποίας ο «Κάσνα» έχει δύο συνδέσεις, ανέβασε κατά 11% τα ετήσια έσοδά της μόνο από τα τηλεφωνήματα για χρόνια πολλά που δέχτηκε ο συγκεκριμένος διαιτητής. Καμία σχέση πρέπει να πω με τους άλλους εορτάζοντες. Είναι χαρακτηριστικό ότι, όπως μου είπε διαιτητής, ενώ για να μιλήσεις με τον Κασναφέρη χρειαζόταν μέσον, άλλοι Γιώργηδες του χώρου που γιόρταζαν [ο Ψυχομάνης (;), ο Μπίκας (;)] σε έπαιρναν οι ίδιοι τηλέφωνο…